Piękno jest na to, żeby zachwycało –

a

Nie znam piękniejszej nad – Piękno – ojczyzny,

A7

W której – minąwszy przeznaczeń mielizny

d

Warto zanurzyć obolałe ciało,

G

Pychy się wyzbyć.

E4 (E)

Grobowce Piękna – kosztowne artyzmy,

a

Których wieczności wzór – piramid stałość –

A7

Na duszę kładą tylko plamę białą

d

Jak bandaż kłamstwa, co owija blizny

G

By nie bolało.

E4 (E)

A nad Sekwaną pochylona gałąź

a E

Żywa – pod blaskiem corocznej siwizny

a E

Wspomina drzewo układane w pryzmy,

C G

Gdy Templariuszy Król spalał wspaniałość

C d

W czas wielkiej schizmy.

E (E4 E)

Ściemniała belka w narożniku izby,

a E

W której się kiedyś na Ludwiki grało,

a E

Dobrze pamięta, choć wygięta w pałąk,

C G

Czas, gdy Moliera psy uliczne gryzły

C d

Z Pana pochwałą!

E (E4 E)

Tu Marsyliankę też się poznawało,

a E

Gdy wolność tłumu obwieszczały gwizdy

a E

I bruk paryski był – jak nigdy – żyzny,

C G

Bo gilotyna grała, aż chrupały

d

Karki w bieliźnie.

E4 (E)

Po Bonapartem ścichły echa wyzwisk,

a E

Szańce komuny w bieg życia wessało

a E

I świat w bezduszną obrasta dojrzałość –

C G

Knuty z jedwabiu, przemysł, socjalizmy –

d

Nabite Działo!

E (E4 E)

Ręce grabieją, wino całkiem kwaśne,

a E

Na rękawiczki braknie mi pieniędzy

a E

I myśl zmarznięta nie chce płynąć prędzej,

C G

A przecież przez nią i to dla niej właśnie

C d

Umieram w nędzy.

E4 (E)

Więc cóż jest piękno? Wód słoneczne bryzgi?

a

Diament w popiołach? Pamięć? Doskonałość?

A7

Gdyby to tylko – byłoby za mało! –

d G

Dusza rozpięta raz na Krzyżu Myśli

d

– Wyrazi – Całość!

E a