Mackiewicz+Józef+-+Kontra.pdf

Józef Mackiewicz

KONTRA

SPIS TREŚCI

Część I – JAK DO TEGO DOSZŁO

Wstęp ........................................................................ 4

Rozdział I Rodzina ............................................... 9

Rozdział II Mitia ..................................................... 18

Rozdział III Zbrodnie i kary .................................... 35

Rozdział IV Wielka radość ...................................... 50

Rozdział V Wielki odwrót ..................................... 68

Część II – SPŁYNĘŁO WODAMI DRAWY

Rozdział I Z szablą w ręku .................................... 91

Rozdział II „Don Camillo” ..................................... 109

Rozdział III Plocken-Pass ...................................... 122

Rozdział IV Czekolada dla dzieci i słowo honoru

dla starszych ...................................... 135

Rozdział V Wieczne pióro chorążego Jacenki ...... 157

Rozdział VI „Konferencja” ..................................... 176

Rozdział VII 1-go czerwca 1945 ............................ 185

Część III – AZJACI

Rozdział I Wiedeń ................................................. 197

Rozdział II Gemona ................................................ 213

Rozdział III Mediolan .............................................. 222

Rozdział IV Święty Teodozjusz Czernichowski .... 230

Rozdział V Rzym ................................................... 240

Rozdział VI Ludzie i konie ..................................... 250

PRZYPISY AUTORA ............................................... 265

ŹRÓDŁA BIBLIGRAFICZNE .................................

CZĘŚĆ PIERWSZA

JAK DO TEGO

DOSZŁO?

* *

Są dwie prawdy na świecie. Pierwsza to ta, która ściśle otacza

ziemię i wiernie odbija w wodzie płynące górą obłoki. Oddaje

echem w górach. Rejestruje dokładnie szum lasu i trzciny nad

jeziorem. Wie gdzie ma leżeć każdy kamień w płytkim potoku i

dlaczego wywołuje odgłos wiecznego plusku. Ta prawda słyszy

najmniejszy szmer owada i najbłahsze słowo ludzkie. Nie

uśmiecha się jednak nigdy, nawet wtedy, gdy świeci słońcem

poprzez płatki jabłoni na wiosnę. Ale też nie marszczy się, nie

wykrzywia oblicza złością nawet "wtedy, gdy z obłoków czyni

chmury i pędzi je nad płaską ziemią zwiastując burzę. Nie okazuje

ani miłości, ani nienawiści. Z niczego nie kpi, gdyż nic, co jest na

ziemi, nie uważa za śmieszne. Nad niczym nie rozrywa szat, gdyż

nic, co jest na ziemi nie wydaje się jej tego godne. Niczego nie

zmienia i niczego nie przeinacza. Kto zabił muchę, ten zabił. Kto

zabił człowieka, ten zabił. Jest idealnie obojętna, bo idealnie

obiektywna. Jest prawdą całkowitą, gdyż przyrodzoną.

Za jedyną jej cechę nadprzyrodzoną poczytywać by można

pewną tajemnicę, dotychczas przez nikogo jeszcze nie zgłębioną:

W jaki sposób, a przede wszystkim w jakim celu, wyrodziła z

siebie, w tym samym lesie i stepie, w miastach i na polu, na lądzie,

na wodzie i w powietrzu — drugą prawdę?

Ta druga prawda składa się pozornie tylko z dobra i zła. Ale

omyliłby się, kto by jej uwierzył na słowo. Gdyż jej dobro i zło są

pojęciami względnymi. Ta prawda nigdy nie spoczywa, a wskutek

tego rzadko odbija dokładnie oblicze rzeczy. Dlatego wykrzywia

się często uśmiechem komizmu lub grymasem złości. Będąc w

ciągłym ruchu ledwo nadążyć może za masą słów i gestów

ludzkich. Twierdzi, że stara się je rejestrować równie dokładnie co

prawda pierwsza, lecz w rzeczywistości stara się je tylko

dopasować do swoich względnych celów, a w pośpiechu życia

wiele przeinacza. Mogłoby się zdawać, że jest powierzchowna jak

poranna mgła, którą rozproszą pierwsze promienie słońca lub

rozpędzi byle poranny wiaterek. Ale tak nie jest. Utrzymuje się

bowiem na powierzchni kurczowo czepiając skrawków pierwszej

prawdy. Rozpłaszczając na ziemi zaklina się na te same lasy, pola i

źródła, powołuje się na świadków, czy to będą trele ptaka, krzyk

rozdzieranego kota, czy krew człowieka, umiejętnie przywołane

przed trybunał wyobraźni ludzkiej; wszakże zawsze z

pominięciem innych świadków... Ta druga prawda umizga się,

wykręca, wznosi ręce do słońca, przeklina deszcz i burzę. Obiecuje

Bóg wie co. Rzadko dotrzymuje.

O ile pierwsza z tych prawd jest milcząca, o tyle druga często

bardzo — propagandowa. O ile pierwsza obojętna, o tyle druga

namiętna. Wiedząc o tym, że nie jest jedną, tym bardziej okrzykuje

się za jedyną, a przez to obowiązującą. I do pewnego stopnia ma

rację, gdyż jest to prawda urzędowa, to znaczy zależna od

urzędowego charakteru ustroju, czy nastroju, w którym jest

głoszona. W skrócie można by powiedzieć o niej, że jest prawdą

koniunkturalnego interpretowania prawdy.

Już z istnienia tych dwóch prawd wynika, co zresztą każdemu

wiadomo, jak trudno jest przedstawić dokładny obraz ludzkiego

losu, nawet człowieka o życiu uregulowanym i prostym. A cóż

dopiero zobrazować los tak skomplikowany, który stał się

udziałem Aleksandra Kolcowa. Kozaka z naddońskiej stanicy!

Gdyby żył dzisiaj, liczyłby lat 97. Ale nie żyje od dnia l czerwca

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: