Cobb James - Amanda Garrett 02 Operacja Burzowy Smok.pdf - Cobb James - ssonja

James Cobb

Operacja „Burzowy Smok”

Przekład

Andrzej Leszczyński

Piotr Beluch

Książkę tę dedykuję trzem „dziadkom” Amandy: szefowi kadry podoficerskiej, Marshallowi

R. Havemannowi, i pierwszemu matowi maszynowni, Jamesowi Vincentowi Cobbowi z marynarki

wojennej USA oraz porucznikowi Woodrow Carlsonowiz Gwardii Narodowej stanu Idaho.

Pragnę szczególnie podziękować Sherillowi Hendrickowi, Laurelowi Leonardowi i Kathryn

Cobb za pomoc w przeprowadzeniu wspaniałego okrętu „Cunningham” przez rozmaite sztormy

szalejące na morzach codzienności.

Rozdział 1

Nad cieśniną Formosa

15 lipca 2006, godz. 2.45 czasu lokalnego

„Księżycowy Pies 505”, niezwykły obiekt przypominający krzyżówkę rekina i groźnej rai,

sunął powoli na wysokości sześciu tysięcy metrów ponad zwartą, szarawą powłoką chmur

rozjaśnionych blaskiem gwiazd. W kabinie wielkiego F/A-22 „Sea Raptor” zarówno pilot jak

i operator urządzeń pokładowych siedzieli na swoich stanowiskach w dość niedbałych pozach.

Był to rutynowy nocny patrol, nie wymagający od nich szczególnego skupienia, bez przeszkód

mogli więc nawiązać do sporu toczącego się między nimi już od jakiegoś czasu.

– Do diabła! Jesteś przecież kobietą. Powinnaś zaproponować mi jakieś rozsądne wyjście

z tej sytuacji.

– Owszem, jestem kobietą, ale zaliczam się do ludzi trzeźwych i poważnych. Natomiast

twoją żonę określiłabym jako kwalifikowaną wiedźmę, odznaczającą się w dodatku złośliwym

usposobieniem pięciolatka.

– Z tym to już chyba trochę przesadziłaś, skarbie.

– Na pewno? W końcu to nie ja zamieniam ci życie w piekło. Za dziesięć sekund dojdziemy

do markera Echo. Na mój znak skręć w lewo i wejdź na kurs zero jeden zero... Trzy... Dwa...

Jeden... Teraz!

– Potwierdzam osiągnięcie koordynat markera Echo i skręcam na kurs zero jeden zero

w kierunku markera Fokstrot. Problem polega na tym, że ona twierdzi, iż nie ma nic przeciwko

temu, abym przedłużył kontrakt.

Porucznik Alan Graves, przez kolegów zwany Kretem, był złotowłosym chłopakiem

z Georgii toczącym beznadziejną walkę o uratowanie rozpadającego się małżeństwa. Jego

pierwszy oficer, porucznik Beverly Zellerman, ochrzczona mianem Pyzy, pulchna brunetka

rodem z Oregonu, toczyła z kolei heroiczny bój o utrzymanie się w granicach wzrostu i wagi

określonych dla oficerów przez regulamin marynarki wojennej. Latali razem prawie od dwóch

lat, czyli wystarczająco długo, by przez kolejne fazy zawodowych i osobistych współzależności

dojść do stadium zgranej, rozumiejącej się bez słów załogi.

Raz nawet, podczas dość przygnębiającego i suto zakrapianego alkoholem wspólnego urlopu

w Singapurze, poszli razem do łóżka. Ale później przyznali się przed sobą nawzajem, iż żadne

z nich nie może tego zaliczyć do nazbyt frapujących doświadczeń, i z wyraźną ulgą powrócili do

wcześniejszych, mniej zażyłych stosunków. Jedynym trwałym efektem owej przygody okazała

się pobłażliwość, z jaką każde z nich traktowało słabostki drugiej osoby.

– Może mówić, co jej się żywnie podoba, Krecie, musisz jednak pamiętać, że za każdym

razem, gdy poruszysz newralgiczny temat, przez cały następny tydzień będzie ci bez przerwy

ciosała kołki na głowie.

– Więc właściwie czego, do cholery, chce ode mnie?

– Żebyś zrezygnował ze służby w marynarce i na dodatek wziął całą winę na siebie. Za pięć

lat, jeśli zaczniesz narzekać i użalać się nad sobą, powie ci z chytrym uśmieszkiem: „Przecież

sam podjąłeś taką decyzję”.

Graves westchnął ciężko.

– Masz rację. Jak ją znam, jest to bardzo prawdopodobne.

Zmniejszył nieco nacisk na drążek sterowy i zaczął stopniowo wychodzić z zakrętu

i wyrównywać lot. Wychylił się z fotela i spojrzał przez ramię w głąb samolotu, wypatrując przez

oszkloną tylną część osłony kabiny ciemnej sylwetki podążającego ewentualnie ich śladem

myśliwca.

W gruncie rzeczy nie spodziewał się go ujrzeć na niebie. Przyrządy pokładowe nie

wskazywały na obecność w pobliżu jakichkolwiek innych maszyn, a „Sea Raptor” był najnowszą

konstrukcją w swojej klasie, w zasadzie niewykrywalną przez urządzenia naziemnych stacji

powietrznej ochrony granic. Ale nawet podczas rutynowego patrolu „sprawdzanie szóstej”

powinno być obowiązkiem każdego pilota, zwłaszcza jeśli w dole pod nimi w każdej chwili

mogła wybuchnąć wojna.

Zdumiewało to, że w obecnej dobie łączności satelitarnej pojawia się tak niewiele informacji

o narastającym konflikcie, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę jego skalę oraz liczbę możliwych

ofiar, gdyż pod tym względem mogła to być jedna z największych wojen w historii ludzkości.

W światowych sieciach informacyjnych krążyły tylko ogólnikowe wzmianki na ten temat.

W ogóle brakowało materiałów przekazywanych z terenu na żywo przez odważnych reporterów.

W codziennej prasie publikowano zaledwie lakoniczne notatki, natomiast w fachowych

wydawnictwach ukazywały się przede wszystkim analizy dotyczące możliwego wpływu

konfliktu na rozwój tradycyjnej taktyki wojskowej czy światową politykę.

Historycy nawet nie potrafili znaleźć żadnych analogii do zaistniałej sytuacji, dlatego

możliwy rozwój wydarzeń rozpatrywali wyłącznie teoretycznie. Na dobrą sprawę panowała

zgodność co do jednej tylko rzeczy: wszystko zaczęło się od masakry na placu Tienanmen.

Bunt społeczeństwa narastał powoli, wręcz niezauważalnie, a obserwatorzy zdali sobie

z niego sprawę dopiero wtedy, gdy władze Chińskiej Republiki Ludowej poczęły zamykać

granice niektórych prowincji dla obcokrajowców, tłumacząc to koniecznością dokonania

gruntownych reform cywilnych.

Dopiero po pewnym czasie w komunikatach napływających z Pekinu zaczęły się bardzo

ostrożnie pojawiać takie określenia, jak „ugrupowania bandyckie” czy „kontrrewolucjoniści”.

Ale wtedy już satelity szpiegowskie pomogły ujawnić prawdę. Obiektywy urządzeń

należących do globalnej sieci obserwacyjnej, zawieszonych na orbitach geostacjonarnych

wysoko ponad terytorium Azji, wychwytywały liczne pożary trawiące po nocach wioski

i kończące się licznymi ofiarami śmiertelnymi, zamieszki na ulicach miast. Latem 2006 roku

stało się już oczywiste, że ostatnie na świecie komunistyczne imperium chwieje się w posadach.

Nic jednak nie wróżyło rychłego upadku. Starcy wydający rozkazy zza murów Zakazanego

Miasta uważnie obserwowali rozpad Układu Warszawskiego oraz Związku Radzieckiego i wiele

się nauczyli. Zmobilizowali wszelkie podległe im siły i byli gotowi bronić swojej twierdzy do

ostatka. Wszystko wskazywało na to, że wojna domowa w Chinach może przynieść znacznie

więcej ofiar niż druga wojna światowa. Fachowcy nie kryli opinii, że zapewne już do tej pory

liczba zabitych była przerażająco duża.

Zadaniem „Księżycowego Psa 505” było przeniknięcie owej gigantycznej kurtyny i zebranie

na użytek zachodnich wojskowych i polityków maksymalnie wielu informacji.

Lotniskowiec „Enterprise”, z którego pokładu Kret i Pyza wystartowali godzinę wcześniej,

dryfował pięćset mil dalej na południowy wschód. Po dotarciu do lądu na wysokości portu

Szantu pilot skierował maszynę na północny wschód, wzdłuż cieśniny Formosa oddzielającej

kontynentalną część Chin od Tajwanu.

Zgodnie z rozkazami posuwali się wzdłuż linii brzegowej, dwadzieścia mil w kierunku

otwartego morza, rejestrując wszelkie przechwytywane informacje. Samolot miał na pokładzie

rozmaite urządzenia wywiadu elektronicznego i sygnałowego, na dolnej powierzchni skrzydeł

stłoczono mnóstwo anten. To wyposażenie pozwalało na wykonywanie różnych zadań,

począwszy od lokalizacji oraz identyfikacji naziemnych źródeł emisji fal radiowych czy

radarowych, aż po mierzenie natężenia rozmów w tradycyjnych sieciach telefonicznych bądź

wielkości produkcji energii w elektrowniach.

Po zakończeniu rekonesansu zgromadzone dane miały zostać przekazane kilku odrębnym

instytucjom, na przykład Dowództwu Wywiadu Marynarki Wojennej, Dowództwu Wywiadu

Wojskowego i CIA, gdzie analizowano je i porównywano z informacjami napływającymi

z innych źródeł, usiłując z maleńkich kawałeczków ułożyć ten gigantyczny chiński puzel.

– Więc co powinienem z tym zrobić, Pyzo?

– Chyba przyznać się wreszcie przed sobą, że straciłeś panowanie nad sytuacją, i czym

prędzej wyskoczyć z pędzącego pociągu, zanim na horyzoncie pojawi się dziecko i dodatkowo

skomplikuje ci życie.

– Szlag by to trafił!

– Dokładnie tak.

Przez chwilę w głuchym milczeniu Graves wpatrywał się w ciemność przed dziobem

samolotu.

– Ale problem polega na tym, że ja chyba wciąż ją uwielbiam.

– Ja też mogę powiedzieć, że chyba uwielbiam niedzielne wieczory przy butelce szkockiej,

Cobb James - Amanda Garrett 02 Operacja Burzowy Smok.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: