Mroczny muzykant.pdf

Andre Norton

Mroczny Muzykant

Tytuł oryginału: Dark Piper

Tłumaczył: Piotr Kuś

Rozdział pierwszy

Słyszałem, jak twierdzono, Ŝe taśma Zexro moŜe przetrwać wieczność. Jednak

wątpię, aby chociaŜ kolejna generacja znalazła w naszej historii coś godnego

uwiecznienia. Z naszej kompanii Dinan, a takŜe Gytha, która pracuje przy

kompletowaniu wszystkich starych zapisów spoza tego świata, być moŜe zechcą

pamiętać o tej historii. Nie spodziewamy się po naszym przyszłym czytelniku, iŜ

oczekiwać będzie technicznych informacji, gdyŜ nikt przecieŜ nie wie, jak długo będą

one cokolwiek warte. Sądzimy, Ŝe właśnie ta taśma i zawarte na niej przesłania

pozostaną zapomniane przez długi czas, o ile po wielu wiekach od tej chwili ci spoza

świata nie przypomną sobie o naszej kolonii. Być moŜe nie zechcą poznać faktów

dotyczących ich losów, ani nie znajdą się wśród nich ludzie zdolni do odbudowania

maszyn, które uległy zniszczeniu w wyniku ciągłej walki o to, by dokonywać na nich

właściwych napraw.

Mój zapis moŜe nie przynieść Ŝadnego poŜytku równieŜ z tego powodu, Ŝe w

ciągu trzech lat nasza mała kompania zrobiła ogromny krok do tyłu, od rozwiniętej

cywilizacji, niemal do barbarzyństwa. A jednak, kaŜdego wieczoru spędzam nad nim

przynajmniej godzinę, radząc się wszystkich dookoła, gdyŜ nawet młode umysły

mogą dodać do niego pewne spostrzeŜenia. Jest to opowieść o mrocznym

muzykancie, Grissie Lugardzie, który uratował kilka istnień swego gatunku po to, by

ci, którzy są prawdziwymi ludźmi nie zniknęli na zawsze ze świata, który ukochał.

My, którzy zawdzięczamy mu nasze Ŝycia, wiemy o nim tak niewiele, Ŝe w absolutnej

zgodzie z prawdą moŜemy jedynie zawrzeć na tej taśmie nasze własne uczynki i

działania oraz sposób, w jaki on z nami się związał.

Beltane była unikalną wśród planet sektora Skorpio w tym sensie, Ŝe nigdy nie

przeznaczono jej do ogólnego zasiedlenia, lecz przygotowywano ją jako biologiczną

stację eksperymentalną. Z powodu jakichś kaprysów natury, jej klimat w zupełności

odpowiadał przedstawicielom naszego gatunku, jednak nie posiadała ona swego

własnego inteligentnego Ŝycia, ani, prawdę mówiąc, Ŝadnej innej nadmiernie

rozwiniętej jego formy. Jej bogate w roślinność oba kontynenty oddzielone były

szerokimi morzami. Na wschodnim kontynencie zawierało się właściwie wszystko to,

co moŜna by uwaŜać za tamtejsze Ŝycie. Rezerwaty, wioski i farmy sztabu

doświadczalnego umieszczone były natomiast na zachodnim kontynencie. Połączenie

z przestrzenią miały zapewnione wyłącznie dzięki jedynemu portowi kosmicznemu.

Jako aktywna jednostka schematu Konfederacji, Beltane funkcjonowała przez

cały wiek przed wybuchem Wojny Czterech Sektorów. Wojna ta skończyła się po

dziesięciu latach planetarnych.

Lugard powiedział, Ŝe był to początek końca naszego rodzaju i jego władzy

nad szlakami kosmicznymi. W róŜnym czasie mogą powstawać imperia gwiazd,

konfederacje i inne rządy. Nadchodzi jednak czas, kiedy twory te stają się zbyt wielkie

i zbyt stare, wskutek czego ulegają rozpadowi od wewnątrz. Wówczas pękają jak

balony, kiedy ukłuje się je ostrym cierniem; pozostają po nich jedynie bezkształtne

płaty. A jednak wiadomość o końcu wojny przywitano na Beltane z nadzieją na nowy

początek, z nadzieją na powrót złotej ery „sprzed wojny”, na opowieściach o której

wychowywała się najnowsza generacja. Być moŜe starsi osiedleńcy czuli dreszcze

nieprzyjemnej prawdy, która wkrótce miała się ziścić, jednak odtrącali te myśli, kryli

się przed nimi, jak człowiek kryje się w szałasie, chcąc osłonić się przed burzą

śnieŜną. PoniewaŜ ludności na Beltane było niewiele — stanowili ją głównie

specjaliści i członkowie ich rodzin — SłuŜby drenowały ją z siły roboczej. Z kilku

setek, które w ten sposób przymusowo opuściły planetę, powróciła na nią tylko

garstka. Mojego ojca nie było wśród tych, którzy wrócili.

My, Collisowie, byliśmy rodziną z Pierwszego Statku, jednak, w

przeciwieństwie do większości, mój ojciec nie był technikiem, ani biomechanikiem,

lecz dowodził oddziałami SłuŜb. Z tego względu juŜ od początku nasza rodzina była

oddzielona od reszty społeczności, a powodem tego podziału było zróŜnicowanie

interesów. Mój ojciec nie miał zapewne wielkich ambicji. Przeszedł odpowiednie

przeszkolenie w oddziałach Patrolu, jednak nigdy nie starał się o awans. Wolał szybko

wrócić na Beltane, co teŜ uczynił, przejmując tu dowództwo nad SłuŜbami i

dowodząc nimi tak, jak kiedyś jego ojciec. Dopiero wybuch wojny, który

spowodował, Ŝe nagle zaczęło brakować wyszkolonych męŜczyzn, sprawił, iŜ dał się

oderwać od swoich korzeni, które tak bardzo ukochał.

Niewątpliwie podąŜyłbym jego śladami, jednak te dziesięć lat konfliktu,

podczas których byliśmy mniej lub bardziej odcięci od przestrzeni, sprawiło, Ŝe

musiałem pozostać w domu. Moja matka, która pochodziła z rodziny techników,

zmarła jeszcze zanim ojciec udał się w przestrzeń ze swoim oddziałem, a ja spędziłem

dziesięć lat z Ahrenami.

Imbert Ahren był dowódcą stacji Kynvet i kuzynem mojej matki, jedynym

moim krewnym na Beltane. Był powaŜnym i szczerym człowiekiem, który do

wszystkiego, co osiągnął, doszedł raczej dzięki mrówczej i cięŜkiej pracy, niŜ dzięki

błyskotliwemu intelektowi. Prawdę mówiąc, stanowisko jego wymagało ciągłej

czujności i kontrolowania podwładnych, którzy rzadko przykładali się do pracy jak

naleŜy, jednak nigdy nie potrafił zdobyć się na surowość i był wobec nich bardzo

tolerancyjny. Jego Ŝona, Ranalda, była z kolei naprawdę doskonała w swojej

dziedzinie i o wiele bardziej wymagająca wobec podwładnych niŜ Imbert. Rzadko ją

widywaliśmy, poniewaŜ wciąŜ prowadziła jakieś skomplikowane badania.

Zajmowanie się gospodarstwem domowym wcześnie spadło więc na Annet,

która była zaledwie rok młodsza ode mnie. Mieszkała jeszcze z nami Gytha, która

całymi dniami czytała taśmy, a gospodarstwem domowym interesowała się jeszcze

mniej niŜ jej matka.

To chyba specjalizacja, która stawała się coraz bardziej niezbędna dla mojego

gatunku od momentu, kiedy skierowaliśmy kroki w przestrzeń, w pewnym sensie

zmutowała nas, chociaŜ ludzie najbardziej nią dotknięci zapewne stanowczo

oponowaliby przeciwko takiemu twierdzeniu. Mimo Ŝe miałem prywatnego

nauczyciela i ponaglano mnie, bym wybrał zawód, który przydałby się w laboratoriach

na stacji, nie miałem Ŝadnych zdolności w tym kierunku. W końcu, bez większego

przekonania, podjąłem studia, po których mógłbym wstąpić do SłuŜby StraŜniczej w

jednym z Rezerwatów; Ahren uwaŜał, Ŝe nadawałbym się do tej pracy. Tymczasem

nastąpił ponury koniec wojny, która szczęśliwie bezpośrednio nikogo z nas nie

dotknęła.

Nikt w niej właściwie nie zwycięŜył; faktyczny remis oznaczał, Ŝe obie strony

nie mają juŜ sił do dalszej walki. Rozpoczęły się, bardzo długo trwające, „rozmowy

pokojowe”, które zakończyły się kilkoma rozsądnymi ustaleniami.

Przedmiotem naszych obaw było to, Ŝe o Beltane jakby zapomniały siły, które

spowodowały jej narodziny. Gdybyśmy dawno temu nie przystąpili do eksploatacji tej

planety i nie korzystali z jej surowców, znaleźlibyśmy się teraz w desperackiej

sytuacji. Nawet przybywające dwa razy w roku statki rządowe, do których ograniczył

się w ostatnim okresie wojny nasz handel i nasza komunikacja, dwukrotnie spóźniły

się. Radość z ich przybywania zamieniała się jednak w niechęć i wrogość, gdy

okazywało się, Ŝe nie lądowały po to, aby uzupełniać nasze zapasy, lecz by zostawić

pochodzących z Beltane ludzi, którzy walczyli w odległym konflikcie. Weterani ci

wyglądali jak własne cienie, prawdziwie nieszczęśliwe, przewaŜnie okaleczone, ofiary

machiny wojennej.

Wśród nich był Griss Lugard. ChociaŜ dobrze znałem go w dzieciństwie i był

zastępcą dowódcy w oddziale, wraz z którym udał się na wojnę mój ojciec, nie

rozpoznałem go, kiedy kulejąc schodził po rampie pasaŜerskiej. Jego niewielki worek

podróŜny zdawał się zbyt wielkim cięŜarem dla chudych ramion, pod jego cięŜarem

Griss wyraźnie chylił się na bok.

Przechodząc obok, nagle spojrzał na mnie i niespodziewanie rzucił worek na

ziemię. Uniósł dłoń i wtedy usta na jego twarzy, na której widoczny był jeszcze ślad

po świeŜej bliźnie, wykrzywiły się w grymasie.

— Sim…

W tym momencie jego dłoń powędrowała ponad głowę i wtedy rozpoznałem

go, po opasce na przegubie dłoni, teraz o wiele za luźnej.

— Jestem Vere — powiedziałem szybko. — A pan jest… — popatrzyłem na

dystynkcje na kołnierzyku jego wypłowiałej i pogniecionej tuniki. — Kapitan Lugard!

— wykrzyknąłem wreszcie.

— Vere — powtórzył moje imię i przez chwilę jego umysł jakby błądził

gdzieś w czasie, próbując coś mu przypomnieć. — Vere, ty… jesteś synem Sima!

Ale… ale przecieŜ wyglądasz jak sam Sim. — Stał bez ruchu, wpatrując się we mnie,

po czym nagle odwrócił się i zaczął oglądać nasze otoczenie. Dopiero teraz zdobył się

na to; schodząc z rampy przez cały czas miał wzrok wbity w ziemię, jakby

interesował go jedynie kurz tej planety, wzbijany przez podeszwy butów.

— Minęło wiele czasu — powiedział niskim, zmęczonym głosem. — DuŜo,

duŜo czasu.

Przy grabił się i po chwili schylił po torbę, jednak uprzedziłem go.

— Dokąd, proszę pana? — zapytałem.

Po jego rodzinie pozostały stare baraki. Nikt tam nie mieszkał, juŜ od dobrych

pięciu lat, były właściwie jedną wielką rupieciarnią. Wszyscy członkowie jego

rodziny poumierali lub opuścili planetę. Postanowiłem, Ŝe niezaleŜnie od tego, ile u

nas jest miejsca, Griss Lugard pozostanie na razie gościem u Annete.

On spoglądał jednak ponad moimi ramionami, w kierunku południowo—

zachodnich wzgórz i rysujących się za nimi wysokich gór.

— Czy masz moŜe przelatywacz, Sim… Vere? — zaraz poprawił się.

Potrząsnąłem przecząco głową.

— Bardzo nam ich brakuje, proszę pana. Nie mamy części do ich naprawiania.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: