Tinsley Nina - Narzeczona.pdf - SEGREGOWANIE - kaczki2012

Nina Tinsley

Narzeczona

(The Bridge Between)

Przełożyła Magdalena Szczerbiak

Rozdział 1

Seaton zawsze mówił o Melbury z jakąś przejmującą nostalgią, toteż teraz,

wjeżdżając do miasteczka, Donna poddała się urokowi jego kamienic oraz wąskich

i krętych uliczek. „Gdyby był tutaj ze mną... " – pomyślała powstrzymując łzy.

Jego niespodziewana śmierć przed sześcioma tygodniami wywołała szok, z

którego nie mogła się otrząsnąć.

Jechała teraz wzdłuż High Street wprost ku Riversly. Lęk przed spotkaniem z

jego kuzynami narastał w niej od początku podróży.

W Londynie wszystko wydawało się dużo prostsze – pozostawała jedynie

sprawa domu, który teraz stał się jej własnością. Ileż to razy, jako narzeczona

Seatona Warleya, wyobrażała sobie ich wspólny powrót z Paryża i szczęście

czekające na nią w Riversly. Marzyła o tym, aż do dnia, w którym miała miejsce

owa fatalna w skutkach rozmowa. Póki była sekretarką Seatona, nie martwiła się

jego wybuchowym temperamentem, lecz od chwili zaręczyn jej uczucia zaczęły się

zmieniać. „Dlaczego – myślała – byłam taka głupia, żeby krzyczeć, że nigdy, ale to

nigdy go nie poślubię? I co za dziecinny gest – bezmyślny, niepotrzebny – cisnąć

prosto w niego pierścionkiem zaręczynowym. Oczywiście, nie potraktował tego

poważnie, tylko spojrzał tak smutno, jakbym sprawiła mu niespodziewany ból i po

chwili wyszedł bez słowa".

Zaraz wybiegła za nim, ale już wsiadł do taksówki. Odwrócił się tylko i wtedy

widziała jego twarz po raz ostatni.

Podczas pobytu u ojca, prowadzącego badania archeologiczne, gnębiła ją

beznadziejna samotność. Pierścionek, który miała ze sobą, postanowiła zwrócić

Seatonowi przy najbliższym spotkaniu. Jednak nigdy do tego nie doszło i wszyscy

nadal uważali ją za jego narzeczoną.

Miasto zostało w tyle. Wysokie zarośla po obu stronach drogi przerzedziły się

na tyle, że Donna mogła swobodnie obserwować okolicę. Wkrótce miał się

pokazać dom. Jechała wolno środkiem wąskiej szosy, a przez otwarte okna

samochodu napływał wraz z czystym i rześkim powietrzem zapach świeżo

skoszonej trawy. Nagle – przed maską jej samochodu pojawił się galopujący koń.

Zdawał się biec prosto na nią. Widziała tylko jego rozwianą grzywę i nieruchome,

dzikie oczy. Odruchowo, gwałtownie szarpnęła kierownicę, zjeżdżając z

przeraźliwym piskiem hamulców na pobocze. Samochód bezwładnie stoczył się do

rowu.

Donna była zbyt oszołomiona, aby się poruszyć. Ubezpieczona pasami siedziała

wyprostowana, próbując dojść do siebie.

Uświadomiła sobie, że jest bliska utraty świadomości. Całe ciało było

bezwładne i wydawało jej się takie ciężkie, jakby było z ołowiu.

– Nie poddawaj się. Wytrzymaj jeszcze moment – usłyszała. Otworzyła oczy.

Mężczyzna mocował się z drzwiami i wkrótce poczuła, jak jego silne ramiona

wyciągają ją na zewnątrz. Mocno ją przytulił. Dopiero łzy strachu ocuciły ją nieco.

– Dzięki Bogu, jesteś cała i zdrowa. To była moja wina. Ta paskudna kobyła

zrzuciła mnie i poniosła. Zaraz moi ludzie zajmą się autem. A my musimy jak

najszybciej jechać do domu i sprowadzić doktora. To niedaleko. Trzeba się

upewnić czy wszystko z tobą w porządku.

– Już mi lepiej – powiedziała słabo Donna. – Proszę mnie zostawić.

– Mowy nie ma! Jest pani w szoku. Donna nieoczekiwanie poczuła, że wcale

nie chce, aby ją pozostawiono w spokoju. Mocno objęła nieznajomego za szyję. W

czasie krótkiej jazdy samochodem siedziała wsparta o jego ramię Po przybyciu na

miejsce ułożono ją wygodnie na kanapie.

– Gdzie ja jestem? – zapytała swego opiekuna.

– W Manor Farm – odpowiedział z uśmiechem. Nazywam się Richard Fielding.

– O Boże, powinnam się tego domyślić. Jestem Donna Martingale.

Dostrzegła lekki grymas na twarzy Richarda.

– Myślałem, że wciąż jest pani w Paryżu.

– W torebce mam pański list, który otrzymałam od pana Brooksa zaledwie

tydzień temu. Właśnie przebywam u ojca, który jest archeologiem i teraz

uczestniczy w pracach w Dolinie Królów.

– Rozumiem – głos Richarda brzmiał obco i nieprzyjaźnie.

Uśmiechnęła się niepewnie i chyba po raz pierwszy pożałowała, że nie

pozostała z ojcem. Ale on jednoznacznie dał do zrozumienia, że jej nie chce.

Odkąd pamięta, zawsze cenił niezależność. Uważał, że jego córka jak najwcześniej

powinna zacząć podejmować samodzielne decyzje. W pewnym sensie była mu za

to wdzięczna.

– Oto i herbata.

Duża tryskająca zdrowiem kobieta postawiła tacę na stole i usiadła naprzeciw

Donny, bacznie się jej przyglądając.

– Niezłego bigosu narobiła ta klaczka. George znalazł Vanity aż gdzieś w

Melbury. Czy mam nalać herbaty?

– Nie, dziękuję Jen, poradzę sobie – odparł Richard, nie podnosząc się jednak z

miejsca.

– Proszę siedzieć. Niepotrzebnie pytam. Po dzisiejszym zajściu i pan na pewno

jest roztrzęsiony. Nie mówiąc już o biednej małej – Jen postawiła przed Donną

parującą filiżankę.

– A teraz przygotuję kąpiel – ciągnęła. – Jeszcze przed przyjściem doktora

zdąży się pani wygrzać i odprężyć. I dla pana Richarda także, inaczej będzie pan

jutro cały połamany.

Wyszła z pokoju pozostawiając ich dwoje samym sobie. Richard pierwszy

przerwał kłopotliwe milczenie.

– Jen jest córką naszej starej niani. Nany była w Manor Farm odkąd pamiętam.

Kiedy umarła, Jen zajęła jej miejsce. Przykro mi, że moja matka jest teraz

nieobecna – dodał sucho.

Donna wyciągnęła drżącą dłoń w kierunku stołu, lecz w tej samej sekundzie

podszedł do niej, podając filiżankę.

Jego bliskość podziałała na nią paraliżująco. Nie chciała ani litości, ani

współczucia. Pamiętała nastrój jego listu, z którego wnioskowała: ten człowiek

mnie nienawidzi. Obecna życzliwość zaskoczyła ją. Opiekuńczość, jaką okazał

nieznajomej osobie, kłóciła się z wrogością listu adresowanego do konkretnej

Donny Martingale.

– Wszystko w porządku – powiedziała odsuwając się.

Był na tyle blisko, że zauważyła zadrapanie na jego policzku. Niezgrabnie

dotknęła chusteczką jego twarzy.

– Nie wolno tego lekceważyć – powiedziała z troską.

– To głupstwo – nakrył jej rękę swoją i w tym momencie poczuła napływającą

falę czułości. Lecz już po chwili oczy Richarda ponownie nabrały nieufnego

wyrazu. Raptownie wstał i podszedł do kominka.

– Czy mógłby pan skontaktować się w moim imieniu z Janem Warleyem? –

spytała po chwili wahania.

– Czy oni pani oczekują? – odwrócił się do niej. – Clare nic mi nie wspominała

o pani przybyciu. Kiedy się pani z nimi umawiała? – wypytywał ją.

– Wczoraj rozmawiałam z gospodynią i przekazałam jej informację.

– To był pewnie pomysł Brooksa. Nie jest zbyt delikatny, niestety.

– Nieprawda – zaczęła bronić starego prawnika. – Pan Brooks radził mi wracać

do Paryża. Powiedział tylko, że Warleyowie będą robić trudności.

– A czego się pani spodziewała? – zawołał oburzony. – Chyba nie oczekiwała

pani fanfar na powitanie? Pani nie raczy sobie zdawać sprawy z tego, co im

zrobiła?

Zamknęła oczy. To pytanie zawisło jak wielka, czarna chmura. „Im zrobiła, im

zrobiła" – brzmiało jej w uszach.

– Nic nie zrobiłam. Seaton mógł zmienić swój testament w każdej chwili. Mam

takie samo prawo do Riversly jak Warleyowie – wybuchnęła, w głębi serca

wiedząc, że to nieprawda.

Kiedy Seaton powiedział jej o zmianach w testamencie na jej korzyść,

zignorowała to i śmiejąc się spytała: „A co to za różnica". Jednak była i to duża. W

ten sposób zarzucił haczyk. Wielkie pragnienie posiadania własnego domu

sprawiło, że znosiła jego humory, aż do tamtego dnia.

Nagle ocknęła się z imieniem Seatona na ustach. Leżała w wielkim

mahoniowym łożu w obcym pokoju. Nie umiała określić, czy jest wieczór, czy też

wczesny świt. Czuła dokuczliwy głód. podniosła głowę i zobaczyła, że przypatruje

się jej Jen.

– Nareszcie się przebudziłaś – powiedziała do niej z uśmiechem. – Spałaś jak

mała dziewczynka, prawie siedem godzin bez przerwy. Masz ochotę na zupę?

– Tak, oczywiście. Jestem bardzo głodna. Która godzina?

– Zbliża się dziesiąta. Wnieśliśmy cię na górę z Richardem. Doktor przyszedł

parę minut później, ale nie pozwolił cię budzić. Sen jest najlepszym lekarstwem.

Moja mama zawsze powtarzała: „pozwólmy działać naturze".

„Jaka ulga" – pomyślała Donna – „aż do jutra rana mam spokój z Riversly i

Warleyami".

– Usiądź – Jan ostrożnie przysunęła tackę z talerzykiem pachnącej zupy i

zaczęła się jej przyglądać.

Donnę poczuła się nieswojo. Zastanawiała się, dlaczego tak dziwnie patrzy.

– Byłaś tu przez cały czas, kiedy spałam? – zapytała, jakby z obawą, że Jen

mogła odkryć jej najgłębsze sekrety. Ale nie usłyszała odpowiedzi.

– Przykro mi, że sprawiłam tyle kłopotu – powiedziała jeszcze.

Jen odłożyła robótkę i odezwała się:

– Kłopoty się dopiero zaczną. Moja matka miała szczególny dar...

– Jaki dar? – zainteresowała się Donna.

– Umiała przepowiadać przyszłość.

– A ty?

– Ja także widzę rzeczy, których widzieć nie powinnam. Zwykle jednak nie

mówię o nich. Pan Seaton beształ mnie za to. „To są bzdury, Jen" – powtarzał

często. Nazwał mnie kiedyś głupią babą, gdy powiedziałam mu o...

Tinsley Nina - Narzeczona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: