Basso Adrienne - Poślubić wicehrabiego 01 - Poślubić wicehrabiego.pdf - Poślubić wicehrabiego - a_z

BASSO ADRIENNE

Poślubić wicehrabiego

Prolog

May fair Manor, Hampshire, Anglia

Wiosna 1784 roku

Z górnego piętra dobiegł stłumiony kobiecy krzyk. Dwaj

dżentelmeni, ojciec i syn, czekający niecierpliwie w salonie aż się

wzdrygnęli. Na to rozpaczliwe wołanie młodszy rzucił się ku

schodom, lecz ojciec go powstrzymał.

Syn przez chwilę napierał, chciał biec na ratunek. Wkrótce jednak

zrezygnował, potarł zaczerwienione oczy, przesunął dłonią po twarzy

i nie bardzo wiedząc, co czyni, opróżnił jednym haustem szklaneczkę

whisky.

Panowie wrócili na swoje miejsca, by znów czekać w milczeniu.

Ciszę mąciło tylko tykanie zegara nad kominkiem.

- To szaleństwo! Jak mogłem się zdecydować na coś takiego?! -

mamrotał Fletcher Linden, pełen odrazy do samego siebie. - Moja

żona nie jest już młoda... Nie zniesie tych męczarni. Obawiam się, że

jeśli straci dziecko, pęknie jej serce. A jeżeli Dorothea umrze, umrę i

ja. Z całą pewnością!

- Wszystko jest w ręku Boga - odparł Montgomery Linden, baron

Aston, i niezręcznie poklepał syna po ramieniu. - Pozostaje nam tylko

modlitwa.

Nagle drzwi salonu otworzyły się z impetem. Doktor, pamiętając

o zaniepokojeniu lorda Astona i jego syna, nie zwlekał ani chwili z

ogłoszeniem dobrej nowiny.

- Z wielką radością i z ogromną ulgą oznajmiam, że pani Linden

szczęśliwie powiła córkę! Gratulacje, panie Linden. Służąca zaraz

prześcieli łóżko i będzie pan mógł odwiedzić swoje obie damy.

Pańska córeczka jest maleńka, ale zdrowa. Kiedy wychodziłem z

pokoju, krzyczała wniebogłosy. To dobry znak!

- Bogu niech będą dzięki! - wybełkotał Fletcher. Kolana ugięły się

pod nim i opadł na krzesło. Emocje były tak silne, że niemal odczuwał

ból. - Moja mała Faith!... postanowiliśmy z żoną, że jeśli Bóg

pobłogosławi nas córeczką, nazwiemy ją Faith*.

- Bardzo stosownie! - Lord Aston się rozpromienił.

Wezwał całą służbę i z wielką pompą oznajmił o narodzinach

wnuczki. Tak się przy tym puszył, jakby był pierwszym dziadkiem w

dziejach ludzkości. Nowinę przyjęto gromkimi wiwatami i okrzykami

podziwu.

Do szczęśliwego ojca niewiele w tej chwili docierało. Jak w

transie przyjmował gratulacje. Ściskano mu dłoń, kilku służących

zapomniało się do tego stopnia, że poklepało go po ramieniu, a

zarządzająca domem pani Craig objęła go serdecznie jak matka.

Po dłuższej chwili doktor zezwolił, by Fletcher udał się na górę i

po raz pierwszy ujrzał swoją córeczkę. Nie trzeba mu było tego

powtarzać: popędził, przeskakując po dwa stopnie naraz, i wpadł do

sypialni w chwili, gdy pokojówka wychodziła z naręczem

zakrwawionej pościeli.

* Faith (ang.) - wiara.

Fletcher zamknął za sobą drzwi. Przez chwilę nie był w stanie

zrobić kroku ani wymówić słowa. Wpatrywał się tylko w milczącą i

nieruchomą postać na łóżku. Strach ścisnął mu serce. Doktor

powiedziałby mu chyba, gdyby żonie groziły jakieś komplikacje?

- Dorotheo...

Żona otworzyła oczy. Na widok męża uśmiechnęła się radośnie i

uniosła nieco na poduszkach.

- Podejdź bliżej, kochany, poznaj swoją córeczkę! - poprosiła,

wskazując na spoczywające u jej boku zawiniątko.

- Boże święty! - wykrztusił Fletcher przez ściśnięte gardło i

powoli, z namaszczeniem podszedł bliżej. - Jesteś niezrównana,

najdroższa! Stworzyć takie arcydzieło! Spójrz tylko na nią: jest

cudowna. Więcej niż cudowna!

- Moja malutka Faith... - szepnęła Dorothea, tuląc niemowlę do

piersi. - Mamy wreszcie dziecko, najdroższy. Po piętnastu latach

oczekiwania. To prawdziwy cud!

- Nie mogę w to uwierzyć - wymamrotał - choć widzę ją na

własne oczy!

Uklęknął obok łóżka. Radość, miłość i podziw przepełniały mu

serce. Skierował spojrzenie na pełne łez oczy żony. Podzielała jego

zdumienie i ogromną radość. Wyciągnął drżącą rękę i musnął palcem

policzek maleństwa. Potem schylił się i pocałował córkę w czoło.

Dziecko wiercąc się i popiskując, otworzyło buzię i ziewnęło.

Fletcher nigdy jeszcze nie widział nic równie pięknego.

- Tylko na nią spojrzę i już chce mi się płakać ze szczęścia -

wyznała Dorothea, pociągając nosem.

Fletcher uśmiechnął się przez łzy do ukochanej żony. Powinien

już odejść, by odpoczęła. Była wyczerpana fizycznie i psychicznie.

Nawet mówienie ją męczyło. On jednak po prostu nie mógł się

oderwać od niej i od swej cudownej nowo narodzonej córeczki.

- Ależ będziemy ją rozpieszczać!... Prawda, najdroższa? - szepnął.

- Damy jej tyle miłości, poświęcimy tyle uwagi... Będziemy

wyrozumiali dla jej słabostek i dumni z jej odwagi i ciekawości

świata...

Dorothea roześmiała się.

- Wyrośnie na istne półdiablę!

- Co też ty mówisz?! - Fletcher się obruszył.

Spojrzał na dziecko i wezbrał w nim instynkt opiekuńczy. Nikt

nie ośmieli się krytykować jego córki! Do końca życia będzie bronił

małej Faith.

Znów powiódł palcem po gładziutkim policzku. Córeczka

zamrugała, otworzyła szeroko oczy i spojrzała na niego, choć jej

wzrok z pewnością nie nabrał jeszcze ostrości. Potem zakwiliła,

niezdarnie wsadziła piąstkę do buzi i zaczęła ją hałaśliwie ssać.

Fletchera znów zalała fala tkliwości. I nagle ogarnął go paniczny

strach. Czy on w ogóle wie, co to znaczy być ojcem?! Ta maleńka

niewinna istota jest całkowicie od niego zależna. Czy zdoła zapewnić

jej wszystko, co niezbędne do szczęśliwego, beztroskiego życia?

Basso Adrienne - Poślubić wicehrabiego 01 - Poślubić wicehrabiego.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: