Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 03 - Tam gdzie tańczą huldry.pdf - Raija ze śnieżnej krainy - dargoa

BENTE PEDERSEN

TAM GDZIE TA İ CZ ġ HULDRY...

Nie wiedziała, jak długo ju Ň id Ģ . Nie wiedziała, gdzie si ħ znajduj Ģ . Jedyne, z czego

zdawała sobie spraw ħ , to zimno.

My Ļ lała tylko o tym, Ň eby dzieci nie przemarzły. Nast ħ pnie Ň eby prze Ň y ę . Ze wzgl ħ du

na dzieci.

Miała ju Ň za sob Ģ podobn Ģ podró Ň , ale wtedy sama była mał Ģ dziewczynk Ģ .

Wtedy inni po Ļ wi ħ cali si ħ dla niej, cho ę tego nie rozumiała. Poza tym podró Ň owała z

lud Ņ mi, którzy znali płaskowy Ň , wiatr i chłód.

Wyprawa do Ruiji ró Ň niła si ħ od obecnej pod ka Ň dym wzgl ħ dem. Wtedy miała

Mikkala.

Teraz równie Ň zmierzali na północ. Jeszcze dalej na północ Ruiji - do krainy nad

morzem, do północnej Norwegii.

Raija znowu była w drodze. Dok Ģ d - nie wiedziała dokładnie. Wiedziała tylko, co

opu Ļ ciła.

Tym razem stanowili niemał Ģ grup ħ .

Dzieci. Reijo. Dwoje nowych przyjaciół z Finlandii: Taavi i Tarja. Mimo to serce Raiji

wypełniała naga samotno Ļę , pozbawiaj Ģ ca j Ģ wszelkiej nadziei i wszystkich marze ı , jakie

snuła do tej pory.

Z ka Ň dym kolejnym krokiem paliła za sob Ģ mosty.

Zdawała sobie spraw ħ , Ň e kraina na północy nad Morzem Arktycznym jest ogromna.

By ę mo Ň e nigdy wi ħ cej nie spotka Mikkala.

Z ka Ň d Ģ mil Ģ zbli Ň ała si ħ do niego - a jednocze Ļ nie coraz bardziej oddalała. Mikkal nic

nie wiedział o tej wyprawie. Nadal s Ģ dził, Ň e jego Raija mieszka w małej osadzie nad fiordem

Lyngen.

Patrzyła przed siebie, ale widziała niewiele. Wiatr smagał twarz, wyciskał łzy.

Musiała przymyka ę oczy, cały Ļ wiat stał si ħ dwiema w Ģ skimi szparkami.

ĺ wiat, który mimo wszystko wydawał si ħ niesko ı czenie mały. Za sob Ģ mieli Ļ cian ħ

Ļ niegu. Po bokach tak Ň e. A w ich stron ħ , ciskane wiatrem, sypały si ħ poziomo igiełki lodu i

Ļ niegu. Male ı kie, ostro zako ı czone no Ň e. Policzki dawno ju Ň przestały piec.

Reijo nalegał, by cz ħ sto si ħ zatrzymywali i szczypali skór ħ twarzy, pobudzaj Ģ c j Ģ do

Ň ycia.

Twarze, r ħ ce i nogi najbardziej były nara Ň one na odmro Ň enie. Raija straciła czucie w

stopach. Poruszały si ħ . Niosły j Ģ naprzód. Lecz ich nie czuła.

Policzki stały si ħ lodowate. To jedyne, co mogła o nich powiedzie ę . Dłonie spuchły i

bolały.

Dobrze, Ň e niosła Knuta. Przyciskała dziecko do piersi, grzej Ģ c je własnym ciepłem.

Inaczej male ı kie ciałko zamarzłoby na Ļ mier ę .

Zawi Ģ zała szal w ten sposób, Ň e chłopczyk le Ň ał w nim bezpieczny. Dzi ħ ki temu

odrobin ħ odci ĢŇ yła r ħ ce.

Trzymiesi ħ czne dziecko nie wa Ň y wiele, ale nawet taki ci ħŇ ar staje si ħ odczuwalny,

je Ļ li trzeba go d Ņ wiga ę przez cały dzie ı , w tak Ģ pogod ħ , na któr Ģ nikt dobrowolnie nie

wychodzi z domu.

Reijo i Taavi kroczyli na przedzie. Brn ħ li po kolana w Ļ niegu i niemal wlekli za sob Ģ

konia, który ci Ģ gn Ģ ł na saniach t ħ odrobin ħ doczesnego dobra, jakie posiadali, i dwoje

starszych dzieci. Maja i Elise musiały jednak od czasu do czasu i Ļę pieszo. Nie dlatego, Ň eby

ul Ň y ę zwierz ħ ciu, ale Ň eby nie zmarzły i całkiem nie skostniały z zimna.

Musiały si ħ rusza ę , w przeciwnym razie nabawiłyby si ħ odmro Ň e ı . Serce Reijo si ħ

Ļ ciskało, kiedy mimo gwałtownych protestów dziewczynek kazał im wysiada ę z sa ı w Ļ nieg,

który si ħ gał dzieciom prawie do pasa.

Elise płakała cicho, a Maja krzyczała w głos. Bardziej okrutne ze strony Reijo byłoby

jednak pozwoli ę maluchom siedzie ę spokojnie i czeka ę , a Ň mróz niepostrze Ň enie wykradnie

im czucie w r ħ kach i nogach - a w ko ı cu by ę mo Ň e pozbawi je Ň ycia. Odpowiadał za t ħ mał Ģ

gromadk ħ . Odgrywał w pewnym sensie rol ħ przywódcy.

Odpowiedzialno Ļę niczym ołów ci ĢŇ yła na barkach dziewi ħ tnastolatka. Bał si ħ , Ň e

zadymka sprowadzi ich z wła Ļ ciwej drogi. Zacisn Ģ ł z ħ by, a Ň zabolały go szcz ħ ki. Musieli i Ļę

dalej. Zatrzymanie si ħ teraz groziłoby Ļ miertelnym niebezpiecze ı stwem - tu, gdzie za dach

mieli niebo, którego nawet nie mogli zobaczy ę .

Oznaczałoby to rezygnacj ħ i zdanie si ħ na nieprzychyln Ģ natur ħ , aby ostatecznie si ħ z

nimi rozprawiła.

Nie po to obrali kurs na północ, Ň eby umrze ę . Mieli rozpocz Ģę nowe Ň ycie. A on -

młody chłopak z lasów południowo - wschodniej Finlandii, roił Ļ miałe marzenia. Marzenia o

czym Ļ lepszym. Marzenia o Ň ółtym metalu, który niejednego mógł doprowadzi ę do

szale ı stwa.

O złocie, którego pokłady, jak mówiono, znajduj Ģ si ħ w Ruiji, w owej północnej

krainie nad morzem. Teraz nie pozostało mu nic oprócz marze ı . Mógł nimi przynajmniej

wypełni ę my Ļ li.

Raija od dawna stanowiła cz ħĻę jego pragnie ı , jednak wyra Ņ nie dała do zrozumienia,

Ň e nie mo Ň e mu ofiarowa ę nic wi ħ cej oprócz przyja Ņ ni. Reijo nieustannie starał si ħ to

zaakceptowa ę .

Przyj Ģ ł na siebie odpowiedzialno Ļę za niewielk Ģ rodzin ħ Raiji, kiedy jego najlepszy

przyjaciel, Kalle Elvejord, zgin Ģ ł w zeszłym roku podczas połowów w Finnmarku. Reijo

postanowił towarzyszy ę jej i dzieciom do miejsca, gdzie mogłaby rozpocz Ģę nowe Ň ycie.

Sam jednak stworzony był do tułaczki. Z my Ļ l Ģ o Ň ółtym metalu, który z

pogardzanego Fina, mówi Ģ cego Ņ le po norwesku, mógłby uczyni ę wielkiego pana. Równie Ň

w Ruiji.

Obrócił si ħ bokiem do wiatru i poci Ģ gn Ģ ł mocno konia za postronek.

- Pójdziesz ty, n ħ dzna szkapo! - warkn Ģ ł, tak Ň eby nikt nie słyszał.

Przez cały czas walczyli ze Ļ niegiem i wiatrem. To istny Ragnarokk, koniec Ļ wiata.

Sami wydawali si ħ tacy mali wobec sił natury.

Kto Ļ chwycił Reijo za rami ħ i chłopak niech ħ tnie si ħ zatrzymał. Musieli i Ļę . Nie mogli

ci Ģ gle robi ę postojów, bo łatwo ulegliby pokusie, by odpoczywa ę wi ħ cej - i wi ħ cej, i wi ħ cej...

Taavi spojrzał na przyjaciela z desperacj Ģ w oczach. Z całej twarzy widoczne były

tylko szare oczy. Reszt ħ skrywała skórzana czapka i wełniany szal, owini ħ ty wokół głowy dla

ochrony przed mrozem.

M ħŇ czyzna co Ļ powiedział, lecz Reijo nie dosłyszał ani słowa.

Taavi rozchylił szal, Ň eby odsłoni ę usta, i wskazał do tyłu r ħ k Ģ w zesztywniałej

r ħ kawiczce.

- Raija - krzykn Ģ ł, Reijo ledwie go słyszał. - Nie ma ich. Raija i mały...

Reijo dłu Ň ej nie słuchał. Poprosił towarzysza, by został przy koniu. Przypilnował go.

Starał si ħ utrzyma ę własne ciepło i zadbał o Tarj ħ i dzieci.

Sam natomiast poczłapał z powrotem drog Ģ , któr Ģ , jak s Ģ dził, przyszli. Z trudem

rozpoznawał Ļ lady, Ļ nieg szybko je zacierał. Ale Raija i Knut tam gdzie Ļ zostali.

A bez nich nigdzie nie pójdzie.

Wiatr wiał w plecy Reijo, lecz było ciemno, a nieustaj Ģ ca zamie ę Ļ nie Ň na bynajmniej

nie poprawiała widoczno Ļ ci. Mógł przej Ļę w odległo Ļ ci kilku metrów od Raiji i jej nie

zauwa Ň y ę .

Wiatr niezmordowanie próbował zasypa ę go płatkami, które nabierały du Ň ej

pr ħ dko Ļ ci, zanim spocz ħ ły na szerokich ramionach niewysokiego, lecz silnego Fina. Reijo

wiele razy znajdował si ħ zaledwie par ħ centymetrów od zlodowaciałej skorupy i Ļ nie Ň nych

zasp, lecz jakim Ļ cudem udało mu si ħ utrzyma ę na nogach.

- Raija! - krzyczał cał Ģ sił Ģ płuc. Zw Ģ tpienie graniczyło z panik Ģ . Nie mógł teraz

straci ę dziewczyny, nie tutaj, w tym białym piekle, które szalało wokół. - Raija!

Jego głos brzmiał zgrzytliwie jak zardzewiałe Ň elastwo, lecz on nie przestawał woła ę .

Od czasu do czasu przeklinał w duchu:

Przekl ħ ty uparciuch! Nie mogła Ļ jeszcze troch ħ wytrzyma ę ? Czy kto Ļ inny nie mógł

ponie Ļę małego? Czy sam nie pytałem ci ħ wiele razy wła Ļ nie o to? Co za krn Ģ brne babsko,

zawsze musi zrobi ę na przekór. Kiedy ci ħ znajd ħ , przemówi ħ ci do rozumu... Raija! RAIJA!

Rzucił par ħ soczystych przekle ı stw po fi ı sku. Podziałały jakby oczyszczaj Ģ co na jego

umysł. Dały upust w Ļ ciekło Ļ ci, strachowi i panice.

- Raija! Raija! Zatrzymał si ħ , stan Ģ ł pochylony do przodu na szeroko rozstawionych

nogach, chwiej Ģ cy si ħ ze zm ħ czenia i popychany przez wiatr, który ci Ģ gle chciał go powali ę .

Przez cały czas musiał walczy ę , by si ħ nie przewróci ę .

Czy Ň by słyszał jaki Ļ d Ņ wi ħ k?

Czy to tylko wiatr? Czyj Ļ głos?

Nasłuchiwał, trudno jednak z pewno Ļ ci Ģ powiedzie ę , co go zatrzymało.

Ponownie nabrał powietrza i zawołał jej imi ħ . Nasłuchiwał. Ka Ň dy mi ħ sie ı jego ciała

dr Ň ał z napi ħ cia.

Dobiegł go znowu - ten d Ņ wi ħ k.

To nie wiatr. Wiatr Ļ wiszczał i wył pustym głosem Morza Arktycznego, gwizdał

po Ļ ród trzasków lodu i Ļ miał si ħ głucho oddechem z bieguna północnego.

Wiatr nie miał w swoim słowniku „Reijo”. Chłopak nie usłyszał wi ħ cej ni Ň „...jo”, lecz

miał pewno Ļę , Ň e kto Ļ woła jego imi ħ .

Próbował ustali ę , sk Ģ d dochodził d Ņ wi ħ k, wydawało mu si ħ , Ň e wie, i ruszył dalej.

Zatrzymywał si ħ co drugi metr i krzyczał imi ħ Raiji. Nasłuchiwał. Usłyszał wyra Ņ nie w

odpowiedzi jej głos. Powlókł si ħ dalej. Potykał si ħ o własne nogi, lecz si ħ nie poddawał. Musi

j Ģ odnale Ņę .

Zamrugał oczami, przetarł je. Płatki Ļ niegu kładły si ħ na powiekach, tworz Ģ c perełki

lodu, przez które trudno było cokolwiek zobaczy ę . Reijo miał nadziej ħ , Ň e odnajdzie

powrotn Ģ drog ħ do konia i sa ı .

Pedersen Bente - Raija ze śnieżnej krainy 03 - Tam gdzie tańczą huldry.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: