29.Barrett_Jean_ Czy_masz_alibi.pdf

JEAN BARRETT

Czy masz alibi?

PROLOG

Zakład Karny East Moline

Illinois

Była skończoną pięknością, bez najmniejszej choćby

skazy. Delikatne rysy twarzy, ogromne fiołkowe oczy

i smukła sylwetka składały się na podobiznę kobiety, jakby

zrodzoną z marzeń milionów mężczyzn. Miała na sobie

jedwabny zielony szlafroczek.

Mówiła do niego falsetem, z głową lekko przechyloną

na bok. Nie zapomniał uwzględnić tej szczególnej manie

ry, była naprawdę perfekcyjną imitacją swojej imiennicz

ki. To nieprawdopodobne.

- Teraz, gdy już tu przyszłam, Victorze, powiedz, cze

go ode mnie chcesz?

- Bądź mi posłuszna.

- Będę, jak zawsze. Ale co mam robić?

- Mam zamiar obsadzić cię w nowatorskiej insceniza

cji ,,Śpiącej królewny", którą sam wymyśliłem.

Nie odpowiedziała od razu, tylko dużymi krokami za

częła przemierzać stół, każdym swym starannie wyważo

nym ruchem ukazując miotające nią obawy i wątpliwości.

Patrzył na to zafascynowany.

Znów stanęła przed nim.

- Czy dam sobie radę? To trudna rola, Victorze.

Zaśmiał się cicho.

- Jesteś wręcz do niej stworzona, księżniczko. Spójrz,

pokażę ci.

Zwinnymi palcami zaczął poruszać sznurkami, docze

pionymi do rąk i nóg marionetki. Lalka, w takt nuconej

przez niego melodii, z nieopisanym wdziękiem zawirowa

ła w walcu. Zaiste, była to magiczna, czarowna chwila.

- Sama widzisz - zachęcał ją. - To łatwe i ekscytujące,

prawda?

- Cudowne! - przytaknęła. - Czuję, że żyję.

- Bo żyjesz.

- Kiedy spotkam królewicza?

- Niebawem - odparł wymijająco.

- Mam nadzieję, że będzie piękny i dzielny. Czy on...

- Nie zaprzątaj sobie tym głowy. Już ja się o to zatrosz

czę. Czyż nie opiekuję się tobą od samego początku?

- Tak, Victorze. Wszystko zawdzięczam tobie, ale cały

czas się martwię, że ona się dowie. Ta, która jest mną.

- To teraz nie ma znaczenia - uspokoił ją - przecież

będziesz spała. Pamiętasz tę bajkę. Śpiąca królewna zapa

da w długi, głęboki sen.

Nie miał serca wyznać, że w jego inscenizacji nie zja

wia się piękny królewicz, by pocałunkiem miłości obudzić

z letargu królewnę. Nie będzie dzielnego wybawcy, jako

że Victor miał zupełnie inne plany. On, wielki artysta,

stworzył najwspanialsze dzieło w swym życiu po to, by je

zniszczyć. No cóż, nie miał innego wyjścia, bowiem tylko

w ten sposób będzie mógł ukarać imienniczkę cudownej

marionetki. Zdobędzie się na to, by tę niezwykłą, ożywio-

ną mocą jego geniuszu lalkę, złożyć w ofierze. Udowodnił

to już w prawdziwym życiu.

W East Moline środki bezpieczeństwa były ograniczo

ne do minimum i poza specjalistami od resocjalizacji, pra

cowało tu zaledwie kilku umundurowanych strażników.

Prawie nigdy nie przychodzili do warsztatów, a Bill Jero-

me znalazł się tam tylko dlatego, że polecono mu, by

przyjrzał się jednemu z młodych więźniów, z którym były

pewne kłopoty.

Moim zdaniem źle wybrali, pomyślał Bill, gdy dość

barczysta sylwetka pojawiła się w drzwiach olbrzymiego

pomieszczenia. To raczej tego gościa powinni się obawiać,

dodał w duchu, mierząc wzrokiem chudą, mroczną postać,

stojącą samotnie w rogu stołu.

Obserwując Victora Lassitera, prowadzącego po stole tę

cholerną marionetkę, poczuł nagle niemiły dreszcz. Usły

szał, jak coś do niej mruczał, a ona odpowiadała mu słod

kim, dziewczęcym głosikiem. No cóż, Lassiter znał się na

swojej robocie.

Przed aresztowaniem był lalkarzem, prawdziwym arty

stą w tym fachu. Wśród publiczności wzbudzał prawdzi

wy zachwyt, wręcz ją hipnotyzował, a u niektórych wywo

ływał graniczące z grozą niedowierzanie, gdy marionetki

z niesłychaną precyzją odtwarzały ruchy aktorów.

Bill podejrzewał, że Lassiter wprost uwielbiał, gdy owe

małe figurki spełniały każde jego życzenie, a poczucie

absolutnej władzy nad nimi napawało go perwersyjną

wręcz rozkoszą. W porządku, gdy chodziło tylko o lalki,

pomyślał strażnik, ale wszystko się zmieniało, gdy na sce-

nie pojawiali się prawdziwi ludzie. To dlatego ten budzący

zarówno podziw, jak i lęk artysta wylądował w więzieniu.

Jednak personel zakładu inaczej oceniał Victora Lassi-

tera, wskutek czego uznano go za zdolnego do resocjaliza

cji. Z dobrą opinią został tu przeniesiony z Joliet, więzie

nia o zaostrzonym rygorze, i właśnie kończył odsiadywa

nie dziesięcioletniego wyroku. Wkrótce miał wyjść na

wolność.

Natomiast Bill, gdyby tylko mógł, dożywotnio trzymałby

go za kratkami, widział bowiem w oczach Lassitera to, czego

nie dostrzegali eksperci: dziwny, wręcz nieludzki chłód. Gdy

spoglądał na chytrą, chudą twarz więźnia, instynktownie

czuł, że ten facet jest zdolny do wszystkiego.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: