Amorth Gabriele - Nowe Wyznanie Egzorcysty.pdf - Dokumenty - nembutal158

ks. Gabriele Amorth

Nowe wyznania

egzorcysty

5wlm PAWEl

się do jednej książki zawierającej różne epizody z

komentarzem. Później dostrzegłem konieczność

lepszego rozwinięcia pewnych kwestii, których nie

mogłem rozwinąć w pierwszej książce. Podstawą dla

drugiej książki pozostaje wciąż moje osobiste

doświadczenie zdobywane pod kierownictwem

o.Candido Amantini. Brałem jednak pod uwagę

również doświadczenie innych egzorcystów, ich

sugestie, niektóre epizody, które im się przydarzyły,

i dziękuję za ich współpracę.

Epizody czy opowiadania zostały umieszczone w

dodatku do poszczególnych rozdziałów, ale są

podstawą rozważań ze względu na zawarte w nich

przykłady. Wybrałem te fakty, które wydawały mi się

najbardziej znaczące. Chodzi o wydarzenia

współczesne, a czasami jeszcze trwające. Opisałem

tylko rzeczy prawdziwe, niekiedy tylko zmieniłem

imiona i niektóre szczegóły, które mogłyby pomóc w

zidentyfikowaniu bohaterów.

Proszę Pana, by pobłogosławił również to dzieło.

Życzyłbym sobie, aby zyskało dużą popularność, jeśli

przyczyni się do chwały Boga i do dobra dusz.

ks .Gabriele Amorth

Tytuł oryginału:

„Nuovi racconti di un esorcista”

APOSTOLSTWA PAULISTÓW W POLSCE

Przekład: Władysława Zasiura

Projekt okładki: Andrzej Oczkoś

Imprimatur ks. Marian Mikołajczyk Wikariusz Generalny

Kuria Metropolitalna w Częstochowie

25 maja 1998 (L.dz. 370/98) ISBN 83-7186-142-9

@ Edizioni Dehoniane, Roma 1992

@ Edycja Świętego Pawła, 1998

ul. Siwickiego 7, 42-221 Częstochowa

tel. (034) 620.689, fax (034) 620.989

Druk: Bielskie Zakłady Graficzne

WSTĘP

Przyznam, iż nie umiem jasno powiedzieć, dlaczego

moja poprzednia książka „Wyznania egzorcysty” (Ed.

Dehoniane, Roma; wyd. polskie Edycja św. Pawła,

Częstochowa, odniosła taki nieoczekiwany sukces,

sukces z pewnością przewyższający jej wartość.

Próbując to wytłumaczyć, przypomniałem sobie

pewne zdanie z Księgi Przysłów:

Sermo opportunus est optimus, najlepsza jest mowa

stosowna, wygłoszona w odpowiednim momencie

(por. Prz 15, 23). Mogę więc chyba bez zbytniej

przesady stwierdzić, że sięgnąłem po temat, który

powinien być dzisiaj podejmowany. Czułem potrzebę

zajęcia się tym zagadnieniem, dlatego też nie

ukrywam mojego zadowolenia z powodu szybkiego

wyczerpania nakładu książki. Szczególnie jednak

cieszy mnie to, iż wreszcie zaczęło coś się zmieniać na

polu egzorcyzmów.

WSPOMNIENIE O OJCU CANDIDO

AMANTINI

Także w tej książce czuję potrzebę wspomnienia

mojego mistrza, o.Candido Amantini, którego Pan

powołał do swojej chwały 22 września 1992 r. Był to

dzień św. Candido, jego patrona. Współbraciom,

którzy od rana przewijali się przy jego łózku, by

złożyć mu życzenia, powiedział po prostu:

"Poprosiłem św. Candido, żeby zrobił mi dzisiaj

prezent". Cierpiał bardzo, wiadomo więc o co poprosił

i został wysłuchany.

Urodzony w Bagnolo di S. Flora (Grosetto) w 1914 r.,

o.Candido, z rozległą wiedzą (wykładał Pismo święte i

teologię moralną) łączył świętość życia, mądrość i

równowagę wewnętrzną, dlatego był bardzo ceniony

jako spowiednik i kierownik duchowy. O nim

powiedział o.Pio:

"To naprawdę kapłan według Serca Bożego".

Przez trzydzieści lat pełnił posługę egzorcysty w

diecezji rzymskiej. Ludzie przybywali do niego z

całych Włoch i z zagranicy. Przyjmował nawet

siedemdziesiąt - osiemdziesiąt osób każdego ranka.

Zawsze cierpliwy, zawsze uśmiechnięty, często dawał

rady, które okazywały się naprawdę natchnione.

Biorąc pod uwagę, że problem egzorcyzmów wzbudza

szerokie zainteresowanie, tak księży jak i osób

świeckich, postanowiłem kontynuować ten temat.

Ufam, że przysłużę się w ten sposób wielu ludziom i

jestem szczęśliwy, że inni egzorcyści czy inne osoby

ze świata katolickiego mają swój udział w powstaniu

tej książki.

Przymierzając się do napisania „Nowych wyznań

egzorcysty”, w pierwszym momencie myślałem, by

ograniczyć

Wyraził swoją wielką miłość do Matki Bożej w

książce wydanej przez Edizioni Dehoniane w 1971 r.,

II mistero di Maria [Tajemnica Maryi). Nie miał zbyt

wiele czasu

Wciąż odkrywałem, jak wielka i ciągle wzrastająca

jest dzisiaj potrzeba egzorcystów i jak, niestety,

nieadekwatna jest odpowiedź i przygotowanie ludzi

Kościoła. To na tych dwóch problemach zatrzymam

się w rozdziale wprowadzającym. Wpierw jednak

muszę przypomnieć jeszcze inny fakt, dla mnie

niesłychanie znaczący, który nagle pogłębił moją

wiedzę w tej dziedzinie, otwierając mi możliwość

kontaktów nie tylko na poziomie krajowym.

W końcu września 1990 r. ukazała się moja książka

„Wyznania egzorcysty”. Nie myślałem, że zyska taką

popularność. Po kilku dniach spotkałem pewnego

pięćdziesięcioletniego kapłana. Zatrzymał mnie, by mi

powiedzieć: "Przeczytałem ojca książkę jednym

tchem. Zapewniam, że to, co ojciec napisał, to

wszystko są rzeczy, o których nikt nigdy mi nie

mówił". Następnie otrzymałem całą serię listów, które

podniosły mnie na duchu, albowiem pochodziły od

innych egzorcystów. Wszyscy deklarowali całkowite

poparcie dla mojej książki. I rozpoczęła się długa seria

recenzji i wywiadów: telewizja, radio, prawie

wszystkie największe czasopisma, zwłaszcza świeckie.

na pisanie, pochłonięty modlitwą (nierzadko nocami) i

wykonywaniem swej posługi egzorcysty. W 1990 r.

odniosłem wrażenie, że stan jego zdrowia zaczyna się

gwałtownie pogarszać. Bałem się, że przepadnie

dziedzictwo jego doświadczenia jako egzorcysty, które

z wielką cierpliwością starał się mi przekazać.

Napisałem w pośpiechu „Wyznania egzorcysty” i

poprosiłem Edizioni Dehoniane, aby tę książkę

wydrukowały z takim samym pośpiechem. Bałem

się, że nie będzie mógł jej przeczytać i dokonać

korekty.

Odszedł w wigilię ukazania się książki „Nowe

wyznania egzorcysty”, do powstania której przyczynił

się, i jestem mu za to wdzięczny, wzywając

jednocześnie jego opieki z nieba.

ks .Gabriele Amorth

POSZUKlWANY JEST EGZORCYSTA

Kiedy w czerwcu 1986 r. kard. Ugo Poletti postawił

mnie u boku o.Candido Amantini, abym służył mu

pomocą w wykonywaniu posługi egzorcysty, otworzył

się przede mną nowy świat, wcześniej zupełnie

nieznany. Proszę nie myśleć, że główne wrażenia

pochodziły od krańcowych przypadków, dziwnych

fenomenów, w które wierzy się ty1ko po ich

zobaczeniu. Najsilniejszym i najtrwalszym wrażeniem

dla neo-egzorcysty było przebywanie w kontakcie ze

światem cierpiących, bardziej na duszy niż na ciele.

W 1991 r. Radio Maryja , słuchane w całych

Włoszech, poświęciło mojej książce serię audycji, od

12 lutego do 24 września, umiejętnie prowadzonych

przez o.Livio. Nie trzeba mówic, że była to

najskuteczniejsza droga popularyzacji książki i myśli

w niej zawartych. Dodam wielką ilość konferencji,

listów, spotkań, które pozwoliły mi lepiej poznać

również te dwa problemy, które chciałbym tu pokrótce

przedstawić.

Dlaczego potrzeba egzorcystów jest dziś tak nagląca?

Czy możemy powiedzieć, ze szatan jest bardziej

rozhukany w naszych czasach niż w przeszłości? Czy

możemy powie-

Światem osób, które przychodzą do kapłana z

zaufaniem i gotowością na skorzystanie z jego posługi,

potrzebujący pomocy i rady.

W większości przypadków zadaniem egzorcysty jest

pocieszanie i oświecanie, aby usunąć fałszywe obawy

lub i błędne zachowania (takie, jak zwracanie się do

czarowników, kartomantów i tym podobnych) i

zbliżenie dusz do Boga poprzez umożliwienie im

podjęcia na nowo życia wiary, modlitwy, uczęszczania

na Mszę św. i przystępowania do sakramentów,

zdecydowanego zbliżenia się do Słowa Bożego.

dzieć, że przypadki diabelskiego opętania i innych

mniejszych szkodliwych chorób są dziś częstsze niż

kiedyś?

Wciąż kierowano do mnie tego typu pytania i moja

odpowiedź na nie jest twierdząca. Racjonalizm, ateizm

głoszony ludziom, korupcja pochodząca z

konsumpcyjnego świata zachodniego spowodowały

zastraszający upadek wiary .

Gdy tylko upada wiara, natychmiast wzrasta zabobon

-to stwierdzenie stanowi matematyczny pewnik.

Wzrost zabobonu jest dzisiaj podsycany także przez

inne czynniki. Kino, telewizja, radio, gazety, służą

często nie tylko rozpowszechnianiu pomografii, ale

również magii, spirytyzmu, okultyzmu, rytów

wschodnich. Ponadto niektóre tłumne zjazdy, nagrania

W mojej długiej już służbie kapłańskiej nie miałem

nigdy wcześniej tak wielu okazji, aby przybliżać do

Boga, do Kościoła tak wiele pojedynczych osób lub

całych rodzin.

Większość cierpiących nie potrzebuje egzorcyzmów,

ale szczerego nawrócenia.

płytowe, dyskoteki, rozpowszechniają zakamuflowane

orędzia, rock satanistyczny i tym podobne.

Najbardziej widoczne konsekwencje tych działań

bywały już ujawniane przez policję, gdy niektóre

ekscesy doprowadzały do zbrodni. We wszystkich

gazetach zachodnich najpoczytniejszą rubryką jest

horoskop, co w prostej linii prowadzi do ugruntowania

zabobonu. We Włoszech kładzie się cieniem sprawa

legalizacji aborcji i narkomania: dwie plagi często

kojarzone ze złem satanistycznym.

się zatrzymać przez chwilę, tak jak zatrzymałem się

nad sytuacją ludności zwracającej się do magów.

Jest to drugi temat tego rozdziału.

Od nieokreślonej liczby dziesięcioleci egzorcyzmy

zostały prawie wyeliminowane w świecie katolickim,

w przeciwieństwie do tego, co dzieje się w niektórych

wyznaniach protestanckich.

Nje sądzę, bym mówił coś ofensywnego w odniesieniu

do biskupów, jeśli stwierdzą jeden rzeczywisty fakt:

prawie całość episkopatu katolickiego nigdy nie

odprawiała

30 października 1991 r. Trzecia Sekcja Karna Sądu

Kasacyjnego wydała sentencję, w której stwierdza, że

działalność jasnowidzów, magów i im podobnych jest

legalnym źródłem zarobków, podległym podatkowi

dochodowemu, tak jak grafologia, astrologia,

dyscypliny paranormalne.

Wynika to z tego, iż ponad dwanaście milionów

Włochów zwraca się do magów, czarownic,

chiromantów, kartomantów, itp. Niełatwo jest dokonać

obliczeń statystycznych, ale takie właśnie dane,

uważane za najbardziej prawdopodobne, zostały

opublikowane na zjeździe w Perugii (1-3 marca 1991

r.), którego temat brzmial: Magia, nowe

egzorcyzmów i nigdy nie asystowała przy

egzorcyzmach.

Dlatego tym trudniejsza jest wiara w pewne fenomeny,

w które nawet my, egzorcyści, nie uwierzylibyśmy,

gdybyśmy ich nie zobaczyli.

Prawdą jest, że Pismo św. wyraża się jasno w tym

względzie. Istnieje także konkretne nauczanie i

praktyka w całej historii kościelnej, są pewne

dyspozycje Prawa Kanonicznego. Jednak wbrew

praktyce wieków przeszłych i wbrew nauczaniu

Kościoła wzniesiono mur wokół egzorcyzmów,

doprowadzają do ich praktycznej eliminacji (mówią w

ogólności; kilku egzorcystów zawsze istniało).

Równocześnie wobec nauczania Pisma św. wyrósł mur

milczenia lub jeszcze gorzej, błędnej interpretacji

niektórych teologów i niektórych biblistów.

religie i ezoteryzm we Włoszech. Dodajmy do tego

rozwój sekt satanistycznych i powiedzmy równiez, ze

ludnosc nie ma żadnej ochrony ani ze strony państwa

(przytoczymy w dodatku zdanie pewnego lekarza), ani

ze strony Kościoła.

Chciałbym, aby te dwanaście milionów Włochów

zamiast do magów zwracało się do kapłanów. Trzeba

jednak zdawać sobie sprawę, że wiara tych ludzi

zredukowana jest do słabego światełka. Według badań

statystycznych, promowanych przez tygodnik

Famiglia Cristiana i miesięcznik Jesus, tylko 34%

Włochów wierzy w istnienie szatana.

Kapłani, z których wywodzą się również biskupi,

powinni być poinstruowani w tej materii, studiując

trzy gałęzie teologii.

Teologia dogmatyczna, mówiąc o Bogu Stworzycielu,

powinna uczyć również o istnieniu aniołów, istnieniu

szatana i o tym, co Pismo św. i nauczanie Kościoła

mówią nam na ten temat.

Teologia duchowości, jakkolwiek jest podzielona,

poucza tak o zwykłym działaniu szatana czyli o

pokusach, jak i o działaniu nadzwyczajnym, które

prowadzi do różnego rodzaju chorób diabelskich, aż

do opętania. I to tu właśnie podaje się środki zaradcze,

łącznie z egzorcyzmami.

Czasopismo Vita Pastorale w styczniu 1992 r.

opublikowało interesujący artykuł uczonego Armando

Pavese, w którym mówi się między innymi, że

działających okultystów jest ponad 100.000, i że są

prawdziwymi zawodowcami, o wypróbowanym

doświadczeniu; kapłanów jest mniej niż 38.000 i na

tym polu są prawdziwymi analfabetami. Do kogóż

wjęc mają się zwracać wszyscy zagubienj we

współczesnym świecie?

W dodatku do pierwszego rozdziału przytoczę

przykład, na jakie cierpienia narazeni są wierni

poszukujący egzorcysty. Okazuje się, że trudno być

nawet wysłuchanym z tym minimum zrozumienia,

które miłość chrześcjjańska zakłada! Stajemy wobec

ignorancji njeusprawiedliwionej, nad którą chciałbym

Popatrzmy na przykład na znane traktaty, wciąż

aktualne, Tanquereya i Royo Marina. Nieudolna nauka

teologii duchowości spowodowała również duże straty

w prawdziwym kierownictwie duchowym.

Teologia moralna powinna uczyć także na temat

wszystkich grzechów przeciwko pierwszemu

przykazaniu, wśród których umieszcza się zabobon;

powinna ukazywać

wiernym to, co jest zgodne z wolą Bożą i to, co jest jej

przeciwne, jak magia, sztuka czarnoksięska, itp.

Pismo św. jest bardzo precyzyjne w tym względzie, a

na kartach Biblii znajdujemy bardzo mocne słowa

kierowane przeciw tym grzechom. Pomyślmy tylko o

liście przedstawionej w Księdze Powtórzonego Prawa

(Pwt 18,10-12), w której piętnuje się zabobonne

praktyki, potępiając je:

"Obrzydliwy jest bowiem dla Pana każdy, kto to

czyni".

Ale wielu dzisiejszych moralistów nie umie już

odróżnić dobra od zła; nie uczą już tego, co jest

grzechem śmiertelnym, a co nim nie jest. Dlatego

wierni nie słyszeli nigdy o podobnych zakazach.

Wystarczy przeczytać ostatnie słowniki teologii

moralnej pod hasłem zabobon: nie znajdzie się już nic

przekonującego'.

Próbowałem pytać wielu kapłanów, wybranych z

różnych roczników, czy i jak zgłębiali te argumenty w

trzech traktatach teologicznych, które wymieniłem.

Usłyszałem tylko w odpowiedzi, że o tych rzeczach

nigdy nie słyszeli. Aby zaradzić temu poważnemu

brakowi, należy zacząć od reformy programów

studiów w seminariach i uczelniach katolickich.

Obok luk w studiach teologicznych i braku

bezpośredniego doświadczenia, tłumaczących słabe

przygotowanie kapłanów, należy wymienić

rozpowszechnianie błędów doktrynalnych, głoszonych

bezpośrednio przez niektórych teologów i biblistów.

Sś błędy, które poddają w wątpliwość samo istnienie

szatana i jeszcze bardziej jego działalność. Błędy te,

prezentując się jako "zmodernizowane interpretacje",

dochodzą do zanegowania samego uwalniania od

szatana dokonywanego przez Chrystusa, traktując

Nie przestaną powtarzać, że chodzi o sytuację

obiektywną, w części niezawinioną, wobec której stają

dziś ludzie Kościoła. Kapłani w czasie studiów

seminaryjnych nie otrzymali odpowiedniego

przygotowania co do istnienia szatana, na temat jego

działalności, sposobu walczenia z nim, przyczyn, z

jakich można popaść w choroby diabelskiego

pochodzenia.

To wszystko dlatego, ponieważ w programie studiów

teologicznych zaniedbuje się nauczania teologii

dogmatycznej, teologii duchowości, teologii moralnej,

dotyczącego tego tematu.

Kapłani w większości nie dokonywali nigdy

egzorcyzmów i nie asystowali przy egzorcyzmach.

Często natomiast ulegają wpływom pewnych prądów,

głoszonych przez teologów i bliblistów, którzy nie idą

już za zdrową doktryną Kościoła dotyczącą istnienia i

działania diabła, uważaną przez nich za przestarzałą,

godną ery Średniowiecza.

Oto dlaczego ludzie nie znajdują już w Kościele ani

nauczania, ani zrozumienia, ani pomocy, a nawet

prostego wysłuchania. I nic dziwnego, że zwracają się

do magów.

2 Enchiridion Vaticanum. vol. V, nr 38, Dehoniane, Bologna.

Ukazały się również wymowne i przerażające

statystyki dotyczące teologów włoskich. Nazywam je

statystykami przerażającymi, bo w istocie dochodzi się

do takiego wniosku po ich przestudiowaniu: jedna

trzecia teologów nie wierzy w istnienie szatana; dwie

trzecie wierzy teoretycznie, ale nie wierzy w jego

działalność praktyczną i nie bierze jej pod uwagę w

działalności duszpasterskiej.

W tych warunkach pozostaje bardzo mało miejsca dla

tych, którzy wierzą i podejmują odpowiednie kroki.

Stanowią oni wyjątki; muszą działać pod prąd, są

często wyśmiewani i budzą sprzeciw innych.

Doszedłem do takich wniosków, opierając się na

statystykach przygotowanych w Niemczech

Zachodnich w 1974 r. i opublikowanych również w

Concilium (3/1975, s. 112). Dodaję statystyki

opublikowane w Diavoli, demoni, possessioni [Diabły,

złe duchy, opętania3. Te dane znajdują potwierdzenie

w wielu artykułach teologów i mojej osobistej wiedzy.

1 Kto chciałby mieć ugruntowany pogląd na ten temat, powinien

zajrzeć przynajmniej do słownika Ed. Studium. z 1961

r.,zredagowanego przez Roberti -Palazzini; znajdzie tam dobrze

opracowane hasła: zabobon, wróżenie, idolatria, magia,

przestrzeganie przesądów ...

je jako zwykle uzdrowienie. Przeciwko takim błędom

podniósł się wyraźnie głos autorytetu kościelnego.

Dnia 26 czerwca 1975 r. na łamach L'Osservatore

Romano został opublikowany dokument na temat

demonologii, który potem został dołączony do

oficjalnych dokumentów Stolicy Apostolskiej(2).

Przytoczyłem najważniejsze jego fragmenty w książce

„Wyznania egzorcysty”.

Owoc tej potrójnej przyczyny: braków w studiach i

nauczaniu, braku jakiejkolwiek praktyki

egzorcyzmów, błędów doktrynalnych, tłumaczy nam

przynajmniej w części sytuację narodu włoskiego,

który zwraca się do magów i wyjaśnia nam

niedowierzające postawy duchownych.

W dodatku do tego rozdziału publikuję przyczyny, dla

jakich jeden z najbardziej znanych teologów

francuskich nie zgadza się z wieloma innymi.

Przytoczone statystyki odnoszą się do teologów, ale

ich wpływ na współczesną mentalność duchowieństwa

jest ewidentny. Nie zostały przeprowadzone badania

dotyczące bezpośrednio księży, ale wierzę, że rezultaty

byłyby bardzo podobne. Pozwala na takie

przypuszczenie obserwacja codziennej praktyki.

po obejrzeniu transmisji telewizyjnej, na temat

wszystkich problemów związanych z depresją, pod

różnymi jej postaciami. Według pewnego specjalisty

istnieją trzy rodzaje środków zdolnych do uleczenia tej

choroby: lekarstwa (uspokajające, usypiające itp.);

elektrowstrząsy; psychoterapia (psychiatria,

psychologia, psychoanaliza).

Jeden z zapytanych lekarzy przytoczył przypadek

pewnej kobiety zamkniętej w szpitalu św. Anny

(mogło chodzić o moją żonę). Wyjaśniał, że żaden

lekarz na tym świecie nie mógłby jej uleczyć.

Twierdziła, że straciła swoją duszę i nie znajduje już

spokoju. Psychiatra zakończył: «Jest to przypadek

depresji, w której chory wierzy, że jest potępiony.

Kościół mówi o diable, ale to tylko melancholia».

Niektórzy zdziwili się lub zgorszyli, ponieważ w

mojej książce „Wyznania egzorcysty” przytoczyłem

wypowiedzi niektórych biskupów. Zarzut to zaiste

kuriozalny, gdyż tam gdzie są egzorcyści, są

widocznie biskupi wrażliwi na te problemy. Trudno tu

więc o jakieś generalizowanie.

3 K. Lehmann. Diavoli. demoni. possessioni, Queriniana 1983, s.

27 i 115.

Powtórzę tylko niektóre częstsze wypowiedzi: "Ja z

zasady nie mianuję egzorcystów"; "Wierzę tylko w

parapsychologię"; "Chciałbym wiedzieć, kto wam

nakładł do głowy tych głupstw". Egzorcyzmuję

chlopca, którego odrzucił jego biskup: nie chciał go

widzieć, nie chciał wspominać o egzorcyście, oskarżył

rodziców, którzy nalegali, by im pomógł, mówiąc: "To

wy jesteście opętani".

W moich kontaktach z biskupami zawsze spotykałem

się z wielką uprzejmością, nawet jeśli nie znalazłem

później konkretnego poparcia. A jednak nigdy się nie

zniechęciłem. Jednemu z biskupów powiedziałem:

"Jesteście następcami apostołów z nominacji. Ale to

od was zależy, czy będziecie ich naśladowcami. Jeśli

nie odprawiacie egzorcyzmów, nie działacie tak, jak

oni działali". Z innym byłem bardziej zdecydowany.

Zaproponowałem mu: "Proszę powiesić na drzwiach

kurii biskupiej dużą kartkę z napisem: «W tej diecezji

nie odprawia się egzorcyzmów, ponieważ nie wierzy

się w obietnice Pana, że w Jego imię możemy

wypędzać złe duchy. Kto chce egzorcyzmów, niech

zwróci się do anglikanów lub innych odłamów

chrześcijańskich, które wierzą w słowa Pana i

odprawiają egzorcyzmy»".

Usłyszałem wtedy obietnicę: "Przemyślę ten

problem". Wierzę, że w następnym rozdziale znajdą

się podstawy do przemyślenia.

W żadnym momencie lekarze nie pomyśleli o

skontaktowaniu się z kapłanem. Dlaczego? Słuchając

tych wypowiedzi, zaskoczyła mnie ignorancja lekarzy,

którzy uznawani są za specjalistów od chorób

depresyjnych. Pytanie, jakie sobie stawiałem, jest

następujące: co robią psychiatrzy dla tych osób?

Możliwe jest, że przypadek mojej żony nie jest jedyny.

Może inne osoby, przebywające w szpitalach

psychiatrycznych, mogłyby być uleczone, tak jak ona

została uleczona? A może Kościół uważa opętanie

diabelskie za wadę dziedziczną?

A przecież znajdujemy różne przypadki opętania w

Ewangelii.

Po licznych rozmowach z kapłanami czy siostrami

zakonnymi mogłem stwierdzić, że wolą ignorować

istnienie szatana. Czego się uczy w seminarium, aby

kapłani nie byli takimi ignorantami na tym polu?

Ostatnio pewna matka przełożona, która znała bardzo

dobrze moją żonę, pomagając jej przez wiele lat

podczas choroby, zadawała mi pytania o ty odnowy

życia. Muszę zaznaczyć, że w tym okresie moja żona

uważana była za chorą psychicznie. Powiedziałem jej

o kapłanie egzorcyście, którego miałem łaskę spotkać.

Powiedziałem jej też o szatanie i o jego mocy. Na

koniec tej rozmowy siostra wykrzyknęła: «A więc to

prawda, że diabel istnieje! Nasi kapelani nigdy o nim

nie mówią» .

Nie mówią o teorii, jest to świadectwo pewnego

konkretnego przypadku, przypadku mojej żony, którą

widziałem torturowaną przez piętnaście lat.

Prowadziła normalne życie, aż do wieku dziesięciu lat.

Cała choroba zaczęła się w tym okresie. Jej babcia

zapraszała do domu okultysty, który przywoływał

duchy, i za ich pośrednictwem rozmawiał ze zmarłymi

z jej rodziną. Moja żona, jeszcze dziecko, asystowała

przy tych seansach. Zachwiało to jej równowagę. Jej

rodzice, którzy nie wiedzieli nic o tym, co działo się u

ŚWIADECTWA

List do mojego biskupa

Spośród wielu listów ostrzymanych pragnę

opublikować jeden z podziękowamaml. Jest to list ojca

rodziny, który opowiada o cierpieniach żony:

piętnaście lat męki,

2 -Nowe wyznania egzorcysty 1 7

której można było w dużej części uniknąć, gdyby

kapłani wierzyli w słowa Chrystusa i w moc, jaka

została im przekazana. Zastanówmy się w

szczególności nad końcowymi pytaniami.

"Ekscelencjo, pozwalam sobie napisać do Ekscelencji

Amorth Gabriele - Nowe Wyznanie Egzorcysty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: