Pickart Joan Elliott - Każde nowe jutro.pdf - SEGREGOWANIE - kaczki2012

Joan Elliott Pickart

Każde nowe jutro

Przełożyła Anna Łanowy

– Weź głęboki oddech, kochanie, żebym mogła to zapiąć. Już! Gotowe.

– O rany! – westchnęła Sheridan. – To jest okropnie ciasne! Czy czegoś tu nie

brakuje? Jest dosyć kuse.

– Tak ma być, kochanie. Lepiej się pospiesz. Twój numer na trapezie wchodzi

za kilka minut.

– W porządku – powiedziała Sheridan, podchodząc do lustra, by lepiej się sobie

przyjrzeć.

„O Boże – myślała – to wygląda wulgarnie.” Jej piersi sterczały ponad

dekoltem różowego, satynowego kostiumu, który był również wysoko wycięty po

obu stronach nóg, odsłaniając jej zgrabne uda. Skandaliczne! Sztywne, białe

falbany, spiętrzone z tyłu, przypominały jej parę fantazyjnych, dziecięcych

majteczek.

Krótki śmiech wyrwał się z ust Sheridan, a jej wielkie, niebieskie oczy iskrzyły

się rozbawieniem. To wszystko było tak niesamowicie absurdalne, że mogła tylko

śmiać się z sytuacji, w której się znalazła. Oto ona, doktor Sheridan Todd,

psycholog specjalizujący się w problemach dzieci niepełnosprawnych w jednej z

najpoważniejszych prywatnych szkół w kraju, ma za chwilę zawisnąć na trapezie

ponad tłumem bywalców kasyna w Las Vegas! To było absolutne, totalne

szaleństwo!

– Dobrze, oto wielkie nic – powiedziała, poklepując ciężki kok na głowie, żeby

upewnić się, że jest na swoim miejscu.

Sheridan wyprostowała się do swojej wysokości metra sześćdziesięciu, a potem

wymaszerowała z garderoby. Właściwie nie maszerowała, ale szurała nogami,

kurcząc palce stóp, aby nie zgubić pantofli z różowej satyny, które były na nią

trochę za duże. Pomyślała, że musi pamiętać o tym, żeby skręcić Janet kark za

wpakowanie jej w ten cały cyrk. Janet, ta nędzna kreatura, zagrała na jej sympatii i

przeprowadziła błyskawiczne natarcie trzema szklankami wina na pusty żołądek

tak, że cała sprawa wydała się Sheridan zupełnie naturalna.

„I co w tym trudnego? – mówiła Janet błagalnym głosem.

– Po prostu przez cztery godziny posiedzisz na małej, przyjemnej huśtawce i

pozwolisz Janet pojechać z chłopcem na biwak. Już samo to było szaleństwem.

Ludzie uciekali do, a nie z Las Vegas, poza tym Janet nie miała pojęcia o trudach

życia na łonie natury, ale jej aktualny ukochany był typem plenerowym. „Proszę,

Sheridan, proszę, zastąp mnie w Big Topie” – błagała Janet. „Proszę, częstuj się

jeszcze winem.” I w końcu Sheridan pokiwała głową z grymasem na twarzy

mówiąc: „Do diabła, dlaczego nie?”

Hałas w kasynie był ogłuszający, rzędy automatów do gry przewijały małe

obrazki za szklanymi ekranami, ludzie śmiali się i rozmawiali bardzo głośno.

Kelnerki biegały, oferując darmowe drinki, monotonny dźwięk głosów wołających:

„Proszę o zakłady” brzęczał nieprzerwanie wokół stolików pokrytych zielonym

suknem. Wydawało się, że wszyscy świetnie się bawią i Sheridan miała nadzieję,

że nie zauważą szalonej osóbki fruwającej ponad nimi.

– Idź do drabiny, kochanie – powiedziała garderobiana.

– Barney pójdzie z tobą na górę i przygotuje cię do startu.

– Cudownie... kochanie – wymamrotała Sheridan, czmychając w stronę

drabiny. „Na Boga, Janet ma olbrzymie stopy – myślała. – Jak, do cholery, uda mi

się utrzymać na nogach te pantofle?”

– Barney?

– Tak? Och! Ty nie jesteś Janet!

– Zastępuję ją dzisiaj. Jaki mamy plan?

– Wejdziesz na górę i usiądziesz na huśtawce, a ja wprawię w ruch całą tę

maszynerię. Twoje zadanie to po prostu siedzieć.

– I pamiętać, żeby nie spaść.

– To bym szczególnie polecał. Gotowa?

– Nie.

– Hm?

– Tak – westchnęła Sheridan. – Myślę, że tak.

Udało jej się nie zgubić pantofli, kiedy ostrożnie wspinała się na górę. Była

zupełnie świadoma, że Barney jest tuż za nią, wydaje dźwięki nie do opisania i

dostaje oczopląsu z powodu jej pokrytego falbankami tyłeczka. Platforma była

umieszczona na wysokości około dziewięciu metrów nad podłogą i Sheridan

weszła na nią, spoglądając w dół, na kłębiący się tłum.

– Umieść swój zgrabny tyłeczek na huśtawce – powiedział znudzonym głosem

Barney.

Zgodnie z instrukcją, Sheridan usadowiła się na wyściełanym siedzeniu i

mocno uchwyciła liny, biorąc tak głęboki wdech, na jaki pozwolił obcisły kostium.

– Dobrze, laleczko – powiedział Barney. – Miłej przejażdżki.

– O Boże! – pisnęła Sheridan, kiedy nagle znalazła się w pustce. Zamknęła

oczy, czując uderzenie fali powietrza i otworzyła je zaraz, bo poczuła zawrót

głowy. „Jestem już martwa – myślała bezładnie. – Nić mojego życia zostanie

zerwana w wieku dwudziestu siedmiu lat. Jestem zbyt młoda, żeby umrzeć! Chcę z

tego zejść! Chcę do domu! Chcę do łazienki!”

Przez następne pięć minut Sheridan usiłowała ocalić życie. Każdy mięsień jej

ciała był napięty do granic możliwości, podczas gdy huśtała się tam i z powrotem,

tam i z powrotem. Powoli zaczęła się odprężać. Stały rytm huśtawki uspokajał jej

napięte jak struny nerwy. Fakt, że maszyneria skrzypiała złowieszczo, nie wpływał

dodatnio na samopoczucie dziewczyny, ale całość wydawała się wystarczająco

mocna.

„Wszystko, co muszę zrobić – zadecydowała Sheridan – to udawać kogoś

innego. Zaplanuję sobie listę zakupów; w myślach napiszę największą powieść

Ameryki; porozmyślam o moim kochanym Dominiku. Boże, gdyby Dominik mógł

mnie teraz zobaczyć, nie uwierzyłby własnym oczom. Albo upadłby na podłogę w

napadzie śmiechu. „

– Wykreślić z myśli słowo „upadek” – powiedziała Sheridan do siebie. – W

ogóle nie brać pod uwagę tej możliwości. O nie! – jęknęła, kiedy jeden z

satynowych pantofli zsunął się z jej pięty.

Wykręciła palce do góry, usiłując utrzymać niesforny materiał, podczas gdy

drugą stopą przyciskała podeszwę. Nic z tego! Miała równocześnie palce wygięte

do środka i nogi ułożone w iks. Nikt nie zwracał na nią uwagi, ale było jej

piekielnie niewygodnie. Powoli przesuwała palcami wzdłuż świecącej tkaniny i

prawie udało się jej wepchnąć go z powrotem na piętę, gdy pantofel nagle ześliznął

się i poszybował w kierunku podłogi.

– Och – powiedziała Sheridan, patrząc w dół i wykrzywiając usta, kiedy

jasnoróżowy obiekt wylądował dokładnie na ramieniu jakiegoś mężczyzny.

Gracz podskoczył zdumiony i przestraszony, ujął w dłonie podarunek z nieba i

spojrzał w górę na Sheridan.

– Dzięki, kochanie – zawołał, machając pantoflem. – Wezmę go do domu jako

pamiątkę.

Sheridan uśmiechnęła się i usiłowała mu pokiwać, ale w ostatnim momencie

przypomniała sobie, że nie może puścić liny.

– Hej, słodziutka, a co dla mnie? – wrzasnął jakiś korpulentny mężczyzna.

– Co, do diabła? – zamruczała Sheridan, potrząsając stopą i patrząc, jak

następny pantofel żeglując spada w pobliżu mężczyzny, który o niego prosił.

– Zdejmiesz coś jeszcze? – krzyknął ktoś, na co Sheridan odpowiedziała

energicznym potrząśnięciem głowy.

Podniecające wydarzenie najwyraźniej się skończyło i widzowie wrócili do

swoich spraw, a Sheridan huśtając się jednostajnie, doszła do wniosku, że jeszcze

nigdy w życiu nie była tak znudzona. I naprawdę musiała pójść do łazienki. Ale

cóż, nie mogła po prostu podnieść ręki i prosić o pozwolenie na opuszczenie klasy.

Przez kolejne piętnaście minut Sheridan zabawiała się, obserwując z góry

rodzaj ludzki. Dziwne. Było bardzo wielu łysiejących mężczyzn. Biedactwa! A

kobiety! Blond włosy z ciemnymi odrostami, wielkie brzuchy, zwiotczałe ramiona.

Z drugiej strony były tam też gdzieniegdzie szerokie, męskie bary. Szczególne

wrażenie zrobiły na niej ramiona w ciemnoniebieskim sportowym płaszczu. Masa

włosów na wieńczącej ramiona głowie była równie ciemna jak fryzura Sheridan i

wspaniale lśniła w błyszczących światłach sali. Pomyślała, że może być wysoki,

ale trudno było to stwierdzić na pewno. Każdy wydawał się trochę niewyraźny z jej

korzystnego do obserwacji miejsca. Nie mogła zobaczyć twarzy mężczyzny, ale

jego ręce były duże i opalone. Zdecydowanie przesuwały tam i z powrotem sztony

na czarnym stoliku, przy którym grał.

Z braku czegoś lepszego do roboty Sheridan pozwoliła swojej wyobraźni

wybrać zawód dla przystojnego gracza. Lekarz? Prawnik? Członek mafii? „Byłoby

łatwiej, gdybym mogła zobaczyć jego twarz – pomyślała. – Cóż, stworzę jakąś.

Wystające kości policzkowe, ciemne brwi dokładnie w kolorze włosów, prosty nos,

uśmiech nadający się do reklamowania pasty do zębów. Krótko mówiąc, piękny,

wspaniały, marzenie każdej kobiety. Oczy. Zapomniałam o oczach. Bezdenne

sadzawki, tak ciemne, że ledwie można dostrzec źrenice – myślała Sheridan

dramatycznie. – Oczy, których spojrzenie może stopić cię całkowicie. Tak!”

Obraz był ukończony. Perfekcyjny od czubka głowy po palce stóp, a gdzieś po

drodze wąskie biodra, muskularne uda i stalowa pierś, pokryta ciemnym

owłosieniem. To tyle na jego temat. Znowu była znudzona.

Nagle Sheridan usłyszała hałas inny niż trzeszczenie, do którego prawie już

przywykła. Zaniepokojona rozejrzała się dookoła i jej oczy rozszerzyły się

przerażeniem, kiedy ujrzała, że złączenie liny z siedzeniem otworzyło się

samoczynnie. Zmrożona strachem przez kilka długich chwil patrzyła, jak zatrzask

wysuwa się coraz bardziej i bardziej ze swojej oprawy, wreszcie z jej gardła

wyrwał się przeszywający krzyk. Obiema rękami uchwyciła linę po drugiej stronie

dokładnie w momencie, kiedy siedzenie zerwało się, a ona zawisła ponad

zatłoczoną salą.

– O Boże! – krzyknął jakiś głos. – Popatrzcie do góry! Ta dziewczyna ma

kłopoty.

Pickart Joan Elliott - Każde nowe jutro.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: