kwartalnik 1 2007.pdf

EDYCJA POLSKA, Nr 1, GRUDZIEŃ 2007

WWW.WCCM.PL

Adwent–czasprzygotowanianaszychserc

JeŜeli mamy poznać prawdziwie duchową jakość BoŜego Narodzenia,

znaczenie naszego świętowania oraz rytuałów odprawianych w domu czy we

wspólnotachwiernych,musimywiedzieć,czymjestwkraczaniewprzestrzeń,w

której świętowanie staje się moŜliwe dzięki przygotowanym, pełnym pokoju

sercom.

JohnMain,„Radośćtrwania”,tłum.ElŜbietaKopocz,wyd.Salwator,2004

NazbliŜającesięŚwiętaBoŜegoNarodzeniaŜyczymypokojuserca

i aby pragnienie dzielenia się doświadczeniem medytacji stawało się inspiracją trwania we

„wspólnociemiłości”

Redakcja Chrze ś cija ń skiej Medytacji

WCCM.PL

Dialog między liderami dwóch największych na świecie

wspólnot kontemplacyjnych na temat roli

modlitwy kontemplacyjnej w dzisiejszych czasach.

Sarasota, Floryda 7-9 grudnia

Sesja otwarta: Floryda, West Coast Symphony Hall, 7 grudnia, godz. 19:00

Konferencja: Sarasota Hyatt , 8-9 grudnia

(zakwaterowanie w hotelu)

Informacji udzielają Chuckiem i Pat Prescott.

Prosimy o kontakt e-mailowy:

cjprescott@comcast.com

lub telefoniczny: +1 941 378 2521

EDYCJA POLSKA, Nr 1, GRUDZIEŃ 2007

MSZA ŚW. DZIĘKCZYNNA ZA śYCIE

I DZIEŁO JOHNA MAINA

Katedra Westminsterska, Londyn

29 grudnia 2007 godz. 14:30

Mszę odprawi o.Laurence Freeman OSB

Oprawa muzyczna autorstwa Margaret Rizza

O bchody 25 rocznicy śmierci benedyktyńskiego mnicha ojca Johna

Maina (1926-1982) odbyły się w tym roku w czasie Seminarium Johna

Maina w Kanadzie w Orford (Quebec).

Na Seminarium przybyło ponad 200 osób z całego świata w tym

prelegentów, nauczycieli duchowych, osób medytujących oraz

sympatyków, którzy wzięli udział w trzydniowej sesji na temat Ŝycia i dzieła

tego wyjątkowego duchowego nauczyciela i proroka.

W swoim skromnym benedyktyńskim klasztorze w Montrealu,

w latach 1977-1982, John Main zapoczątkował duchowe odrodzenie, które

po dzień dzisiejszy wydaje bogate owoce na całym świecie.

N auki Johna Maina stały się bezcennym drogowskazem dla wszystkich wkraczających i idących

ścieŜką Medytacji. W swoich 250 zarejestrowanych na taśmach naukach przekazał on wagę głębszego

rozumienia ciszy, spokoju i prostoty poprzez codzienną praktykę modlitwy kontemplacyjnej.

Z tekstu Paula Harrisa, cało ść na www.wccm.pl

JOHN MAIN SEMINAR 2008

14 -17 sierpnia

Mainz

Niemcy

Seminarium poprowadzi Kardynał Walter Kasper

Więcej informacji na niemieckiej stronie www.jms2008.de a takŜe w nastepnym numerze „Chrześcijańskiej Medytacji”

EDYCJA POLSKA, Nr 1, GRUDZIEŃ 2007

„WSPÓLNOTA MIŁO Ś CI”: PIELGRZYMKA REKOLEKCYJNA

Dla Oblatów Benedyktyńskich WCCM -

prowadzona przez o. Laurence’a Freemana OSB: Włochy, 31 marca - 8 kwietnia 2008

To, pierwsza międzynarodowa pielgrzymka i rekolekcje Wspólnoty Oblatów WCCM, upamiętniające

ćwierćwiecze istnienia wspólnoty medytacyjnej powstałej z inspiracji Johna Maina i jej wzrostu jako „wspólnoty

miłości” zakorzenionej w milczeniu, trwaniu w ciszy i prostocie. W codziennym rytmie Reguły św. Benedykta

będziemy wspólnie przeŜywać: medytację, lectio, liturgię godzin i Mszę św. Rozpoczniemy rekolekcjami w

ciszy na Monte Olivieto Maggiore (XIII wieczne, wkomponowane w naturalne piękno terenu opactwo

macierzyste zakonu), gdzie powita nas opiekun Światowej Wspólnoty Medytacji Chrześcijańskiej, przełoŜony

generalny Benedyktynów Kongregacji Oliwetańskiej. Po rekolekcjach odbędzie się pielgrzymka do róŜnych

miejsc związanych z benedyktynami, która zakończy się w Rzymie liturgią w obecności przeora zakonu

San Anselmo, gdzie znajduje się uniwersytet benedytktyński, na którym studiował John Main w okresie trwania

II Soboru Watykańskiego.

Informacji udziela: Trish Panton: pantonamdg@ozemail.com.au

..........................................................................................................................................

MEDYTACYJNE REKOLEKCJE W CISZY NA MONTE OLIVIETO

2-10 sierpnia 2008

Rekolekcje poprowadz ą o.Laurence Freeman, Robert Kiely i Giovanni Felicioni

Potrzeba miłości jest głęboko wpisana w ludzką naturę.

KaŜdy z nas odkrywa w swoim Ŝyciu róŜne aspekty i formy

miłości, zauwaŜając równieŜ, Ŝe to co przynosi

największą radość staje się równieŜ powodem

przeogromnego bólu. śycie moŜna postrzegać jako

poszukiwanie tego zródła miłości, która manifestuje

się na tak wiele sposobów. Podczas tych rekolekcji

tematem rozwaŜań o. Laurence’a bedą róŜne

formy miłości i sposoby naszego ich rozumienia

(lub błędnego rozumienia). Opierając się na

tradycji Johna Maina, o. Freeman skupi się na problemie,

w jaki sposób medytacja odsłania tajemnicę Ŝródła miłości.

Rekolekcje kierowane są do wszystkich, którzy pragną oŜywić

duchową podróŜ, zarówno ci, którzy dopiero zaczynają medytować

jak i ci bardziej doświadczeni. W połowie czasu trwania rekolekcji moŜliwa

będzie krótka pielgrzymka do pobliskiego klasztoru San Antimo.

Rezerwacja miejsc i dalsze informacje: WCCM International Centre w Londynie,

e-mail: mail@wccm.org lub na stronie www.wccm.org

EDYCJA POLSKA, Nr 1, GRUDZIEŃ 2007

List

o. Laurencea Freemana OSB

DYREKTORA Ś WIATOWEJ WSPÓLNOTY

MEDYTACJI CHRZE Ś CIJA Ń SKIEJ

Najdro Ŝ si Przyjaciele,

N a początku jest Słowo. Stwierdzenie to

jest dla wiary chrześcijańskiej jak oświetlający

drogę promień światła. RozwaŜając je św. Jan od

KrzyŜa mówi, Ŝe chociaŜ Bóg wypowiedział tylko

jedno Słowo, wypowiada je nieustannie. KaŜdy

początek jest jednocześnie zapowiedzią

przychodzácej pełni, dlatego, aby wzrastać i mieć

pewność, Ŝe nasz wzrost odbywa się na

najlepszej z moŜliwych dróg oraz by umieć

porzucać błędnie obierane kierunki, potrzebujemy

ciągłego powrotu do korzeni. Filozofowie przyrody

twierdzą, Ŝe w chwili powstawania wszechświata

energia przekształciła się w materię w ciągu

jednego tryliona trylionów sekundy. Na pytanie:

„Ile czasu na to potrzeba?”, które pada w „Obłoku

niewiedzy’’ w kontekście czasu potrzebnego na

powtarzanie słowa, dowiadujemy się, Ŝe w ogóle

nie zabiera to czasu.

nie przypuszczając, Ŝe okaŜą się cennym

drogowskazem w naszej duchowej podróŜy.

DostrzeŜenie znaczenia rzeczy istotnych jest

wyrazem pogłębiającej się w nas świadomości,

co wymaga czasu i pamiętania, by stało się to dla

nas oczywiste.

P iszę ten list z Waszyngtonu z Centrum

Johna Maina przy Uniwersytecie George Town.

Studenci, wykładowcy i pracownicy administracji

przychodzą tutaj na medytację dwa razy dziennie,

szukając oazy ciszy i spokoju pośród stresu

i współzawodnictwa obecnego w Ŝyciu

nowoczesnego uniwersytetu. Osobiście

dostrzegam zadziwiające podobieństwo między

tym miejscem a znajdującym się w tym mieście

klasztorem benedyktyńskim, gdzie przez pięć lat

John Main był przełoŜonym i wprowadził mnie

w medytację. Poprzez swój subtelny sposób bycia

i rozwaŜne uŜywanie słów wywarł na mnie

niezatarte wraŜenie – co bezsprzecznie jest

oznaką bycia dobrym nauczycielem. Tak jak dla

wielu z nas, równieŜ i dla mnie zasiane przez

niego ziarno medytacji próbowało przez jakiś czas

wykiełkować w róŜnych miejscach, zanim w końcu

zapuściło korzenie, doprowadzając mnie do

klasztoru i ostatecznie do naszego klasztoru bez

murów. By zobrazować związek między ziarnem

a jego wzrostem ojciec Main uŜywał pojęcia

„wspólnota miłości”. Zaczął uŜywać tego

określenia po powrocie do Londynu i załoŜeniu

pierwszej grupy medytacji chrześcijańskiej, która

stała się zaląŜkiem powstałego później Centrum

Medytacji Chrześcijańskiej.

M y jednak Ŝyjemy w czasie

i doświadczamy go na co dzień. To jaki nadajemy

mu sens jest punktem wyjścia naszego rozumienia

owej ciągłej i bezczasowej kreatywności Ducha. W

tym roku Światowa Wspólnota Medytacji

Chrześcijańskiej upamiętnia i rozwaŜa wszystko

to, co wydarzyło się w niej w ciągu dwudziestu

pięciu lat od śmierci Johna Maina, załoŜyciela i

inspiratora. Dla wielu z nas – i tych, którzy znali go

osobiście, jak i większości osób, które poznały go

jako duchowego nauczyciela poprzez jego pisma

– łączy się to z przypomnieniem pierwszego

zetknięcia się z medytacją. MoŜe była to ksiąŜka,

nagranie, a moŜe parę słów przyjaciela na jej

temat, dni skupienia, w których uczestniczyliśmy,

EDYCJA POLSKA, Nr 1, GRUDZIEŃ 2007

O sobiście zaintrygowało mnie to, Ŝe nasze

poszukiwania umieszczaliśmy nie tylko w ramach

instytucji, zawodu, lecz równieŜ wspólnoty, co

sprawdzić się mogło tylko pod jednym warunkiem

– Ŝe będzie ona rzeczywiście osobowa.

Jednocześnie wyglądało to nazbyt idealistycznie,

by moŜna ją było oprzeć na miłości do tego

stopnia, by właśnie tak ją nazwać – "wspólnotą

miłości" (co z kolei skłaniało do namysłu, czym jest

"miłość"). Na pewno pomysł ten nie okazał się

bezowocny, co mogę potwierdzić mając na myśli

siebie, jak i dzieło Ducha, na wezwanie którego

odpowiedział John Main. Dzieło to poruszyło

i pogłębiło Ŝycie wielu osób i podobnie oddziałuje

po dzień dzisiejszy. Nie moŜna nigdy powiedzieć,

Ŝe dzieło to zostało do końca zrealizowane i wciąŜ

takim pozostaje jako zadanie uwarunkowane

błędami i słabościami nas samych – ludzi

będących narzędziami w rękach Ducha. Ani

sukces ani poraŜka nie są tutaj adekwatnymi

kryteriami oceny. To, co jest stwarzane przez

miłość, dotyka wymiaru transcendentnego w

płaszczyŜnie wertykalnej, natomiast na

płaszczyźnie horyzontalnej codziennego Ŝycia

przekształca nasze upadki i błędy poprzez

przebaczenie bardziej niŜ karę. Skąd więc mamy

wiedzieć, czy to się rzeczywiście odbywa, czy nie?

Z arówno, jeśli chodzi o medytację w sensie

wewnętrznej podróŜy, jak i wspólnotę będącą jej

zewnętrzną manifestacją, są one ciągle

poddawane kształtującemu i przekształcającemu

działaniu ducha. Jednym z benedyktyńskich

ślubów jest stałość – trzymanie się jednej rzeczy,

nie porzucanie jej, ciągłe powracanie do niej.

U zupełnieniem tego ślubu jest ślub

nieustannej przemiany obyczajów, co wymaga

stałości, ale teŜ i jej przekroczenia – porzucenia,

ciągłego powracania. Dostrzegamy zatem czym

jest „wspólnota miłości”, ale w co się przekształci,

co kryje się za następnym szczytem, za następną

doliną, jest niewidoczne, niejasne. John Main

mówił, Ŝe potrzebujemy więcej wiary, a nie mniej,

aby ukończyć podróŜ rozpoczętą w medytacji.

A zatem problem, jaki charakter powinna

mieć wspólnota jest najwaŜniejszy. W dzisiejszej

pofragmentowanej i podzielonej kulturze dla wielu

osób poczucie braku wspólnoty jest szczególnie

bolesne, choć brak ten często jest

nieuświadomiony – objawia się na poziomie

psychiki dotkliwym, tępym bólem i poczuciem

nieprzystosowania. Jeśli jednak zostanie

zidentyfikowany, jest cennym darem, aczkolwiek

niewiele osób wie jak go rozpoznać, i jaki nadać

mu sens. Musimy zatem wyjaśnić sobie, jak John

Main i inni wielcy nauczyciele duchowi, rozumieli

wspólnotę i jej związek z naszym duchowym

rozwojem.

W sierpniu ponownie odwiedziłem Chiny

w towarzystwie Liz King, naszej chińskiej

koordynatorki i jej męŜa Alberta, znanego

bioinŜynieria. Między kolejnymi punktami mojej

wizyty znaleźliśmy czas, by zobaczyć śółte Góry

(Huangshan) – piękne, legendarne i prawdo-

podobnie najsławniejsze chińskie góry.

Ich naturalne piękno poniekąd naśladuje sztukę

nimi inspirowaną, poniewaŜ jakŜe charaktery-

styczna chińska tradycja malowania kojarzy się

jednoznacznie z nimi – magicznymi szczytami,

formacjami sosen, wielkimi głazami osadzonymi

w kuriozalny sposób na wysokich klifach,

sugestywnymi nazwami dziwnie ukształtowanych

szczytów (Niebiański but wygrzewający się na

słońcu, Małpa wpatrująca się w morze, Dwoje

nieśmiertelnych grających w szachy). Wszędzie

chmury i mgła wznoszą się i opadają między

szczytami. Stojąc i patrząc w zamglony pierwszy

plan, widzisz jak dywan z chmur rozpada się przed

twoimi oczami, i nagle dostrzegasz doliny i odległe

łańcuchy, jeszcze przed chwilą ukryte przed twoim

wzrokiem. Na tyle wiesz i widzisz, co tam

naprawdę dalej jest, na ile pozwala ciągle

zmieniająca się widoczność.

W spólnota nie jest tym samym co rodzina

– opuszczamy ojca i matkę, by stać się gotowymi

na Ŝycie we wspólnocie, jak i w małŜeństwie.

Wspólnota duchowa moŜe poniekąd stanowić

pewien rodzaj rodziny, jednakŜe funkcjonującej w

innym porządku spełnianych potrzeb. Ludzie

często szukają we wspólnocie spełnienia

oczekiwań niezrealizowanych we własnych

rodzinach, projektując na nią nieodpowiednie

wymagania. Naszą najgłębszą i najbardziej

uniwersalną potrzebą jest dopełnienie kaŜdego

prawdziwego pragnienia w rzeczywistości, którą

nazywamy Bogiem, w doświadczeniu miłości,

które leczy zranienia psychiki, ale się ich nie

pozbywa. Wspólnota jest zatem miejscem

uzdrowienia, gdzie bezwarunkową miłość

przekazują jej członkowie, ukierunkowani na

wypełnienie ich najgłębszej potrzeby serca, ale

jednocześnie pragnący spełnić oczekiwania

i potrzeby innych. Dlatego nie ma w niej miejsca

na romantyczną nastrojowość i łatwiznę.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: