012.Przekaz.pdf

PRZEKAZ 12

WSZECHŚWIAT WSZECHŚWIATÓW

O grom rozległego stworzenia, dzieło Ojca Uniwersalnego, przekracza zupełnie pojmowanie

skończonej wyobraźni; kolosalność wszechświata nadrzędnego zdumiewa nawet istoty mojej

klasy. Jednak umysł śmiertelny może sporo się nauczyć o tym, jak wszechświaty są rozłożone i

uporządkowane; możecie dowiedzieć się cokolwiek o ich organizacji fizycznej i zdumiewającej

administracji; możecie się nauczyć sporo o różnych grupach istot inteligentnych,

zamieszkujących siedem wszechświatów czasu i centralny wszechświat wieczności.

Materialną kreację wyobrażamy sobie z reguły jako nieskończoną, to znaczy o wiecznym

potencjale, ponieważ Ojciec Uniwersalny jest faktycznie nieskończony, gdy jednak badamy i

obserwujemy całość materialnej kreacji, wiemy, że w jakimkolwiek danym momencie czasowym

jest ona ograniczona, chociaż dla waszych, skończonych umysłów, jest ona względnie bez

limitów, właściwie nieograniczona.

Jesteśmy przekonani, dzięki badaniu praw fizyki i obserwacji domen gwiezdnych, że

nieskończony Stwórca jeszcze się nie ujawnił w skończoności kosmicznej ekspresji, że wiele

kosmicznego potencjału Nieskończonego wciąż zawarte jest w nim samym i nie objawione. Dla

istot stworzonych wszechświat nadrzędny może wydawać się prawie bezkresny, jednak daleki

jest on od ukończenia; wciąż istnieją fizyczne ograniczenia materialnego stworzenia a

empiryczne objawianie wiecznego celu nadal trwa.

1. POZIOMY PRZESTRZENI WSZECHŚWIATA NADRZĘDNEGO

Wszechświat wszechświatów nie jest ani nieskończoną płaszczyzną, ani bezgranicznym

sześcianem ani też nieogarnionym kręgiem, choć oczywiście posiada on wymiary. Prawa

organizacji fizycznej i administracji jasno dowodzą, że całe to rozległe skupisko siły-energii i

materii-mocy działa zasadniczo jako element przestrzeni, jako zorganizowana i skoordynowana

całość. Obserwowalne zachowanie się materialnej kreacji daje dowód na istnienie wszechświata

fizycznego w określonych granicach. Ostatecznego dowodu istnienia, zarówno kolistego jak i

ograniczonego wszechświata, dostarcza dobrze nam znany fakt, że wszelkie formy energii

podstawowej zawsze krążą po zakrzywionym torze poziomów przestrzeni wszechświata

nadrzędnego i podporządkowane są stałemu i absolutnemu przyciąganiu grawitacji Raju.

Kolejne poziomy przestrzeni wszechświata nadrzędnego są głównymi sekcjami przestrzeni

nasyconej – całego zorganizowanego i częściowo zamieszkałego stworzenia, albo tego, które

dopiero będzie zorganizowane i zamieszkałe. Uważamy, że gdyby wszechświat nadrzędny nie

był szeregiem eliptycznych poziomów przestrzeni, o obniżonym oporze dla ruchu, położonych

naprzemianlegle ze strefami względnego spokoju, wtedy dałoby się zaobserwować, jak niektóre z

kosmicznych energii wystrzeliwują na skalę nieskończoną, prostoliniowym torem w

przestrzenne bezdroża; nigdy jednak nie napotkaliśmy siły, energii czy materii, zachowującej się

w ten sposób, wszystkie one wciąż wirują, zawsze krążą w przestrzeni po wielkich orbitach.

Posuwając się z Raju na zewnątrz, przez horyzontalne rozwinięcie przestrzeni nasyconej,

można zauważyć, jak wszechświat nadrzędny istnieje w sześciu współśrodkowych elipsach –

poziomach przestrzeni, okrążających centralną Wyspę:

1. Wszechświat centralny – Havona.

2. Siedem superwszechświatów.

3. Pierwszy poziom przestrzeni zewnętrznej.

4. Drugi poziom przestrzeni zewnętrznej.

5. Trzeci poziom przestrzeni zewnętrznej.

6. Czwarty i najdalszy poziom przestrzeni.

Wszechświat centralny, Havona , nie jest kreacją czasu; to jest byt wieczny. Ten wszechświat,

bez początku i końca, składa się z miliarda sfer o wysublimowanej doskonałości a okrążany jest

przez ogromne, ciemne ciała grawitacyjne. W centrum Havony znajduje się stacjonarna i

absolutnie stabilna Wyspa Raj, okrążana przez jej dwadzieścia jeden satelitów. Dzięki

olbrzymim masom ciemnych ciał grawitacyjnych, krążących prawie na obrzeżu wszechświata

centralnego, suma masy tej kreacji centralnej przekracza znacznie całkowitą, znaną masę

wszystkich siedmiu części wielkiego wszechświata.

System Raj-Havona , wieczny wszechświat, okrążający wieczną Wyspę, stanowi doskonałe i

wieczne jądro wszechświata nadrzędnego; wszystkie siedem superwszechświatów i wszystkie

rejony przestrzeni zewnętrznej obracają się po stałych orbitach wokół gigantycznego,

centralnego skupiska satelitów Raju i sfer Havony.

Siedem superwszechświatów nie stanowi zasadniczych struktur fizycznych, chociaż ich

granice nigdzie nie rozdzielają rodziny mgławic, nie przecinają także wszechświata lokalnego,

podstawowej jednostki stworzenia. Każdy superwszechświat jest po prostu geograficznym

zgrupowaniem przestrzennym, obejmującym w przybliżeniu jedną siódmą zorganizowanej i

częściowo zamieszkałej kreacji posthavonalnej i każdy zawiera niemalże równą ilość

wszechświatów lokalnych, mieszczących się w przestrzeni superwszechświata. Wasz

wszechświat lokalny, Nebadon , jest jedną z nowszych kreacji w Orvontonie , siódmym

superwszechświecie.

Wielki wszechświat jest obecnie zorganizowaną i zamieszkałą kreacją. Składa się z siedmiu

superwszechświatów, z ogólnym potencjałem ewolucyjnym dochodzącym do około siedmiu

bilionów zamieszkałych planet, nie mówiąc już o wiecznych sferach kreacji centralnej. Jednak to

orientacyjne oszacowanie nie uwzględnia zaprojektowanych sfer administracyjnych, jak również

nie obejmuje odosobnionych grup wszechświatów niezorganizowanych. Postrzępione teraz

obrzeża wielkiego wszechświata stanowią jego nierówne i niewykończone peryferia, co razem z

bardzo niestabilnym stanem całej astronomicznej perspektywy, sugeruje naszym obserwatorom

gwiezdnym, że jak dotychczas nawet siedem superwszechświatów nie jest ukończone. Gdy

poruszamy się w dowolnym kierunku, w granicach wielkiego wszechświata, z jego Boskiego

centrum na zewnątrz, dochodzimy w końcu do zewnętrznych krańców zorganizowanej i

zamieszkałej kreacji, do zewnętrznych kresów wielkiego wszechświata. I blisko tej, zewnętrznej

granicy, w oddalonym kącie owej wspaniałej kreacji, wasz wszechświat lokalny tętni ożywionym

życiem.

Poziomy przestrzeni zewnętrznej . Daleko w przestrzeni, w wielkiej odległości od siedmiu

zamieszkałych superwszechświatów, kumulują się rozległe i niewiarygodnie wielkie obwody sił i

energii materializujących. Pomiędzy obwodami energii siedmiu superwszechświatów a

gigantycznym, zewnętrznym pasem działania sił, istnieje stosunkowo cicha strefa przestrzeni o

niejednakowej szerokości, przeciętnie około czterystu tysięcy lat świetlnych. W tych strefach

przestrzennych nie ma pyłu gwiezdnego – kosmicznej mgły. Nasi badacze, zajmujący się tymi

zjawiskami, mają wątpliwości odnośnie dokładnego statusu sił przestrzennych, istniejących w tej

strefie względnej ciszy, jaka okala siedem superwszechświatów. Jednak około pół miliona lat

świetlnych poza obrzeżami obecnego, wielkiego wszechświata, dostrzegamy początek strefy

gigantycznych operacji energii, których ilość i intensywność narasta na obszarze ponad

dwudziestu pięciu milionów lat świetlnych. Te gigantyczne kręgi ożywionych energii usytuowane

są na pierwszym poziomie przestrzeni zewnętrznej i tworzą ciągły pas aktywności kosmicznych,

okalający całą znaną, zorganizowaną i zamieszkałą kreację.

Jeszcze większe ożywienie występuje poza tymi rejonami, ponieważ fizycy z Uversy wykryli

wczesne oznaki siły, świadczące o jej pojawieniu się ponad pięćdziesiąt milionów lat świetlnych

poza najdalszym zasięgiem fenomenu pierwszego poziomu przestrzeni zewnętrznej. Aktywność

taka oznacza niewątpliwie organizację materialnych kreacji drugiego poziomu przestrzeni

zewnętrznej, we wszechświecie nadrzędnym.

Wszechświat centralny jest wieczną kreacją; siedem wszechświatów to kreacje czasowe;

przeznaczeniem czterech poziomów przestrzeni zewnętrznej jest bez wątpienia wyniknięcie-

rozwinięcie ostateczności kreacji. Są jednak tacy, którzy utrzymują, że Nieskończony nigdy nie

znajdzie pełni ekspresji poniżej nieskończoności i tym samym postulują dodatkową i nie

objawioną kreację poza czwartym, najdalszym poziomem przestrzeni, ewentualny wciąż

rozszerzający się, nigdy niekończący się wszechświat nieskończoności. W teorii nie wiemy jak

można ograniczyć nieskończoność Stwórcy, czy też potencjalną nieskończoność kreacji,

uważamy jednak, że wszechświat nadrzędny ma ograniczenia, tak jak istnieje i jak jest

zarządzany, że jest definitywnie określony i ograniczony na swych zewnętrznych krawędziach

przez otwartą przestrzeń.

2. DOMENY ABSOLUTU NIEUWARUNKOWANEGO

Gdy astronomowie z Urantii patrzą, przez swoje coraz mocniejsze teleskopy, w tajemnicze

obszary przestrzeni zewnętrznej i dostrzegają zdumiewającą ewolucję prawie niezliczonych

wszechświatów fizycznych, powinni sobie uświadomić, że przypatrują się wprowadzaniu w życie

wspaniałych, niezbadanych planów Architektów Wszechświata Nadrzędnego. Naprawdę mamy

dowody, wskazujące na obecność wpływów pewnych rajskich osobowości, tu i ówdzie, na

obszarach rozległych przejawów energii, tak charakterystycznych teraz dla regionów

zewnętrznych, patrząc jednak z szerszej perspektywy, regiony przestrzeni, rozpościerające się

poza zewnętrznymi granicami siedmiu superwszechświatów, są generalnie uznawane za

domeny Absolutu Nieuwarunkowanego.

Chociaż nieuzbrojone oko ludzkie może dostrzec zaledwie dwie lub trzy mgławice poza

granicami superwszechświata Orvontonu, wasze teleskopy odkrywają dosłownie miliony

wszechświatów fizycznych, będących w trakcie formowania. Większość domen gwiezdnych,

wizualnie dostępnych penetracji waszych dzisiejszych teleskopów, znajduje się w Orvontonie,

jednak większe teleskopy, przy użyciu techniki fotograficznej, przenikają daleko poza granice

wielkiego wszechświata, do domen przestrzeni zewnętrznej, gdzie istnieją niezliczone

wszechświaty, będące w stadium organizacji. I są jeszcze miliony innych wszechświatów,

znajdujących się poza zasięgiem waszych współczesnych instrumentów.

W niezbyt odległej przyszłości, nowe teleskopy odsłonią przed zdziwionym wzrokiem

astronomów Urantii nie mniej niż 375 milionów nowych galaktyk, położonych w odległych

rejonach przestrzeni zewnętrznej. Jednocześnie te właśnie, mocniejsze teleskopy, wyjawią, że

wiele wysp-wszechświatów, o których uprzednio sądzono, że leżą w przestrzeni zewnętrznej,

faktycznie stanowi część galaktycznego systemu Orvontonu. Siedem superwszechświatów wciąż

rośnie, obrzeża każdego z nich stopniowo się poszerzają, nowe mgławice wciąż się stabilizują i

organizują, a niektóre z tych mgławic, które astronomowie z Urantii uważają za

pozagalaktyczne, leżą w istocie na skraju Orvontonu i podróżują razem z nami.

Obserwatorzy gwiezdni na Uversie dostrzegają, że wielki wszechświat otoczony jest przez

zaczątki wielu szeregów gromad gwiezdnych i planetarnych, całkowicie otaczających

koncentrycznymi pierścieniami obecnie zamieszkałą kreację, na które składają się niezliczone

wszechświaty zewnętrzne. Fizycy z Uversy obliczają, że energia i materia tych zewnętrznych i

niezbadanych rejonów już teraz wielokrotnie przekracza całkowitą masę materialną i ładunek

energetyczny, zawarty we wszystkich siedmiu superwszechświatach. Zostaliśmy poinformowani,

że przeobrażenia siły kosmicznej, zachodzące na tych poziomach przestrzeni zewnętrznej, są

dziełem rajskich organizatorów siły. Wiemy również, że siły takie pojawiają się przed tymi

energiami fizycznymi, które obecnie aktywizują wielki wszechświat. Dyspozytorzy mocy z

Orvontonu nie mają jednak nic do czynienia z tymi, bardzo odległymi domenami, tak samo

ruchy energii tam dostrzegalnie nie są połączone z obwodami mocy zorganizowanej i

zamieszkałej kreacji.

Bardzo mało wiemy o tym, co oznaczają te kolosalne fenomeny przestrzeni zewnętrznej. W

stadium tworzenia jest większa kreacja przyszłości. Możemy dostrzec jej bezmiar, możemy

zauważyć jej rozciągłość i odczuwać jej majestatyczne rozmiary, jednak z drugiej strony niewiele

więcej wiemy o tych domenach, niż wiedzą astronomowie z Urantii. Tak dalece jak się

orientujemy, nie ma w tym zewnętrznym pierścieniu mgławic, słońc i planet, żadnych istot

materialnych klasy ludzkiej, żadnych aniołów czy innych istot duchowych. Ta odległa domena

leży poza jurysdykcją i administracją rządów superwszechświatów.

W całym Orvontonie przeważa opinia, że w trakcie tworzenia jest nowy typ kreacji, ta klasa

wszechświatów, które mają stać się sceną przyszłych działań gromadzącego się teraz Korpusu

Finalizmu, i jeśli nasze przypuszczenia są prawdziwe, nieskończona przyszłość może przynieść

wam wszystkim te same, przepiękne zdarzenia, jakie nieskończona przeszłość dała waszym

nestorom i poprzednikom.

3. POWSZECHNA GRAWITACJA

Wszelkie formy siły-energii – materialne, umysłowe czy duchowe – podlegają pewnym

ujęciom, powszechnym obecnościom, które nazywamy grawitacją. Osobowość także podlega

grawitacji – wyłącznemu obwodowi Ojca, a chociaż jest to wyłącznie Ojcowski obwód, nie jest

on oddzielony od innych obwodów; Ojciec Uniwersalny jest nieskończony i działa we

wszystkich czterech, absolutnych obwodach grawitacyjnych wszechświata nadrzędnego,

wymienionych poniżej:

1. Grawitacja osobowości Ojca Uniwersalnego.

2. Grawitacja duchowa Wiecznego Syna.

3. Grawitacja umysłowa Wspólnego Aktywizatora.

4. Kosmiczna grawitacja Rajskiej Wyspy.

Te cztery obwody nie są związane z dolnym centrum siły Raju; nie są one ani siłą, ani energią,

ani obwodami mocy. Są to absolutne obwody obecności i tak jak Bóg, są one niezależne od czasu

i przestrzeni.

W związku z tym ciekawe będzie przytoczyć pewne obserwacje, dokonane w ostatnich

tysiącleciach na Uversie przez korpus badaczy grawitacji. Ta grupa specjalistów doszła do

następujących wniosków, dotyczących różnych systemów grawitacyjnych we wszechświecie

nadrzędnym:

1. Grawitacja fizyczna . Wyliczywszy całkowitą sumę obciążenia grawitacji fizycznej

wielkiego wszechświata, pracowicie porównali te odkrycia z szacowaną całkowitą, obecnie

aktywną grawitacją absolutną. Obliczenia te wykazują, że całkowite funkcjonowanie grawitacji

wielkiego wszechświata stanowi bardzo małą część szacowanego przyciągania grawitacyjnego

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: