Isaac Asimov - Powiew śmierci.pdf - Seria z Jamnikiem - kobazyl

ISAAC ASIMOV Powiew śmierci

Tłumaczył

TADEUSZ ŹBIKOWSKI

CZYTELNIK • WARSZAWA • 1971

Tytuł oryginału angielskiego

A WHIFF OF DEATH

Okładkę projektował

PRZEMYSŁAW BYTOŃSKI

Rozdział l

Śmierć przebywa w laboratorium chemicznym, a wraz

z nią milion ludzi, wcale na to nie zwracających uwagi.

Zapominają, Ŝe znajduje się wśród nich.

JednakŜe Louis Brade, adiunkt wydziału chemii, wie-

dział, Ŝe nigdy nie zapomni tego drobnego faktu. Siedział

w zagraconym laboratorium studenckim, zatopiony w głę-

bokim fotelu, a wraz z nim Śmierć, której obecności był

w pełni świadom. Teraz, gdy policja opuściła budynek

uczelni, a korytarze ponownie opustoszały, jeszcze wy-

raźniej zdawał sobie sprawę z tego, co zaszło. Szczególnie

teraz, gdy usunięto z laboratorium namacalny ' dowód

Śmierci — ciało Raifa.

Śmierć jednak nadal przebywała w laboratorium, lecz

jego nie dotknęła.

Brade zdjął okulary i przetarł je powoli czystą chustecz-

ką, którą tylko w tym celu nosił przy sobie, po czym za-

trzymał wzrok na dwóch odbiciach swej twarzy w soczew-

kach. Twarz jego w obu soczewkach na skutek wypukłości

szkieł została mocno poszerzona i choć naprawdę szczupła,

wyglądała na pełną, a szerokie, o cienkich wargach usta

były jeszcze szersze.

Nie widać Ŝadnych wyraźniejszych śladów — zastana-

wiał się. Włosy miał równie ciemne jak przed trzema go-

dzinami, a delikatne zmarszczki koło oczu (jak przystało

w wieku czterdziestu dwu lat) wcale nie rysowały się moc-

niej niŜ przedtem.

Chyba nie moŜna tak blisko obcować ze Śmiercią, Ŝeby

nie pozostawiła Ŝadnych śladów?

ZałoŜył znów okulary i jeszcze raz rozejrzał się po labo-

ratorium. Ale właściwie dlaczego to trochę bliŜsze niŜ

zwykle spotkanie ze Śmiercią miałoby zostawić na nim

jakiś ślad? Ostatecznie spotykał się z nią codziennie, co

chwila, gdziekolwiek się ruszył.

Spójrzcie na Nią. Siedzi tam w, co drugiej spośród.stło-

czonych na pólkach brązowych buteleczek, zawierających

róŜne odczynniki. KaŜdą z tych butelek ze Śmiercią zaopa-

trzono w wyraźną etykietkę, kaŜdą wypełniono pięknymi,

czystymi kryształkami w rozmaitych ilościach. Większość

z nich wygląda jak sól.

Sól, oczywiście, teŜ moŜe zabić. Jeśli zje się jej duŜo,

moŜe. spowodować śmierć. Jednak większość kryształków

przechowywanych w tych butelkach wykonałaby to zada-

nie znacznie szybciej. Niektóre zdołałyby .dokonać tego

w ciągu minuty lub, przy odpowiedniej dawce, w jeszcze

krótszym czasie. ^

Szybko, wolno, boleśnie lub bezboleśnie; kaŜdy z tych

proszków to potęŜne lekarstwo na ziemską niedolę, a po

ich przełknięciu powrót do Ŝycia byłby juŜ ntemoŜli-

wy.

Brade westchnął. Dla nieświadomych, którzy by się na

nie natknęli, mogły równie dobrze wydawać się sfolą. Prze

sypywano je do waŜenia na arkusiki papieru, przelewam

do kolb, rozpuszczano w wodzie, rozsypywano lub róŜ

lew.ano na blatach stołów, laboratoryjnych, a następna

beztrosko zgarniano lub wycierano papierowym ręczn

"kiem.

Wszystkie te krople i okruchy Śmierci usuwano na bok,

aby zrobić miejsce dla, powiedzmy, kanapki Ŝ szynką. A do

zlewki, która ostatnio zawierała kwas siarkowy, wlewano

potem na przykład sok pomarańczowy.

Na półkach znajdował się octan ołowiu, zwany ołowia-

nym cukrem, poniewaŜ miał słodki smak, gdy zabijał.-

Znajdował się tam teŜ azotan baru, siarczan miedzi, dwu-

chromian sodu i dziesiątki innych, z których kaŜdy niesie

z sobą śmierć.

Był takŜe, naturalnie, cyjanek potasu. Brade spodziewał

się, Ŝe policja go zabierze, ale spojrzeli tylko z daleka i po-

zostawili buteleczkę zawierającą chyba z pół funta

Śmierci.

W szafkach pod stołem laboratoryjnym stały pięcioli-

trowe butle z silnymi kwasami, włącznie z kwasem siar-

kowym, który mógł; oślepić,, gdy prysnął do oczu,, lub zo-

stawić bliznę na twarzy. W jednym rogu stały butle ze

spręŜonym gazem^jedne wysokie na kilkadziesiąt centy-

metrów, inne wielkości dorosłego człowieka. KaŜda z nich

mogła nagle wybuchnąć lub otruć w razie niezachowania

środków ostroŜności.

Śmierć gwałtowna czy niespodziewana, przez usta lub

przez nos, albo- zbliŜająca się stopniowo, latami, powodo-

wana na przykład kroplami rtęci, które z pewnością za-

skrzyłyby się złowieszczym blaskiem w szparach podłogi

lub zakamarkach pokoju, gdyby usunięto nagromadzony

kurz.

Gdzie spojrzeć, tam czaiła się śmierć, i nikt się tym nie

przejmował. I tu, co jakiś czas, jak na przykład teraz, je-

den z tych, którzy z nią siedzieli, juŜ się nie podnosił.

Przed trzema godzinami Brade wszedł do studenckiego

laboratorium. Przeprowadzana przez niego reakcja utle-

niania przebiegała szybko i świeŜa butla z nowym tlenem,

którą przed chwilą przesunięto na swoje miejsce, prze-

puszczała powoli tlen do urządzenia reakcyjnego.. Nastawił

je na cals noc; miał jeszcze jedną drobną rzecz do wykona-

nia, po czym zamierzał powrócić do domu, gdzie miał się

spotkać o godzinie piątej z Kapem Ansonem.

Jak później wyjaśnił, zwykle przed wyjściem do domu

zaglądał do tych studentów, którzy jeszcze pracowali

w laboratoriach, by im powiedzieć do widzenia. Ponadto,

chciał poŜyczyć trochę wzorcowego dziesięciomolowego

kwasu solnego, a jak wszyscy wiedzieli, najstaranniej stan-

daryzowane odczynniki w całym budynku miał właśnie

Raif Neufeld.

Znalazł Raifa Neufelda leŜącego na steatytowej po-

wierzchni pod wyciągiem; twarzy jego nie było widać.

Brade zmarszczył brwi. Jak na tak pilnego studenta —

a do takich zaliczał się Neufeld — była to poza niezwykła.

Sumienny młody chemik, przeprowadzając doświadczenie

pod wyciągiem, opuszczał między sobą a wrzącymi chemi-

kaliami ruchome okienko z zabezpieczającym szkłem. Łat-

wo zapalne, szkodliwe opary utrzymywane były wewnątrz

zamkniętej przestrzeni pod wyciągiem, skąd następnie za

pomocą wentylatora ulatywały przez otwór wylotowy na

dachu. " jjt

Nikt by się nie spodziewał, Ŝe moŜe ujrzeć owo okienko f

podniesione, a wewnątrz spoczywającą na łokciu głowę jł^

chemika przeprowadzającego doświadczenie, i

Brade zawołał „Raif", a nie podejrzewając niczego pod-

szedł do studenta lekko i bezszelestnie po wyłoŜonej kor-

kiem podłodze, której powierzchnia miała chronić upuszg

\»

czone naczynia od stłuczenia. Pod dotknięciem jego ręki

ciało Neufelda osunęło się sztywno: Z nagłą energią, wy-

wołaną chyba strachem, Brade odwrócił głowę studenta

twarzą do góry. Krótko przycięte blond włosy opadały na

czoło, a oczy Neufelda przywitały go szklanym spojrze-

niem spod na pół przymkniętych powiek.

Czym tak bardzo róŜni się twarz zmarłego człowieka od

twarzy śpiącego lub pijanego?

To była śmierć. Brade stwierdził brak pulsu u Raifa

Neufelda oraz wyraźne oziębienie ciała, a wyczulonym

nosem chemika uchwycił unoszący się nikły zapach mig-

dałów.

Zrobiło mu się sucho w gardle, przełknął więc ślinę

i zatelefonował do Szkoły Medycznej znajdującej się trzy

ulice dalej, przy czym starał się nadać swemu głosowi jak

najbardziej normalne brzmienie. Poprosił o doktora Shul-

tera, którego znał, i wkrótce go z nim połączono. Nastę-

pnie zatelefonował na policję.

Z kolei zadzwonił do kierownika wydziału, ale profesor

Arthur Littieby, jak się okazało, wyszedł juŜ z uczelni i nie

było go od lunchu. Powiedział więc s.efoetarce Littleby'ego

urzędowo, co stwierdził i co w związku z tym zrobił, oraz

prosił ją, by na razie nie nadawała tym wieściom rozgło-

su.

Następnie przeszedhdo swojego własnego laboratorium,

zamknął dopływ tleni* i otworzył reaktor, aby usunąć na-

grzaną osłonę. Wstrzyma teraz tę reakcję. Nie ma ona

w tej chwili Ŝadnego znaczenia. Spojrzał na manometry

wysokiej butli z tlenem, ale właściwie nic nie widział i bez-

skutecznie usiłował się skupić.

W końcu, czując otaczającą go dokoła ciszę wypełnioną

pustką, wrócił do laboratorium zmarłego studenta, spraw-

dził, czy drzwi są zamknięte i usiadł czekając razem ze

Śmiercią.

Doktor Ivan Shulter ze Szkoły Medycznej zapukał cicho

do drzwi. Brade wpuścił go do środka. Oględziny zmarłego

nie zabrały Shulterowi duŜo czasu.

— Nie Ŝyje juŜ od kilku godzin. Cyjanek — oznajmił;

Brade pokiwał głową. — Przypuszczałem, Ŝe to cyja-

nek. ,

Shulter odgarnął z czoła siwe włosy, odsłaniając niemal

całą, bardzo gładką twarz, która aŜ błyszczała od potu. —

No cóŜ, ta historia narobi sporo hałasu — powiedział.

— Czy pan go zna... znał? — zapytał Brade.

—, Poznałem go kiedyś. Miał zwyczaj wypoŜyczać ksiąŜ-

ki z naszej medycznej biblioteki, ale ich nie zwracał. Mu-i,

siałem wysiać do niego cały sztab bibliotekarek, Ŝeby

odebrać ksiąŜkę, która właśnie była mi potrzebna. A wo'-

bec jednej z bibliotekarek był tak niegrzeczny, Ŝe aŜ się

popłakała. Ale 'wydaje rni się, Ŝe teraz nie ma to juŜ Ŝa-

dnego znaczenia.

Powiedziawszy to wyszedł.

Lekarz przybyły z ekipą policyjną potwierdził rozpozna-^

nie, zapisał kilka uwag w notesie i zniknął. Zrobiono zdję-

cia denata z trzech stron, a następnie doczesne szczątki

Isaac Asimov - Powiew śmierci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: