001.Przedmowa.pdf

PRZEDMOWA

W umysłach śmiertelników Urantii – tak bowiem nazywa się wasz świat – panuje wielki zamęt

odnośnie znaczenia takich pojęć jak Bóg, boskość i Bóstwo. Istoty ludzkie są jeszcze bardziej

zdezorientowane i niepewne, gdy idzie o związki wzajemne Boskich osobowości, określanych

tak różnorodnymi nazwami. Z powodu takiego ubóstwa pojęciowego i związanego z nim

wielkiego chaosu ideowego, otrzymałem polecenie zredagowania tego oświadczenia

wprowadzającego, aby wyjaśnić znaczenia, jakie powinno się przydawać pewnym symbolom

słownym, kiedy te mogą być z kolei używane w przekazach, które zespół objawiających prawdę

istot z Orvontonu przetłumaczył na język angielski Urantii, zgodnie z otrzymanym

upoważnieniem.

W naszych staraniach, zmierzających do poszerzenia świadomości kosmicznej i wzbogacenia

percepcji duchowej człowieka, niezmiernie trudno jest przedstawić rozszerzone pojęcia i

zaawansowaną prawdę, kiedy ograniczeni jesteśmy do zawężonego języka danego świata. Jednak

nasze powiernictwo skłania nas do czynienia wszelkich wysiłków, aby przekazać nasze znaczenia

przy użyciu symboli słownych języka angielskiego. Zostaliśmy poinstruowani, że tylko wtedy

mamy wprowadzać nowe określenia, kiedy pojęcie, które ma być przedstawione, nie posiada

angielskiego odpowiednika, którego można by użyć do wyrażenia tego, nowego pojęcia,

częściowo, czy nawet z większym lub mniejszym wypaczeniem znaczenia.

Aby ułatwić zrozumienie i zapobiec dezorientacji u każdego śmiertelnika, który może

zgłębiać te przekazy, uważamy, że rozsądnie będzie przedstawić w tym, wstępnym oświadczeniu,

zarys znaczeń przypisywanych wielu słowom angielskim, używanym na określenie Bóstwa i

pewnych pojęć z nim związanych, dotyczących rzeczy, znaczeń i wartości rzeczywistości

wszechświatowej.

Żeby jednak opracować tę przedmowę, dotyczącą definicji oraz ograniczeń terminologii,

należy przewidzieć stosowanie danych określeń w następujących dalej prezentacjach.

Przedmowa ta nie jest zatem oświadczeniem zupełnie skończonym; jest ona tylko

przewodnikiem po definicjach, mającym pomóc tym, co będą czytali następujące dalej przekazy,

traktujące o Bóstwie oraz wszechświecie wszechświatów, przekazy opracowane przez komisję z

Orvontonu, posłaną w tym celu na Urantię.

Wasz świat, Urantia, jest jedną z wielu podobnych jej, zamieszkałych planet, wchodzących w

skład wszechświata lokalnego Nebadonu. Wszechświat ten, wraz z podobnymi kreacjami,

tworzy superwszechświat Orvonton, a z jego stolicy, Uversy, przybywa nasza komisja. Orvonton

jest jednym z siedmiu ewolucyjnych superwszechświatów czasu i przestrzeni, które krążą wokół

kreacji boskiej doskonałości bez początku i końca – centralnego wszechświata Havony. W sercu

tego wiecznego, centralnego wszechświata, znajduje się stacjonarna Wyspa Raj, geograficzne

centrum nieskończoności i miejsce pobytu wiecznego Boga.

Siedem rozwijających się superwszechświatów, w połączeniu z centralnym i boskim

wszechświatem, nazywamy zazwyczaj wielkim wszechświatem ; są to kreacje obecnie

zorganizowane i zamieszkałe. Wszystkie one stanowią część wszechświata nadrzędnego ,

obejmującego również nie zamieszkałe, ale będące w stadium organizacji, wszechświaty

przestrzeni zewnętrznej.

I. BÓSTWO I BOSKOŚĆ

Wszechświat wszechświatów obrazuje zjawiska działalności Bóstwa na zróżnicowanych

poziomach kosmicznych rzeczywistości, znaczeń rozumowych i wartości ducha, jednak

wszystkie te działania – osobowe i inne – są bosko koordynowane.

BÓSTWO można uosabiać jako Boga, jest ono również przedosobowe i superosobowe, w

zakresie niezupełnie zrozumiałym dla człowieka. Bóstwo charakteryzuje cecha jedności –

aktualnej lub potencjalnej – na wszystkich nadmaterialnych poziomach rzeczywistości; a ta

jednocząca cecha jest najlepiej rozumiana przez istoty stworzone jako boskość.

Bóstwo działa na poziomie osobowym, przedosobowym i superosobowym. Łącznie Bóstwo

działa na siedmiu następujących poziomach:

1. Statyczny – samowystarczalne i samoistne Bóstwo.

2. Potencjalny – samowolne i samo określające cel Bóstwo.

3. Asocjacyjny – uosabiające się i bosko zbratane Bóstwo.

4. Stwórczy – rozdzielające się i bosko objawione Bóstwo.

5. Ewolucyjny – rozprzestrzeniające się i utożsamiające się ze stworzonym Bóstwo.

6. Najwyższy – doświadczające i jednoczące stworzonego ze Stwórcą Bóstwo. Bóstwo

działające na pierwszym poziomie utożsamiania się ze stworzonym, jako czasowo-przestrzenni

najwyżsi władcy wielkiego wszechświata, co czasem określa się Najwyższością Bóstwa.

7. Ostateczny – rozprzestrzeniające się i czas oraz przestrzeń przekraczające Bóstwo. Bóstwo

wszechmocne, wszechwiedzące i wszechobecne. Bóstwo działające na drugim poziomie

jednoczącej ekspresji boskości, jako efektywni najwyżsi władcy i absoniczni podtrzymywacze

wszechświata nadrzędnego. Porównując z działaniem Bóstw na rzecz wielkiego wszechświata, ta

absoniczna funkcja we wszechświecie nadrzędnym równoznaczna jest z nadrzędną kontrolą

wszechświata i z jego najwyższym podtrzymywaniem, czasami nazywana jest też Ostatecznością

Bóstwa.

Poziom skończony rzeczywistości charakteryzuje się życiem istoty stworzonej i

ograniczeniami czasowo-przestrzennymi. Rzeczywistości skończone mogą nie mieć końca, ale

zawsze mają początek – są stworzone. Poziom Najwyższości Bóstwa można sobie wyobrazić

jako funkcję, w odniesieniu do bytów skończonych.

Poziom absoniczny rzeczywistości charakteryzuje się rzeczami i istotami bez początku czy

końca oraz przekroczeniem czasu i przestrzeni. Absonici nie są stworzeni; oni wyniknęli – po

prostu są. Ostateczny poziom Bóstwa oznacza funkcję, w odniesieniu do rzeczywistości

absonicznych. Ilekroć czas i przestrzeń są przekroczone, bez znaczenia w jakiej części

wszechświata nadrzędnego, takie absoniczne zjawisko jest działaniem Ostateczności Bóstwa.

Poziom absolutny jest bez początku, bez końca, bez czasu i bez przestrzeni. Przykładowo, w

Raju czas i przestrzeń nie istnieją; czasowo-przestrzenny status Raju jest absolutny.

Egzystencjalnie, ten poziom jest osiągalny przez Rajskie Bóstwa w Trójcy, ale ten trzeci poziom

jednoczącej ekspresji Bóstwa nie jest w pełni zjednoczony empirycznie. Kiedykolwiek,

gdziekolwiek i jakkolwiek funkcjonuje absolutny poziom Bóstwa, przejawiają się rajskie,

absolutne wartości i znaczenia.

Bóstwo może być egzystencjalne, tak jak w Wiecznym Synu; empiryczne, tak jak w Istocie

Najwyższej; asocjacyjne, tak jak w Bogu Siedmiorakim; niepodzielne, tak jak w Rajskiej Trójcy.

Bóstwo jest źródłem wszystkiego tego, co boskie. Bóstwo jest charakterystycznie i

nieodmiennie boskie, ale nie wszystko to, co jest boskie, musi być Bóstwem, chociaż będzie

skoordynowane z Bóstwem i będzie zmierzało do pewnego stadium zjednoczenia z Bóstwem –

duchowego, umysłowego czy osobowego.

BOSKOŚĆ jest charakterystyczną, jednoczącą i koordynującą własnością Bóstwa.

Boskość jest rozumiana przez istotę stworzoną jako prawda, piękno i dobroć; w osobowości

jest odwzajemniana jako miłość, miłosierdzie i służba; na poziomach bezosobowych objawia się

jako sprawiedliwość, moc i władza.

Boskość może być doskonała – kompletna – jak na poziomie egzystencjalnym i na poziomie

Stwórcy w rajskiej doskonałości; może być niedoskonała, jak na poziomie empirycznym oraz

istoty stworzonej w ewolucji czasowo-przestrzennej; może też być względna, ani doskonała ani

też niedoskonała, tak jak na pewnych poziomach związków egzystencjalno-empirycznych w

Havonie.

Gdy próbujemy wyobrazić sobie doskonałość, we wszystkich stadiach i formach jej

zależności, napotykamy siedem jej rodzajów, możliwych do wyobrażenia:

1. Absolutna doskonałość we wszystkich aspektach.

2. Absolutna doskonałość w niektórych stadiach i względna doskonałość we wszystkich

innych aspektach.

3. Absolutne, względne i niedoskonale aspekty doskonałości w różnorodnych związkach.

4. Absolutna doskonałość w niektórych przejawach, niedoskonałość we wszystkich innych.

5. Absolutna doskonałość bez żadnego ukierunkowania, względna doskonałość we

wszystkich przejawach.

6. Absolutna doskonałość bez żadnego stadium, względna w niektórych stadiach,

niedoskonałość w pozostałych.

7. Absolutna doskonałość bez żadnego atrybutu, niedoskonałość we wszystkich atrybutach.

II. BÓG

Rozwijające się istoty śmiertelne mają nieodparte skłonności do symbolizowania swych

skończonych idei Boga. Świadomość obowiązku moralnego człowieka i jego duchowy idealizm

reprezentują poziom wartości – rzeczywistość empiryczną – która jest trudna do symbolizacji.

Kosmiczna świadomość zakłada uświadomienie sobie Pierwszej Przyczyny, jednej i jedynej

rzeczywistości bezprzyczynowej. Bóg, Ojciec Uniwersalny, działa na trzech osobowych

poziomach Bóstwa, mających podnieskończoną wartość i względną ekspresję boskości:

1. Przedosobowy – jak w służbie fragmentów Ojca, takich jak Dostrajacze Myśli.

2. Osobowy – jak w doświadczeniu ewolucyjnym istot stworzonych i zrodzonych.

3. Superosobowy – jak w wynikłej egzystencji pewnych istot absonicznych i związanych z

absonicznymi.

BÓG jest symbolem słownym, określającym wszystkie uosobienia Bóstwa. Określenie to

wymaga odrębnego zdefiniowania na każdym, osobowym poziomie funkcjonowania Bóstwa i

musi być z kolei dalej redefiniowane w obrębie każdego z tych poziomów, jako że określenie to

może być używane do oznaczenia zróżnicowanych, partnerskich i podporządkowanych

uosobień Bóstwa, na przykład Rajskich Synów Stwórcy – ojców wszechświatów lokalnych.

Określenie Bóg, tak jak my się nim posługujemy, można rozumieć następująco:

Według określenia – jako Bóg Ojciec.

Według kontekstu – kiedy używa się go przy omawianiu jakiegokolwiek pojedynczego

poziomu czy związku Bóstwa. W wypadku wątpliwości, odnośnie dokładnej interpretacji słowa

Bóg, zaleca się odnosić je do osoby Ojca Uniwersalnego.

Określenie Bóg zawsze znamionuje osobowość . Bóstwo może, ale nie musi, odnosić się do

Boskich osobowości.

Słowo BÓG używane jest w tych przekazach w następujących znaczeniach:

1. Bóg-Ojciec – Stwórca, Władca i Podtrzymywacz. Ojciec Uniwersalny, Pierwsza Osoba

Bóstwa.

2. Bóg-Syn – Partnerski Stwórca, Zarządzający Duchem i Duchowy Administrator. Wieczny

Syn, Druga Osoba Bóstwa.

3. Bóg-Duch – Wspólny Aktywizator, Uniwersalny Integrator i Obdarzający Umysłem.

Nieskończony Duch, Trzecia Osoba Bóstwa.

4. Bóg Najwyższy – Bóg czasu i przestrzeni, aktualizujący się albo rozwijający się. Osobowe

Bóstwo realizujące czasowo-przestrzenne, empiryczne dokonania, utożsamiające stworzonego

ze Stwórcą we współdziałaniu. Istota Najwyższa osobiście doświadcza jedności Bóstwa, jako

rozwijający się i empiryczny Bóg ewolucyjnych istot czasu i przestrzeni.

5. Bóg Siedmioraki – Osobowość Bóstwa aktualnie działająca gdzieś w czasie i przestrzeni.

Osobowe Rajskie Bóstwa oraz ich stwórczy towarzysze, działający we wszechświecie centralnym

oraz poza jego granicami, uosabiające moc jako Istota Najwyższa, na pierwszym poziomie istoty

stworzonej, w jednoczącym objawianiu Bóstwa w czasie i przestrzeni. Poziom ten, wielki

wszechświat, jest domeną czasowo-przestrzennego zstępowania rajskich osobowości, w

połączeniu z podobnym, czasowo-przestrzennym wznoszeniem się istot ewolucyjnych.

6. Bóg Ostateczny – wynikający Bóg superczasu i przewyższonej przestrzeni. Drugi

empiryczny poziom jednoczącego przejawiania się Bóstwa. Bóg Ostateczny implikuje pełne

urzeczywistnienie zsyntetyzowanych, absoniczno-superosobowych, czas-przestrzeń

przekraczających i wynikniętych-empirycznych wartości, koordynowanych na ostatecznych,

stwórczych poziomach rzeczywistości Bóstwa.

7. Bóg Absolutny – empirycznie tworzący się Bóg przewyższonych wartości superosobowych

i znaczeń boskości, obecnie egzystencjalny jako Bóstwo-Absolut . Jest to trzeci poziom

jednoczącego przejawiania się i rozprzestrzeniania się Bóstwa. Na tym superstwórczym

poziomie, Bóstwo doświadcza wyczerpania potencjału uosabiającego, napotyka pełnię boskości i

wyczerpuje możliwości samoobjawiania się dla kolejnych i progresywnych poziomów innego

uosobienia. Bóstwo teraz napotyka Absolut Nieuwarunkowany, wkracza doń i utożsamia się z

nim.

III. PIERWSZE ŹRÓDŁO I CENTRUM

Całościowa, nieskończona rzeczywistość, jest egzystencjalna w siedmiu stadiach i jako

siedem partnerskich Absolutów:

1. Pierwsze Źródło i Centrum.

2. Drugie Źródło i Centrum.

3. Trzecie Źródło i Centrum.

4. Wyspa Raj.

5. Bóstwo-Absolut.

6. Absolut Uniwersalny.

7. Absolut Nieuwarunkowany.

Bóg, jako Pierwsze Źródło i Centrum, jest pierwotny w odniesieniu do całości rzeczywistości

– jest to pierwotność nieuwarunkowana. Pierwsze Źródło i Centrum jest nieskończony, jak

również wieczny i jest zatem ograniczony czy warunkowany tylko własną wolą.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: