POLSKA31 MAJ- 10 LIPIEC 1997.pdf

Polska 31 V – 10 VI 1997

Cel pielgrzymki: Zakończenie 46. Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego; udział w

obchodach 1000-lecia śmierci św. Wojciech oraz 600-lecia Wydziału Teologicznego

Uniwersytetu Jagiellońskiego. Beatyfikacja m. Bernardyny Jabłońskiej i m. Marii Karłowskiej

oraz kanonizacja bł. Królowej Jadwigi Andegaweńskiej.

Hasło szóstej pielgrzymki Jana Pawła II do Ojczyzny: Chrystus wczoraj, dziś i na wieki.

Nawiedzane miasta: Wrocław (31 V – 1 VI), Legnica, Gorzów Wielkopolski (2 VI), Gniezno (2 –

3 VI), Poznań (3 VI), Kalisz, Częstochowa Jasna Góra (4 VI), Zakopane (5 – 7 VI), Ludźmierz

(7VI), Kraków (7 – 9 VI), Dukla (9 VI), Miejsce Piastowe, Krosno, Kraków (10 VI).

Najważniejsze przesłanie: Niemalże bezpośrednio po odlocie Jana Pawła II do Rzymu, wizytę

tę nazywano „Pielgrzymką radości”. Papieskie przemówienia dotyczyły Eucharystii, pojednania,

ekumenizmu, rodziny, pracy poszanowania zdrowia i przyrody, wychowania i miłosierdzia. W

przemówieniu powitalnym we Wrocławiu Papież mówił: „Tak oto stoję pośród was jako

pielgrzym, drodzy bracia i siostry, synowie i córki naszej wspólnej Ojczyzny. Jest to już szósta

podróż papieża Polaka do ojczystej ziemi. Każdy powrót to tak jak powrót pod znajomą

strzechę domu rodzinnego, gdzie każdy najdrobniejszy przedmiot przypomina nam wiele,

przypomina nam to, co sercu jest najdroższe. Jakże więc w tym momencie nie dziękować Bożej

Opatrzności, iż pozwoliła mi jeszcze (…) przybyć do mojej Ojczyzny! (…) W tym momencie

obejmuję myślą i sercem całą mój Ojczyznę i wszystkich rodaków bez wyjątku”. Początek

pielgrzymki miał wyraźny akcent ekumeniczny. We wrocławskiej Hali Ludowej na spotkaniu z

Janem Pawłem II zgromadzili się chrześcijanie z Kościołów tradycji katolickiej, starokatolickiej,

prawosławnej i protestanckiej. Byli obecni także przedstawiciele judaizmu i islamu. Papież pytał:

„Czy możemy być w pełni pojednani z Chrystusem, jeśli nie jesteśmy pojednani w pełni między

sobą? Czy możemy pojednać się ze sobą, nie przebaczając sobie nawzajem? Warunkiem

pojednania jest przebaczenie, które nie jest możliwe bez wewnętrznej przemiany i nawrócenia,

będących dziełem łaski”. Wzruszającym momentem spotkania w Hali Ludowej było wyznanie

win złożone przez zwierzchników Kościołów: rzymskokatolickiego – kard. Józef Glemp,

prawosławnego – abp Jeremiasz i ewangelicko – augsburskiego – bp Jan Szarek. Kolejnym

punktem papieskiej pielgrzymki była Msza św. celebrowana na zakończenie 46.

Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego. Krótko po wizycie Jan Pawła II w Polsce,

rozpoczął się do niedawna jeszcze niemożliwy, dialog teologiczny między Kościołem

Starokatolickim Mariawitów i Kościołem Polskokatolickim (narodowym).

Ważnym i historycznym momentem były obchody 1000-lecia śmierci św. Wojciecha. U grobu

apostoła narodów słowiańskich, papież spotkał się z prezydentami siedmiu

środkowoeuropejskich krajów: Litwy, Ukrainy, Słowacji, Czech, Węgier, Niemiec i Polski.

Spotkanie to nazwano II Zjazdem Gnieźnieńskim. W homilii Jan Paweł II podkreślał, iż nie

będzie zjednoczonej Europy bez jedności ducha. „Czyż nie można powiedzieć, że po upadku

1 / 3

Polska 31 V – 10 VI 1997

jednego muru, tego widzialnego, jeszcze bardziej odsłonił się inny mur, niewidzialny (…). Jest

on zbudowany z lęku i agresji, z braku zrozumienia dla ludzi o innym pochodzeniu i innym

kolorze skóry, przekonaniach religijnych (…), z osłabienia wrażliwości na wartość życia

ludzkiego i godność każdego człowieka. (…) Otwórzcie drzwi Chrystusowi! Człowieka nie

można zrozumieć beż Chrystusa. Dlatego mur, który wznosi się dzisiaj w sercach, mur, który

dzieli Europę, nie runie bez nawrotu ku Ewangelii. Bo nie można liczyć na budowanie

‘wspólnego domu’ dla całej Europy, jeśli ‘zabraknie cegieł ludzkich sumień wypalonych w ogniu

Ewangelii’”.

Podczas tej pielgrzymki spełniło się marzenie Jan Pawła II, który mógł odpocząć w polskich

Tatrach. „Czekaliśmy długo – mówił papież – i dziś możemy powiedzieć, że Zakopane się

doczekało i ja się doczekałem”. Papież u stóp Wielkiej Krokwi celebrował Mszę św. na

zakończenie której burmistrz Zakopanego Adam Bachleda–Curuś, dziękował Ojcu Świętemu,

że wyzwolił Polaków „z czerwonej niewoli, a teraz uczy, jak dom ojczysty, polski, wysprzątać z

tego, co hańbi, rujnuje, zniewala, gubi. (… ) Przepraszamy za zwątpienie, niedochowanie

wierności, nieodpowiedzialne korzystanie z daru wolności. Przyrzekamy, jak ten krzyż na

Giewoncie, mocno trwać w wierze i tradycji chlubnej przodków naszych, a Ślubów

Jasnogórskich Narodu Polskiego dochować”. Papież ze wzruszeniem przyjął słowa burmistrza.

Nawiązując do krzyża na Giewoncie mówił: „Ten krzyż patrzy na całą Polskę, od Tatr aż do

Bałtyku. Ten krzyż mówi całej Polsce – sursum corda – w górę serca! Trzeba, ażeby cała

Polska od Bałtyku aż po Tatry, patrząc w stronę krzyża na Giewoncie, słyszała i powtarzała: ‘

sursum corda’

– w górę serca!”.

8 czerwca podczas Mszy św. celebrowanej na krakowskich Błoniach Jan Paweł II kanonizował

bł. Królową Jadwigę. We Mszy tej uczestniczyło ok. 1,5 mln osób. Tego samego dnia w

Kolegiacie św. Anny papież spotkał się z rektorami wszystkich polskich uczelni, a następnie w

Collegium Maius Uniwersytetu Jagiellońskiego spotkał się z profesorami i studentami. Podczas

pobytu w Krakowie Jan Paweł II także poświecił Klinikę Kardiochirurgii Szpitala im. Jana Pawła

II.

Szósta papieska pielgrzymka do Polski, bez względu na orientację polityczną w mediach

brzmiała jednoznacznie pozytywnie. Jan Paweł II zachwycił swoich rodaków. Wydawało się, że

nie będzie już piękniejszej papieskiej pielgrzymki. Tymczasem, po dwóch latach, Jan Paweł II

kolejny raz zaskoczył Polaków.

2 / 3

Polska 31 V – 10 VI 1997

(Opracowane na podstawie: G. Polak, B. Łoziński, Ojciec Święty wśród nas. Pielgrzymki Jana

Pawła II do Polski 1979 – 2002, Częstochowa 2002, s. 90 – 107)

3 / 3

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: