007.Darcy_Emma_Autobus_z_La Paz.pdf

Emma Darcy

Autobus z La Paz

Rozdział 1

Luis Angel Martinez wracał windą do swojego pokoju. Był w dobrym humorze.

Załatwił sprawy, w związku z którymi przybył do La Paz, zjadł dobrą kolację, a

polityczne zamieszki w mieście dostarczyły mu doskonałego pretekstu, by się nie

stawić na własnym przyjęciu zaręczynowym, i nawet jego matka, powszechnie

uważana za najbogatszą i najbardziej wpływową kobietę w Argentynie, nic nie

mogła na to poradzić.

Uśmiechnął się z zadowoleniem i dopiero teraz zauważył utkwione w sobie,

pełne podziwu i nadziei spojrzenia dwóch młodych kobiet jadących windą razem z

nim. Sądząc z akcentu i stroju, były to Amerykanki. Uśmiech na twarzy Luisa zgasł

i w jego oczach błysnęło lekceważenie. Nie znosił tych cudzoziemskich turystek,

które nade wszystko szukały w Południowej Ameryce przygód seksualnych, a

przede wszystkim drażniło go, gdy patrzyły na niego jak na potencjalną zdobycz.

Luis, ze swą oliwkową cerą i czarnymi włosami, wyrazistymi rysami twarzy

odziedziczonymi po hiszpańskich przodkach, wyższy i mocniej zbudowany niż

większość Latynosów, zawsze robił wrażenie na kobietach i zapewne był w ich

oczach łakomym kąskiem, ale ta rola w najmniejszym stopniu go nie pociągała.

Sparzył się już raz i to mu zupełnie wystarczyło.

Winda zatrzymała się i blondynki wyszły na korytarz. Luis patrzył za nimi

ponurym wzrokiem. Ich jasne włosy nawet się nie umywały do jedwabistych,

świetlistych włosów Shontelle, sądził jednak, że ich podejście do zmysłowych

przyjemności z tubylcami było dokładnie takie samo. Nic z tego, panienki,

pomyślał, gdy winda znów ruszyła w górę. Pod jednym względem jego matka

miała rację: najlepiej było się związać z kobietą należącą do tej samej rasy i

kultury, o podobnym pochodzeniu. Wówczas człowiek nie narażał się na przykre

niespodzianki, lecz mógł wieść gładkie życie. Szczególnie gdy Elvira Rosa

Martinez stała przy sterze i kierowała wszystkim według własnego widzimisię.

Jego matka nie wzięła pod uwagę tylko jednego:

że w Boliwii wybuchnie rewolucja i Luis nie stawi się na przyjęcie

zaręczynowe, które zorganizowała za jego plecami. Nieprzewidziane okoliczności.

Nie mógłby sobie wymarzyć lepszej wymówki. Na tę myśl odzyskał humor i

wyszedł z windy uśmiechnięty. Nikt nie mógł mu zarzucić, że zatrzymał się w

hotelu. Nie sposób było wyjść na ulicę, by się nie wpakować w kłopoty.

Poprzedniego dnia odbył się gwałtowny przemarsz farmerów ulicami La Paz.

W Boliwii szykowała się kolejna zmiana rządu. Lotnisko zostało zamknięte i

ustanowiono godzinę policyjną. Wszędzie było pełno żołnierzy.

Luisa, bezpiecznego i otoczonego komfortem w hotelu Plaża, te wydarzenia nie

poruszyły nawet w najmniejszym stopniu. Boliwia to była Boliwia.

Wciśnięta między Peru, Paragwaj, Argentynę, Brazylię i Chile, na przestrzeni

wieków najeżdżana najpierw przez konkwistadorów, a potem przez wszystkich

sąsiadów, przeżywała nieustanne wstrząsy polityczne. Rząd zmieniał się tu częściej

niż w jakimkolwiek innym kraju. Ostatnio nawet zdarzyło się, że zmienił się

pięciokrotnie w ciągu jednego dnia. Pucze wojskowe następowały jeden po drugim,

kolejni generałowie pojawiali się u steru rządu, a potem znikali.

Luis był pewien, że groźna sytuacja w końcu przeminie i życie dalej będzie się

toczyć zwykłym torem.

Wszedł do swojego apartamentu i od razu skierował kroki w stronę barku.

Trzeba było uczcić ten dzień. Wiedział oczywiście, że wkrótce odbędzie się drugie

przyjęcie zaręczynowe, ale tym razem to on je zorganizuje, po swojemu. To było

nieuniknione. Miał trzydzieści sześć lat. Najwyższa pora na ożenek i założenie

rodziny. Również na to, by matka wreszcie przestała się wtrącać w jego sprawy.

Wiedział, że matka na pewno dusi się z wściekłości. Zależało jej na tym, by jak

najszybciej ogłosić publicznie wiadomość o zrealizowaniu największej ambicji jej

życia – połączeniu fortuny Martinezów z fortuną Gallardów. To jej dobrze zrobi,

pomyślał Luis bezlitośnie. Za bardzo lubiła narzucać innym swoją wolę.

Matka wybrała dla niego Claudię Gallardo wkrótce po śmierci jego brata,

Eduarda. Claudia była wtedy jeszcze uczennicą, matka jednak uznała ją za

najodpowiedniejszą kandydatkę na synową. Miała wszystkie zalety tradycyjnej

żony. Luis wykrzyczał wtedy, że sam sobie znajdzie żonę, ale w gruncie rzeczy

odkąd Shontelle, ta zielonooka wiedźma, odrzuciła go jak śmieć, było mu wszystko

jedno. Nie potrafił wymazać z pamięci tego doświadczenia. Po nim oczekiwał od

kobiety czegoś więcej niż tylko tego, że będzie „odpowiednią żoną". Pragnął czuć,

że... że...

Może jednak nie pozostały w nim już żadne uczucia, żadne namiętności. Może

podobne doświadczenie już nigdy więcej nie powtórzy się w jego życiu. Cóż więc

za różnica, jakie będzie jego małżeństwo pod względem seksualnym? Ożeni się z

Claudią i razem dadzą życie nowej linii dziedziców majątku. Przypuszczał, że uda

mu się pokochać własne dzieci.

Co innego jednak poddać się z rezygnacją własnemu losowi, a co innego dać

sobą rządzić. Choć Luis wyrósł już z okresu młodzieńczego buntu i przyjął na

siebie rolę, która powinna należeć do jego starszego brata Eduarda, to jednak nie

zamierzał oddawać matce pełni władzy nad swoim życiem. Cieszył się, że nie

może teraz polecieć do Buenos Aires, by zaspokoić jej życzenia. Był pewien, że

Claudia posłusznie poczeka. Claudia zawsze była posłuszna, pomyślał Luis,

krzywiąc się. Czasem podejrzewał, że jest to gra, która ma sprawić, by czuł się

szanowanym i uwielbianym władcą własnego królestwa. Ale nawet jeśli tak było,

to co z tego? Przy Claudii w każdym razie wiedział, na czym stoi.

Wyjął z lodówki lód i limonę. Gdy mieszał drinka, zadzwonił telefon. W

pierwszej chwili Luis pomyślał, że to zapewne matka znalazła jakiś sposób, by

mógł przylecieć do Buenos Aires.

– Luis Martinez – powiedział.

– Luis, mówi Alan Wright. Proszę, nie odkładaj słuchawki. Straciłem mnóstwo

czasu, żeby cię znaleźć. Rozpaczliwie potrzebuję twojej pomocy.

Jedynie desperacja w głosie Alana sprawiła, że Luis powstrzymał odruch i nie

przerwał połączenia.

Nie miał ochoty na żadne kontakty z mężczyzną, którego siostra potraktowała

go jak latynoskiego samca.

– Jakiej pomocy? – spytał ze złością.

– Luis, mam tu grupę. Utknęliśmy w La Paz.

Wczoraj mieliśmy odlecieć do Buenos Aires. Bóg jeden wie, kiedy lotnisko

znów zostanie otwarte. Ludzie są przerażeni, w panice, a niektórzy cierpią na

chorobę wysokościową. Muszę znaleźć jakiś autobus, żeby ich stąd wydostać. Sam

poprowadzę. Pomyślałem, że może ty mógłbyś mi pomóc.

Autobus. To słowo przywiodło Luisowi na myśl stare wspomnienia z czasów,

gdy Alan był znacznie młodszy i bardziej szalony. Przyprowadził wtedy

zdezelowany autobus przez dżunglę amazońską do kopalni Martinezów. Luis zaś,

wysłany przez rodzinę w bezpieczne miejsce, przeczekiwał w kopalni rozruchy

polityczne w Argentynie. Alan przepracował w kopalni pół roku, służąc

umiejętnościami mechanika w zamian za części do autobusu, który miał się stać

kamieniem węgielnym jego własnego biura podróży.

Alan był Australijczykiem zakochanym w Ameryce Południowej i

zdecydowanym przekonać rodaków do tego kontynentu. Postanowił zacząć od

trampingów, a potem stopniowo przejść do organizowania droższych, bardziej

komfortowych i bardziej dochodowych wycieczek. Luis podziwiał jego inicjatywę

i determinację. Bardzo polubił towarzystwo tego zawsze pogodnego chłopaka.

Przez dziewięć lat utrzymywali nieregularne, lecz serdeczne kontakty i wszystko

byłoby dobrze, gdyby Alan nie przedstawił Luisa swojej siostrze...

– Czy Shontelle jest z tobą? – zapytał teraz Luis wrogim tonem.

Alan nie zaprzeczył. Na drugim końcu linii zapanowało milczenie.

– Jest czy nie? – powtórzył Luis. Wiedział doskonale, że w każdej chwili może

przerwać połączenie;

Alan zdany był na jego łaskę i niełaskę.

– Niech to diabli, Luis! Zapłacę ci za ten autobus.

Czy nie możemy dogadać się tylko we dwóch? – wybuchnął Alan.

– A więc była tam. Luis poczuł się tak, jakby poraził go prąd o wysokim

napięciu.

– Gdzie jesteś? – zapytał krótko.

– W hotelu Europa – odrzekł Alan pośpiesznie.

– Bardzo blisko ciebie.

– Znakomicie! – Luis uśmiechnął się, ale w jego oczach pojawił się lodowaty

chłód. – Ile osób liczy twoja grupa?

– Razem ze mną trzydzieści dwie.

– Mogę zdobyć dla ciebie autobus...

– To wspaniale! – westchnął Alan z głęboką ulgą.

– ... i podstawić go pod hotel. Twoja grupa może wyjechać jutro, wcześnie

rano...

– Wiedziałem, że jeśli ktokolwiek może mi to załatwić, to tylko ty – rzekł Alan

ze szczerą wdzięcznością.

– ... ale pod jednym warunkiem.

W słuchawce znów zapanowała pełna napięcia cisza.

– Pod jakim? – zapytał Alan ostrożnie.

Uczucia Alana w najmniejszym stopniu nie obchodziły Luisa. Był pewien, że ta

przyjaźń nie była tak do końca bezinteresowna. W końcu, dla organizatora

wycieczek zagranicznych kontakty z Luisem Angelem Martinezem były bardzo

cenne. Mogły otworzyć wiele drzwi.

– Shontelle będzie musiała przyjść do mojego apartamentu w hotelu Plaża, żeby

wynegocjować układ – powiedział śmiało. – Im szybciej to zrobi, tym lepiej dla

ciebie.

– Chyba nie mówisz poważnie! – wykrzyknął Alan. – Przecież jest już po

godzinie policyjnej! Po ulicach jeżdżą czołgi i wszędzie – kręci się pełno

uzbrojonych żołnierzy. Samotna kobieta na ulicy o tej porze... Luis, to zbyt

niebezpieczne.

Podobnie jak wyjazd z miasta autobusem, pomyślał Luis. Zbuntowani chłopi

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: