Nieznamy_Prawdy_O_Oswiecimskim_.pdf

Stanisław Borkacki

NIE ZNAMY PRAWDY O OŚWIĘCIMSKIM KARMELU

Ks. Witold Kiedrowski

“OSTATNIE SOS”

Aneks

Polacy winni czuć się szczególnie odpowiedzialni za wszystko co dzieje sie w naszej

Ojczyźnie!

Wydawnictwo PRIMA VERITAS

KRAKÓW 1991

O autorach

Prof., dr., hab. Stanisław Borkacki, rodem z Wołynia – ekonomista, prawnik, politolog,

absolwent Uniwersytetu Jagielońskiego. Nigdy nie należał do żadnej partii politycznej.

Opublikował kilkanaście artykułów na poruszane w niniejszym opracowaniu problemy. Nadto

ukazała się jego praca „Prawda o Karmelitankach i nasze sumienie”.

Ks. Witold Kiedrowski, więzień Pawiaka i niemieckich obozów koncentracyjnych, skazany na

karę śmierci. Mieszka we Francji.

Spis treści

Od autora

1.Istota sprawy

2.Co trzeba wiedzieć o obozie w Oświęcimiu

3.Brzezinka miejsce zagłady żydów

4.Spotkania genewski

5.Polemika wokół sprawy klasztoru

6.Czy wolno zmieniać charakter obozu

7.Czy Oświęcim może być wyłącznie symbolem zagłady żydów

8.Czy znamy prawdziwy cel działania żydów

9.Co dalej

10.Końcowe refleksje i konkluzje

11.Aneks

Od Autora

Napisano i powiedziano wiele o klasztorze Sióstr Karmelitanek Bosych w Oświęcimiu. Prawdy

jednak nie znamy. Sprawa klasztoru stanowi dla „strony żydowskiej” i jej popleczników

pretekst do atakowania Polski, Polaków, Prymasa Glempa, Kościoła, Papieża, katolicyzmu,

chrześcijaństwa itd.

Podamy jeden przykład. Prymas Kardynał Józef Glemp wygłosił homilję 26 sierpnia 1989

roku, w której poruszył sprawę klasztoru i stosunków polsko-żydowskich, bo te kwestie

istotnie wiążą się bezpośrednio ze sobą.

Prymas, zastanawiając się…”dlaczego zrodził się problem Oświęcimia i klasztoru Sióstr

Karmelitanek…czterdzieści lat po wygaśnięciu pieców krematoryjnych”, zaznacza, że chciałby

„…w pokorze i w pragnieniu jednoczenia poruszyć ten temat. Skoro tyle spraw jest

nabrzmiałych, to potrzebny jest dialog. Dialog systematycznego wyjaśniania rzeczy

trudnych, a nie przedk0ładania żądań” . Prymas mówi dalej: „Mamy swoje winy wobec

żydów” . Następnie zwraca się do nich, by nie rozmawiali z nami „z pozycji narodu

wyniesionego ponad inne” i żeby nie stawiali nam wrarunków „niemożliwych do

wypełnienia”. Podkreśla, że występowanie przeciwko Karmelitankom „narusza uczucia

wszystkich Polaków i naszą suwerenność z takim trudem zdobywaną”. Zaznaczył, by

środki masowego przekazu, które są „potęgą” żydów, nie służyły „rozniecaniu

antypolonizmu”. Wreszcie stwierdził: „Jeżeli nie będzie antypolonizmu, nie będzie u nas

także antysemityzmu”. Zwraca również uwagę, że w sprawie Karmelitanek trzeba rozróżnić

„ płaszczyznę cywilną od płaszczyzny teologicznej”.

Widzimy, że postawa i słowa Prymasa są jasne: pokora, dialog, prawda. Nie wymagają one

żadnych uzupełnień ani komentarzy.

A jaka była reakcja na homilię „strony żydowskiej” i jej popleczników? Zarzucano

Prymasowi, że kazanie było „jadowicie antysemickie i ultranacjonalistyczne” („Rejwach po

homilii”, Słowo Narodowe” 3, 90).

Zamiast dialogu i obiektywnego ustosunkowania się do wypowiedzi Prymasa, posypały się

obraźliwe słowa i insynuacje, których tu nie przytaczam. Ten ton wypowiedzi utrzymuje się do

dziś. (Patrz „Słowo Narodowe” 5, 90) Posłuchajmy paru wypowiedzi (tamże):

„Przez wieki polscy politycy tacy jak kard. Glemp ukrywali się jako księża i nauczali

religii, która składa się w 98% z antysemityzmu i tylko śladowych ilości katolicyzmu”.

Jeden z autorów listów do redakcji pisma „The Jewish Press” pisze: „…słyszałem o szeregu

kapłanach różnych narodowości, którzy osobiście brali udział w zabijaniu

żydów…chrześcijanie i tylko chrześcijanie zabijali żydów”.

„Wszyscy wiemy, że Auschwitz to nie był ani początek, ani koniec polskiego

antysemityzmu. Polacy zawsze nienawidzili żydów. Teraz oczywiście obwiniają nazistów,

ale jest przecież dobrze znanym faktem, że naziści nie mogli zbudować Auschwitz, ani

Treblinki, ani Sobiboru, ani Majdanka itd,.itd., bez pomocy większości Polaków…

żydzi… pamiętajcie o tym, kto za to był odpowiedzialny: Polacy”.

Takich wypowiedzi jest wiele w prasie zachodniej. Zwróćmy uwagę na dobór słów. Na

przykład mówi się, że „tylko chrześcijanie zabijali żydów” a nie hitlerowcy, naziści czy

Niemcy i że za Oświęcim są odpowiedzialni Polacy (?) itd.

Dlaczego tak mówią i piszą, skoro my dobrze wiemy i ci co piszą – też dobrze o tym wiedzą,

że to jest nieprawda? A dlaczego np., nie eksponują faktów, o których też dobrze wiedzą, że

tylko w Polsce stosowano karę śmierci za przechowywanie żydów? O tym też dobrze wiedzą,

że Polacy zrobili znacznie więcej, niż można było uczynić w okrutnych warunkach wojny i że

za przechowywanie żydów tysiące Polaków poniosło śmierć.

Czemu opinia światowa milczy na temat postawy samych żydów. Co np., zrobili w tej materii

amerykańscy czy angielscy żydzi, albo żydzi w Szwecji, którzy na przykład z obawy przed

różnymi możliwymi ze strony Niemców retorsjami, nie przyjęli transportu dzieci żydowskich z

Polski, skazując ich na śmierć. O co więc chodzi w tym jakże przewrotnym i zakłamanym

postępowaniu? Od dziesiątków lat bezkarnie urabia się przeciwko Polsce i Polakom opinię

światową, ogłupia i jątrzy Polaków.

Trzeba tu odnotować znamienny fakt, że przytoczone wyżej wypowiedzi, mijające się z

prawdą, nie tylko nie spotykają się z należytą reakcją z polskiej strony, lecz, niestety, wprost

przeciwnie – są liczne głosy w polskiej prasie, które bez względu na prawdziwe intencje ich

autorów, faktycznie wspierają naszych oszczerców. Główne skrzypce gra tu od wielu lat

oczywiście „Tygodnik Powszechny”, mieniący się pismem „katolickim” (o, ironio!) i jego

redaktor naczelny – Jerzy Turowicz, oraz grupa osób z tym pismem związana. Sieje ono

najwięcej zamętu w umysłach katolików i mąci w głowach Polakom. Drukuje np., fałszywy

apel wzywający do eksmisji Karmelitanek, czy tendencyjny i jednostronny artykuł J.

Woźniakowskiego „Spór o klasztor” itd. (Do tych pozycji ustosunkowywuje się szerzej w mej

książce „Prawda o Karmelitankach i nasze sumienie”). Inny autor – ks., prof. J.Tischner mija

się z prawdą, przyjmując, że Oświęcim jest „cmentarzem żydowskim” ( Tyg. Powszechny,

8.X.89). Cmentarzem żydowskim jest Brzezinka, odległa 3 km od Oświęcimia. Prochy ofiar z

obozu w Oświęcimiu, obozu 1, wywożono także na łąki k. Brzezinki, obzu 2 (Patrz: rozdz 3)

Ten najważniejszy i zasadniczy w omawianym problemie fakt świadomie „omijają” i

„zamazują” opowiadający się za eksmisją klasztoru. Zdumiewające, że czyni to także „strona

katolicka” w spotkaniach genewskich i kilku księży w Polsce. (Patrz rozdz. 4 i 5). Nie

eksponuje się też tego tekstu w obszernym opracowaniu w „L’Osservartore Romano” 10-

11.89 i w innych wypowiedziach. Cóż jest więc warta wypowiedź ks., prof. Tischnera, jeżeli

przyjęty przez niego podstawowy dla całego rozumowania fakt jest nieprawdziwy.

Autor m.in., stwierdza: „Chrześcijanie wierzą, że w Oświęcimiu Bóg w pewnym sensie

umarł i zarazem narodził się na nowo”. Nie wiem na jakiej podstawie oparł to stwierdzenie.

Znamienne też są słowa i postawa ks., profesora w sprawie Karmelu. Powiada on: „…komu to

było potrzebne? Czy mało mamy innych kłopotów”. Jest to oczywiście wyraźne

opowiedzenie się po stronie żydowskiej. Ale czy w ogóle jest właściwe takie stawianie sprawy

przez wysokiej rangi duchownego? O cóż więc chodzi ks., profesorowi? Czy uniknięcie

„kłopotów” jest tu najważniejsze, czy też obrona prawdy?! Podobnie podchodzi do sprawy

redaktor naczelny „Znaku ” S. Wilkanowicz, który m.in., sugeruje, że „…lepiej zbudować

nowy klasztor, niż wchodzić w nieobliczalne międzynarodowe konflikty, prowadzące do

izolacji Polski, niezmiernie dla niej szkodliwe”. („Znak” 4-5.90). Bo czyż można przekreślać

prawdę, deptać honor i zwykłą ludzką uczciwość? To przerażające, że takie słowa padają

również z ust polskich księży i redaktorów! Cóż? Niech każdy sam skomentuje ten sposób

myślenia.

Przytoczone wyżej wypowiedzi, niestety nie służą prawdzie. Podobnie także nie służą prawdzie

cyniczne lub naiwne głosy o tworzeniu obozów koncentracyjnych na obszarze Polski. Mają one

na celu jedynie szkalowanie Polski i Polaków. A niby gdzie było Niemcom korzystniej

sytuować obozy – może w Danii, gdzie było zaledwie kilka tysięcy żydów, czy też w Polsce –

gdzie było ich kilka milionów?!

Te nieprawdziwe fakty mają swoją wymowę i służą określonemu celowi. Żydzi po prostu

współdziałają z Niemcami przeciwko Polsce i Polakom. Ale zapytajmy, jaki mają związek ze

sprawą klasztoru przytoczone wyżej obraźliwe słowa i napaści kierowane pod adresem

Prymasa Polski, Polaków, Kościoła, katolików, księży itd.

Próżno szukać w tych wypowiedziach dialogu, pokory, prawdy, które przebijają ze słów

Prymasa. Nie ma prawdziwego dialogu – są naciski i szantaż. Nie ma pokory – jest arogancja i

zacietrzewienie! Nie ma prawdy – są jej pozory i kłamstwa!

Czy na podobne, jak przytoczone wyżej, wypowiedzi można nie reagować? Czy można je

pozostawiać bez echa? A czy w ogóle można pogodzić dwa zupełnie przeciwne sobie

stanowiska: ideologię zemsty, którą z całym cynizmem głosi rabin Meir Kahane (cyt., wyżej

„Słowo Narodowe”) z chrześcijańskim przebaczeniem?

Nawet powierzchowna analiza faktów wskazuje, że osoby, które brały udział w rozmowach

genewskich na temat Karmelu i Oświęcimia, kierowały się wyłącznie stanowiskiem

żydowskim, może trochę katolickim.

Tymczasem nie jest to sprawa tylko Kościoła czy religii. Dla Polaków Oświęcim jest przede

wszystkim sprawą narodową i polityczną, a klasztor (aspekt religijny) jest tego następstwem.

Oświęcim był jednym z miejsc, jeszcze przed napaścią na Polskę, zaplanowanego przez Hitlera

WYNISZCZENIA I ZAGŁADY Narodu Polskiego. (Patrz aneks). Tej prawdy nikt nie

może kwestionować. A faktów dotyczących zagłady Narodu Polskiego na naszych ziemiach

nikomu nie wolno przekreślać lub zamazywać. Przeciwnie – my chcemy i powinniśmy je

utrwalać i upamiętniać tak jak nam nakazuje nasza tradycja.

Problem Karmelitanek zmusza do poruszania wielu spraw. Zwróćmy uwagę na niektóre z nich.

Na przykład sprawę samego Oświęcimia. Żydzi eksponują, że Oświęcim i obóz znajdowały się

w Polsce. A to przecież nie odpowiada prawdzie. Niemcy wraz z Rosją Sowiecką dokonały w

1939 roku czwartego rozbioru Polski. Z części przypadłej Rzeszy duże obszary wcielono do

Niemiec, a z reszty utworzono Generalne Gubernatorstwo.

Z terenów przyłączonych do Rzeszy brutalnie wysiedlono Polaków i sprowadzono na ich

miejsce Niemców. Oświęcim był wcielony do Rzeszy Niemieckiej i tam Niemcy urządzili obóz,

podobnie jak w wielu innych miejscach na obszarze niemieckiego państwa: Sachsenhausen,

Rawensbruck, Buchenwald, Bergen-Belsen, Neuengamme, Gross-Rosen, Dachau,

Flossengburg, Mittelbau. Hitlerowskie obozy koncentracyjne były też w Czechosłowacji –

Teresin i we Francji – Netzweiter-Struthof. (patrz Encyklopedia Brockhaus, t.12.1990).

Kłamstwem jest również, że Polacy budowali obóz w Oświęcimiu i inne. A kto budował obozy

w Niemczech, w Czechosłowacji i we Francji? Obóz w Oświęcimiu urządzono w byłych

koszarach wojskowych. Wszędzie budowali więzniowie pod nadzorem niemieckich

„specjalistów”. A nieliczni Polacy, których wysiedlono z terenu Oświęcimia, udzielali ofiarnej

pomocy więzniom, także w ich ucieczkach, za co byli karani śmiercią.

Trzeba by też szerzej przedstawić wiele spraw ze stosunków polsko-żydowskich, zwłaszcza z

lat wojny i wprowadzania systemu komunistycznego w Polsce, a potem jego utrwalania itd. Na

tym tle zrozumiano by może lepiej wrażliwość Polaków na problem oświęcimskiego Karmelu i

stosunków polsko-żydowskich. Także obecna postawa żydów i Polaków żydowskiego

pochodzenia wobec Polski budzi wiele uzasadnionych obaw i zastrzeżeń Polaków, nie tylko co

do sprawy Karmelu czy Oświęcimia.

Niezależnie od różnych przeciwności, trzeba walczyć o prawdę. Jak więc przedstawia się ona

co do Karmelu i Oświęcimia.

1. Istota sprawy

Klasztor Karmelitanek Bosych w Oświęcimiu powstał w 1984 roku legalnie, a więc zgodnie z

obowiązującym prawem.

Metropolita krakowski Kardynał F. Macharski w swym słowie do duchowieństwa i wiernych

archidecezji krakowskiej (22.IX.84) powiedział o tym wydarzeniu: „W pobliżu bloku śmierci

będą trwały w zamknięciu klauzury na modlitwie i ofierze dla wynagrodzenia Bogu, w

szczególności pokoju i jedności w świecie”.

Na terenie klasztornym, na tzw., „żwirowisku”, gdzie pracowali i ginęli Polacy znajduje się

Krzyż upamiętniający miejsce straceń Polaków w latach 1940-1942. (patrz szkic. Nr 1)

Po kilku latach istnienia klasztoru pewne kręgi żydowskie rozpętały gwałtowną kampanię o

usunięcie klasztoru i Krzyża, rzekomo z obawy „odjudaizowania” miejsca zagłady i „próbę

jego chrystianizacji” (Sprawa klasztoru karmelitanek w Oświęcimiu. L’Osservatore Romano,

10-11.89). Tymczasem, gdy wnikniemy głębiej w istotę sprawy, to przekonamy się, że

faktycznie rzecz przedstawia się wprost przeciwnie. Np. Minister J. Cywińska powołała Zespół

d/s Przyszłości Muzeum w Oświęcimiu, w skład którego weszli żydzi i ich poplecznicy. Zespół

ten spowodował usunięcie 19 tablic z Międzynarodowego Pomnika Ofiar Faszyzmu w

Brzezince, m.in., i te, przed którymi klękał Ojciec Święty w dniu 7 czerwca 1979 roku. Jak

widzimy, to żydzi konsekwentnie dążą do „judaizacji” Oświęcimia i chcą mieć w Polsce

szczególną i uprzywilejowaną pozycję, nawet w stosunku do Polaków. Według nich Oświęcim

ma pozostać po wsze czasy symbolem zagłady żydów i to na zasadzie wyłączności. Jest to

podstawowy problem w omawianej sprawie. Ma on też znaczenie w szerszym aspekcie dla

stosunków polsko-żydowskich. Istota rzeczy bowiem sprowadza się do

(Szkic 1 – Lokalizacja Krzyża i Klasztoru)

tego – czy wolno komukolwiek ex post zmieniać charakter obozu oświęcimskiego, czy też

należy zachować w pamięci i przekazać potomnym to, co tam faktycznie miało miejsce w

latach 1940-1945. Pamiętajmy też i o tym, że Oświęcim leży w Polsce, a nie w Izraelu.

2. Co trzeba wiedzieć o obozie

Należy tu wyjaśnić kilka spraw. Otóż obóz w Oświęcimiu miał jedną administrację, ale

faktycznie obejmował trzy różne jednostki obozowe – Oświęcim, Brzezinkę i Monowice. (patrz

szkic 2). Obóz w Oświęcimiu powstał jako pierwszy z końcem kwietnia 1940 roku. W latach

1942-1944 utworzono ok., czterdziestu obozów filialnych przy obozach w Brzezince i w

Monowicach. Obóz w Oświęcimiu był przeznaczony do eksterminacji inteligencji polskiej,

zwłaszcza osób zaangażowanych w konspiracji. Tam ginęli głównie Polacy, a początkowo

wyłącznie Polacy. Pierwszy transport więźniów politycznych, Polaków z Tarnowa, w liczbie

728 mężczyzn, przywieziono do Oświęcimia w dniu 14 czerwca 1940 roku. Dlatego Oświęcim

jest dla Polaków jedynym tego rodzaju miejscem w Polsce, stanowiącym Sanktuarium

martyrologii inteligencji polskiej i Narodu Polskiego. Polacy mają więc prawo czcić na swojej

ziemi zmarłych tak jak nakazuje im ich religia i tradycja – poprzez modlitwę. Stąd obóz w

Oświęcimiu i sprawa klasztoru mają dla Polaków zupełnie wyjątkowe znaczenie. Klasztor

bowiem znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie miejsca egzekucji Polaków oraz celi śmierci

Maksymiliana. W tym również tkwi istota rzeczy, gdy idzie o uczucia Polaków. Dlatego też

my nie możemy zgodzić się na usunięcie klasztoru pod rygorem rezygnacji z własnych

przekonań religijnych i narodowych. Ten fakt podkreślił też dobitnie Prymas Polski Kard.

Glemp zaznaczając, że żądanie usunięcia klasztoru „narusza uczucia wszystkich Polaków,

naszą suwerenność z takim trudem zdobytą”.

Podkreślamy to jeszcze, że żądanie usunięcia klasztoru nie jest tylko problemem religijnym,

prawnym, czy etycznym, lecz dla Polaków jest przede wszystkim zagadnieniem narodowym.

Bo przecież najpierw powstał obóz, gdzie ginęli Polacy (problem narodowy – polityczny), a

później – klasztor (problem religijny). Sprawa nas dotyczy i na naszej ziemi ma miejsce.

Dlatego też żądanie usunięcia klasztoru jest istotnie aktem bezprawnym naruszającym naszą

suwerenność i uczucia Polaków.

(szkic nr 2 – Lokalizacja obozu)

Pamiętać też należy, że o zagładzie żydów postanowiono dopiero w styczniu 1942 roku, a do

realizacji tego potwornego planu przystąpiono w drugiej połowie 1942 roku tj., po upływie

około dwu i pół lat od powstania obozu w Oświęcimiu (Patrz aneks)

3. Brzezinka miejsce zagłady żydów

Głównym miejsce zagłady żydów była Brzezinka, odległa około 3 km od Oświęcimia. Tam

gazowano. Tam działały 4 krematoria i palono też ciała na stosach spaleniskowych. Tam

również rozsypywano na polach prochy ofiar, a nie w Oświęcimiu. Ale właśnie tym miejscem

żydzi się zupełnie nie interesują. Porasta je trawa. Pewną opiekę nad tym terenem roztaczają

jedynie harcerze z Warszawy.

Podkreślamy jeszcze, że żydów tracono masowo i to setkami tysięcy także w wielu innych

miejscach, np: w Babim Jarze, Bełżcu, Chełmie, Majdanku, Sobiborze, Tręblince i in., w tym

także i na terenie Niemiec, Francji, czy Czechosłowacji.

Trzeba również dodać, że Oświęcim pochłonął ofiary kilkudziesięciu narodów, wyznawców

wielu religii. Niezrozumiałą jest więc rzeczą – dlaczego żydzi chcą dziś zmienić ówczesną

rzeczywistość. Oni ginęli masowo w Brzezince, a Polacy – w Oświęcimiu. W Brzezince

zginęła również Edyta Stein, błogosławiona siostra Teresa Benedykta od Krzyża. Dziś żydzi

domagają się zmiany tego stanu rzeczy i uznania Oświęcimia i Brzezinki razem wziętych jako

symbolu ich zagłady. Milczą natomiast zupełnie na temat Monowic. Nic nie pozostało z nich i

z obozów filialnych ani śladu i jakoś żydzi nie walczą o uznanie także i tych miejsc, trzeciej

jednostki obozowej i obozów filialnych Brzezinki i Monowic, jako symbolu ich zagłady.

Prawdopodobnie postępują tak, bo klasztor znajduje się obok obozu w Oświęcimiu (nie w

Brzezince), a żydzi, z sobie tylko wiadomych powodów, domagają się jego usunięcia. (Tu leży

sedno sprawy). Chcą więc dlatego traktować obóz w Oświęcimiu i Brzezince jako całość. Ale

już nie interesują ich Monowice oraz obozy filialne Brzezinki i Monowic. Logicznie więc rzecz

biorąc, należałoby tak samo potraktować obóz w Auschwitz, gdzie ginęli głównie Polacy, tak

samo jak obóz w Monowicach i obozy filialne Brzezinki i Monowic, bo faktycznie miejscem

zagłady żydów była Brzezinka.

4. Spotkania genewskie.

W świetle żądań żydowskich i prowadzonej napastliwej kampanii w środkach masowego

przekazu, niemal na całym świecie, przeciwko Polsce, Polakom, Kościołowi, itd., doszło, w

dość tajemniczych okolicznościach i przy braku należytej informacji, do tzw., spotkań

genewskich, jak to określono: „strony żydowskiej” ze „ stroną katolicką”.

Odbyły się dwa spotkania: 22.07.86 i 22.02.87. „Strona żydowska” osiągnęła to co chciała:

uznanie po wsze czasy Oświęcimia i Brzezinki jako symbolu zagłady żydów i usunięcia

klasztoru. Postanowiono też tam o budowie Centrum (ośrodka informacji, wychowania,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: