Operacja poszukiwanie czasu.pdf

Andre Norton

Operacja

„Poszukiwanie czasu”

Rozdział 1

- Atlantyda? to przecieŜ baśń. MęŜczyzna stojący przy oknie odwrócił się.

Nie mówisz serio - rozpoczął z przekonaniem, które osłabło, gdy nie zauwaŜył

Ŝadnej reakcji na twarzy swego towarzysza.

- Widziałeś przecieŜ filmy z trzech pierwszych prób. Czy wyglądały jak

wytwory czyjejś wyobraźni? Sam sprawdziłeś wszystkie środki bezpieczeństwa, Ŝeby

mieć pewność rzetelności prób. Baśń powiadasz? Spokojny, siwowłosy męŜczyzna

zagłębił się lekko w swoim fotelu. - Ciekaw jestem, co kryje się u źródeł niektórych

naszych legend. JuŜ dawno udowodniono, Ŝe norweskie sagi, kiedyś traktowane jako

fikcja, są kronikami historycznych podróŜy. Większość naszego folkloru to

zniekształcone klanowe, plemienne bądź narodowe przekazy. Weźmy na przykład

smoki - był taki czas w dziejach naszej planety, gdy wędrowały po niej te opancerzone

monstra.

- Ale nie są to czasy, do których ludzkość sięga pamięcią. Hargreaves odszedł

od okna z rękoma wspartymi na biodrach i podbródkiem wojowniczo wysuniętym do

przodu, jakby chciał rozpocząć słowną utarczkę.

- Nie zastanawiałeś się nigdy, dlaczego pewne baśnie przetrwały, dlaczego od

wieków są ciągle opowiadane? Jak choćby ta o smokach–ludojadach. Hargreaves

uśmiechnął się. - Zawsze słyszałem, Ŝe prawdziwy smok wolał dietę składającą się z

młodych delikatnych dziewcząt - aŜ do czasu, gdy jakiś dzielny rycerz nie zmienił

jego gustów przy pomocy miecza lub kopii. Fordham roześmiał się. - Ale smoki,

pomimo swych kulinarnych upodobań, są mocno osadzone w folklorze całego świata.

A ich dietetyczne gusty były kiedyś powszechnie znane. W czasie, powtarzam, daleko

poprzedzającym pojawienie się naszych najbardziej prymitywnych przodków.

- O ile nam wiadomo - skorygował Fordham. Ja jednak mam na myśli fakt, Ŝe

niektóre legendy przetrwały całe wieki. Gdy tworzyliśmy ten plan, a przyczyny sam

znasz, musieliśmy mieć punkt wyjścia. Atlantyda jest jedną z najstarszych legend.

Stała się ona tak dalece naszą spuścizną, Ŝe jak sądzę, ogólnie traktowana jest jako

prawda. A wszystko opiera się na kilku zdaniach uŜytych przez Platona dla

potwierdzenia jakichś jego teorii.

- Przypuśćmy jednak, Ŝe Atlantyda rzeczywiście istniała - Fordham wziął

ołówek i przesunął go po leŜących przed nim notatkach, nie kreśląc jednak Ŝadnego

znaku - ale nie na tym świecie.

- Wobec tego gdzie? - Na Marsie? Wysadzili się w powietrze pozostawiając

tylko kratery.

- Dziwne, ale według legendy Atlanci w końcu naprawdę wysadzili się w

powietrze czy coś w tym rodzaju, lecz stało się to na Ziemi. Słyszałeś zapewne o

ujęciu historii równoległej, zakładającej, Ŝe kaŜda waŜna dziejowa decyzja dawała

początek dwom alternatywnym światom…

- Fantazja - przerwał Hargreaves.

- CzyŜby? Przypuśćmy, Ŝe na jednej z tych alternatywnych linii czasu

Atlandyda naprawdę istniała, podobnie jak na innej smoki współistniały z ludźmi…

- Nawet gdyby tak było, to skąd byśmy o tym wiedzieli?

- Racja. MoŜemy być oddzieleni od tych światów całą siecią waŜkich

wyborów i decyzji. Przypuśćmy, Ŝe kiedy byliśmy bliŜej, istniał pewien rodzaj

przecieku, być moŜe jednostki nawet się przemieszczały.

Znamy zupełnie wiarygodne opisy dziwnych, niewytłumaczalnych zniknięć z

tego świata, a jedna lub dwie osoby pojawiły się tutaj w bardzo dziwnych

okolicznościach. Atlantyda jest tak Ŝywą historią i tak utrwaliła się w wyobraŜeniach

pokoleń, Ŝe uŜyliśmy jej jako punktu odniesienia.

- Tylko jak?

- WłoŜyliśmy w IBBY kaŜdy znany we współczesnym świecie szczegół

informacji - od raportów geologów, sondujących dna mórz w poszukiwaniu grzbietów

mogących być zatopionym kontynentem, do objawień okultystów. W odpowiedzi na

to IBBY dał nam równanie.

- Czy sugerujesz, Ŝe na tej podstawie wykonaliście sondaŜową wiązkę?

- Dokładnie tak. A rezultaty widziałeś na próbnych filmach. To samo wyszło z

wyliczeń IBBY. Zgodzisz się, Ŝe w niczym nie przypominają naszego „tu i teraz”.

- Tak. Tyle mogę potwierdzić. A gdzie były zrobione?

- Niedaleko miejsca, któremu się właśnie przyglądałeś. Na dziś

zaplanowaliśmy wyprawę dziesięciominutową, najdłuŜszą, na jaką się dotychczas

odwaŜyliśmy. Kopca uŜywamy jako punktu orientacyjnego.

- Ciągle macie z tym kłopoty?

Fordham zmarszczył brwi. - Rozpuściliśmy plotkę, Ŝe przygotowujemy teren

pod rozbudowę laboratorium. Wilson, sprawca tego całego zamieszania, znany jest z

chronicznego przeciwstawiania się autorytetom rządowym. Całą tę „KRUCJATĘ NA

RZECZ OCALENIA HISTORYCZNEGO KOPCA” zorganizował przede wszystkim

po to, Ŝeby znaleźć się na pierwszych stronach gazet i przeszkodzić w realizacji

projektu. W zeszłym roku narobił sporo zamieszania stwierdzając, Ŝe paramy się

badaniami, które mogą znieść z powierzchni ziemi cały okręg. Uciszyli go wtedy

ludzie z bezpieczeństwa.

Tym razem jednak rozumie, Ŝe cała ta sprawa z kopcem jest bezpieczna, a ta

jego „KRUCJATA” nie wzbudziła takiego zainteresowania, jak zeszłoroczna akcja:

„UWAśAJCIE! - JAJOGŁOWI CHCĄ WAS WYSADZIĆ W POWIETRZE” - więc

Wilson traci na impecie.

- Tym nie mniej kopiec jest doskonałym punktem orientacyjnym, poniewaŜ

jest to najstarszy z ocalałych w okolicy śladów działalności człowieka.

- A co zrobicie, jeśli - zamiast na Atlantów - traficie na budowniczych kopca?

- No cóŜ, będziemy wtedy mieli lepszy zestaw filmów, Ŝeby zwrócić uwagę na

nasz projekt, chociaŜ te, które juŜ posiadamy, bliŜsze są naszym rzeczywistym

zamierzeniom.

- Tak - zgodził się Hargreaves. A jeśli to zadziała, jeśli będziemy mogli się

przedostać…

- Wtedy będziemy mogli wykorzystać naturalne bogactwo, obfitsze niŜ dziś

moŜemy sobie wyobrazić. Splądrowaliśmy, zniszczyliśmy i zuŜyliśmy większość

zasobów naszego świata. Musimy więc próbować grabieŜy gdzie indziej. No to jak -

wybieramy się na Atlantydę?

Hargreaves zaśmiał się. - Zobaczyć, to uwierzyć. Jeden obraz wart jest więcej

niŜ tysiące słów. Jeśli dasz mi dobry film, zabiorę go do Waszyngtonu i być moŜe uda

mi się uzyskać większe dotacje. PokaŜ mi więc Atlantydę.

Pogoda była zadziwiająco łagodna jak na początek grudnia. Ray Osborne

odpiął kołnierzyk swojej skórzanej kurtki. Jego spadochroniarskie buty rozgniatały

kępki zeszłorocznej trawy. Okrywał go teraz cień indiańskiego kopca.

Wczesny niedzielny poranek - Wilson miał rację, sugerując tę porę. Zgodnie z

jego zapewnieniami znalazł równieŜ dziurę w ogrodzeniu. W zasięgu jego wzroku

znajdował się tylko jeden budynek, wieŜa z aŜurowej, Ŝelaznej konstrukcji. Po tej

stronie kopca Ray pozostawał niewidoczny, nawet gdyby ktoś tam teraz pracował.

Co oni chcą tutaj zbudować, Ŝe ich buldoŜery równają wszystko z ziemią? A

co zrobią ludzie, jeŜeli nie zostanie dla nich ani skrawek wolnej przestrzeni? Ray

odwrócił się w kierunku kopca, przygotowując aparat do zrobienia zdjęć, po które go

posłano. Jego palec nacisnął i…

W momencie, gdy czerwona dioda zapaliła się, sygnalizując gotowość do

zdjęcia, świat oszalał. Nieznośny ból w głowie odrzucił go do tyłu, oślepiły go

fioletowe błyski. Cisza - przetarł załzawione oczy. Mgła przerzedziła się, a on stał,

chwiejąc się jak pijany. Rozejrzał się i osłupiał ze zdumienia.

Rozorany teren budowy, cała maszyneria, a nawet kopiec zniknęły. Ray stał

jak przedtem w cieniu, lecz teraz był to cień gigantycznego drzewa, a szeregi takich

drzew rosły wszędzie dookoła.

Wyciągnął przed siebie drŜącą rękę i wyczuł chropowatą korę. Drzewo było

prawdziwe! Zaczął biec po mchu porastającym ziemię w tym naturalnym korytarzu

monstrualnych drzew. Wracaj! - wołał jakiś wewnętrzny głos, lecz inny zapytywał:

Wracać? Dokąd?

Po chwili wybiegł z mroku tego nierealnego lasu na pokrytą trawą równinę.

Potknął się o wystający z ziemi korzeń i upadł. LeŜał tak i z trudem chwytał

powietrze. Po jakimś czasie zdał sobie sprawę, Ŝe słońce grzeje zbyt mocno jak na

zimową porę. Uniósł się i rozejrzał dookoła.

Przed nim rozciągała się równina, za nim las - niczego takiego przedtem tu nie

widział. Gdzie się znalazł? DrŜąc, choć ziemia była ciepła, zmusił się, by spokojnie

usiąść. Był nadal Ray’em Osborne’m. W niedzielę rano wyszedł na budowę, Ŝeby

zrobić kilka zdjęć kopca, o którym Les Wilson pisał właśnie artykuł. Tak, zdjęcia…

ręce miał puste. Gdzie się podział aparat fotograficzny? Musiał go zgubić, gdy „to”

się stało. A właściwie, co się stało?

Ray skrył głowę w dłoniach. Po krótkiej walce z paniką, starał się logicznie

myśleć. Lecz jak myśleć logicznie po czymś takim? W jednej chwili był w

najnormalniejszym świecie, a w następnej - gdzieś tutaj. Ale gdzie właściwie było

owo „tutaj”?

Powoli wstał, chowając ręce do kieszeni. Wracać! Odwrócił głowę w kierunku

milczącej gęstwiny drzew i zrozumiał, Ŝe nie moŜe tak wrócić. Jeszcze nie teraz. Gdy

to rozwaŜał, serce zaczęło mu bić jak szalone. W pewnym sensie równina wydała mu

się mniejszym złem. Powlókł więc się dalej, szukając w niej jakiegoś wyłomu.

PoniŜej płynął wąski strumyk, przechodzący dalej w rzeczkę, porośniętą dookoła

wysokimi zaroślami i młodymi drzewami.

Właśnie odkrył wiodącą w dół ścieŜkę, gdy nagle usłyszał jakieś trzaski. Z

zielonej gęstwiny naprzeciw skarpy wyłonił się jakiś mroczny kształt. Ostre racice jak

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: