Władysław Noskowski - Niedzwiedź i dwaj strzelcy.pdf - Dzieci i młodzież - noczbrodni

Niedźwiedź i dwaj strzelcy

Dwaj strzelcy, Piotr i Michał, w wielkiej byli biedzie:

Chłodno i głodno, i pustki w kalecie.

Więc do kuśnierza. «Słuchajcie, sąsiedzie,

Kupcie skórę niedźwiedzia, takiej nie znajdziecie

Na całym świecie.

Bo to wielka jak wrota od pańskiej stodoły,

Można nią poszyć dach na naszej chacie,

A włos!... o tyli... czarniejszy od smoły,

Istna pierzyna! Miękki, jedwabisty...

Ot, krótko mówiąc, jak ją odprzedacie,

Sto na sto, zarobek czysty».

«Ha, to pokażcie!» – «Ba; nasz niedźwiedź w boru,

Lecz jutro, słowo honoru,

Pójdzie do jatek».

Targ w targ – przybili i wziąwszy zadatek

Poszli na łowy. Aż tu, jak wołany,

Niedźwiedź, sprzedany i zadatkowany,

Wprost na nich bieży.

Myśliwcy w nogi. Ten w prawo, ten w lewo.

Piotr co tchu wylazł na drzewo,

A Michał brzdęk na ziemię i jak martwy leży.

Bo słyszał kiedyś, gdzieś, że w takiej biedzie

Udawać nieboszczyka to sposób jedyny,

Gdyż całe plemię niedźwiedzie

Ma wielki wstręt do padliny.

Głupi niedźwiedź dał się złudzić.

Patrzy: człek leży zdrętwiały i blady,

Mniema, że umarł, lecz bojąc się zdrady

Wącha, obraca, próbuje przebudzić,

Potrąca łapą, za oddechem śledzi.

«To trup – powiada wreszcie – żer nie dla niedźwiedzi.

Uchodźmy, bo cuchnie srodze».

Parsknął, nos przetarł i znikł gdzieś na drodze,

Piotr złazi z drzewa, biegnie do Michała:

«Żyjesz, bracie? Bogu chwała!

Marłem ze strachu, jak cię niedźwiedź macał

I łapą swoją obracał.

Ale co on takiego szeptał ci do ucha,

Gdy leżałeś jak kłoda zadarłszy nos w górę?».

Rzekł mi: „Gdy jesteś tchórzem, nie udawaj zucha.

Najprzód zabij niedźwiedzia, potem sprzedaj skórę”».

WŁADYSŁAW NOSKOWSKI

Władysław Noskowski - Niedzwiedź i dwaj strzelcy.pdf