Howatch Susan - Czekajace piaski.pdf - Howatch Susan - Zabr7

Susan Howatch

Czekające piaski

Susan Howatch - urodziła się w Anglii w roku 1940. Po ukończeniu studiów prawniczych

na London University wyemigrowała w 1964 roku do Stanów Zjednoczonych. Po jedenastu latach

pobytu w Nowym Jorku przeniosła się do Irlandii; od 1980 roku mieszka na stałe w Wielkiej

Brytanii. W latach sześćdziesiątych napisała cykl krótkich powieści umiejętnie łączących romans z

intrygą kryminalną, m.in. “The Dark Shore” (“Ciemny brzeg”), “The Waiting Sands” (“Czekające

piaski”), “The Devil on Lammas Night”. Saga “Pemnarric” wydana w 1971 roku przyniosła jej

wielki sukces literacki i komercyjny, stając się międzynarodowym bestsellerem. Wielkim

powodzeniem cieszyły się takŜe następne powieści Howatch - “Cashelmara”, “Bogaci są róŜni”,

“Grzechy ojców”, “Koło fortuny”. W ostatnich latach spod pióra pisarki wyszła seria ksiąŜek,

których fabuła dotyczy współczesnego kościoła anglikańskiego: “Glittering Images”, “Glamorous

Powers”, “Scandalous Risks”, “Mystical Paths”.

Prolog

Rachel ciągle jeszcze myślała o Danielu. Stawał jej przed oczami latem, kiedy z

zamglonego nieba lał się na miasto Ŝar, przywołujący wspomnienia innej ziemi, gdzie słońce

rzucało chłodny blask, a morze wysyłało białe opary ku odległym brzegom. Czasem przychodził jej

na myśl w nocy, gdy budziła się bez powodu i siadała na łóŜku, wsłuchując się w nerwowy rytm

miasta, odległego o tysiące kilometrów od jej przeszłości, którą chciała wyrzucić z pamięci.

Myślała teŜ o Danielu, gdy współlokatorki mówiły o miłości i szczęśliwie zakończonych

romansach. Zastanawiała się wtedy, dlaczego tak często wspomina tego męŜczyznę, choć wie juŜ

na pewno, Ŝe nigdy go nie kochała.

Nie urodziła się w Nowym Jorku, mieszkała tu zaledwie od pięciu lat. Jej dom rodzinny

znajdował się w Anglii, w Surrey, nie opodal Londynu, gdzie przyszła na świat jako dziecko

niemłodego juŜ małŜeństwa. PoniewaŜ ojciec był pastorem, przez pierwsze dwadzieścia dwa lata

swego Ŝycia poruszała się w uporządkowanym, staroświeckim światku wiejskiego probostwa.

Chodziła do miejscowej szkoły, po czym podjęła naukę w studium dla sekretarek, gdzie bez

szczególnego wysiłku nabyła niezbędne umiejętności, a następnie wyjechała na pół roku do

Genewy. Po powrocie zaczęła pracować w Londynie.

śycie Rachel toczyło się tym samym torem co i mnóstwa innych dziewcząt. Miała kilka

bliskich przyjaciółek, dobrze czuła się w domu, latem podczas weekendów chętnie grała w tenisa i

ogólnie biorąc była zupełnie zadowolona ze swego losu. Gdyby wówczas ktoś powiedział jej, Ŝe

kiedyś zechce zmienić tę sytuację i wyjedzie za granicę, zdziwiłaby się, a potem oburzyła - Ŝe teŜ

coś takiego mogło komuś przyjść do głowy!

Jedynym barwnym, niezwykłym elementem tego absolutnie zwyczajnego Ŝycia była

przyjaźń z Rohanem Quistem.

Często miała wraŜenie, Ŝe Rohan jest najtrwalszym składnikiem codzienności, w której jego

obecność przez całe lata przebłyskiwała jak kulka rtęci śmigająca po ruchomych piaskach. Zawsze

był przy niej. Razem spędzili dzieciństwo i pierwszą młodość. W jej pamięci przechowało się

wspomnienie, jak kurczowo trzyma się podpórek kojca, a Rohan pędzi po podjeździe na swym

trójkołowym rowerku, by jej pokazać, Ŝe jest wolny i moŜe się samodzielnie poruszać, podczas gdy

ona tkwi w tym niemowlęcym więzieniu. Ale potem nauczył ją jeździć na rowerku, prowadził za

rączkę do przedszkola, wciągał we wszystkie skomplikowane dziecięce zabawy, sprzysięŜenia,

układy, które wiodły do przygody. “Rachel wcale nie jest za mała! - wrzasnął kiedyś na członków

bandy, której przewodził. - Ona jest moją przyjaciółką!” Ciągle ma go przed oczami - chudego,

Ŝylastego ośmiolatka o gęstych włosach koloru słomy i ogromnych, płonących, szarych oczach.

Rachel jest moją przyjaciółką...

A Rohan był dobrym przyjacielem. Gdy juŜ oboje dorośli, długo jeszcze słuŜył jej swym

męskim ramieniem przy wszelkich okazjach towarzyskich; małym, czerwonym volkswagenem

zabierał ją na wypady za miasto podczas weekendów, zaprosił takŜe na bal po majowych

egzaminach w Cambridge, gdzie poznała wielu młodych męŜczyzn, wśród których mogłaby

ewentualnie znaleźć męŜa. “Powiemy, Ŝe jesteśmy kuzynami - zarządził Rohan. - W ten sposób

nikomu nie przyjdzie do głowy, Ŝe mam do ciebie jakieś prawa”. I tak się teŜ stało. Rachel

przetańczyła całą noc, wypiła trochę zbyt duŜo wina, a po śniadaniu w Grantchester, gdy była juŜ

całkiem skonana, Rohan nagle zmaterializował się w łodzi na rzece i bezpiecznie odtransportował

dziewczynę do miasta.

Naturalnie wybuchały teŜ sprzeczki, okresami w ogóle ze sobą nie rozmawiali. Rohan był

uczuciowym ekstrawertykiem, a kiedy miał o coś Ŝal, urządzał prawdziwy popis krasomówstwa,

Rachel zaś, obdarzoną bardziej anglosaskim temperamentem, irytowały takie przedstawienia. Złe

nastroje jednak mijały, słowa szły w zapomnienie i przyjaźń odŜywała na nowo, jak gdyby nic się

nie stało, a Ŝycie toczyło się normalnym trybem.

Ale przybywało im lat i pewne pretensje Rohana stawały się coraz wyrazistsze.

- Dla ciebie wszystko gra - zaatakował Rachel któregoś dnia - ale to ja się staram, ja cię

wszędzie zabieram i przedstawiam znajomym przystojniakom. A coś ty dla mnie zrobiła? Poznałaś

mnie kiedyś z jakąś ładną dziewczyną? No, proszę, odpowiedz.

- Jak moŜesz tak mówić! - oburzyła się Rachel. - A moje koleŜanki szkolne? Ciągle cię im

przedstawiam!

- Zupełnie nie w moim typie! Ale powaŜnie...

- Helen jest bardzo ładna!

- No tak - rzekł Rohan znudzonym tonem, którego uŜywał, gdy chciał wyprowadzić Rachel

z równowagi - ale z wyjątkiem nieszczęsnej Helen zupełnie nie są pociągające.

- Skąd mam wiedzieć, do cholery, która twoim zdaniem jest pociągająca?

- Tylko proszę cię, nie klnij. Nie znoszę, jak kobiety przeklinają.

- Jesteś nie do wytrzymania! - rozpiekliła się Rachel. - Absolutnie nie do zniesienia!

Czuła się jednak winna. A później, gdy na pół roku wyjechała za granicę, by uczyć się

francuskiego, poznała w Genewie Decimę, która była tak róŜna od szkolnych koleŜanek Rachel.

Kiedy półroczny pobyt dobiegł końca, dziewczęta powróciły razem do Anglii i Rachel przy

pierwszej okazji przedstawiła nową przyjaciółkę Rohanowi. Przed powrotem do rodzinnego domu

w Szkocji Decima zatrzymała się na parę dni u Rachel i cała trójka zaplanowała wspólny,

fantastyczny weekend.

- Zabawa będzie nie z tej ziemi - powiedział Rohan, a jego wysunięty podbródek świadczył,

Ŝe stanowczo ma zamiar uŜywać Ŝycia na całego. - Mój kuzyn Charles przyjeŜdŜa z Oksfordu, tak

Ŝe razem będzie nas czwórka. Rachel, pamiętasz Charlesa, profesora historii średniowiecznej?

Pasowałby do ciebie - zawsze powtarzałaś, Ŝe lubisz starszych męŜczyzn... tak, wszystko gra. Ty z

- No i dobrze. W gruncie rzeczy nie jest w moim typie, znacznie bardziej odpowiednia dla

Charlesa. Na pewno będą bardzo szczęśliwi. Ciekawe, Ŝe przez cały rok chc_ mieszkać w

Oksfordzie. Charles zazwyczaj spędzał letnie wakacje w Edynburgu.

A Rachel powiedziała:

- MoŜe zamieszkają w Ruthven.

Ruthven... Nigdy tam nie była, lecz Decima tak często opowiadała o swym rodzinnym

domu, Ŝe w wyobraźni Rachel powstał obraz rezydencj˙˙ d˙˙któ˙˙j nie ˙˙ed˙˙e ˙˙˙˙adna droga.

Tkwiła międz˙˙˙˙˙˙3rami i morz˙˙˙˙dzikim wybrzeŜem ˙˙chodniej Szkocji, dalekim, bezkresnym,

nie tkniętym przez czas. Nieraz myślała, jak miło byłoby odwiedzić Decimę.

Gdy przyszło zaproszenie, małŜeństwo Decimy z Charlesem trwało juŜ dobrze ponad dwa

lata. Rachel dawno pogodziła się z myślą, Ŝe nigdy tam nie pojedzie, gdyŜ Decimie nie zaleŜało na

utrzymywaniu z nią kontaktu i korespondencja niebawem się urwała. Rohan bez skrupułów

wpraszał się od czasu do czasu do Ruthven, by przez parę dni łowić ryby lub zapolować z kuzynem

Charlesem, nie mógł więc zrozumieć, dlaczego Rachel po prostu się nie wybierze. Ona jednak była

zbyt dumna - jeśli Decima pragnie się z nią widzieć, niech przyśle liścik, sama bowiem nie ma

zamiaru pchać się tam, gdzie jej nie chcą.

Wreszcie po dwóch latach pojawiła się okazja, by Rachel odwiedziła Ruthven. ZbliŜał się

koniec lata, dziewczyna właśnie wróciła z wakacji we Florencji i jeszcze nie podjęła pracy, toteŜ

zaproszenie przyszło w porę.

Stempel pocztowy nosił nazwę Kyle of Lochalsh, a adres niewątpliwie został napisany ręką

Decimy. Rachel rozerwała kopertę i z nadzieją na miłe wieści zaczęła czytać, lecz wkrótce jej zapał

się ulotnił; ogarnęło ją oszołomienie, a potem wyraźny niepokój.

“NajdroŜsza Raye - pisała Decima - bardzo mi przykro, Ŝe jestem tak beznadziejną

korespondentką. Nie sądź, proszę, Ŝe skoro niewiele piszę, zupełnie cię zapomniałam. Myślałam

wiele o Tobie, zwłaszcza gdy stwierdziłam, Ŝe nie mam się do kogo zwrócić. Bardzo mi zaleŜy, byś

przyjechała do Ruthven na parę dni. Moje dwudzieste pierwsze urodziny przypadają w przyszłą

niedzielę i byłoby mi duŜo lŜej, jeśli zostałabyś po przyjęciu urodzinowym, które Charles wydaje

dla mnie w sobotę wieczorem. Raye, przyjedź, proszę. MoŜe panikuję bez powodu, ale czułabym

Charlesem, Decima ze mną.

˙˙Decima i Charles pobrali s ię, nim m inęły cztery m iesiące od owego weekendu. Gdy ogło szono zaręczy ny , Rohan rzekł ty lko:

Howatch Susan - Czekajace piaski.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: