Zelazny Roger - Psychouczestnik.pdf - Opowiadania - bogaty1

Roger Żelazny

Comes Now the Power

Psychouczestnik

Scena była urzekająca, pełna krwi, ale Render czuł, że już powinna się skończyć.

Zdecydował, że każda mikrosekunda będzie tu tak samo dobra jak minuta, że

powinna może jeszcze wzrosnąć temperatura… Gdzieś, na peryferiach wszechrzeczy,

ciemność przestała już się kurczyć.

Coś, jakby crescendo czystego grzmotu, zawisło w jednej gniewnej nucie, która

była mieszaniną wstydu, bólu i strachu.

W Forum nie było czym oddychać.

Cezar wyczołgał się poza oszalały krąg. Zakrył oczy przedramieniem, ale obraz nie

znikał… Nie tym razem.

Senatorowie nie mieli twarzy, a ich szaty były zbryzgane krwią; głosy brzmiały jak

kwilenie ptaków. W nieludzkim szale wbijali swoje sztylety w leżącą postać.

Wszyscy, ale nie Render.

Kałuża krwi, w której stał, powoli się powiększała. Wydawało się, że jego ramię

wznosi się i opada z mechaniczną regularnością; z gardła wydobywały się ptasie

krzyki. Był częścią tej sceny i jednocześnie stał poza nią.

Był Renderem. Psychouczestnikiem.

— Zabiłeś go. Zamordowałeś Marka Antoniusza — jęczał skulony, zbolały i pełen

nienawiści Cezar. — To był niewinny i nieszkodliwy człowiek!

Render obrócił się, a sztylet w jego dłoni był olbrzymi i cały we krwi.

— Tak — przyznał.

Ostrze przesuwało się w powietrzu z boku na bok. Cezar, zafascynowany widokiem

ostrej stali, wodził za nim oczami.

— Dlaczego? — krzyczał. — Dlaczego?

— Ponieważ był szlachetniejszym Rzymianinem niż ty — odparł Render.

— Kłamiesz! To nie tak!

Render wzruszył ramionami i znowu zaczął machać sztyletem.

— To nieprawda! — wrzeszczał Cezar. — Nieprawda!

Render zwrócił się do niego i błysnął nożem.

Cezar, jak marionetka, naśladował wahadłowe ruchy ostrza.

— Nieprawda? — uśmiechnął się Render. — A kim ty jesteś, by kwestionować to,

co zrobiłem? Jesteś nikim! Umniejszasz dostojeństwo tej chwili! Wynoś się!

Człowiek o różowej twarzy poderwał się na nogi. Jego włosy były na pół mokre i

splątane jak wełna. Odwrócił się i odszedł, spoglądając przez ramię.

Znajdował się już daleko od kręgu zabójców, ale obraz nie stracił wyrazistości;

zachował jakąś lekką, przejrzystą jasność, co sprawiało, że człowiek czuł się jeszcze

bardziej daleki i samotny.

Render zjawił się tym razem przed Cezarem jako ślepy żebrak.

Władca chwycił go za szaty.

— Czy jesteś dla mnie jako ten zły omen?

— Strzeż się! — zadrwił Render.

— Tak! Tak! — krzyknął Cezar. — Strzeż się! To dobre. Strzeż się, ale czego?

— Idów…

— Tak? Idów…

— Pyździernikowych.

Cezar puścił ubranie Rendera.

— Co to znaczy? Co to jest pyździernik?

— Miesiąc.

— Kłamiesz! Nie ma takiego miesiąca!

— Szlachetny Cezarze, to jest data, której musisz się strzec. Nie istniejący czas,

zdarzenie, którego niema w kalendarzu.

Render nagle zniknął.

— Zaczekaj! Wracaj!

Roześmiał się, a Forum wraz z nim; ptasie wrzaski brzmiały jak chór nieludzkiej

drwiny.

— Zakpiłeś sobie ze mnie! — zapłakał Cezar.

Forum było rozpalone jak piec; pot zastygł niczym szklana maska na wąskim czole

Cezara, jego ostrym nosie i szczęce o małym podbródku.

— Też chcę zostać zamordowany! — zaszlochał. — To nie w porządku!

Wtedy Render rozerwał na strzępy Forum, senatorów i szczerzące zęby ciało

Antoniusza. Potem, niedostrzegalnym ruchem palca, wepchnął wszystko do czarnego

worka. Ostatni poszedł Cezar.

Charles Render zasiadł przed pulpitem z dziewięćdziesięcioma białymi i dwoma

czerwonymi guzikami; nawet na nie nie spojrzał. Prawa ręka poruszała się

bezszelestnie na specjalnej prowadnicy. Render przyciskał niektóre guziki na konsoli,

inne omijał; uruchamiał kolejne ścieżki, by w końcu odtworzyć Serię Wspomnień.

Uczucia stłumione, emocje zredukowane do zera. Kongresman Erikson doznawał w

Kołysce tego, co było zapomnieniem.

Rozległ się suchy trzask.

Ręka Rendera prześlizgnęła się do końca rzędu przycisków. Aby nacisnąć czerwony

guzik, potrzebny był jeden świadomy ruch lub — lepiej — akt woli. Render uwolnił

swoją rękę i odgarnął plątaninę przewodów i mikroobwodów przypominających włosy

Meduzy. Ześlizgnął się z fotela i podniósł kaptur. Potem podszedł do okna i rozjaśnił

je, obracając w palcach papierosa.

Wystarczy jedna minuta w Kołysce, pomyślał. Nie więcej. Ta będzie decydująca…

Mam nadzieję, że nie zacznie padać śnieg. Te chmury wyglądają okropnie…

Pod wieczornym niebem lśniły gładkie, szklane wieżowce. Miasto leżało na wyspie

wulkanicznej, połyskując w świetle kończącego się dnia i pulsując pod powierzchnią

ziemi; pełne pośpiechu i nieustającego ruchu.

Render odszedł od okna i zbliżył się do wielkiego jaja, które spoczywało tuż przy

jego biurku, lśniące i gładkie. Rzucało refleksy, które uwydatniały jego orli nos,

zamieniały oczy w szare spodki, a na włosy kładły świetliste smugi; czerwony krawat

Rendera wyglądał w tym świetle jak wielki język upiora.

Uśmiechnął się i dotknął pulpitu, wciskając czerwony guzik. Jajo wydało z siebie

ciche westchnienie i straciło swoją lśniącą nieprzezroczystość; w środku pojawiła się

poprzeczna szczelina. Render zobaczył w niej Eriksona, który wykrzywiał usta,

zaciskał mocno powieki i walczył z powrotem do świadomości i tego wszystkiego, co

się z nią wiązało. Górna część jaja uniosła się, ukazując różowe wnętrze. Erikson

otworzył oczy, ale nie spojrzał na Rendera. Wstał i zaczął się ubierać. Render

wykorzystał ten czas, aby przetestować Kołyskę.

Oparł się o biurko i zaczął naciskać guziki: kontrola temperatury, pełny zasięg —

sprawdzone; dźwięki obce — podniósł słuchawkę — sprawdzone: dzwonienie,

brzęczenie, tony skrzypiec, gwizdanie, piski, ryki, hałas uliczny i szum fal; sprzężenie

obwodów z zachowaniem głosu pacjenta z poprzedniej analizy — sprawdzone; osłona

dźwięku, wilgotność, zapachy — sprawdzone; mechanizm łoża, kolorowe światła,

stymulatory smaku…

Render zamknął jajo i wyłączył zasilanie. Potem pchnął je do szafy w ścianie i

zatrzasnął drzwi. Wszystkie istotne wydarzenia zostały zarejestrowane na taśmach.

— Siadaj! — rozkazał Eriksonowi.

Mężczyzna usiadł, gniotąc nerwowo kołnierzyk.

— Wszystko sobie przypomniałeś — powiedział Render. — Nie muszę więc

opowiadać, co się zdarzyło. Nic przede mną się nie ukryje. Byłem tam.

Erikson skinął głową.

— Znaczenie tego zdarzenia powinno być dla ciebie jasne.

Kongresman ponownie kiwnął głową i wreszcie odzyskał głos:

— Ale czy to miało znaczenie, czy było ważne? — spytał. — Skonstruowałeś ten

sen i cały czas go kontrolowałeś. Tak naprawdę wcale go nie śniłem. Przynajmniej nie

w sposób, w jaki normalnie bym to robił. Twoja zdolność wpływania na przebieg

rzeczy sprawia, że wszystko jest tak, jak ty tego chcesz, czyż nie?

Render powoli skinął głową, strzepnął popiół do południowej półkuli swojej

popielniczki w kształcie globu i spojrzał mu w oczy.

— Prawdą jest, że nadałem pewne ramy twemu snu i modyfikowałem jego kształty.

Ale to ty wypełniłeś je emocjami i sprawiłeś, że stały się symbolami odpowiadającymi

twoim problemom. Jeśli sen nie byłby znaczącą analogią, nie sprowokowałby takich

reakcji. Byłby pozbawiony tego strachu i niepokoju, które zostały zarejestrowane na

taśmach. Analizuję cię od wielu miesięcy — ciągnął dalej — i wszystko czego się

dowiedziałem, przekonuje mnie, że twoja obawa przed zamachem nie ma w

rzeczywistości żadnych podstaw.

Erikson wybałuszył oczy.

— Więc dlaczego, u diabła, się boję?

— Dlatego, że bardzo chciałbyś być obiektem zabójstwa.

Erikson uśmiechnął się i zaczął odzyskiwać zimną krew.

— Zapewniam cię, doktorze, że nigdy nie rozmyślałem o samobójstwie ani nie

pragnąłem umrzeć.

Wyciągnął papierosa i zapalił. Trzęsła mu się ręka.

— Gdy przyszedłeś do mnie tego lata — rzekł Render — twierdziłeś, że obawiasz

się próby zamachu na swoje życie. Nie miałeś bladego pojęcia, dlaczego ktoś miałby

cię zabić.

— Moja pozycja! Nie można być kongresmanem tak długo jak ja i nie mieć

wrogów.

— Okazuje się, że tego dokonałeś. Gdy pozwoliłeś mi porozmawiać o tym z twoimi

detektywami, dowiedziałem się, że nic nie znaleźli. Nie odkryli niczego, co

wskazywałoby na to, że twój strach ma jakieś realne podstawy. Dosłownie nic.

— Nie dość dobrze szukali albo robili to w niewłaściwych miejscach. Inaczej na coś

by trafili.

— Obawiam się, że nie.

— Dlaczego?

— Dlatego, powtarzam, że twoje odczucia nie mają żadnych obiektywnych

podstaw. Bądź ze mną szczery. Czy otrzymałeś jakąkolwiek informację, cokolwiek

wskazującego na to, że ktoś nienawidzi cię tak bardzo, żeby chcieć cię zabić?

— Dostaję mnóstwo pogróżek…

— Tak jak wszyscy kongresmani. Każdy list skierowany do ciebie w ciągu

ostatniego roku został dokładnie zbadany i okazało się, że wszystkie są dziełem

wariata. Czy możesz podać mi choć jeden dowód, żeby podtrzymać swoje

twierdzenie?

Erikson wpatrywał się w czubek papierosa.

— Przyszedłem do ciebie, bo tak poradził mi jeden z kolegów — powiedział. —

Zjawiłem się tu, abyś poszperał w moim umyśle i znalazł coś, co pomogłoby moim

detektywom w pracy. Może to ktoś, kogo surowo osądziłem, a może chodzi o jakąś

krzywdzącą ustawę, z którą miałem do czynienia…

— Nic nie znalazłem — stwierdził Render. — Nic, oprócz przyczyny twojego

niezadowolenia. Teraz oczywiście nie będziesz chciał tego słuchać. Boisz się i będziesz

próbował odwieść mnie od postawienia diagnozy.

— Nie będę!

— Więc słuchaj. Jeśli chcesz, możesz potem powiedzieć, co o tym myślisz.

Miesiącami marnowałeś tu czas, nie chcąc zaakceptować tego, co próbowałem ci

wyjaśnić na wiele sposobów. Teraz powiem ci, o co chodzi, a ty możesz zrobić z tym,

cokolwiek zechcesz. — Świetnie.

— Po pierwsze, bardzo chciałbyś mieć wroga lub wrogów…

— To niedorzeczne!

— …bo to jest jedyna możliwość, by mieć przyjaciół…

— Mam pełno przyjaciół!

— …ponieważ nikt nie chce być zupełnie ignorowany; nie chce być osobą, do

której nikt nie żywi prawdziwie silnych uczuć. Nienawiść i miłość są skrajnymi

formami ludzkich emocji. Gdy straciłeś jedną z tych form, zacząłeś szukać drugiej.

Pragnąłeś jej tak bardzo, że nawet udało ci się przekonać samego siebie, że ją

znalazłeś. Ale zawsze jest jeszcze cena, psychiczna cena, którą trzeba zapłacić.

Zaspokajanie potrzeby prawdziwego uczucia środkami zastępczymi nie daje

prawdziwej satysfakcji, a tylko wzbudza niepokój i niezadowolenie. Trzeba mieć

otwartą psychikę; ty nie szukałeś uczucia na zewnątrz, zamknąłeś się. Stworzyłeś sobie

to, czego pragnąłeś całym swoim jestestwem. Jesteś człowiekiem odczuwającym

ogromną potrzebę silnych stosunków z innymi ludźmi.

— Gówno!

— Zaakceptuj to lub odrzuć — powiedział Render. — Proponuję, żebyś to jednak

przyjął do wiadomości.

— Płacę ci od sześciu miesięcy, żebyś pomógł mi w odnalezieniu tego, kto chce

mnie zabić. A teraz siedzisz tu sobie i mówisz mi, że wymyśliłem to wszystko, żeby

zaspokoić swoją potrzebę posiadania kogoś, kto by mnie nienawidził.

— Nienawidził lub kochał. To prawda.

— Bzdura! Spotykam tak wielu ludzi, że muszę nosić przy sobie kieszonkowy

magnetofon i kamerę w klapie marynarki. Wszystko po to, abym mógł ich

zapamiętać…

— Spotkania z przypadkową masą ludzi nie mają tu nic do rzeczy. Powiedz, czy te

sny mają dla ciebie jakieś znaczenie?

Erikson milczał kilka sekund odmierzanych tykaniem olbrzymiego ściennego

zegara.

— Tak — przyznał w końcu. — Jednak twoja interpretacja jest w dalszym ciągu

absurdalna. Zakładając, jedynie na użytek naszej rozmowy, że to, co powiedziałeś, jest

słuszne — co miałbym zrobić, aby uwolnić się z tych więzów?

Render rozparł się wygodnie w swoim fotelu.

— Przestroić energię, którą zużyłeś na ich wytworzenie. Spotykać się z ludźmi

podobnymi do ciebie, Joe Eriksona, a nie do kongresmana Eriksona. Zainteresować się

czymś, co by was łączyło, lecz nie byłoby związane z polityką; coś atrakcyjnego na

tyle, że przysporzyłoby ci prawdziwych przyjaciół… lub wrogów. Lepiej oczywiście

tych pierwszych. Zachęcałem cię do tego od samego początku.

— Powiedz mi więc coś jeszcze.

— Z przyjemnością.

— Zakładając, że masz rację, wyjaśnij mi proszę, dlaczego nigdy nie byłem i nie

jestem ani lubiany, ani nienawidzony. Mam odpowiedzialne stanowisko w

Legislaturze, spotykam się cały czas z ludźmi. Dlaczego jestem wszystkim obojętny?

Render, który znał dokładnie przebieg kariery Eriksona, musiał odsunąć na bok

swoje prawdziwe odczucia, bo teraz nie miały żadnego znaczenia. Chciał zacytować

spostrzeżenia Dantego na temat oportunistów, czyli tych dusz, które z powodu braku

cnót nie zostały wpuszczone do nieba, a z powodu braku znaczących grzechów

odmówiono im również wstępu do piekła. Krótko mówiąc, chodziło o tych, którzy byli

jak chorągiewka na wietrze. Tych, których huragan dziejów zepchnął z morskich

szlaków, by nigdy już nie znaleźli portu przeznaczenia. Taka właśnie była długa i

bezbarwna kariera Eriksona, kariera chwiejnej lojalności i politycznych zwrotów.

— W dzisiejszych czasach coraz więcej ludzi znajduje się w takiej sytuacji —

powiedział Render. — Ma to związek z rosnącymi ciągle komplikacjami i

depersonalizacją istoty ludzkiej w układzie socjometrycznym. Nawet akt życzliwości w

stosunku do innego człowieka stał się wynikiem pewnego wymuszenia. Obecnie jest

bardzo wiele takich osób jak ty.

Erikson pokiwał głową, a Render uśmiechnął się w duchu.

Czasem, pomyślał, taki wykład podziała na niedowiarka…

— Odnoszę wrażenie, że możesz mieć rację — odezwał się Erikson. — Chwilami

czuję się dokładnie tak, jak to opisałeś: jednostką pozbawioną osobowości…

Render spojrzał na zegar.

— Gdy podejmiesz decyzję w tej sprawie, będzie to oczywiście twój własny wybór.

Myślę, że nie ma sensu tego dalej analizować i tracić czasu. Wiesz teraz, jaka jest

przyczyna twojego niepokoju. Nie mogę trzymać cię za rękę i pokazywać, jak masz

żyć. Mogę tylko dać ci pewne wskazówki… no i współczuć, ale nie chcę jednak

wchodzić w to głębiej. Jeśli odczujesz potrzebę porozmawiania o swoim działaniu i

odniesienia go do postawionej diagnozy, zgłoś się do mnie jak najszybciej.

— Zrobię tak. — Kiwnął głową Erikson. — A ten sen, do diabła! Wciągnął mnie.

Umiesz sprawić, że wszystko wydaje się tak rzeczywiste jak na jawie, a nawet

bardziej. Długo będę to pamiętać.

— Mam nadzieję.

— W porządku, doktorze. — Wstał i wyciągnął rękę na pożegnanie. — Wrócę

prawdopodobnie za kilka tygodni. Spróbuję się uczciwie uspołecznić.

Mówiąc to, Erikson uśmiechnął się szeroko; do tej pory marszczył jedynie brwi z

niezadowoleniem.

— Zacznę już teraz. Mogę postawić ci drinka w barze za rogiem?

Render ujął wilgotną dłoń, która wydała mu się zmęczona, tak jak aktor grający

główną rolę w cieszącej się powodzeniem sztuce.

— Dziękuję, ale jestem zajęty. — Było mu prawie przykro.

Potem pomógł Eriksonowi włożyć płaszcz, podał mu kapelusz i odprowadził do

drzwi.

— W takim razie, dobranoc.

— Dobranoc.

Gdy drzwi zamknęły się za nim bezszelestnie, Render przeszedł po ciemnym

karakułowym dywanie ku swojej mahoniowej twierdzy i strzepnął popiół do

południowej półkuli popielniczki. Usiadł w fotelu, założył ręce do tyłu i zamknął oczy.

— Oczywiście, że to było bardziej realne niż życie — mruknął do siebie. — Ja

Zelazny Roger - Psychouczestnik.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: