Baldacci David - Zdążyć na Boże Narodzenie.pdf - Baldacci Dawid - chomikbodek

BALDACCI David

Zdążyć na Boże narodzenie

Z angielskiego przełożył PIOTR JANKOWSKI

WARSZAWA 2002

Dedykuję tę powieść wszystkim miłośnikom świąt i podróży koleją.

Rozdział 1

Tom Langdon był dziennikarzem, a także globtroterem, ponieważ włóczenie się po

świecie miał we krwi. W sytuacjach, które dla innych oznaczały brak stabilizacji, zszargane

nerwy i kolejny zakręt życiowy, on czuł się jak w przyjaznych objęciach niezależności.

Większość swej dziennikarskiej kariery spędził za granicą, pisząc o wojnach, powstaniach,

głodzie, wszelkich plagach i najróżniejszych odmianach ludzkiej rozpaczy. Cel wyznaczył

sobie stosunkowo prosty. Chciał zmieniać świat, zwracając ludziom uwagę na jego

niedoskonałości. Poza tym kochał przygodę.

Jednakże, gdy skatalogował już wszystkie ziemskie tragedie i w dalszym ciągu

obserwował, jak stan ludzkości stale się pogarsza, powrócił do Ameryki głęboko

rozczarowany. Jako antidotum przeciw przygnębieniu zaczął pisywać okropnie lekkie

kawałki dla magazynów kobiecych, czasopism wnętrzarskich, przeglądów ogrodniczych i tym

podobne. Utrwaliwszy już zalety kompostu i cuda samodzielnego montowania paneli

podłogowych, odczuł jednakowoż, że nie przyniosło mu to satysfakcji. Zaczął się

zastanawiać, czy przypadkiem nie ma już za sobą szczytu kariery dziennikarskiej.

Zbliżała się Gwiazdka i nękał go dylemat związany z wyjazdem na święta ze

Wschodniego Wybrzeża do Los Angeles. Motywację do tej podróży miał starą jak świat: w

Los Angeles mieszkała Lelia Gibson, ktoś w rodzaju jego dziewczyny. Lelia zaczynała od

filmu, lecz po latach grania wyłącznie w trzeciorzędnych horrorach przerzuciła się na

podkładanie

głosu

kreskówek.

Skończyła

zarabianiem

chleb

jako

ofiara

kinematograficznej rzeźni i zamiast tego użyczała swego głosu najróżniejszym postaciom z

popularnych niedzielnych bajeczek rysunkowych. W telewizji dziecięcej przyjęto w końcu za

pewnik, że nikt nie wydobywa z siebie głosów głupawych leśnych stworzonek z większym

zacięciem i talentem od obdarzonej złotą krtanią Lelii Gibson. Na dowód tego miała pełną

półkę nagród i wyróżnień, horrendalnie wysokie gaże i przyzwoity pakiet udziałów w

prawach do rozpowszechniania.

Tom i Lelia przypadli sobie do gustu podczas nocnego lotu z Azji Południowo-

Wschodniej do Stanów. Początkowo sądził, że sprawił to alkohol. Lecz kilka godzin przed

lądowaniem rausz minął, a ona wciąż była piękna i interesująca - choć nieco szalona i

ekscentryczna - a on nie przestał być dla niej pociągający. Został na trochę w Kalifornii, żeby

się lepiej poznali. Potem ona odwiedziła go na Wschodnim Wybrzeżu i od tej pory trwał ich

wygodny, acz nieformalny związek na odległość.

Mogło się wydawać dziwne, że pani, odnoszącej sukcesy w Hollywood, odpowiadał

pan będący z natury koczownikiem, któremu ciągle kończyły się kartki w paszporcie i który

znał zabawne, choć sprośne powiedzonka w trzydziestu językach i nie miał szans na

finansową stabilizację. Lelia miała już jednak dość mężczyzn ze swego środowiska. Jak

wyłożyła to pewnego razu z właściwą sobie dyplomacją, okazało się zbieraniną kłamliwych

szumowin, którym kompletnie nie można było ufać. Tom natomiast, jako dziennikarz, czasem

przynajmniej ocierał się o prawdę, chociaż wyłożoną może w dwuznaczny lub pokrętny

sposób. Poza tym Lelii podobała się jego interesująca, aczkolwiek nieco grubo ciosana

fizjonomia. Zawdzięczał ją głębokim bruzdom, wyrytym przez pracę w pustynnym,

wietrznym klimacie, gdzie często fruwały mu nad głową kule i w myśl miejscowych zasad

bezpieczeństwa zmuszony był chować twarz w piasek.

Lelia z głęboką uwagą słuchała opowieści Toma o jego reportażach z najważniejszych

wydarzeń na świecie. On z kolei obserwował z podziwem jej profesjonalne podejście do

pracy w kreskówkach. W dodatku nie musieli mieszkać razem, co dawało im zdecydowaną

przewagę nad innymi parami, zmuszonymi do ciągłego pokonywania przeszkód we

wspólnym życiu, dobrze znanych Tomowi z doświadczenia.

Żonaty był krótko, a dzieci nie miał. Jego była żona nie przyjęłaby teraz od niego

telefonu na erkę, nawet gdyby wykrwawiał się na śmierć na ulicy i przed obróceniem się w

proch chciał jej wyznać ze łzami w oczach miłość na wieki. Miał czterdzieści jeden lat;

dopiero co zmarła na zawał jego matka, a ojca stracił kilka lat wcześniej. Jako jedynak został

teraz naprawdę sam, a to skłaniało go do introspekcji. Połowa czasu danego mu na ziemi już

minęła,

mógł

się

pochwalić

tylko

nieudanym

małżeństwem,

brakiem

potomka,

nieformalnym związkiem z kalifornijską królową głosu, górą wycinków prasowych oraz

kilkoma nagrodami. Według rozsądnych kryteriów stanowiło to dość kiepskie uzasadnienie

egzystencji.

Trafiła mu się kiedyś sposobność cudownego życia z inną kobietą, ale z

niewyjaśnionych powodów wszystko się rozpadło. Z wiekiem jego żal się pogłębiał; być

może wyczerpywały się po prostu możliwości naprawienia błędów. Rozumiał teraz w pełni,

że najpoważniejszym z nich pozostanie już na zawsze rezygnacja z małżeństwa z Eleanor

Carter. Był jednak wciąż człowiekiem czynu i odezwało się w nim znowu zamiłowanie do

włóczęgi. Dlatego na tegoroczne święta postanowił pojechać do Los Angeles pociągiem.

Ktoś mógłby zapytać, dlaczego Tom wybrał kolej, zamiast skorzystać z doskonałych

połączeń lotniczych i być na miejscu o wiele szybciej. No cóż, u mężczyzny to tylko kwestia

czasu, żeby po którymś z kolei przeszukaniu przez ochronę lotniska - połączonym z

zagłębianiem się sondującej pałki w jego święte miejsca, poleceniami opuszczenia spodni na

oczach innych i z wywracaniem zawartości toreb do góry nogami - wreszcie nie wytrzymał.

Tom w rzeczy samej nie wytrzymał na lotnisku La Guardia w Nowym Jorku. Eksplozja, która

wówczas nastąpiła, nie miała może skali wybuchu jądrowego, lecz można ją było śmiało

porównać do zniszczenia Pompei.

Wrócił właśnie z Włoch, gdzie poszukiwał kolejnego atrakcyjnego tematu, tym razem

związanego z produkcją wina. Wlał tego wina w siebie chyba więcej, niż potrzebował do

przebrnięcia przez nudne szczegóły klasyfikacji gleb pod winorośl i metod fermentacji. W

efekcie był zmęczony, rozdrażniony i skacowany. Przed przesiadką na lot do Teksasu

przespał się ledwie trzy godziny u przyjaciela w Nowym Jorku. Zlecono mu właśnie kolejny

reportaż, o konkursach na Miss Nastolatek. Zgodził się na to, bo lubił krwawe sporty.

Przy bramce bezpieczeństwa na La Guardii pałka sondująca trafiła Toma w czułe

miejsce, z którym nie powinna w żadnym razie nawiązywać kontaktu towarzyskiego ani

żadnego innego. Obraźliwy uśmieszek na twarzy ochroniarza spotęgował jeszcze poczucie

dyskomfortu i wzbierającej wściekłości. Jednocześnie drugi z tych wieśniaków wywalił całą

zawartość torby Toma na pas transmisyjny. Dziennikarz przyglądał się bezradnie, jak jego

najbardziej osobiste rzeczy przesuwają się przed oczami innych podróżnych, wzbudzając

ogólne zainteresowanie.

Ukoronowaniem tej wyjątkowej sytuacji było poinformowanie go, że pojawiły się

bardzo poważne zastrzeżenia co do jego paszportu, koloru włosów, doboru odzienia albo

wręcz rozmiarów nosa. Nie było to do końca jasne. W efekcie zamiast lecieć do Dallas, miał

przez nieokreślony czas cieszyć się towarzystwem hordy funkcjonariuszy: FBI, DEA, CIA

oraz NYPD. Padło nawet sformułowanie „pięć do dziesięciu”. To wszystko, w połączeniu z

wyeksploatowanym ciałem, przepełniło miarę. Lawa się wylała.

Tom Langdon miał metr osiemdziesiąt pięć wzrostu i dźwigał na sobie ze sto dziesięć

kilo raczej twardych muskułów, a czaszka parowała mu już całkiem porządnie. Wybuch,

który nastąpił, poza rzuceniem się na ochroniarzy i złamaniem dokładnie na pół ich pałki

sondującej, obejmował także użycie języka, którym normalnie nie posłużyłby się w promieniu

dziesięciu kilometrów od kościoła. Ze swych gwałtownych działań tego dnia nie był

szczególnie dumny, chociaż okrzyki aplauzu ze strony innych pasażerów, którzy widzieli i

słyszeli, co mu uczyniono, odrobinę podniosły go na duchu.

Na szczęście sędzina, przed którą stanął Tom, sama przeszła nie tak dawno niezwykle

uciążliwą kontrolę na lotnisku i kiedy usłyszała jego zeznanie, wymienili między sobą

znaczące spojrzenia. Również wysunięte przez ochroniarzy zastrzeżenia co do jego

tożsamości okazały się, co go zaszokowało, pomyłką. W rezultacie sąd ukarał Toma jedynie

poważnym ostrzeżeniem wraz z zaleceniem zapisania się na kurs panowania nad gniewem, co

zamierzał uczynić natychmiast, gdy tylko minie mu nieopanowana ochota na uszkodzenie

kolesia od pałki sondującej. W konsekwencji wybuchu otrzymał jednak także dwuletni zakaz

przemieszczania swej niegodnej osoby na pokładzie samolotów linii krajowych. Nie wierzył,

że posuną się aż do tego. Mina mu jednak zrzedła, gdy pokazano mu odpowiedni przepis,

wydrukowany drobniutką czcionką w regulaminie korzystania z transportu lotniczego i

umieszczony zresztą zaraz pod innym, równie mikroskopijnym przepisem, stwierdzającym,

że linie lotnicze wypłacają odszkodowanie za zagubiony bagaż najwyżej do wartości... pięciu

dolarów.

Całą tę historię potraktował jak objawienie. Utratę możliwości latania, a podróżował

tak najczęściej, uznał za omen, znak z nieba, coś niezwykle ważnego. Dlatego do Los

Angeles zamierzał pojechać koleją. Poza tym chciał napisać duży reportaż o podróży

pociągiem przez całe Stany w porze Bożego Narodzenia. Oprócz spotkania z Lelią miał

jeszcze poważniejszy motyw. Pochodził z Langdonów z Elmiry w stanie Nowy Jork. Każdy,

kto zna w miarę dobrze historię literatury, kojarzy tę miejscowość z Olivią Langdon. Olivia,

mimo że była sama w sobie osobą piękną i pogodną, choć na koniec także tragiczną, zyskała

trwałą sławę dzięki małżeństwu z krewkim z usposobienia, płodnym pisarzem i elokwentnym

gadułą, znanym najbliższym jako Samuel Clemens, natomiast światu i literaturze pod

nazwiskiem Marka Twaina.

Tom znał dzieje tych rodzinnych związków, odkąd nauczył się pisać drukowanymi

literami swoje imię. Inspirowały go one do tego, żeby samemu zacząć zarabiać na życie

pisarstwem. Twain także zaczynał jako dziennikarz

„Territorial Enterprise” w Virginia City w stanie Nevada. Dopiero potem doszedł do

sławy, pieniędzy, bankructwa, a następnie znów sławy i pieniędzy jako pisarz i wykładowca.

Tom jednakże nie przeobraził się wcale z opisywacza surowych faktów w twórcę

mistrzowskiej prozy. Przeciwnie, pędził wciąż traktem dziennikarstwa informacyjnego,

nabijając sobie sińce na jego wybojach.

Dwukrotnie stał się więźniem ugrupowań terrorystycznych i kilka razy omal nie

zginął, opisując wszelkiego rodzaju wojny, potyczki, zamachy stanu i inne wynalazki

cywilizowanych społeczeństw, służące rozwiązywaniu konfliktów. Widział, jak nadzieja

ustępuje miejsca terrorowi, terror zostawia po sobie gniew, a gniew z kolei... właściwie nie

zostawiał po sobie niczego, gdyż zawsze był obecny, stanowiąc źródło wszelkich problemów.

Zdobywał prestiżowe nagrody i był ceniony przez kolegów po fachu, nigdy jednak nie

uważał się za pisarza, który potrafiłby stworzyć wybitną prozę o nieprzemijającej wartości. W

przeciwieństwie do Marka Twaina. Jednakże marginalny choćby związek z twórcą „Przygód

Tomka

Sawyera”,

„Przygód

Hucka”,

„Życia

Missisipi”

„Człowieka,

który

zdemoralizował Hadleyburg”, z twórcą, którego dzieło było istotnie ponadczasowe, sprawiał,

że Tom uważał się, choć nieco na wyrost, za człowieka cudownie wyjątkowego.

Ojciec, który jako pierwszy opowiedział mu o powiązaniach rodzinnych z Markiem

Twainem, na krótko przed swą śmiercią poprosił syna o dokończenie czegoś, czego według

legendy Twainowi dokończyć się nie udało. Pisarz - jak wyłożył to ojciec - który podróżował

prawdopodobnie najwięcej ze współczesnych sobie ludzi, pod koniec życia, w swoim tak

zwanym ciemnym okresie, przedsięwziął podróż koleją przez całe Stany tuż przed Bożym

Narodzeniem. Najwyraźniej pragnął, mimo wszystkich tragedii, jakich doświadczyła jego

rodzina, dopatrzyć się w świecie czegoś pozytywnego. Najpewniej robił podczas tej podróży

notatki, lecz nigdy nie powstała na ich kanwie żadna historia. I o to właśnie poprosił Toma

ojciec: wybierz się w tę podróż i napisz tę historię; skończ, czego Twain nie skończył,

przysparzając chwały rodowi Langdonów.

Tom znalazł się przy łożu ojca po szalonej, trwającej całą dobę odysei lotniczej z

odległych krańców globu. Usłyszawszy wymamrotaną przez konającego prośbę, poczuł się,

jakby dostał obuchem w głowę. Miał jechać koleją przez cały kraj w porze Gwiazdki tylko po

to, żeby zrobić coś, czego Twain rzekomo nie dokończył? Uznał, że ojciec bredzi w ostatnich

mękach, i nie spełnił jego życzenia. Teraz jednakże, kiedy już nie mógł latać, chyba że po

Baldacci David - Zdążyć na Boże Narodzenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: