Alfred Szklarski - Sobowtór profesora Rawy.pdf - Alfred Szklarski - kobazyl

ALFRED SZKLARSKI

S OBOWTÓR P ROFESORA R AWY

Prolog - niepokojące wezwanie

Mimo pełni kalendarzowego lata, od wielu dni trwała zła, jesienna pogoda. Szare, o

niskim pułapie chmury wciąż zasnuwały niebo. Co chwila zrywał się porywisty wiatr i

smagał ziemię strugami zimnego deszczu. Właśnie zapadał przedwczesny wieczorny zmrok.

Pospieszny pociąg Warszawa - Wiedeń mknął na południowy zachód ku Katowicom.

Okna rozkołysanych pędem wagonów rozbłysły elektrycznym światłem.

Wagon restauracyjny był bez przerwy zapełniony. Kelner niezmordowanie przebiegał

od stolików do kuchni i roznosił na tacy zamówione przez podróżnych dania. Krążąc po

wagonie, co pewien czas ciekawie zerkał na barczystego, starszego mężczyznę o skroniach

mocno już przyprószonych siwizną. Zajął on miejsce przy stoliku zaraz po wyruszeniu

pociągu z Warszawy i od trzech godzin siedział głęboko zamyślony, nie zwracając na nikogo

uwagi. Obiad dawno już ostygł na talerzu, a mężczyzna wciąż w skupieniu coś rozważał.

Kelner właśnie powracał do kuchni, gdy naraz ktoś przytrzymał go za łokieć. Spojrzał

przez ramię. To był ten milczący, zamyślony pasażer.

- Czy w Katowicach będziemy bez opóźnienia? - zapytał.

- Już nadrobiliśmy tych kilka minut, przyjedziemy zgodnie z rozkładem - wyjaśnił

kelner. - Czy może podać coś innego szanownemu panu?

- Podać...? Co podać? - zdziwił się pasażer, jakby nie zrozumiał pytania.

- Szanowny pan nie zjadł obiadu! Jeśli nie smakował, mogę teraz przynieść jakąś

zimną zakąskę! Na pewno jest pan głodny!

- Nie zjadłem obiadu? - zdziwił się profesor Rawa. Spojrzał na stolik i dodał: -

Widocznie zapomniałem... Tak, jestem głodny. Proszę o porcję szynki.

- A może by tak filiżaneczkę czarnej kawy? To czasem pomaga człowiekowi -

zaproponował kelner.

- Mówi pan, że pomaga...? Nie, dziękuję! Proszę o herbatę.

Pasażer znów pogrążył się we własnych rozmyślaniach. Kelner zaintrygowany pobiegł

do bufetu. Wydawało mu się, że w szarych oczach roztargnionego mężczyzny czaił się jakiś

nieokreślony niepokój.

Profesor Rawa zjadł plasterek szynki z suchą kromką chleba i popił herbatą. Od

najmłodszych lat przestrzegał odpowiedniej diety, dzięki czemu zachował sprawność fizyczną

i jasność myśli, które szczególnie tego właśnie dnia mogły mu być bardzo potrzebne.

Czas szybko mijał... Za oknami wagonu zajaśniała łuna, w której od czasu do czasu

wykwitały czerwonawe odblaski. Pociąg mknął teraz przez Zagłębie. Wkrótce błysnęły

uliczne jarzeniowe latarnie i barwne neony. Pociąg wjeżdżał do Katowic, głównego ośrodka

Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego, tak swoistego pod względem przemysłowym,

krajoznawczym i ludnościowym.

Uśmiech okrasił poważną twarz profesora Rawy. Lubił Katowice, stolicę polskiego

górnictwa i hutnictwa. Były one dla niego miniaturą pulsujących życiem i pracą dużych miast

europejskich. Spoglądając przez okno profesor położył na stoliku stuzłotowy banknot. Pociąg

już wjeżdżał na peron. Rawa szybko narzucił płaszcz. Zapomniawszy o reszcie ruszył ku

wyjściu. Kelner porwał pieniądze i pobiegł za dziwnym pasażerem.

- Proszę pana, proszę pana! - wołał w ślad za wychodzącym. - Nie wziął pan reszty!

Nim jednak dotarł do drzwi wagonu, profesor Rawa wmieszał się w tłum pasażerów,

którzy pospiesznie schodzili do niżej położonych, osłoniętych pasaży dworca. Zacinał rzęsisty

deszcz. Rawa niebawem dobrnął do wyjścia z peronów do hali dworcowej. Naraz

przytrzymano go za ramię.

- Proszę o bilet! - rozbrzmiał nieco podniesiony kobiecy głos.

Profesor zamyślony usiłował iść dalej, lecz ktoś uporczywie przytrzymywał go za

rękaw płaszcza i wołał:

- Proszę oddać bilet!

Rawa dopiero teraz dostrzegł w budce kontrolera chudą, niską kobietę w mundurze

kolejarskim, domagającą się zwrotu biletu. Jakiś podróżny tuż za jego plecami mówił

podenerwowanym głosem coś niepochlebnego o roztargnionych ludziach. Profesor

zafrasowany zaczął przeszukiwać kieszenie.

Małe zamieszanie nie uszło uwagi mężczyzny, opartego plecami o automat z

peronówkami w hali dworca za budką kontrolerki. Spod opuszczonego na oczy ronda

kapelusza badawczo przyjrzał się profesorowi, a potem podniósł do góry kołnierz płaszcza. W

tym momencie, jakby na umówione hasło, inny mężczyzna, pogrążony dotąd w czytaniu

,,Dziennika Zachodniego” obok drugiej budki kontrolera, natychmiast schował gazetę do

kieszeni, po czym szybkim krokiem wyszedł z hali na ulicę.

Profesor Rawa wreszcie znalazł bilet kolejowy w bocznej kieszonce marynarki.

Wręczył go kontrolerce. Niebawem wyszedł przed dworzec. Ostatnia taksówka właśnie

znikała za narożnikiem ulicy Młyńskiej. Profesor niezdecydowany przystanął na skraju

chodnika.

Dwaj tajemniczy mężczyźni, którzy przed chwilą w hali dworcowej wymienili

porozumiewawcze znaki, obecnie nie spuszczali wzroku z roztargnionego naukowca. Jeden z

nich wyjął z kieszeni gazetę i ostentacyjnie wrzucił ją do kosza na śmieci, umieszczonego

nasłupie. Wtedy samochód, zaparkowany przy wysepce na środku placyku, ruszył ku

dworcowi. W tej niemalże chwili drugi mężczyzna przystanął za profesorem Rawą, by zapalić

ogarek papierosa.

Samochód zatrzymał się przed profesorem przy krawężniku chodnika.

- Jadę do Ligoty, jeżeli gdzieś po drodze, mogę podwieźć - uprzejmie zagadnął

kierowca, uchylając drzwiczek wozu.

- Mieszkam na Różyckiego! Bardzo dziękuję, chyba z nieba mi pan spadł! - ucieszył

się Rawa. - Kiepska dzisiaj pogoda.

- Prawie całe lato do niczego. Proszę wsiadać, podwiozę pana - odparł kierowca,

dyskretnie uśmiechając się ironicznie. - Czekałem na kogoś, kto nie przyjechał tym

pociągiem.

Profesor Rawa wsiadł do samochodu.

Mężczyzna, który zapalał papierosa, teraz rzucił niedopałek na ziemię i szybko oddalił

się ku Młyńskiej. Tuż za rogiem stała granatowa warszawa. Na widok nadchodzącego drzwi

samochodu otworzyły się; w głębi wozu już siedział drugi mężczyzna, który przedtem

udawał, że czyta gazetę.

Zaraz też krótko zapytał:

- No i co?!

- Akcja przebiega planowo, jedzie podstawionym wozem - padła odpowiedź i

mężczyzna pospiesznie ulokował się na przednim siedzeniu obok szofera.

- Uwaga, już skręcają w Młyńską! - rozległ się ostrzegawczy głos kierowcy.

- Wyprzedź ich i jedź prosto na Różyckiego rozkazał ten w głębi warszawy.

Profesor Rawa tymczasem pochylił się do przodu, z zaciekawieniem obserwując ulicę.

Na rogu Młyńskiej i Pocztowej niemal przylgnął twarzą do szyby osłaniającej kabinę szofera.

Na Rynku, w potokach światła reflektorów, mimo złej pogody, trwały prace przy budowie

szybko wykańczanego, dużego gmachu domu towarowego. Rawa z zadowoleniem stwierdził,

że barwny neon na fasadzie budynku już obwieszczał narodziny ,,Zenitu”.

- No, no, nieźle się uwinęli - mruknął Rawa, podziwiając nowoczesne i estetyczne

kształty .okazałej budowli.

- Teraz podganiają robotę, bo za dwa dni dwudziesty drugi lipca! Potem znów będą

się grzebali! - zauważył kierowca spod oka obserwując pasażera,

- My zawsze musimy wszystko krytykować - cierpko odparł profesor.

Skąpana w deszczu brukowana nawierzchnia ulicy Kościuszki skrzyła się w świetle

latarń jarzeniowych, które niczym kryształowy różaniec pięły się ku południowej dzielnicy

miasta.

Kierowca silniej nacisnął gaz. Granatowa warszawa wyprzedziła go już znacznie.

Samochód lekko wspinał się na wzniesienie przy Parku Kościuszki. Rząd miejskich

tramwajów stał przed zajezdnią. Po prawej stronie zarysowała się ciemna skarpa parku, na

niej zaś strzeliste kontury zabytkowego, drewnianego kościółka oraz dzwonnic y 1 , otoczone

gęstwą krzewów i smukłych drzew.

- Zaraz za torem kolejki wąskotorowej należy skręcić w prawo - wyjaśnił Rawa, gdy

samochód minął skarpę.

- Znam tę dzielnicę - odparł kierowca i zapytał: - Który numer?

- Czwarty dom z kolei - wyjaśnił profesor. - Willa stoi nieco w głębi ogrodu. Z ulicy

numer prawie niewidoczny.

Kierowca trochę przyhamował na zakręcie. Wjechali pomiędzy wysokie krzewy

odgradzające ulicę Różyckiego od ulicy Kościuszki. Samochód zaczął zarzucać na mokrej,

porżniętej koleinami drodze. Przystanął przed żelazną, ażurową bramą. Profesor wcisnął w

rękę szofera dwudziestozłotowy banknot, po czym wysiadł z samochodu, który wkrótce znikł

w wylocie opustoszałej ulicy.

Rawa przybliżył się do żelaznej furtki, obramowanej dwoma kamiennymi słupkami.

Na każdym z nich, na wysokości twarzy dorosłego mężczyzny, widniały trzy błyszczące,

metalowe ozdoby, Wykonane w kształcie wypukłej, okrągłej tarczy. Profesor przystanął

przed słupem, w który wmurowane były zawiasy furtki. Dotknął dłonią środkowej tarczy,

następnie wykonał nią płaski półobrót w kierunku ruchu wskazówek zegara. W odsłoniętym

w ten sposób otworze ukazało się wgłębienie kryjące wylot tuby.

“Nie mam kluczy!” zawołał półgłosem.

Rygiel szczęknął w zamku. Furtka sama otworzyła się szeroko. Dwóch mężczyzn,

obserwujących Rawę z ukrycia w pobliskich zaroślach, porozumiewawczo trąciło się

łokciami.

Furtka znów sama zamknęła się, gdy profesor wszedł do ogrodu.

Kilkanaście metrów za parkanem znajdowała się wśród drzew obszerna jednopiętrowa

1 Jest to kościółek pochodzący z 1510 roku, przeniesiony z Syryni w powiecie rybnickim do Parku

Kościuszki w Katowicach. Zabytek ten wykazuje typowe cechy najstarszych drewnianych kościółków śląskich.

Założenie budowli stanowią dwa kwadraty, z których pierwszy jest częścią kościoła dla wiernych, drugi

prezbiterium, czyli przeznaczony dla kapłana. Obok kościółka stoi osobno dzwonnica i znajduje się

przykościelny cmentarz, okolony płotem z charakterystyczną bramą wejściową.

Alfred Szklarski - Sobowtór profesora Rawy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: