Sanderson_Gill_Romantyczni_egoisci.pdf

Gill Sanderson

Romantyczni egoiści

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Tom wtargnął w życie Nikki Gale pewnego pięknego sobotniego poranka wczesnym

latem. Wtargnął to właściwe słowo, albowiem było tak:

Dzień zapowiadał się pracowity – właściwie Nikki wszystkie dni miała pracowite i to jej

odpowiadało – ale rano mogła sobie jeszcze pozwolić na odrobinę lenistwa. Została w

szlafroczku i słuchając czwartego programu radia, zaparzyła kawę i przyrządziła grzanki.

Zamierzała zjeść śniadanie na powietrzu, na swoim patio, choć to może zbyt szumna nazwa, i

przyglądać się rudzikom uwijającym się w zaniedbanym ogrodzie Białego Dworu. Och, z

jaką ochotą zakasałaby rękawy i zajęłaby się tymi wszystkimi roślinami!

Kiedy posiłek był gotowy, wyłączyła radio i wówczas usłyszała pierwszy trzask. Gdzieś

bardzo blisko. Jak gdyby gałąź się złamała. Dziwne, pomyślała. Przecież nie ma wiatru,

nawet najdelikatniejszego powiewu, więc dlaczego gałąź miałaby trzeszczeć?

Owinęła się szczelniej połami szlafroczka, zawiązała pasek i wyjrzała na dwór.

Jej pomalowana na ciemnozielony kolor przyczepa mieszkalna stała starannie

wkomponowana w otoczenie w samym końcu ogrodu Białego Dworu obok bocznej bramy,

ukryta pod gałęziami ogromnego dębu. Na jednej z nich, znajdującej się wprost nad sypialnią,

wisiał teraz, a właściwie leżał, kurczowo jej uczepiony, z głową w dół, nogami wyżej, jakiś

nieznajomy mężczyzna. Gałąź zaś pod takim ciężarem niebezpiecznie trzeszczała i zaczęła się

odłamywać od pnia.

– Co pan tu robi? Dlaczego wchodzi pan na dach mojej przyczepy? – zażądała wyjaśnień.

– Nie miałem w planach znalezienia się nad tą przyczepą – odparł szarmancko mężczyzna

po chwili zastanowienia. – Zamierzałem tylko doczołgać się do gniazda na samym końcu tej

gałęzi – wyjaśnił, pokazując palcem cel swojej wyprawy.

Mówił prawdę. Nikki wielokrotnie widywała samiczkę rudzika krążącą nad tym

miejscem.

– Nie jest pan trochę za stary na takie rzeczy? – spytała karcącym tonem. – W gnieździe

nie ma już jajeczek, pisklęta się wykluły. Nie należy ich niepokoić.

– Wcale nie miałem zamiaru ich niepokoić – żachnął się nieznajomy. – Chciałem je tylko

obejrzeć. Z okna sypialni zobaczyłem ptaszka z robakiem w dziobie i uświadomiłem sobie

nagle, że w życiu nie widziałem gniazda z małymi. Jest kilka rzeczy, jakie mężczyzna

powinien zrobić przynajmniej raz w życiu, a ja nigdy nie oglądałem ptasiej mamy

wkładającej robala w otwarty dzióbek i... – Nie dokończył zdania.

Tym razem nie było nawet ostrzegawczego trzeszczenia. Gałąź z głośnym TRACH!

oderwała się od pnia, a mężczyzna spadł z wysokości około dwóch metrów prosto na dach

przyczepy, która niemal jęknęła pod jego ciężarem.

– Niech się pan nie rusza! – krzyknęła Nikki. – Już do pana idę!

Przyniosła z szopy drabinę, którą oparła o bok przyczepy, i wspięła się na nią.

Teraz znalazła się twarzą w twarz z intruzem. Zauważyła jego ogromne zielone oczy,

zmysłowe usta, długawe ciemne włosy i mimo woli pomyślała, że jest całkiem przystojny.

Zauważyła też, że jego szczupłą twarz wykrzywia grymas bólu. Może jest w szoku,

przemknęło jej przez głowę.

– Mam nadzieję, że nie uszkodziłem dachu – rzekł uprzejmie, chociaż z trudem łapał

oddech. – Nie miałem zamiaru na nim lądować.

– Proszę się nie martwić – odparła Nikki równie uprzejmie. – To solidnie zbudowana

przyczepa. Bardziej niepokoję się o pana – dodała. – Proszę leżeć spokojnie i nie ruszać się.

Czy uderzył się pan w głowę albo doznał urazu szyi? – wypytywała. – Aha, zapomniałam

wyjaśnić. Jestem pielęgniarką.

– Wydaje mi się, że nic mi się nie stało. Nie spadłem przecież z dużej wysokości, a poza

tym starałem się rozluźnić mięśnie. Na szczęście dach tej przyczepy nie jest zbyt twardy, więc

zamortyzował uderzenie. Na razie trudno mi złapać oddech i z pewnością będę cały

posiniaczony, ale przede wszystkim jest mi wstyd. Gdyby pani zechciała zejść z drabiny,

postaram się do niej doczołgać i jakoś się stąd ewakuować. A zawsze uważałem dęby za

mocne drzewa – dodał z sarkazmem w głosie i kopnięciem strącił złamaną gałąź z dachu.

– To bardzo cienka gałąź – Nikki wzięła „swoje” drzewo w obronę – a pan całym

ciężarem położył się na niej. Na pewno da pan radę zejść?

– Tak, nic mi nie jest. Tylko... strasznie mi głupio – wyznał mężczyzna i skrzywił się z

bólu.

– A jednak się pan potłukł. Kiedy już pan będzie na dole, chciałabym pana obejrzeć –

powiedziała Nikki.

Nieznajomy uśmiechnął się.

– Cała przyjemność po mojej stronie. Ja już sobie panią obejrzałem.

Nikki oblała się rumieńcem i spuściła oczy. Przy całej tej szarpaninie z drabiną poły jej

szlafroka rozchyliły się, odsłaniając głęboko wyciętą cieniutką koszulkę nocną.

– Dżentelmen by nie patrzył – oznajmiła z godnością i poprawiła szlafrok.

– Podeszła pani tak blisko, że nie miałem wyboru. Ale chyba docenia pani to, że się

przyznałem?

Co za obłędna rozmowa, pomyślała Nikki. Zeszła z drabiny, upewniła się, że jest mocno

oparta i zawołała:

– No, może pan schodzić. Tylko powoli!

Po chwili nieznajomy stał już obok niej. Przyjrzała mu się uważnie. Z doświadczenia

wiedziała, że mógł odnieść cięższe obrażenia, niż się w pierwszej chwili wydawało. Może jest

w szoku? Zdecydowanie pobladł.

– Niech pan wejdzie do środka i usiądzie – poleciła.

– Zrobię panu coś gorącego do picia. Chciałabym upewnić się, że nic się panu nie stało.

Potem ewentualnie zawiozę pana na ostry dyżur.

– Dziękuję. Nie wydaje mi się, żeby wizyta na ostrym dyżurze była konieczna, ale z

przyjemnością napiję się czegoś gorącego.

– Nie widziałam pana dotychczas, a znam prawie wszystkich w okolicy – zagadnęła

Nikki, a przypomniawszy sobie wzmiankę o rudzikach widzianych z okna sypialni, spytała: –

Osiedlił się pan tutaj?

– Tak. Czasowo mieszkam tam. – Mężczyzna odwrócił się i wskazał Biały Dwór. –

Przepraszam, nie zdążyłem się jeszcze przedstawić... Nazywam się Tom Murray i jestem

lekarzem. Joe Kenton przyjął mnie do swojej przychodni. A pani na pewno jest Nikki Gale,

pielęgniarka środowiskowa, prawda?

Nagle pobladł jeszcze bardziej i zachwiał się. Nikki otoczyła go ramieniem i pomogła

wejść do przyczepy. Szybko przygotowała kubek gorącej, mocno osłodzonej herbaty.

Kiedy Tom doszedł trochę do siebie, przystąpiła do badań. Po pierwsze zmierzyła mu

puls i ciśnienie – były w normie. Potem poprosiła, by zdjął koszulę i pokazał bok, na który

upadł. Ramię i rękę miał potłuczone, na dodatek skaleczył się o ramę świetlika. Nikki

opatrzyła ranę, następnie poprosiła, by wstał, poruszał rękami i nogami. Chciała sprawdzić,

czy niczego sobie nie złamał. Tom, krzywiąc się, posłusznie wykonywał polecenia.

– Odnoszę wrażenie, że wyszedł pan z tego bez większego szwanku, ale gdyby stłuczenia

bardzo bolały, radzę zażyć jakiś środek przeciwbólowy.

– Chyba tak zrobię – powiedział i zaczął się ubierać. Nikki zauważyła, że był dobrze

umięśniony, chociaż bardzo szczupły, jak gdyby odrobinę przesadził z odchudzaniem.

– Jest pan karnym pacjentem – pochwaliła go. – Nie tak jak większość lekarzy.

– Nauczyłem się zawsze wykonywać polecenia pielęgniarek – odparł – i lekarzy – dodał

po namyśle. – Dzięki temu mam spokojniejsze życie. A teraz, skoro badanie skończone,

pozwolisz, Nikki, że się jeszcze raz przedstawię – powiedział, wyciągając do niej rękę. –

Tom, twój nowy sąsiad.

Nikki dopiero teraz spojrzała na niego nie jak na intruza czy pacjenta, lecz jak na

mężczyznę.

– Skoro jesteśmy sąsiadami, to może zostaniesz na śniadanie? – zaproponowała.

– Z przyjemnością. Ale... – dodał, patrząc na jej szlafrok i ranne pantofle – czy na pewno

nie przeszkadzam?

– Nie, nie. Usiądź na patio, a ja się szybko ubiorę, dobrze? Może zechcesz przejrzeć

gazetę?

Nikki wśliznęła się do swej maleńkiej łazienki, szybko się umyła, a potem przeszła do

równie maleńkiej sypialni. W co się ubrać, zastanawiała się, energicznie szczotkując włosy.

Przelotnie spojrzała na długą sukienkę – wiedziała, że wygląda w niej dobrze – ale

zrezygnowała z tego pomysłu. Przecież jest ciepło i na dodatek sobota rano! Ostatecznie

włożyła szorty i podkoszulek. Ale usta podmalowała. W końcu bardzo rzadko miała gościa na

śniadaniu.

Kiedy z tacą w rękach pokazała się w drzwiach przyczepy, Tom wstał i odebrał ją od niej.

Nikki spodobał się ten gest. Usiedli.

– Wiedziałam, że masz przyjechać – powiedziała, nalewając kawę – ale kiedy zjawiłeś się

na rozmowę wstępną, byłam akurat na szkoleniu. Dlaczego zdecydowałeś się na tak

radykalną zmianę w życiu? Jesteś ortopedą, pracowałeś jako konsultant w szpitalu w

Londynie, prawda? Kariera stała przed tobą otworem.

– Może tak, a może nie – odparł Tom z filozoficznym uśmiechem.

– Co cię skłoniło, żeby zostać lekarzem ogólnym właśnie tu, na wsi w Yorkshire, w

krainie wrzosowisk?

– Cóż... Z wykształcenia jestem internistą, dopiero później zainteresowałem się ortopedią,

otrzymałem propozycję dobrej pracy i... – urwał i wzruszył ramionami – i zmieniłem zdanie.

Znowu przerwał i zatoczył ręką koło, wskazując drzewa, ptaki, niebo.

– Spójrz na to. Całe życie mieszkałem w Londynie. Odkąd pamiętam praca, praca, tylko i

wyłącznie praca, po czternaście godzin na dobę. Aż pewnego dnia uświadomiłem sobie, że

kocham wieś i że ponad dziewięć miesięcy nie wyściubiłem nosa poza Londyn. Więc

zostawiłem tamtą posadę... Na rok. Przez rok będę zajmował się czymś całkowicie innym.

Wiem, że czeka mnie tutaj niezła harówka, ale właśnie tego pragnę. Mam trzydzieści jeden

lat. Jeszcze tylu rzeczy w życiu nie robiłem... A teraz mam okazję spróbować przynajmniej

niektórych z nich.

– Na przykład spaść z drzewa na dach przyczepy?

– Właśnie. Miałem to na mojej liście. Teraz mogę już wykreślić jako załatwione.

Nikki dobrze się czuła w towarzystwie Toma. Spodobał jej się ten nowy kolega i sąsiad.

– Mama mówi, że jestem wścibska, ja wolę określenie „ciekawska” – zaczęła. – Powiedz,

jak to się stało, że zamieszkałeś w Białym Dworze? Przyznam, że ci zazdroszczę. Już jako

mała dziewczynka marzyłam, żeby tam mieszkać.

Tom roześmiał się.

– Wiesz, że przez ten rok właściwie zastępuję Annę Rix, która wzięła urlop

macierzyński...

– Tak. Wyszła za mąż za Amerykanina, Floyda Rixa, i wyjechali do Stanów.

– Właśnie. Nie chciała, żeby dom stał pusty, więc wynajęła mi go na rok. Nie mogło się

lepiej ułożyć. To Joe Kenton podsunął jej ten pomysł. Byłaś w środku, prawda?

– Och tak, wielokrotnie. I zawsze myślałam, że urządziłabym wszystko inaczej niż Anna.

Ale to cudowny dom.

– Prawda? Nigdy nie mieszkałem w tak olbrzymiej rezydencji. Zawsze miałem maleńkie

mieszkania, gdzie zresztą wracałem tylko na noc. Ale teraz chcę się nauczyć gotować, a może

nawet zająć ogrodem. No, twoja kolej. Opowiedz, jak to się stało, że jesteś moją sąsiadką.

Nikki wzruszyła ramionami.

– Dom należał kiedyś do Joego. Sześć lat temu, kiedy zaczęłam pracować jako

pielęgniarka, zaproponował, żebym tu zamieszkała. Oboje myśleliśmy, że to będzie na

krótko, ale jakoś nigdy się nie wyprowadziłam. A kiedy Anna odkupiła dom, cieszyła się, że

jestem w pobliżu. Czasami pomagałam jej w ogrodzie. Lubię to miejsce – dodała. Nagłe

spojrzała na pusty kubek i talerzyk Toma i zaproponowała: – Jeszcze kawy i grzankę?

– Poproszę. To bardzo miłe śniadanie. Musisz kiedyś przyjść do mnie na jakiś

poczęstunek, kiedy się urządzę.

– Bardzo chętnie. Eee... jesteś, to znaczy mieszkasz... – zaczęła się jąkać.

– Zastanawiasz się, jak taktownie zapytać, czy jestem żonaty, tak? – wyręczył ją Tom. –

Nie jestem. Nie mam też narzeczonej ani nawet kandydatki na nią. Wiem, że to zabrzmi

okropnie, ale byłem tak zajęty pracą, że wszystkie znajomości z kobietami kończyły się

bardzo szybko... Ale skoro rozmawiamy tak szczerze, to teraz znowu twoja kolej. Taka

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: