Barker Clive - Księga Krwi V.pdf - Barker Clive - kobazyl

Clive Barker

Księgi krwi V

(Przełożyła: Beata Jankowska-Rosadzińska)

Każde ciało jest księgą krwi.

Gdziekolwiek je otworzysz, jest czerwone.

ZAKAZANY

Jak doskonała tragedia, której struktura zagubiona jest w cierpieniu - idealna

geometria dzielnicy Spector Street była widoczna tylko z lotu ptaka. Spacerowanie jej

mrocznymi, brudnymi uliczkami, z jednego betonowego placu do następnego pobudzało

wyobraźnię. Na placu otoczonym murami rosły drzewa, zanim nie okaleczono ich i nie

wyrwano z korzeniami, a wysoka trawa niewiele miała wspólnego ze zdrową zielenią.

Bez wątpienia dzielnica była marzeniem architekta. Miejscy projektanci opłakiwali

projekt zasiedlenia 36 osób na jednym hektarze, ale wychwalali miejsce przeznaczone na plac

zabaw dla dzieci. Spector Street, a dokładniej mówiąc jej podwórza, cieszyły się wątpliwą

reputacją, której w przyszłości miano zaradzić. Na razie projektanci porzucili ją na pastwę

losu. Architekci zajmowali odbudowane domy Georgijczyków na drugim końcu miasta i

prawdopodobnie nigdy nie postawili tu nogi.

Pewnie jednak nie byliby zawstydzeni odstraszającym wyglądem dzielnicy, nawet

gdyby tu przyjechali. Ich dziecinne umysły były równie wspaniałe, jak jej precyzyjna

geometria. To ludzie zniszczyli Spector Street. Nawet nie sprzeciwiali się temu oskarżeniu.

Helen rzadko widywała centrum miasta tak zdewastowane. Porozbijane lampy i obdrapane

ściany domów. Samochody, z których wymontowano koła i silniki, a resztę spalono, blokując

wjazd do garaży. W jednym z podwórzy dwa czy trzy dwupoziomowe mieszkania były

całkowicie strawione przez ogień; w oknach i drzwiach sterczały osmolone deski i

skorodowane żelastwo.

Jeszcze bardziej przerażające były graffiti, które specjalnie przyszła obejrzeć,

zachęcona przez Archiego, i nie rozczarowała się. Trudno było uwierzyć patrząc na

różnorodność kompozycji: nazwiska, niemoralne obrazki i doktryny religijne bazgrane

sprayami na każdym dającym się wykorzystać murze. Spector Street istniało od trzech i pół

roku. Ściany, niedawno dziewicze, teraz były tak zniszczone, że Miejski Departament

Czystości stracił nadzieję, iż kiedykolwiek uda się przywrócić je do pierwotnego stanu.

Warstwa bielidła pokrywająca tę wizualną kakofonię zachęcałaby tylko do bazgrania od

nowa.

Helen była w siódmym niebie. Każdy kąt, w który spojrzała, oferował nowe materiały

do jej rozprawy pt. „Graffiti wyrazem miejskiej rozpaczy". Temat skupiał jej ulubione

dyscypliny - socjologię i estetykę - i kiedy wędrowała przez tę szczególną dzielnicę, zaczęła

zastanawiać się, czy ktoś nie napisał już o tym książki. Szła od podwórza do podwórza,

kopiując większość interesujących bazgrołów i zapisując, gdzie je znalazła. Potem poszła do

samochodu po aparat fotograficzny i wróciła w ciekawsze rejony.

Kiepsko jej szło. Nie była ekspertem-fotografem. Promienie październikowego słońca

połyskiwały w kawałkach metalu i potłuczonego szkła, w załamaniach murów. Każdą ścianę

fotografowała w różnych ujęciach, a było ich wiele. Przypomniała sobie, że jej obecne złe

samopoczucie zostanie zrekompensowane, kiedy pokaże te materiały Trevorowi.

- Pisanie po ścianach? - mówił uśmiechając się w ten irytujący, charakterystyczny dla

niego sposób. - Robili to ze sto razy.

Oczywiście, to była prawda. Sami nauczyli ich graffiti - wypełnionych po brzegi

socjologicznym żargonem: pozbawienie praw obywatelskich, wyrzutki społeczeństwa... Ale

pochlebiała sobie, że właśnie ona może znaleźć między tymi bazgrołami coś, czego nie

znaleźli poprzedni analitycy - może jakieś jednoczące konwencje, których mogłaby użyć jako

hasła przewodniego swej rozprawy. Odpowiedni efekt może dać tylko sprawne

skatalogowanie zebranych informacji i zdjęć, zanim je ujawni. Bardzo ważna jest także jakość

zdjęć. Pracowało tu zbyt wiele rąk, zbyt wiele myśli zostało tu uwiecznionych - chociaż,

gdyby znalazła jakiś schemat, jakiś przeważający motyw, miałaby gwarancję, że rozprawa

przyciągnie uwagę poważnych ludzi, a tym samym ona zostanie zauważona.

- Co robisz? - zapytał ktoś stojący za jej plecami. Odwróciła się i zobaczyła młodą

kobietę z wózkiem.

Stała na chodniku. Wyglądała na zmęczoną i zmarzniętą. Dziecko gaworzyło

trzymając w rączce pomarańczowego lizaka.

Helen uśmiechnęła się do kobiety. Wydała jej się stęskniona serdeczności.

- Fotografuję ściany - odpowiedziała.

- Masz na myśli te niemoralne brudy? - zapytała kobieta.

Według oceny Helen mogła mieć najwyżej dwadzieścia lat.

- Napisy i rysunki... - powiedziała Helen, a po chwili dodała: - Tak, niemoralne

brudy.

- Jesteś z Rady Miejskiej?

- Nie, z uniwersytetu.

- To ohydne - powiedziała kobieta spoglądając na ściany. - To nie tylko dzieciaki.

- Nie?

- Dorośli mężczyźni. Także dorośli mężczyźni. Przeklęci. Rozejrzyj się, a zobaczysz

ich wszędzie... - Spojrzała na dziecko, które wyrzuciło lizaka na ziemię. - Kerry? - zawołała

starszego chłopca, ale nie zwrócił na nią uwagi. - Chcą to zamalować? - zapytała.

- Nie wiem. Jestem z uniwersytetu - przypomniała jej Helen.

- Ach! - zdziwiła się, jakby usłyszała coś nowego. - Więc nie masz nic wspólnego z

Radą Miejską?

Barker Clive - Księga Krwi V.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: