Sen.pdf

Sen ( część I )

Nie umiała powiedzieć, jak długo już biegła, ani przed kim i dlaczego uciekała.

Wyczucie czasu straciła dawno temu. Instynkt podpowiadał jej jednak by się nie

zatrzymywała, bo z oddali, wciąż docierały do niej ohydne odgłosy polowania,

wydawane przez ścigające ją nieznane stworzenia.

Powoli dawało też znać o sobie wyczerpanie, coraz częściej się potykała i traciła

równowagę próbując ponownie wstać.

Ścieżka, którą podążała, była wąska i kręta, ale i tak o wiele trudniej byłoby

przedzierać się przez otaczający ją zwartym murem ponury las. Jego wysokie,

poskręcane drzewa, o ciemnych, bezlistnych gałęziach, niemal całkowicie blokowały

dostęp światła. W powietrzu czuć było odrażający zapach, który drażnił nozdrza i

sprawiał, że zbierało jej się na mdłości. Jak wtedy, gdy kiedyś w środku lata, zastała

po powrocie z wakacji całkowicie rozmrożoną lodówkę, a w środku na wpół przegniłe

artykuły spożywcze.

Nagle zahaczyła stopą o dziwny, poskręcany korzeń i runęła jak długa. Po raz

pierwszy usłyszała swój głośny jęk. Jakaś mazista substancja zastępowała twarde i

stabilne podłoże, i to jej fetor czuła przez ten cały czas. Z cichym przekleństwem na

ustach, spróbowała wstać, ale udało się to dopiero za trzecim razem. Posępne wycie

nieznanych stworzeń zaczynało nabierać mocy, dlatego nie oglądając się za siebie,

kontynuowała ucieczkę. I wtedy ujrzała przed sobą wąski pasek światła,

przedzierającego się przez atramentowo-czarną ścianę drzew.

Przyspieszyła, nie zważając na gałęzie bijące ją po twarzy. Widziała już nie tylko

jaśniejszy przesmyk, ale była także pewna, że za chwilę uda jej się wydostać z tego

ponurego lasu. Minęła ostatnie metry i z westchnieniem ulgi, wbiegła na dziwaczne

nadbrzeże. Jednak jej radość była przedwczesna, bo krajobraz był tu równie mroczny,

jakby pogrążony w wiecznym zmierzchu.

Gdy podniosła głowę, ujrzała, że niebo nie było, jak tego podświadomie

oczekiwała, zaciągnięte chmurami. Słońce lśniło jak matowy kleks na tym

stalowoszarym nieboskłonie. Stała na skraju plaży, lecz kiedy kucnęła i nabrała

~ 1 ~

odrobinę piasku do ręki, przesypując go pomiędzy palcami, ze zdumieniem zauważyła,

jak bardzo był niepodobny do czegokolwiek, co widziała w swoim życiu.

Drobne ziarenka o ciemno grafitowym kolorze i ostrych krawędziach, raniły skórę

jej dłoni, więc czym prędzej strząsnęła je na ziemię, a potem przyjrzała się

pozostawionym przez nie czerwonym śladom. Szybkim krokiem podeszła w kierunku

czegoś, co na pierwszy rzut oka przypominało morze. Jednak czarna, gęsta jak smoła

woda, była niczym zastygła lawa i tylko lekko falowała, poruszając się pod wpływem

silnego wiatru, szarpiącego włosy dziewczyny z niespotykaną siłą. Pomimo tego na

plaży panował niczym niezmącony spokój, nie drgnęło ani jedno ziarenko

dziwacznego piasku.

Rozejrzała się dookoła. Na prawo, w odległości kilkuset metrów, na niewielkim

klifie, stało ogromne, ponure gmaszysko, które przy dobrych chęciach można by było

nazwać zamkiem. Nad jego wieżami krążyły ptaki, o oryginalnym ognisto czerwonym

upierzeniu. W tym monotonnym krajobrazie, przyciągały wzrok niczym magnez.

Nie miała wielkiego wyboru. Słysząc za sobą ponowne odgłosy pogoni, ruszyła w

jego kierunku, starając się wykrzesać z siebie wszystkie siły. Biegła, nie zważając na

zmęczenie, na stopy, które ranił piasek, na całą absurdalność tej sytuacji. Nie miała

teraz czasu, by zastanawiać się jak znalazła się w tym świecie, skoro wieczorem tak

jak zwykle, zasnęła we własnym łóżku, szczelnie otulona ciepłą kołdrą. Teraz

najważniejsza była ucieczka.

Za sobą usłyszała ponure wycie. Choć nie powinna była tego robić, obejrzała się

przez ramię i to, co ujrzała, dodało jej skrzydeł. Na skraju lasu, z którego z takim

trudem się wydostała, stało kilka ohydnych stworzeń, o krępych, pokrytych mieniącą

się łuską ciałach i ogromnych, płonących jak rozżarzone węgle, ślepiach.

Dziewczyna biegła już pod górę, choć za każdym krokiem bose stopy zapadały się

w sypkim piasku. Wiedziała, że jej jedyną nadzieją jest ta budowla, w przeciwnym

bądź razie czeka ją los znacznie gorszy od zwykłej śmierci.

Ołowiane nogi poruszały się miarowo bez udziału świadomości. Zbocze stawało

się coraz bardziej strome, a ziemia lepiej ubita, dzięki czemu mogła ponownie

przyspieszyć. Zamek był teraz oddalony o zaledwie kilka metrów. Z jękiem dobiegła

do ogromnej, otwartej na oścież bramy i potknąwszy się upadła. W tej samej chwili

pogoń znalazła się tuż przy niej, wyjąc jak piekielne demony, triumfujące nad

potępioną duszą. Ale ociekające śliną kły chwyciły powietrze, i choć wyraźnie czuła

ich gorące, smrodliwe oddechy, oczekiwany atak nie nastąpił.

~ 2 ~

Powoli odwróciła głowę. Zziajane jak i ona potwory, siedziały tuż przed progiem,

jak gdyby zatrzymane przez niewidzialną barierę. Ich ogromne ślepia lśniły niczym

czerwone lampki, na tle grafitowego nieba. Wbrew pozorom nie było w nich ani

okrucieństwa, ani wrogości. Ożywiało je za to nieuchwytne tchnienie życia, obcego i

dziwnego, z jakim nigdy dotąd się nie zetknęła.

Nie miała ochoty dłużej im się przyglądać, więc powoli podniosła się z klęczek i

czujnie rozejrzała dookoła. Znalazła się na niewielkim dziedzińcu, otoczonym z trzech

stron tonącymi w mroku krużgankami, a z czwartej wysokim murem z bramą, przez

którą wbiegła. Nie wyglądało to zbyt zachęcająco, ale przynajmniej było tu

bezpieczniej niż na zewnątrz. Ponownie zerknęła za siebie i wzdrygnęła, napotykając

spojrzenie pełne oczekiwania i nieludzkiej inteligencji czuwających przed bramą

potworów. Potem jej wzrok powędrował w kierunku kolejnego przejścia, tym razem

dużo mniejszego. Wtedy zauważyła, że i tutaj nie była sama. Powolnym, posuwistym

krokiem zbliżał się, wysoki, chudy mężczyzna, o wykrzywionej groteskowo twarzy i

bezbarwnych, bladych oczach. Dopiero, gdy znalazł się tuż przy niej, spostrzegła ich

puste, martwe spojrzenie.

Zamarła, sparaliżowana strachem. Tym razem nie miała już, dokąd uciec. Jednak

ku jej zdumieniu, mężczyzna wykonał przed nią głęboki ukłon i odezwał się

ochrypłym, dudniącym głosem.

- Nasz pan cię oczekuje.

- Wasz pan? – Jak echo, zdziwiona powtórzyła te słowa. Pierwsze, jakie dane było

jej wypowiedzieć w tym dziwacznym miejscu.

Choć wciąż niepomiernie zdumiona, bez słowa sprzeciwu podążyła za swym

trupiobladym przewodnikiem. Ich ciche kroki, odbijały się głuchym echem, podczas

gdy mijali kolejne puste komnaty, ustawione w amfiladzie i tak jednostajne, że po

kilku minutach całkowicie straciła orientację. Czuła się nie tylko nieziemsko

zmęczona, ale także przygnębiona tą całą otaczającą ją szarością, we wszelkich,

różnorakich odcieniach.

Najgorszy był jednak wąski korytarz, w który właśnie skręcili. Panował w nim

niemal całkowity mrok, gdzieniegdzie rozjaśniony tylko przez nieliczne pochodnie

umieszczone wysoko na zawilgoconych ścianach. Zanim zdążyła nabawić się

początków klaustrofobii, stanęli przed solidnymi, okutymi drzwiami. Mroczny

przewodnik zwrócił twarz w jej stronę i gestem zachęcił do otwarcia drzwi.

~ 3 ~

- Twoja komnata. Możesz tu odpocząć i odświeżyć się. Zostaniesz obudzona na

kolację.

Z trudem powstrzymała wszystkie pytania, które cisnęły się jej na usta. Pokój był

niewielki, na wprost poprzez ogromne okna, widziała ponury krajobraz tego miejsca,

po prawej ogromne łoże, a naprzeciwko niego kominek, na którym przyjaźnie trzaskał

ogień. Może i było to niewiele, ale poczuła ulgę, gdy w końcu mogła rozciągnąć się na

miękkiej pościeli. Usłyszała odgłos zamykanych drzwi i chrobot przekręcanego w

zamku klucza.

"Jakbym miała dokąd uciec" – pomyślała z ironią. Na sen nie musiała długo

czekać. Była tak wyczerpana tym, co przeżyła, że wystarczyło przymknąć oczy, by

odpłynąć w niebyt.

Sen ( część 2 )

Sen w śnie. Bo przecież była pewna, że to nie jawa.

Jeszcze wczoraj, po męczącym dniu pełnym przygotowań do wyjazdu i pakowania

walizek, zasnęła w swoim własnym łóżku, znajdującym się na poddaszu niewielkiego

domku. Otulona pierzyną, bezpieczna wśród dobrze znanych sobie czterech ścian i z

nadzieją, że pierwsza jej samodzielna podróż za granicę będzie ekscytującym

przeżyciem.

Potem znalazła się w tym okropnym lesie, ścigana przez hordę potworów z piekła

rodem. I dotarła do dziwacznego zamku, którego właściciel ponoć jej oczekiwał.

Dziewczyna wzruszyła ramionami. Oderwała się od ponurego kontemplowania

krajobrazu za oknem. Została przecież zaproszona na kolację, może wtedy zdoła

dowiedzieć się czegoś więcej.

~ 4 ~

Skrzywiła się patrząc na rzeczy, które pojawiły się, gdy ona spała. Przed

kominkiem stała ogromna wanna, pełna gorącej wody. Obok na krześle leżało coś, co

chyba miało służyć, jako ręcznik, a przez oparcie przewieszona była śnieżnobiała

sukienka.

Najwyraźniej zadbano by nie pojawiła się przy stole brudna i śmierdząca.

Kąpiel przywróciła jej odrobinę dobrego humoru. Kiedy wytarła się do sucha, a mokre

włosy zawinęła w zmyślny turban na głowie, podniosła z oparcia przyniesiony jej

strój. Suknia, cała z koronki, sięgała aż do kostek, zgrabnie podkreślając figurę i

stanowczo zbyt mocno obnażając dekolt. Zdziwiła się trochę brakiem obuwia, ale

posadzki były tu na tyle gładkie, że nie kaleczyły jej i tak już obolałych stóp.

Ulubiona piżamka w błękitne paseczki, zmieniła się w szarobury łach, pełen dziur i

rozdarć. Bez żalu zwinęła swoje stare ubranie w kłębek i rzuciła je na pastwę ognia.

Przez chwilę patrzyła w zamyśleniu, jak płonie, potem drgnęła słysząc ciche pukanie.

Do środka wszedł ten sam blady i chudy mężczyzna, zatrzymując się jednak tuż w

progu.

- Kolacja czeka.

Z westchnieniem żalu podniosła się z klęczek. Przeczesała dłonią wilgotne jeszcze

włosy i rozejrzała dookoła. Choć wciąż obca, to ta niewielka komnata stanowiła

jedyną przyjazną rzecz w tym świecie. Ale podejrzewała, że protesty na nic się nie

zdadzą. Dlatego w ciszy podążyła za swym ponurym przewodnikiem, czując wolno

kiełkujące w głębi duszy, przerażenie.

Komnata, do której została zaprowadzona, była tak ogromna, że jej sufit tonął w

nieprzeniknionych ciemnościach. Na kominku, tak wielkim, że zmieściłby się w nim

jej dawny pokój, płonął ogień. Przed nim stał, pusty jeszcze kamienny stół, z dwoma

krzesłami umieszczonymi po jego przeciwległych końcach. Choć na pierwszy rzut

oka, nie zauważyła żadnego towarzystwa, to podświadomie wyczuwała czyjąś

obecność.

Podeszła bliżej i wtedy z cienia wynurzyła się przygarbiona postać. Choć... Chyba

jej się tylko tak wydawało w pierwszym momencie, bo mężczyzna, który spoglądał na

nią z półuśmiechem na ustach, był niczym ucieleśnienie wszelkich kobiecych

pragnień.

Przystojną twarz okalały falujące złociste loki, a spojrzenie błękitnych oczu z

wyraźną aprobatą mierzyło jej postać. Był tak wysoki, że gdy podszedł bliżej, poczuła

~ 5 ~

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: