Chadbourn Mark - Wiek złych rządów 2 - Wladztwo ciemosci.pdf - fascynujące książki (+nowości) - iwus1986

Mark Chadbourn

Władztwo Ciemności

Wiek złych rządów 2

(Darkes Hour)

Przełożyła Joanna Urban

Kroniki

Wiatr hula nielitościwie po krużgankach – zdawać by się mogło, że niesie z

sobą z dalekich stron owe okrzyki bólu i rozpaczy, którymi rozbrzmiewa ostatnimi

czasy nasz kraj. Tu, w cieniu wspaniałego sklepienia salisburskiej katedry, choć

jest nas niewielu, robimy co w naszej mocy, by płomień ludzkiej wiary płonął

nadal. Ostatni to przyczółek chrześcijaństwa w świecie, co stał się bezbożny, gdy

bogów przybyło. Czasem nawet i moja wiara słabnie, a już ponad trzydzieści lat

przynależę do tego Kościoła. Cóż, wicher porywa precz sędziwe dogmaty. Trudno

ot tak wierzyć w jedną rzecz, piękną i czystą, kiedy tyle cudów i dziwów dookoła.

Po co w jedną, skoro można i we wszystkie? Ale ja się staram, walczę ile sił, nie

porzucam pracy duszpasterskiej, która wypełniła me dorosłe życie. Teraz, bardziej

niż kiedykolwiek, mam po temu powody. Może Wszechmogący da mi siłę, bym

mógł raz jeszcze otworzyć na niego swoje serce. Może będzie mi dane nawrócić

mieszkańców tej ziemi, tak jak udało się to moim poprzednikom we wczesnym

średniowieczu.

Co ciekawe, gdy jest mi naprawdę ciężko, otuchy szukam nie w teologicznych

kontemplacjach, a w poczynaniach zwykłych ludzi. Myślami jestem wówczas

najchętniej przy owej piątce, którą wyznaczono na zbawców naszej rasy. Podjęli

się tego zadania nie z żądzy sławy, lecz tylko po to, by służyć po stronie Dobra.

Trudności i spory tylko ich scaliły, zahartowały. Są żywym przykładem tego, na co

stać ludzkość.

Wszystko zaczęło się od archeologa Jacka Churchilla, dla przyjaciół Churcha –

człowieka o dobrym sercu, ale ciężko doświadczonego przez los. Odkąd dwa lata

wcześniej jego ukochana popełniła samobójstwo, nie mógł zaznać spokoju. Zmagał

się nie tylko ze smutkiem czasu żałoby: przede wszystkim dręczyły go potężne

wyrzuty sumienia. Marianna z pewnością bardzo cierpiała, zanim podjęła decyzję o

odebraniu sobie życia – jakże mógł tego nie zauważyć? Czuł się przez to

współwinny jej śmierci.

W tym samym czasie Ruth Gallagher, inteligentna młoda kobieta o

refleksyjnym usposobieniu i skłonności do nadmiernego kontrolowania własnych

emocji, pięła się po szczeblach kariery. Czuła, że działa wbrew sobie, że to

pułapka, ale w zawodzie prawnika widział ją tragicznie zmarły ojciec, który dostał

ataku serca na wieść, że jego brat został zamordowany.

Church i Ruth spotkali się po raz pierwszy przypadkiem pewnego mglistego

lutowego poranka, na krótko przed świtem, nad Tamizą, pod londyńskim mostem

Alberta, gdzie stali się mimowolnymi świadkami przerażającej zbrodni. Na ich

oczach olbrzymi mężczyzna zabił niejakiego Maurice'a Gibbonsa, szeregowego

urzędnika Ministerstwa Obrony. Co gorsza, w pewnym momencie rysy twarzy

zabójcy rozmyły się i zaczęły zmieniać, a kształt, jaki w końcu przybrały, okazał

się tak potworny, że obserwujący tę scenę stracili przytomność.

Przez następne dwa tygodnie oboje nie mogli znaleźć dla siebie miejsca. Widok

odmienionej twarzy napastnika, choć wyparty w podświadomość, nie pozwalał im

normalnie funkcjonować. W końcu, by dowiedzieć się, czego tak naprawdę

doświadczyli, postanowili połączyć siły, a kiedy wreszcie dzięki hipnozie dotarli

do ukrytych w zakamarkach własnych umysłów obrazów, okazało się, że olbrzym

spod mostu przeistoczył się w demoniczne monstrum. Z początku Ruth i

Churchowi trudno było w to uwierzyć, ale udało im się skontaktować z przykutym

do łóżka artystą o nazwisku Kraicow, który także spotkał na swojej drodze owego

potwora.

Świat zdawał się stanąć na głowie nie tylko dla tej trójki. Jeśli mieli wierzyć

forom internetowym, we wszystkich zakątkach kraju odnotowywano przeróżne

nadprzyrodzone zjawiska, a także niewytłumaczalne zbrodnie. Informacje te nie

przedostawały się jednak do mediów, bagatelizowane bądź wyśmiewane przez

cynicznych redaktorów. Wielka szkoda, że nie potrafiliśmy rozpoznać tych

sygnałów moglibyśmy wówczas należycie się przygotować. Punktem

przełomowym w tej pierwszej fazie nowej ery, przynajmniej dla Churcha, było

ukazanie się pewnej nocy ducha jego zmarłej dziewczyny.

Wydarzenie to wstrząsnęło młodym mężczyzną do głębi. Nagle, po długich

miesiącach żałoby, poczuł, że oto pojawiła się szansa, by poznać odpowiedzi na

wszystkie dręczące go pytania. Wkrótce za pośrednictwem poczty elektronicznej

otrzymał wiadomość od pewnej kobiety, która nie tylko twierdziła, że wie coś

więcej o wydarzeniach ostatnich tygodni, ale i pytała, czy nie mówi mu coś imię

Marianna. Takiego zbiegu okoliczności Church nie mógł zignorować. I oto chęć

rozwiązania osobistych problemów scaliła się w jedno z pragnieniem rozwiązania

zagadki tajemniczych zjawisk.

Umówiwszy się z nieznajomą w Bristolu, opuścili z Ruth Londyn, ale już na

pierwszym przystanku poza granicami miasta wystąpiły przeciwko nim siły

ciemności – prawniczkę próbował uprowadzić kolejny stwór o zmieniających się

rysach twarzy. Churchowi udało się ją odbić tylko dzięki pomocy podstarzałego

hipisa o imieniu Tom. Stało się jasne, że ktoś dybie na ich życie, choć nadal nie

wiedzieli, kogo – bądź czego – się bać.

Podejrzewali, że Tom coś wie, ale nie był to człowiek skory dzielić się

sekretami. W dalszą drogę wyruszyli już w trójkę. Nowy towarzysz podróży nie

należał do piątki wybrańców, ale w zbliżających się epokowych wydarzeniach

odegrać miał równie kluczową rolę.

Po zapadnięciu zmroku przeciwnik ponowił próbę, byle tylko nie doprowadzić

do spotkania całej drużyny. Gdy jechali na zachód, zaatakowała ich z powietrza

plująca ogniem Bestia o pokrytym lśniącymi łuskami cielsku. Na autostradzie

wybuchł pożar, zginęło wiele osób. Była to pierwsza z wielkich rzezi nowej ery.

Święty Jerzy nie przybył zgładzić smoka, nie pozostawało więc nic innego, jak

ucieczka.

Kierowany doświadczeniem Tom zabrał ich do Stonehenge, którego moc, jak

się okazało, chroni przed podobnymi atakami. Tam właśnie, wśród kamiennych

monolitów, Church i Ruth zostali wtajemniczeni w sekrety energetycznego

krwiobiegu ziemi. Tom wytłumaczył im, że świat się zmienia i owa ziemska krew,

błękitny ogień, uaktywnia się powoli po stuleciach uśpienia. Ogień ten miał wielką

moc: leczył, odmładzał i stanowił źródło wszelkiej magii. Całą planetę znaczyły

wrzące nim linie, czego dowodem były święte dla ludzkości budowle wznoszone

przed wiekami w miejscach, w których buchał najsilniej. Znane z legend Bestie

byty symbolami a zarazem strażnikami tej cudownej substancji. Niestety, nad

latającym jaszczurem, który chciał zabić wędrowców na autostradzie, zyskały

niedawno kontrolę siły ciemności. Church i Ruth dopiero zaczynali rozumieć

mechanizmy rządzące ziemską energią, nie podejrzewali jednak, że łączy się z nią

także duchowa wspólnota Braci i Sióstr Smoków, do której obydwoje należeli.

Tej nocy dowiedzieli się wiele. Tom uświadomił im, że historia zatoczyła koło i

wkrótce mroczne mity ponownie staną się rzeczywistością. Na ziemię powróciła

pradawna zła rasa, która w dawnych czasach siała postrach i zniszczenie.

Zasnęli wśród głazów, ale Churcha coś obudziło. W cieniu, poza kręgiem,

dostrzegł zjawę Marianny. W jej wyglądzie było coś przerażającego. Mara nie

odezwała się ani słowem i szybko wycofała, pozostawiła jednak za sobą tajemniczy

podarek: czarną różę, która kazała zwać się z gaelicka Roisin Dubh. Mężczyzna

postanowił zatrzymać kwiat na pamiątkę, co miało okazać się opłakane w skutkach.

Obawiając się kolejnych ataków, wędrowcy zmienili plany i poprosili poznaną

przez Internet kobietę, Laurę DuSantiago, o wyjechanie im naprzeciw i spotkanie w

miejscu, w którym sam teraz przebywam. W Salisbury. Tymczasem siły ciemności

nie próżnowały. W krużgankach naszej katedry Church stanął oko w oko z

demonicznym kruczoczarnym brytanem znanym jako Czarny Kieł, zwiastującym

rychłe nadejście legendarnych Dzikich Zastępów. W tym samym czasie

spacerująca po mieście Ruth trzykrotnie napotkała tę samą tajemniczą istotę, która

za każdym razem objawiała jej się w innym wcieleniu – wpierw staruszki, później

kobiety w średnim wieku, a na koniec młodej dziewczyny. Każdy folklorysta

rozpoznałby zapewne, że ma do czynienia z trzema pogańskimi archetypami –

wiedźmy, matki i dziewicy – ale Ruth nie zdawała sobie sprawy, że dogania ją jej

własne przeznaczenie. Wieczorem wędrowcy poznali w pubie nieszkodliwego z

pozoru gawędziarza Callowa i nieroztropnie podzielili się z nim swoją wiedzą. Za

tę niedyskrecję jedno z piątki miało później zapłacić własną krwią.

Następnego dnia dołączyła do nich Laura, jak się później okazało, trzecia z

piątki. Życie nie obeszło się z nią łaskawie, jej szalona matka, maskująca manią

religijną chorobę psychiczną, okaleczyła dziewczynę psychicznie i fizycznie, a

później zginęła w tajemniczych okolicznościach. Laura wierzyła, że to ona sama

zabiła rodzicielkę. Mimo wszystko pozostała osobą o wielkiej energii życiowej, a

doświadczenia dzieciństwa bardzo ją zahartowały.

Laura zaprowadziła swoich nowych znajomych na tereny fabryczne pod

miastem, gdzie przeżyła niedawno coś niezwykłego. Było to jedno z płynnych

przejść między światami, które otworzyło nastanie nowej ery. Church i Laura

przedostali się przez nie do Strażnicy, tajemniczego, wiszącego w pustce labiryntu,

Ruth i Tom musieli tymczasem zmierzyć się z atakiem zmiennokształtnych

potworów.

Churchowi było dane zobaczyć w Strażnicy sceny z własnej przeszłości i

przyszłości, w tym własną śmierć i wizję płonącego miasta. Na koniec spotkał

piękną kobietę, która nawiedzała go w snach od wczesnego dzieciństwa. Niewiasta

nie zdradziła mu swojego imienia, ale wyjaśniła część zagadek ściśle powiązanych

z losem mężczyzny. Była to zadziwiająca opowieść o dwóch potężnych

mitycznych rasach, które po raz pierwszy przybyły na ziemię w zamierzchłej

przeszłości. Istoty te obdarzone były mocami przeczącymi wszelkim znanym

ludzkości zasadom fizyki i logiki. Churchowi to wszystko nie mieściło się w

głowie, ale wiemy teraz aż za dobrze, że kobieta nie kłamała – tudzież słono

płacimy za naszą ignorancję.

Obie te rasy znali Celtowie. Pierwszą zwali Tuatha de Danaan lub Złotym

Ludem, drugą Fomorianami, złowrogimi Nocnymi Wędrowcami. Przerażonym

ludziom zdawały się równe bogom. Przez lata toczyły ze sobą krwawe boje, by po

ostatecznym starciu, w którym pokonano Fomorian, wycofać się wraz z wszystkimi

Chadbourn Mark - Wiek złych rządów 2 - Wladztwo ciemosci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: