194.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 194

OBDARZENIE DUCHEM PRAWDY

O koło trzynastej, gdy stu dwudziestu wierzących się modliło, wszyscy zdali sobie

sprawę z niezwykłej obecności w pokoju. Wszyscy ci uczniowie uświadomili sobie

jednocześnie nowy i głęboki sens duchowej radości, bezpieczeństwa i ufności. Po tym

nowym uświadomieniu sobie siły duchowej, natychmiast pojawiło się silne pragnienie

wyjścia i publicznego głoszenia ewangelii królestwa oraz tej dobrej nowiny, że Jezus

zmartwychwstał.

Piotr wstał i oświadczył, że to musi być przyjście Ducha Prawdy, którego Mistrz im

obiecał i zaproponował, aby poszli do Świątyni i zaczęli głosić dobrą nowinę,

powierzoną w ich ręce. I tak zrobili, jak Piotr zaproponował.

Ci ludzie byli informowani i nauczani, że ewangelia, która mają głosić, jest

ojcostwem Boga i synostwem człowieka, ale w tej chwili duchowej ekstazy i osobistego

tryumfu, najlepszą nowiną, najważniejszą wiadomością, o której potrafili myśleć, był

fakt zmartwychwstania Mistrza. I poszli, obdarzeni mocą z wysokości, głosząc dobrą

nowinę ludziom – również zbawienie przez Jezusa – ale mimowolnie zrobili błąd,

zastępując faktami związanymi z ewangelią przesłanie samej ewangelii. Piotr

nieświadomie zapoczątkował ten błąd a inni poszli za nim, aż do samego Pawła, którzy

z nowej wersji dobrej nowiny stworzył nową religię.

Ewangelia królestwa jest faktem ojcostwa Boga, połączonym z wynikającą z niego

prawdą o synostwie-braterstwie ludzi. Chrześcijaństwo, tak jak się ukształtowało od

tamtego czasu, jest faktem Boga, jako Ojca Pana Jezusa Chrystusa, połączonym z

doświadczaniem wierzącego-wspólnoty ze zmartwychwstałym i gloryfikowanym

Chrystusem.

Nic w tym dziwnego, że ci duchem natchnieni ludzie skorzystali ze sposobności, aby

wyrazić swoje uczucia tryumfu nad siłami, które dążyły do zabicia ich Mistrza i

zakończenia wpływów jego nauki. W takim czasie jak ten łatwiej było pamiętać

osobistą współpracę z Jezusem i być przepełnionym pewnością, że Mistrz wciąż żyje, że

ich przyjaźń się nie skończyła i że tak jak im obiecał, duch rzeczywiście na nich zstąpił.

Ci wierzący poczuli się nagle przeniesieni w inny świat, w nowy byt radości, mocy i

chwały. Mistrz powiedział im, że królestwo przyjdzie z mocą i niektórzy z nich myśleli,

że zaczynają dostrzegać, co miał na myśli.

I kiedy to wszystko weźmiemy pod uwagę, nietrudno jest zrozumieć, jak doszło do

tego, że ci ludzie zaczęli głosić nową ewangelię o Jezusie, zamiast ich poprzedniego

posłania o ojcostwie Boga i braterstwie ludzi.

1. KAZANIE W DZIEŃ ZESŁANIA DUCHA

Apostołowie ukrywali się przez czterdzieści dni. Tak się złożyło, że tego dnia, kiedy

wyszli z ukrycia, było żydowskie Święto Tygodni i w Jerozolimie przebywało tysiące

gości ze wszystkich stron świata. Wielu z nich przybyło na to święto, ale większość

przebywała w mieście od czasu Paschy. Teraz ci wystraszeni apostołowie ukazali się

znowu, po tygodniach ukrywania się i pojawili się śmiało w Świątyni, gdzie zaczęli

głosić nowe posłanie o zmartwychwstałym Mesjaszu. I wszyscy uczniowie również byli

świadomi tego, że otrzymali nowe, duchowe obdarzenie wnikliwością i mocą.

Było około czternastej, kiedy Piotr stanął na tym samym miejscu, gdzie Mistrz po raz

ostatni nauczał w Świątyni i wygłosił tą namiętną przemowę, która doprowadziła do

pozyskania ponad dwu tysięcy dusz. Mistrz odszedł, lecz oni nagle odkryli, że

opowiadanie o nim wywiera wielki wpływ na ludzi. Zatem nic dziwnego, że skłonni

byli nadal głosić to, co usprawiedliwiało ich minione przywiązanie do Jezusa i

jednocześnie tak zniewalało ludzi, aby w niego wierzyli. Sześciu apostołów wzięło

udział w tym zgromadzeniu: Piotr, Andrzej, Jakub, Jan, Filip i Mateusz. Mówili ponad

półtorej godziny i wygłaszali swoje posłanie po grecku, hebrajsku i aramejsku, a także

po kilka słów w innych językach, którymi potrafili się wysłowić.

Przywódców żydowskich zdumiała śmiałość apostołów, ale bali się im naprzykrzać z

powodu dużej liczby ludzi, która wierzyła ich opowiadaniu.

O szesnastej trzydzieści ponad dwa tysiące nowych wiernych poszło z apostołami do

sadzawki Syloe gdzie Piotr, Andrzej, Jakub i Jan chrzcili w imieniu Mistrza. Kiedy

skończyli chrzczenie tłumu, było już ciemno.

Święto Tygodni było wielkim świętem chrztu, okresem przyjmowania do wspólnoty

prozelitów, tych nie-Żydów, którzy chcieli służyć Jahwe. Dlatego też znacznie łatwiej

było większej liczbie ludzi, zarówno Żydów jak i wierzących nie-Żydów, poddać się

tego dnia obrzędowi chrztu. Czyniąc to, w żaden sposób nie odłączali się od wiary

żydowskiej. Nawet jakiś czas później, wierzący w Jezusa byli sektą w obrębie judaizmu.

Wszyscy oni, z apostołami włącznie, byli nadal lojalni zasadniczym wymaganiom

żydowskiego systemu obrzędowego.

2. DONIOSŁOŚĆ ZESŁANIA DUCHA

Jezus żył na Ziemi i nauczał ewangelii, która wyzwalała człowieka z przesądu, że jest

on dzieckiem diabła i podnosiła go do godności syna Bożego w wierze. Posłanie Jezusa,

takie, jakie głosił i jak nim żył w tamtych dniach, było odpowiednim rozwiązaniem

trudności duchowych człowieka w czasach jego głoszenia. I teraz, kiedy Jezus opuścił

świat, jako osoba, zesłał na swe miejsce swojego Ducha Prawdy, który ma żyć w

człowieku w każdym kolejnym pokoleniu, aby ponownie przedstawiać posłanie Jezusa,

tak, żeby każda nowa grupa śmiertelników, pojawiająca się na tej Ziemi, miała nową i

nowoczesną wersję ewangelii, takie właśnie osobiste oświecenie i grupowe

przewodnictwo, jakie okaże się najlepsze przy rozwiązywaniu wciąż nowych i

różnorodnych trudności duchowych człowieka.

Zasadniczą misją tego ducha jest oczywiście podsycać i uosabiać prawdę, ponieważ

zrozumienie prawdy stanowi najwyższą formę ludzkiej wolności. Następnym celem

tego ducha jest likwidacja uczucia osierocenia u człowieka wierzącego. Jezus przebywał

pośród ludzi, dlatego też wszyscy wierzący poczuliby się osamotnieni, gdyby Duch

Prawdy nie przybył zamieszkać w sercach ludzkich.

Obdarzenie duchem Syna odpowiednio przygotowało wszystkie normalne umysły

ludzkie do późniejszego, powszechnego obdarzenia całej ludzkości duchem Ojca

(Dostrajaczem). Duch Prawdy jest w pewnym sensie zarówno duchem Ojca

Uniwersalnego jak i Syna Stwórcy.

Nie popełnijcie jednak błędu i nie oczekujcie, że będziecie sobie wyraźnie

uświadamiać intelektualnie wylanego Ducha Prawdy. Duch nigdy nie tworzy

świadomości sam od siebie, tylko świadomość Michała, Syna. Jezus od początku

nauczał, że duch nie będzie mówił za siebie. Dlatego też dowodu waszej wspólnoty z

Duchem Prawdy nie znajdziecie w waszym uświadamianiu sobie tego ducha, ale raczej

w waszym doświadczaniu silniejszej wspólnoty z Michałem.

Duch przybywa także po to, aby pomóc ludziom przypomnieć sobie i zrozumieć

słowa Mistrza, jak również po to, żeby objaśnić i zrozumieć od nowa jego życie na

Ziemi.

Następnie, Duch Prawdy przychodzi pomóc wierzącemu dostrzec rzeczywistości

nauki Jezusa i jego życia, jakim żył w ciele i jak żyje znowu, od niedawna, w

indywidualnym wierzącym, w każdym kolejnym pokoleniu napełnionych duchem

synów Bożych.

Wydaje się zatem, że Duch Prawdy naprawdę przyszedł prowadzić wszystkich

wierzących do całej prawdy, do poszerzającej się wiedzy powstałej z doświadczania

żywej i rozwijającej się, duchowej świadomości rzeczywistości wiecznego, wznoszącego

się synostwa z Bogiem.

Jezus przeżył życie, które jest objawieniem człowieka podporządkowanego woli Ojca,

a nie przykładem do dosłownego naśladowania przez kogokolwiek. To życie w ciele,

razem ze śmiercią na krzyżu i późniejszym zmartwychwstaniem, stało się teraz nową

ewangelią okupu, który został zapłacony, ażeby wykupić człowieka ze szponów diabła –

od potępienia przez obrażonego Boga. Mimo to, choć ewangelia została tak bardzo

wypaczona, faktem pozostaje, że to nowe posłanie o Jezusie niesie w sobie wiele

fundamentalnych prawd i nauk jego dawnej ewangelii królestwa. I wcześniej czy

później, te ukryte prawdy o ojcostwie Boga i braterstwie ludzi wynurzą się, żeby

całkowicie przekształcić cywilizację całej ludzkości.

Jednak te błędy w rozumowaniu w żadnej mierze nie przeszkadzają wierzącemu

dokonywać wielkich postępów w rozwoju duchowym. W niespełna miesiąc po

obdarzeniu Duchem Prawdy, apostołowie dokonali znacznie większego,

indywidualnego postępu duchowego, niż w czasie nieomal czterech lat osobistej,

przepełnionej miłością współpracy z Mistrzem. Takie zastąpienie zbawczej ewangelii

prawdy o synostwie z Bogiem faktem zmartwychwstania Jezusa, w żaden sposób nie

przeszkodziło w szybkim rozprzestrzenianiu się apostolskiej nauki; wręcz przeciwnie,

to przyćmienie posłania Jezusa nowym nauczaniem, o jego osobie i zmartwychwstaniu,

wydawało się bardzo ułatwiać głoszenie dobrej nowiny.

Określenie „chrzest duchem”, które mniej więcej w tamtym czasie weszło w

powszechny użytek, oznacza po prostu świadome przyjęcie daru Ducha Prawdy i

osobiste uznanie tej nowej, duchowej mocy, jako czynnika poszerzającego wszelkie

duchowe wpływy, poprzednio doświadczane przez rozpoznające Boga dusze.

Od czasu obdarzenia Duchem Prawdy, człowiek nauczany jest i ukierunkowywany

przez trojakie, duchowe obdarowania: przez ducha Ojca, Dostrajacza Myśli; przez

ducha Syna, Ducha Prawdy; przez ducha Ducha, Ducha Świętego.

Ludzkość podlega, w pewnym sensie, dwojakiemu wpływowi siedmiorakiego

oddziaływania wszechświatowych wpływów duchowych. Wczesne, ewolucyjne rasy

śmiertelników progresywnie kontaktują się z siedmioma przybocznymi umysłami-

duchami, pochodzącymi od Matki Ducha wszechświata lokalnego. Jak człowiek się

rozwija, w poziomie inteligencji i postrzeganiu duchowym, na koniec unosi się nad nim

i mieszka w nim siedem wyższych, duchowym wpływów. I tymi siedmioma duchami

zaawansowanych światów są:

1. Obdarzający duch Ojca Uniwersalnego – Dostrajacz Myśli.

2. Duchowa obecność Wiecznego Syna – grawitacja duchowa wszechświata

wszechświatów, niezawodny kanał całej łączności duchowej.

3. Duchowa obecność Nieskończonego Ducha – wszechświatowego ducha-umysłu

całego stworzenia, duchowego źródła i intelektualnego pokrewieństwa wszystkich

rozwijających się istot inteligentnych.

4. Duch Ojca Uniwersalnego i Syna Stwórcy – Duch Prawdy, generalnie uznawany

za ducha Wszechświatowego Syna.

5. Duch Nieskończonego Ducha i Wszechświatowej Matki Ducha – Duch Święty,

generalnie uznawany za ducha Wszechświatowego Ducha.

6. Umysł-duch Wszechświatowej Matki Ducha – siedem przybocznych umysłów-

duchów wszechświata lokalnego.

7. Duch Ojca, Synów i Duchów – duch wznoszących się śmiertelników ze światów,

duch o nowym imieniu, poznawany po zespoleniu się śmiertelnika, narodzonego w

duchu, z Rajskim Dostrajaczem Myśli i po późniejszym osiągnięciu boskości oraz

gloryfikowanego statusu w Rajskim Korpusie Finalizmu.

I tak obdarzenie Duchem Prawdy przyniosło światu i jego ludziom ostatni dar

duchowy, aby im pomagał w coraz intensywniejszym poszukiwaniu Boga.

3. CO SIĘ STAŁO PODCZAS ZESŁANIA DUCHA

Wiele dziwnych i niezwykłych nauk wiązano z dawnymi opowiadaniami o dniu

Zesłania Ducha. Później, wydarzenia tego dnia, w którym przyszedł Duch Prawdy,

nowy nauczyciel, aby być z ludzkością, zostały pomylone z niemądrymi wybuchami

gwałtownego emocjonalizmu. Głównym celem wylania ducha Ojca i Syna jest

nauczanie ludzi o prawdach miłości Ojca i miłosierdziu Syna. To są te prawdy boskości,

które ludzie lepiej potrafią zrozumieć niż wszelkie inne cechy Boskiego charakteru.

Duch Prawdy koncentruje się głównie na objawianiu duchowej natury Ojca i

moralnego charakteru Syna. Syn Stwórcy, w ciele, objawił Boga ludziom; Duch Prawdy,

w sercu, objawia Syna Stwórcy ludziom. Kiedy człowiek rodzi w swym życiu „owoce

ducha”, wykazuje on po prostu te cechy, który Mistrz przejawiał w swoim własnym,

ziemskim życiu. Kiedy Jezus był na Ziemi, przeżył na niej swoje życie jako jedna

osobowość – Jezus z Nazaretu. Od czasu Zesłania Ducha, Mistrz, jako zamieszkujący

człowieka duch „nowego nauczyciela”, może żyć swoim życiem od nowa, w doznaniach

każdego wierzącego, nauczanego prawdy.

Trudno zrozumieć jest wiele rzeczy, które zdarzają się podczas ludzkiego życia,

trudno pogodzić je z ideą, że to jest wszechświat, w którym prawda zwycięża i prawość

tryumfuje. Tak często się wydaje, że oszczerstwo, kłamstwo, nieuczciwość i nieprawość

– grzech – tryumfują. Czy wiara mimo wszystko zatryumfuje nad złem, grzechem i

nikczemnością? Tak. Zarówno życie jak i śmierć Jezusa są wiecznym na to dowodem,

że prawda dobroci oraz wiara duchem prowadzonej istoty zawsze będą obronione.

Wyśmiewali się z Jezusa na krzyżu i wołali: „Zobaczmy, czy Bóg przyjdzie i go uratuje”.

Posępnie wrażenie sprawiał ten dzień ukrzyżowania, ale w ranek zmartwychwstania

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: