Sandemo Margit - Opowieści 36 - Ucieczka.pdf - Opowieści - dargoa

MARGIT SANDEMO

UCIECZKA

Tytuł oryginału: „Farlig flukt”

ROZDZIAŁ I

Johanna oparła głowę o wyblakłą od słońca ścianę wieży obserwacyjnej. Czuła się

zmęczona i nieszczęśliwa, a jej zwykły optymizm zniknął zupełnie.

Zawsze pragnęła tylko jednego: żyć w zgodzie z bliźnimi. Nigdy nie chciała nikogo

zranić, próbowała traktować wszystkich życzliwie. Po prostu lubiła ludzi. I co ją teraz spotyka?

Co takiego zrobiła? Co się właściwie stało?

Przyjaciele odwrócili się do niej plecami. I ktoś ją ścigał. Polował jak na dzikie

zwierzę... Ktoś z piątki przyjaciół. Nie, raczej z czwórki. Piąty nie był przeciwko niej. Lecz

on... Nagle roześmiała się krótkim, pełnym goryczy śmiechem. Od niego nie mogła się

spodziewać jakiejkolwiek pomocy.

Nie chciała patrzeć na Robina, zamkniętego razem z nią w wieży. Trudno jednak ciągle

odwracać wzrok. Stał, spoglądając ponad barierką i udając, że nie zauważa dziewczyny. Jego

szaroniebieskie oczy z gęstymi, ciemnymi rzęsami, które tak bardzo kontrastowały z włosami

popielatoblond, wpatrywały się jak zwykle w to, co odległe i nieznane, gdzie nikt niepowołany

nie mógł wtargnąć. Johanna zastanawiała się, jak musi się czuć ten dziwny, przystojny chłopak,

rozmyślnie unikający wszelkich kontaktów z ludźmi, uwięziony teraz z młodą kobietą na takim

pustkowiu.

Nie musiała długo zgadywać. Odwrócił głowę i spojrzał na nią Johanna niemal czuła

wysyłane przez Robina fale niechęci. Czy również z jego strony groziło jej niebezpieczeństwo?

Niebezpieczeństwo, które kryło się gdzieś w duszy tego mężczyzny, niczym lawa w uśpionym

wulkanie?

Odwróciła się, żeby nie widzieć chłodu jego oczu, i spojrzała przez szczelinę między

rozeschniętymi deskami. W dole rozciągał się ogromny las, częściowo skryty we mgle. Tylko

pojedyncze skały i wysokie świerki wystawały z tej zimnej i wilgotnej masy. Johanna patrzyła

na nadciągającą mgłę - obserwowała, jak pełznie w górę, prześlizguje się przez świerkowy las i

skrada po omacku ponad trzęsawiskiem niczym szarobiałe łapy upiornej zjawy. Przyszła tu w

ślad za nią aż na wzgórze. Johanna ukryła się w tej wieży przed kimś, kto ją ścigał. Słyszała

nawoływania przyjaciół, lecz nie miała odwagi nikomu zaufać.

Kiedy Robin wchodził na wieżę po schodach, skuliła się ze strachu. Wtedy usłyszała, że

ktoś zatrzasnął drzwi na dole i zamknął je od zewnątrz na klucz. Ten, kto ją tropił, nie domyślał

się widocznie, że dziewczyna już tu jest. Chciał po prostu uwięzić Robina, żeby nie

przeszkadzał w pogoni.

Johanna nic nie rozumiała. Przecież życzyła wszystkim dobrze. Dlaczego więc ściąga na

siebie tylko nienawiść? Nienawiść i coś jeszcze gorszego - czające się niebezpieczeństwo...

Jak właściwie tu trafiłam? pomyślała zmęczona. W jaki sposób, do licha, ugrzęzłam w

tej absurdalnej sytuacji? Jeszcze kilka dni temu wiodłam spokojne i szczęśliwe życie, a teraz

siedzę uwięziona tu na pustkowiu razem z tym dziwakiem nienawidzącym ludzi, który

najchętniej posłałby mnie tam, gdzie pieprz rośnie!

Johanna usiłowała zapomnieć o swym obecnym położeniu i cofnęła się w myślach do

okresu, kiedy jej świat był światem bez trosk, a przyjaciele - prawdziwymi przyjaciółmi...

Wszystko zaczęło się niewinnie. Minęło dużo czasu, zanim Johanna się zorientowała, że

pozornie błahe wydarzenia dnia codziennego zapowiadają coś niedobrego.

Pierwsze niepokojące sygnały zmian w jej dość monotonnym, lecz jednak bezpiecznym

życiu pojawiły się pewnego całkiem zwykłego ranka, lub, ściślej mówiąc, przedpołudnia.

Drobny, nieśmiały promyk słońca przedarł się na ciemne podwórze domu w zachodniej

części miasta i dotarł do wysokich okien na parterze. Johanna przekręciła się na łóżku i

podążyła wzrokiem za promykiem, który ostrożnie zbliżał się do dostojnej narzuty z pluszu.

Dziewczyna westchnęła i ułożyła ręce pod głową, wpatrując się w pulchne aniołki z gipsu

kłębiące się wzdłuż listwy sufitowej ponad ciemnymi tapetami. Pokój był nieduży, lecz mimo

to najwyraźniej przeznaczony dla olbrzymów, bo miał chyba z pięć metrów wysokości. W

jednym rogu stał dumnie piec kaflowy, najwyraźniej od dawna nie używany. Zegar w holu

wybijał z wyrzutem jedenastą.

Johanna spojrzała na drugie łóżko, na którym spod kołdry wystawała głowa cała w

wałkach.

- Późno wczoraj wróciłaś - zagadnęła nieśmiało.

- Mmm - usłyszała mruknięcie w poduszkę. Mette nie zamierzała widocznie niczego

wyjaśniać.

Cieszę się, że mogłam zaproponować Mette mieszkanie, kiedy przyjechała za mną do

miasta, pomyślała Johanna życzliwie. Biedna Mette! To nic przyjemnego znaleźć się samej w

dużej, obcej miejscowości, wiem z własnego doświadczenia. Miałam naprawdę szczęście, że

trafiła mi się taka przyjaciółka. Mette jest bardzo miła, wzruszająco dziecinna i bezradna. To

świetnie móc jej pomagać.

O, tak, Mette rzeczywiście potrafiła zachowywać się przymilnie, lecz Johanna była zbyt

łatwowierna, by zauważyć, że po każdym przypływie sympatii ze strony przyjaciółki

następowała prośba o pożyczenie pieniędzy, rajstop lub innych rzeczy, i tylko się cieszyła, że

może pomóc.

Dzielimy się wszystkim, myślała naiwnie Johanna. Nawet Willym.

Willy, tak... Johanna spotkała go na jakimś przyjęciu. Uważał, że jest zabawna i

„świeża” z tymi ufnymi, pełnymi nadziei oczami i szczerym uśmiechem. Sprawiała wrażenie

bardzo niewinnej w porównaniu z dziewczynami, wśród których się obracał. Willy pracował

jako sekretarz w jakimś ministerstwie i miał sławę bożyszcza kobiet, a także playboya.

Johanna podziwiała go bezgranicznie i jako osoba szczodra, jaką była, nie chciała

zachować tego skarbu wyłącznie dla siebie, lecz przedstawiła go Mette. Bardzo się ucieszyła, że

tych dwoje wkrótce zostało przyjaciółmi. Wspólnie tworzyli zgrane trio i w ostatnim czasie

spotykali się po kilka razy w tygodniu. A co najlepsze - planowali spędzić we troje wakacje na

łodzi żaglowej Willy'ego!

Jednak zamierzali wyjechać dopiero w drugiej połowie lipca, kiedy Willy dostanie

urlop. Mette nie znalazła jeszcze żadnej pracy, a Johanna, która właśnie skończyła zastępstwo

jako nauczycielka, musiała najpierw przenieść się do chaty swojego wuja i zaopiekować psami i

gospodarstwem podczas jego nieobecności.

Miło było popatrzeć na Mette, nawet taką rozespaną i nieuczesaną. O sobie samej

natomiast Johanna myślała, że „przy pewnym oświetleniu sprawia wrażenie osoby o

intrygującej urodzie” - w przytłumionym świetle, padającym ukośnie z góry, przy lekko

wysuniętej brodzie i na wpół przymkniętych oczach. Na co dzień jednak wygląda jak

najbardziej przeciętnie. Tak uważała.

Johanna nie doceniała samej siebie. Wymyśliła ową „intrygującą urodę”, choć przecież

odznaczała się wieloma zaletami. Na przykład uwagę zwracała jej złocistobrązowa skóra, która

latem nabierała jeszcze głębszej barwy, ciemnobrązowe, połyskliwe, wypielęgnowane włosy,

idealna sylwetka i długie, szczupłe nogi. A do tego ów szczególny blask w oczach, który

przyciągał tak wielu adoratorów!

Johanna miała jednak jedną wielką wadę. Zawsze fascynowali ją nieodpowiedni

mężczyźni. Jak na przykład teraz Willy. Chociaż była w nim zakochana, nigdy nie odważyłaby

się jemu ani nikomu innemu o tym powiedzieć, nawet Mette! Czasami marzyła o czymś więcej

niż zwykłe „dziękuję - za - dzisiejszy - wieczór” i lekki pocałunek, czasami też wydawało się

jej, że Willy patrzy na nią z cieniem tęsknoty i podziwu w oczach, lecz nie ujawnia swoich

uczuć, gdyż nie chce niszczyć łączącej całą trójkę przyjaźni.

Ona sama również nigdy by tego nie zrobiła. Nigdy nie zdradziłaby Mette w ten sposób.

Mette zostałaby wtedy sama. Nie, tak nie można! Pierwszą zasadą Johanny była lojalność, nie

mogła więc pójść na spotkanie z Willym, zostawiając przyjaciółkę w pustym, smutnym

mieszkaniu.

Ale pomarzyć zawsze można...

Johanna nie wytrzymała już dłużej w łóżku. Zaczęła się ubierać.

- Nie rozumiem... - powiedziała zdziwiona, rozglądając się dookoła. - Chciałam dziś

założyć po raz pierwszy moje nowe sandały, ale nie mogę ich znaleźć. Widziałaś je, Mette?

Mette usiadła, uśmiechając się przepraszająco.

- No, tak... pożyczyłam je wczoraj wieczorem. Nie było cię i nie mogłam zapytać... Są

tutaj.

Johanna poczuła ukłucie goryczy. Sandały były bardzo drogie i bardzo eleganckie.

Oczywiście niczego Mette nie żałowała, ale wolałaby sama włożyć je po raz pierwszy. Teraz

miała uczucie, jakby kupiła używane.

- Nic nie szkodzi - mruknęła, przełykając ślinę. Sandały nie wydawały się jej już tak

wytworne. - Pójdę pożyczyć gazetę, gospodyni nie ma pewnie w domu.

Mette bąknęła coś niewyraźnie. Była dziwnie milcząca tego ranka.

- Zobaczmy, czy są jakieś sensacje - rzuciła Johanna, wracając z przedpokoju.

Rozłożyła gazetę.

- Czy możesz mi dać coś do picia? - poprosiła Mette.

Oho, wieczorem była chyba niezła impreza, pomyślała Johanna roztargniona. Przyniosła

szklankę wody i podała ją Mette, przeglądając jednocześnie prasę. Przysunęła bliżej gazetę i

otworzyła szeroko oczy ze zdumienia.

- Piszą coś o szpiegostwie, o aparacie fotograficznym znalezionym w ministerstwie...

Nagle szklanka się przewróciła.

- Uważaj trochę! - krzyknęła ostro Mette.

- Och, przepraszam, nie chciałam... - bąknęła Johanna, próbując wytrzeć wodę, która już

wsiąknęła w pościel.

Zapomniała na chwilę o bulwersującym artykule i zaproponowała przyjaciółce to, nad

czym od dawna się zastanawiała:

- Mette, czy nie pojechałabyś ze mną do chaty wuja i została tam do czasu, kiedy Willy

będzie mógł wziąć urlop?

Mette gwałtownie odwróciła się w jej stronę.

- Skończ wreszcie z tym marudzeniem o Willym, mówisz, jakbyś coś do niego czuła! I

nie mam zamiaru z tobą jechać, żeby pilnować cudzych psów! Jestem już zmęczona tym, że

ciągle muszę się liczyć z tobą i tymi twoimi idiotycznymi pomysłami! Teraz w dodatku zalałaś

moje łóżko! A ja powinnam się dziś porządnie wyspać. Ty niezdaro!

- Ale, ale, Mette... - jąkała Johanna, nic nie rozumiejąc.

Sandemo Margit - Opowieści 36 - Ucieczka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: