Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 05 - Dom nad morzem.pdf - Raija ze śnieżnej krainy - dargoa

BENTE PEDERSEN

DOM NAD MORZEM

Pos ħ pny krajobraz przejmował j Ģ l ħ kiem.

Jak okiem si ħ gn Ģę nic tylko nagie skały i woda. ņ adnego Ļ ladu Ň ycia. Odległy

horyzont oddzielał niebo od morza. Cienka jak ni ę granica dwóch Ň ywiołów.

Podniszczona peleryna, któr Ģ otulała si ħ młoda kobieta, łopotała na wietrze, nie

chroni Ģ c przed chłodem. Zima tutaj, na wybrze Ň u, niepodobna była do zimy w gł ħ bi l Ģ du.

ĺ niegu padało tu mniej, klimat jednak był bardziej surowy ni Ň ten, do którego przywykła.

Nie lubiła morza i jego szumu, nawet fiord Lyngen wywoływał w niej niepokój.

Nieustanny ruch przewalaj Ģ cych si ħ mas wód napełniał j Ģ trwog Ģ . Nie fascynowała jej gł ħ bia,

ci Ģ gle zmieniaj Ģ ca barw ħ , a w rozkołysanych falach nie potrafiła si ħ dopatrzy ę owej

tajemniczej magii, która tak urzekała innych. Kiedy uderzały o brzeg, zamiast rado Ļ ci czuła

strach. Zdawało jej si ħ bowiem, Ň e nieust ħ pliwy morski potwór usiłuje j Ģ pochwyci ę w swe

ramiona. Bała si ħ , Ň e którego Ļ dnia znajdzie si ħ w jego mocy stracona na zawsze.

Nie lubiła wyniosłych szczytów, które zamykały j Ģ w fiordzie Lyngen. Góry

wydawały si ħ ponure i obce dziecku wychowanemu na niezmierzonych równinach

Tornedalen, gdzie falowało złociste zbo Ň e i rosły dumne Ļ wierkowe lasy, dziecku, które boso

biegało po bezkresnych pastwiskach. Do tamtych miejsc nale Ň ała. Tam jej serce biło w tym

samym rytmie, co serce otaczaj Ģ cej j Ģ przyrody. Biegn Ģ c z wiatrem w zawody z rozwianymi

włosami, czuła si ħ prawdziwie wolna, Ļ miała si ħ na całe gardło i zdawało si ħ jej, Ň e Ň yje

pełni Ģ Ň ycia.

Kraina, do której rzucił j Ģ teraz los, otwierała si ħ wprawdzie rozległ Ģ przestrzeni Ģ , a

jednak wcale nie wydała jej si ħ przyjazna. Napełniała j Ģ tak Ģ sam Ģ , je Ļ li nie wi ħ ksz Ģ trwog Ģ

co osada w fiordzie. Dziewczyna omiotła spojrzeniem to niego Ļ cinne miejsce i poczuła

przenikaj Ģ cy j Ģ dreszcz.

Morze, u Ļ miechaj Ģ c si ħ bladozielono, bryzgało biał Ģ pian Ģ .

W tych stronach przyjdzie im sp ħ dzi ę zim ħ . Pozostało jeszcze tylko przepłyn Ģę kipiel,

by dotrze ę na niewielk Ģ skalist Ģ wysepk ħ , która z tej odległo Ļ ci stanowiła ledwie widoczny na

horyzoncie, jakby zawieszony mi ħ dzy niebem a wod Ģ , punkt.

Kiedy ten Reijo wreszcie wróci?

Raija Alatalo stan ħ ła plecami do morza i spogl Ģ daj Ģ c ku wschodowi, daremnie

usiłowała wypatrzy ę znajom Ģ sylwetk ħ . Zdawało si ħ jej, Ň e min ħ ła ju Ň wieczno Ļę od chwili,

gdy pojechał konno do wioski, któr Ģ dostrzegli, gdy stromym skalistym zboczem kierowali

si ħ w dół ku morzu. Zarówno Raij ħ , jak i dzieci wyczerpała tułaczka i surowe Ň ycie, jakie

zmuszeni byli wie Ļę , uciekaj Ģ c przed czaj Ģ cym si ħ zagro Ň eniem.

Reijo Kesaniemi tak Ň e był ju Ň zm ħ czony, cho ę skrz ħ tnie to ukrywał. Ten

dwudziestolatek z najwi ħ ksz Ģ powag Ģ d Ņ wigał zło Ň one na jego barki brzemi ħ

odpowiedzialno Ļ ci i nie chciał go dzieli ę nawet z Raij Ģ , mimo Ň e ich Ň ycie splotło si ħ

nierozerwalnie, gdy przyrzekł Kallemu zaopiekowa ę si ħ jego Ň on Ģ i dzie ę mi. Gnany strachem

parł do przodu i cho ę starał si ħ tego nie okazywa ę , Raija domy Ļ lała si ħ , Ň e i jemu jest

nielekko. Zbyt dobrze znała starego przyjaciela, by da ę si ħ zwie Ļę jego beztroskiej minie.

Raija przywołała w pami ħ ci kanciast Ģ twarz, wychudzone policzki i silnie zaznaczon Ģ

brod ħ . Cho ę ka Ň dy fragment tego oblicza zdawał si ħ by ę przypadkowym elementem cało Ļ ci,

Reijo promieniał wewn ħ trznym pi ħ knem. Emanuj Ģ ce ze ı ciepło, błysk zielonych oczu i czuły

u Ļ miech, rzadko znikaj Ģ cy z ust, czyniły go wyj Ģ tkowym m ħŇ czyzn Ģ . Łatwo go było

pokocha ę . Zasługiwał na kobiet ħ , która gotowa by mu była ofiarowa ę wszystko, on jednak

pragn Ģ ł tylko jej, Raiji. ņ adna inna nie wzbudzała w nim nami ħ tno Ļ ci. Ale cho ę uczucie,

jakim mogła go obdarzy ę , było ubogie i nic nie znacz Ģ ce, nigdy nie błagał o wi ħ cej, ni Ň mogła

mu da ę . Cierpiał w milczeniu, za co nie raz Raija nienawidziła sam Ģ siebie.

Nogi zmarzły jej w przemoczonych butach, w których paradowała jako Ň ona wójta w

Alcie. Wygl Ģ dała w nich wytwornie i w eleganckim domu dobrze jej słu Ň yły, Tu, na odludziu,

lepsze byłyby kumagi, pomy Ļ lała i podj ħ ła postanowienie, Ň e zmieni buty, jak tylko nadarzy

si ħ okazja.

- Długo jeszcze musimy czeka ę ? - zapytała nie Ļ miało pi ħ cioletnia Elise o bladych

policzkach, ubrana jak wszyscy zbyt lekko. Raija podarła kilka eleganckich sukien i otuliła

dzieci, ale cienka tkanina nie chroniła przed chłodnymi podmuchami zwiastuj Ģ cymi rychłe

nadej Ļ cie zimy.

Raija po Ļ piesznie pogładziła podopieczn Ģ po policzku i u Ļ miechn ħ ła si ħ , pragn Ģ c

doda ę jej otuchy.

- Reijo przyjdzie - oznajmiła Maja z niezachwian Ģ pewno Ļ ci Ģ , jak Ģ mo Ň e mie ę tylko

dwuipółletnie dziecko. Dziewczynka ubóstwiała Reijo. Był w jej Ň yciu niczym opoka i nie

pozwalała nikomu pow Ģ tpiewa ę w jego m Ģ dro Ļę . Cho ę była jeszcze taka mała, bez trudu

potrafiła przejrze ę ludzi na wylot i dostrzegała nawet cie ı fałszu.

Raija cz ħ sto czuła dziwny l ħ k o to dziecko, którego tak naprawd ħ do ko ı ca nie

rozumiała. Maja, pocz ħ ta z wielkiej miło Ļ ci, niech ħ tnie przyjmowała pieszczoty matki w

przeciwie ı stwie do najmłodszego, Knuta, który akceptował wszystkich z równ Ģ pogod Ģ . Ta

najmłodsza latoro Ļ l Raiji całe swe Ň ycie sp ħ dziła na w ħ drówce, pozbawiona korzeni tak samo

jak matka.

Raija sko ı czyła osiemna Ļ cie lat i nie nale Ň ała do Ň adnego miejsca. Wioska w

Tornedalen, gdzie przyszła na Ļ wiat, rozmyła si ħ blado we wspomnieniach, których

prawdziwo Ļ ci dawno przestała by ę pewna. Mo Ň e tam wcale nie było lepiej? Dzieci ı stwo

zawsze wspomina si ħ z rozrzewnieniem, w pami ħ ci pozostaj Ģ jedynie beztroskie chwile

opromienione swoistym blaskiem. Potem wielokrotnie zaczynała od nowa w coraz to innym

miejscu i wszystko wskazywało na to, Ň e w najbli Ň szej przyszło Ļ ci nie b ħ dzie inaczej. Nie

przybyła w te strony, Ň eby zosta ę na dłu Ň ej. W jej Ň yciu wszystko było tymczasowe,

prowizoryczne. Nie ko ı cz Ģ ca si ħ seria przypadków.

Raija nie odrywała oczu od Ļ ladów ko ı skich kopyt odci Ļ ni ħ tych w mokrym piachu.

Spodziewała si ħ , Ň e Reijo przyb ħ dzie t Ģ sam Ģ drog Ģ , któr Ģ odjechał, on tymczasem przypłyn Ģ ł

łodzi Ģ wzdłu Ň brzegu. Kiedy zobaczyła, jak spienione bałwany uderzaj Ģ o burt ħ , serce

Ļ cisn ħ ła jej trwoga. Łód Ņ wydała jej si ħ male ı k Ģ łupin Ģ zmagaj Ģ c Ģ si ħ z gro Ņ nymi siłami

Ň ywiołu.

Reijo wspominał wcze Ļ niej, Ň e przydałaby im si ħ łód Ņ , ale dziewczyna s Ģ dziła, Ň e

chodzi mu o co Ļ solidniejszego, a nie o takie n ħ dzne czółno, jakie wła Ļ nie wyci Ģ gał na brzeg.

Stoj Ģ ca przy wozie Raija zadr Ň ała i otoczyła dzieci ramionami.

- Dobrze trafili Ļ my - zawołał Reijo podekscytowany i podbiegł do nich, zacieraj Ģ c

r ħ ce, Ň eby je rozgrza ę . - Mówi Ģ tu, Ň e słyszeli o młodym m ħŇ czy Ņ nie, którego morze

wyrzuciło na l Ģ d, na wysp ħ . W wiosce zawrzało na nowo, kiedy Kalle znikn Ģ ł. - Reijo

wykrzywił usta w u Ļ miechu i wzi Ģ ł na r ħ ce mał Ģ Maj ħ , która wyci Ģ gała ku niemu ramiona.

Dziewczynka skuliła si ħ zadowolona i zacisn ħ ła pulchne r Ģ czki na karku m ħŇ czyzny.

- Powiedziałem, Ň e jestem bratem Kallego - ci Ģ gn Ģ ł Reijo. - Najlepiej je Ļ li b ħ dziemy

trzyma ę si ħ tej wersji.

A wi ħ c dotarli Ļ my ju Ň prawie do celu, pomy Ļ lała Raija i pokiwała głow Ģ , cho ę strach

Ļ ciskał j Ģ w Ň oł Ģ dku.

Wła Ļ ciwie nastawiła si ħ ju Ň na przepraw ħ łodzi Ģ , niezbyt przyjemn Ģ , jednak

stosunkowo bezpieczn Ģ . Kiedy jednak zobaczyła to czółno, zupełnie nie odpowiadaj Ģ ce jej

wyobra Ň eniom, niepokój, jaki odczuwała, przybrał na sile.

- Sprzedałem konia - rzucił Reijo niemal beztrosko. - Udało mi si ħ za to dosta ę łód Ņ i

kupi ę troch ħ potrzebnych rzeczy. Nie mo Ň emy si ħ przecie Ň pojawi ę z pustymi r ħ kami na

wyspie. Byliby Ļ my im ci ħŇ arem.

Raija zrozumiała teraz, dlaczego burty łodzi ledwo wystaj Ģ nad powierzchni ħ wody, i

cho ę podzielała zdanie Reijo, z przera Ň eniem wyobraziła sobie, Ň e ta łupina zanurzy si ħ po

same kraw ħ dzie, gdy wszyscy w niej usi Ģ d Ģ .

- Nie ma sensu odwleka ę przeprawy w oczekiwaniu na dobr Ģ pogod ħ . O tej porze roku

nie mo Ň na si ħ spodziewa ę ładniejszej. Je Ļ li ju Ň , to zmieni si ħ na gorsze.

Raija bolała nad tym, Ň e nigdy nie była dla Karla tak Ģ Ň on Ģ , jak Ģ by ę powinna. Kalle

zasługiwał na kogo Ļ lepszego. Mo Ň e Jenny stałaby si ħ dla niego dobr Ģ towarzyszk Ģ Ň ycia,

gdyby nie nieuchwytny cie ı Raiji, który kładł si ħ na drodze do ich szcz ħĻ cia. Obiecali

Kallemu, Ň e zatroszcz Ģ si ħ o Jenny. Raija czuła, Ň e jest to winna zmarłemu m ħŇ owi i tej

nieznajomej, która pokochała Kallego tak, jak ona sama nie była w stanie: bezwarunkowo i

tylko dla niego samego.

- Nic nam nie grozi - rzekł Reijo z niezachwian Ģ pewno Ļ ci Ģ . Obdarzył Raij ħ czułym

spojrzeniem, a jego twarz złagodniała w szerokim u Ļ miechu. - Wiem, co mówi ħ . Znam

morze. Pogoda jest dobra. Raz - dwa dopłyniemy do wyspy. Czy s Ģ dzisz, Ň e brałbym was ze

sob Ģ , gdybym uwa Ň ał, Ň e co Ļ nam grozi?

Raija pokr ħ ciła głow Ģ . Ufała mu, wiedziała, Ň e z nim s Ģ bezpieczni, a mimo to nie

mogła opanowa ę l ħ ku, który niemal całkowicie zagłuszał w niej zdrowy rozs Ģ dek.

Reijo nie tracił czasu. Postawił Maj ħ na ziemi i zacz Ģ ł przenosi ę z wozu do łodzi to

wszystko, co mogło si ħ im przyda ę . W duchu przyznawał Raiji racj ħ . Łód Ņ rzeczywi Ļ cie nie

wygl Ģ dała najsolidniej, nie s Ģ dził jednak, by przeprawa ni Ģ stanowiła jakie Ļ ryzyko.

Wiedział tylko jedno: je Ļ li b ħ d Ģ zwleka ę , pogoda mo Ň e si ħ zmieni ę , a wówczas

przyjdzie im czeka ę nawet kilka tygod n i, nim pomy Ļ lna aura znów pozwoli im popłyn Ģę na

wysp ħ . U miejscowego kupca spotkał rybaków, którzy przepowiadali rychłe nadej Ļ cie

sztormu. Nie wspomniał jednak o tym Raiji, nie chc Ģ c jej jeszcze bardziej denerwowa ę . Bar-

dzo mu zale Ň ało, Ň eby znale Ņę jakie Ļ schronienie przed nastaniem zimy i poło Ň y ę kres tej

wyczerpuj Ģ cej wyprawie.

Kiedy odbili od brzegu, Raija poczuła, Ň e parali Ň uje j Ģ strach. Tego wła Ļ nie si ħ

najbardziej obawiała! Zdawało jej si ħ , Ň e za chwil ħ morze pochłonie ich wszystkich.

Wci Ģ gnie ich w swe zielone odm ħ ty, zacieraj Ģ c wszelkie Ļ lady. Dziwiła si ħ Reijo, który z

twarz Ģ nie zdradzaj Ģ c Ģ najmniejszego niepokoju kierował ich w wichur ħ i fale, lekcewa ŇĢ c

Ļ miertelne zagro Ň enie. A gdy łód Ņ zacz ħ ła nabiera ę wody, Raija wcale nie okazała

zaskoczenia, wr ħ cz przeciwnie - uznała, Ň e oto potwierdzaj Ģ si ħ jej najczarniejsze przeczucia.

Elise była nie mniej przera Ň ona. Siedziała na w ħ zełku z ubraniami i tuliła w drobnych

ramionach małego Kmita. Tak jak Raija nie odrywała zal ħ knionych oczu od wzburzonych fal.

Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 05 - Dom nad morzem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: