dreamfever_23.pdf

Rozdział23

Skierowałam się w dół ulicy, po tym jak Barrons odszedł, pewna ,że jesteśmy na

właściwym tropie. Przyszło mi do głowy ,że może to kamienie które mieliśmy przy

sobie były przyczyną dla której nie czułam już dłużej bólu. Może w miarę jak się

zbliżaliśmy wytwarzały jakiegoś rodzaju ochronną barierę. Zostały stworzone do

zahamowania i zapanowania nad książką. Dlaczego nie miałyby chronić

kogokolwiek kto je nosił od jej szkodliwego wpływu?

Pośpieszyłam do skrzyżowania, stanęłam na przydzielonym mi wcześniej rogu i

czekałam

I czekałam

Książka poruszała się bardzo powoli, jakby wybrała się na spacer

— No rusz się do cholery — była transportowana przez wróżkę czy przez

człowieka? Miasto było tak przepełnione wróżkami, że odbierałam je praktycznie na

każdym kanale

Tak jakby mnie usłyszała, zaczęła poruszać się szybciej, kierując się prosto tam gdzie

chcieliśmy

Wtedy nagle, zniknęła

— Co do — obróciłam się wkoło, nastawiając swój radar na wysokie fale

poszukiwania, przeczesując noc. Nie wyczuwałam niczego. Nawet najsłabszego

mrowienia

Zerknęłam z powrotem w dół ulicy. Nigdzie nie było widać Barronsa.

Ani trochę mi się to nie podobało. Nie powinniśmy byli się rozdzielać. To wtedy

zawsze wydarzają się te wszystkie złe rzeczy w filmach, i dokładnie tak się właśnie

czułam w tym momencie, jak bym stała na planie zdjęciowym jakiegoś horroru.

Żadnego światła, sama w mieście pełnym potworów, z antycznym, odczuwającym,

pojemnikiem czystego zła, znajdującym się gdzieś w moim bezpośrednim

sąsiedztwie ale już dłużej nie możliwym do wykrycia przeze mnie, dodatkowo bez

żadnego pomysłu co dalej robić

Obróciłam się wkoło, trzymając kamienie w jednej ręce a włócznię w drugiej

— Barrons? — wysyczałam pilnie. Nie było odpowiedzi

Tak samo nagle jak zniknęła, znalazła się z powrotem na moim radarze. Ale teraz

była za mną!

Ponownie zawołałam Barronsa. Kiedy wciąż nie było odpowiedzi, włożyłam

włócznię pod ramie, wyciągnęłam telefon komórkowy i wybrałam jego numer

Kiedy odebrał, powiedziałam ,że się przemieściła i gdzie

— Czekaj na mnie. Zaraz tam będę

— Ale ona się porusza. Zgubimy ją. Kieruj się na wschód — rozłączyłam się i

ruszyłam za książką

Pędziłam za nią starając się ją dogonić, kiedy nagle się zatrzymała i wtedy

poczułam ,że byłam bliżej niej niż początkowo sądziłam. O wiele bliżej. Wszystkie

wibrację które dzisiaj odbierałam od książki były jakieś zachwiane

Zamarłam

Była tuż za rogiem, może dwadzieścia stóp ode mnie

Jeśli podejdę do krawędzi budynku i zajrzę za róg, to ją zobaczę

Mogłam ją tam poczuć, całkowicie spokojną, pulsującą mroczną energią. Co ona

robiła? Czy to był jej pomysł na zabawę w kotka i myszkę? Czy była.....rozbawiona?

Znowu zaczęła się przemieszczać. W moim kierunku

Gdzie do cholery był Barrons?

Przystanęłam

Czy ona próbowała do mnie przemówić? Jeśli tak, to zadziałało

Co jeśli Ryodan się mylił? Co jeśli bestia miała ciało i mogła rozedrzeć mnie na

strzępy? Co jeśli ten kto ją nosił miał broń i odstrzeli mi głowę? Obawiałam się ,że

jeśli się wycofam książka mogłaby odebrać to jako oznakę słabości, w taki sam

sposób w jaki lew wyczuwa strach i ruszyć za mną

Nastroiłam się najbardziej odważnie jak mogłam i ruszyłam do przodu

Też się przesunęła

Wzdrygnęłam się. Była za rogiem

Co ją transportowało? Co robiła? Co planowała? Ta niewiedza mnie zabijała

Byłam sidhe - seer . Byłam wykrywaczem Przedmiotów Magicznych. To do tego

zostałam stworzona

Zacisnęłam zęby, wyprostowałam ramiona, ruszyłam do rogu i stanęłam twarzą w

twarz z czystym psychopatą

Uśmiechał się do mnie i naprawdę wołałabym aby tego nie robił, ponieważ jego zęby

były jak ostrza piły łańcuchowej które warczały bez końca poza cienkimi ustami.

Zgrzytał nimi na mnie i śmiał się. Jego oczy były czarnymi otchłaniami bez granic.

Wysoki i wychudzony, pachniał jak coś martwego, jak trumny z gnijacymi

podszewkami, krwią i szaleństwem.

Jego ręce były białe i powiewały jak umierające ćmy. Jego dłonie miały usta ze

srebrnymi ostrzami. Pod jednym ramieniem trzymał niewinnie wyglądającą, twardą

okładkę.

Ale to nie Sinsar Dubh wywołała moje dreszcze

Gapiłam się w twarz psychopaty

To kiedyś był Derek O'Bannion.

Miałam włócznię a O'Bannion zjadał Unseelie, więc dźgniecie go być może by go

zabiło. Ale jeśli bym go zabiła, gdzie skierowałaby swoją pełną uwagę Sinsar Dubh

w następnej kolejności

Na mnie

Nagle przestał się śmiać i wyciągnął książkę spod ramienia. Trzymał ją obiema

rękami w odległości możliwe najbardziej oddalonej od ciała i przez moment

myślałam ,że mi ją daje

Byliśmy tak blisko ,że gdybym tylko chciała mogłabym sięgnąć i ją wziąć. Jednakże

za nic na świecie bym tego nie zrobiła

Potem szarpnął i obrócił tom tak jakby tekst ( jeśli w środku było w ogóle coś co

przypominało tekst) był do góry nogami, nieczytelny

Z jego ust wychodził zgrzyt metalu o metal, otwierał i zamykał usta tak jakby

próbował sformułować słowa ale nic z nich nie wychodziło

Przez chwilę, dostrzegłam biel wokół jego źrenic. Czy to było przerażenie w jego

oczach? Czy on właśnie powiedział ' pomocy ' tymi metalowymi zębami? Chciałam

uciekać. Nie mogłam przestać patrzeć

Wtedy jego oczy znowu zrobiły się całkowicie czarne, a jego ciało drgało

konwulsyjnie, tak jakby dostał rozkaz poruszania się i opierania w tym samym czasie

Jego palce zamknęły się na skraju książki i nie była to już dłużej nieszkodliwa twarda

okładka. Moim oczom ukazał się masywny antyczny, śmiertelny, czarny tom ze

skomplikowanymi zamkami, i one wszystkie puściły otwierając książkę w dłoniach

O’Banniona. W tej chwili wiedziałam ,że cokolwiek co zostało z Dereka O' Banniona

wewnątrz tego psychopaty nie chciało otworzyć książki. Chciało śmierci bez

zerknięcia choćby na jedną stronę. Nawet na jedną linijkę

Jednocześnie był zmuszony aby ją otworzyć

Jego palce zaczęły płonąć, potem paliły się jego ręce a on krzyczał

Płomienie objęły jego ramiona, poruszając się w dół jego klatki i nóg ,ogarniając jego

twarz i nagle Derek O'Bannion płonął jak biało czerwona gorąca pochodnia i

eksplodował zmieniając się w popiół który odrzuciło na dziesięć stóp w każdym

kierunku

Gorączkowo próbowałam się oczyścić, rękoma wyczesując popiół z włosów i

wypluwając go z ust

Lodowaty podmuch rozwiał to co kiedyś było O’Bannionem.

Sinsar Dubh znalazła się na chodniku u mych stóp

Otwarta

Tłumaczenie agaz.7@wp.pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: