Patricia Simpson - To samo niebo.pdf - Harlequin - klarella

Patricia Simpson

To samo niebo

Prolog

Lipiec 1938

Michael Cavanetti odebrał kartonowe pudło i zaniósł je na boczne

podwórze, gdzie miał ustawiony podręczny warsztat stolarski. Przez cały.

dzień zajmował się głównie piłowaniem nadających się już tylko na opał

starych mebli, toteż całe ubranie, a także twarz i włosy, miał pokryte pyłem i

trocinami. Przerwał pracę tylko na moment, żeby wpuścić listonosza i

pokwitować odbiór pakunku, całkowicie ignorując przy tym lekceważące

spojrzenie, jakim przedstawiciel służb pocztowych Stanów Zjednoczonych

obrzucił jego wytarte i wystrzępione robocze ubranie. Po dwóch miesiącach

od momentu przybycia do Ameryki Michael zdążył się już przyzwyczaić do

takich spojrzeń.

Mocnymi ciemnymi palcami rozerwał opakowanie kartonu, dopiero teraz

pozwalając sobie na lekkie skrzywienie ust. Ci wszyscy Amerykanie,

zawsze żujący gumę, zawsze aroganccy i niecierpliwi, uważali go za głupca

tylko dlatego, że kupił tu stary dom. A przecież nie mieli pojęcia, jaki miał

plan.

Już wkrótce będzie tu winnica – wspaniała winnica na południowym

stoku schodzącym w stronę morza. W przybudówce na tyłach domu były już

przygotowane sadzonki najlepszych szczepów ze starego kraju. Zrujnowana

rezydencja będzie przebudowana na skromny, ale stylowy klasztor

benedyktyński, obok niego stanie kaplica, w której wnętrzu już wkrótce

rozbrzmiewać będą cudownie piękne, potężne i łagodne jednocześnie,

dźwięki' starych chorałów gregoriańskich śpiewanych przez zakonników,

którzy zgodnie z planem mieli tu przybyć lada dzień. Mając do pomocy

takich trzydziestu nawykłych do ciężkiej pracy mężczyzn, Michael mógł być

pewny, że z głównymi pracami przy budynkach i samej winnicy upora się w

ciągu jednego roku. Jakże zmienią się wtedy te lekceważące spojrzenia

okolicznej ludności.

Odwinął tekturowe pudło z resztek papieru i zajrzał do środka. Cóż to

takiego – czyżby suknia zakonna?! Z fałdów uniesionej do góry wełnianej

tkaniny wysunął się długi sznur paciorków różańca i upadł prosto w trociny.

Michael podniósł różaniec, otarł go pośpiesznie i paroma dmuchnięciami

oczyścił z resztek pyłu. Potem przyjrzał się temu, co jeszcze pozostało w

pudle. Był to konopny sznur do przewiązywania zakonnej sukni, mnisi

kaptur i jakaś koperta.

Zmarszczył brwi, chwycił kopertę, otworzył ją i pośpiesznie zaczął

czytać napisaną po włosku wiadomość. Potem przez dłuższą chwilę patrzył

gdzieś w przestrzeń. Czuł, jak pod wpływem szoku uginają się pod nim

kolana. Jego starszy brat Niccolo zginął w morskiej katastrofie wraz z całą

resztą trzydziestoosobowej grupy benedyktyńskich zakonników. Po

wypłynięciu z Włoch statek natrafił na gwałtowny sztorm i zatonął. Nikt się

nie uratował.

Michael osunął się na kolana, zupełnie nieświadomy tego, że klęczy w

trocinach. Ukrył twarz w dłoniach i zapłakał. Długo nie mógł się uspokoić.

Jego brat Niccolo, taki silny, taki mądry. Jak to możliwe, że nie żyje?!

Teraz już nikt nie przyjedzie, nie przyłączy się do niego tu, w Ameryce.

Michael zgniótł list w papierową kulę. Zaciśniętą w pięść dłoń przycisnął

do pobladłych warg. Ogarnął go paniczny lęk, znacznie przerastający

normalną reakcję na osobiste nieszczęście, jakim była utrata najbliższej

osoby. Jego brat, ksiądz Niccolo, nie żyje. A razem z nim przepadła też

najpilniej strzeżona tajemnica benedyktyńskiego wina. Bez księdza Niccoli

nie będzie już nigdy słynnego rieslinga św. Benedykta. To prawda, że

przywiezione wcześniej szczepy nadal bezpiecznie leżały złożone w

przybudówce. I to prawda, że on sam, Michael, potrafił uprawiać ziemię i

dbać o winorośl lepiej niż ktokolwiek inny. Ale bez mistrzowskiej ręki

Niccoli w samym procesie wytwarzania wina nigdy nie powstanie tak

cudownie słodki eliksir, ta niezwykła i najbardziej przez znawców

poszukiwana odmiana klasztornego rieslinga.

Przepadło jednak jeszcze coś więcej, nie tylko tajemnica cudownego

eliksiru. Wraz z Niccolą musiała też umrzeć tradycja – tradycja, która

przetrwała nienaruszona od średniowiecza. Śmierć Niccoli oznaczała koniec

dziedzictwa Cavanettich.

A dla Michaela Cavanettiego to oznaczało koniec świata. Cóż można

było z tym zrobić? Jak to możliwe, żeby spuścizna tylu wieków miała tak po

prostu przestać istnieć?! Święta Mario, Matko Boża, co się teraz stanie?

Michael jeszcze niżej pochylił głowę, wciąż ściskając w dłoni kulkę papieru

z nieszczęsną wiadomością. Zdawał sobie sprawę, że w chwilach takich jak

ta pozostaje tylko jedno – modlić się.

Nie potrafiłby powiedzieć, jak długo się modlił. Prawdopodobnie trwało

to kilka godzin. W każdym razie nie przestawał się modlić aż do chwili,

kiedy zabrakło mu już i sił, i łez. Wtedy westchnął głęboko, przeżegnał się i

podniósł wzrok, zamierzając się podnieść. I nagle poczuł, że brakuje mu

tchu w piersiach i że ponownie opada na kolana. Bez słowa wpatrywał się w

tajemniczą ciemną sylwetkę, wznoszącą się niemal tuż nad nim, a oddaloną

od niego ledwie o metr lub dwa.

Była to postać jakiegoś wysokiego mnicha w ciemnym habicie. Jego

dłonie ukryte były w szerokich rękawach, twarz pozostawała w cieniu

kaptura.

– Bracie Michaelu! – odezwał się mnich. Jego głos był mocny i głęboki.

– Tak, to ja – odpowiedział Michael, podnosząc się z klęczek. Czuł, jak

serce gwałtownie wali mu w piersi. Ta ciemna figura przejmowała go

lękiem, choć sam nie potrafiłby powiedzieć dlaczego.

– Wzywałeś mnie.

– Ja... ja nikogo nie wzywałem.

Mnich uroczyście skinął głową.

– Pojawiłem się w odpowiedzi na twoje modły.

– Moje modły?

– Tak. Przybyłem tu, żeby ci pomóc.

Michael machinalnie strzepnął trociny z kolan i wyprostował się. Czyżby

to był jakiś cud? Jeszcze raz spojrzał na postać w habicie.

– Ale kto mógłby cię przysłać?

– A kto wysłuchuje naszych modłów i kto odpowiada na nie? – tym

samym tonem spytał mnich.

– No tak... – bąknął Michael i znów zaczął otrzepywać trociny z włosów

i ramion. Jeśli to był cud, to ten mnich musiał być aniołem, a nie można

przecież zwracając się do anioła wyglądać aż tak nieporządnie. – Ale co

teraz można zrobić? Całe wielowiekowe dziedzictwo Cavanettich przepadło.

Mój brat nie żyje, a to oznacza koniec wszystkiego.

– Dziedzictwo przetrwa. Jestem tu po to, żeby zastąpić twego brata.

– A więc znasz tajemnicę wina?

– Oczywiście – odpowiedział mnich i lekko zachichotał. – Prawdę

mówiąc, bracie Michaelu, to właśnie ja byłem tym pierwszym, który kiedyś

poznał jego tajemnicę.

– Capperi? – Michael machinalnie cofnął się o kilka kroków. Poczuł za

sobą krawędź stołu warsztatowego i na oślep zaczął szukać jakiegoś ostrego

narzędzia. Udało mu się chwycić dłuto, ale mnich znów tylko zachichotał.

– Dlaczego się mnie boisz? – zapytał.

– Ponieważ wiem, kim jesteś. Słyszałem o tobie. To ty jesteś tym

mnichem czarownikiem – Cosimo Cavanetti!

– Nie jestem żadnym czarownikiem.

– Wobec tego jak się tu dostałeś? Wytłumacz mi!

– Zostałem wysłany po to, żeby ci pomóc.

– Ale wysłany nie przez Boga, tylko przez szatana! – Michael przeżegnał

się i znów wpatrywał się w mnicha. Przerażał go bezkształtny cień zamiast

twarzy pod mnisim kapturem.

– Przybyłem tu, żeby ci pomóc, bracie Michaelu, a nie żeby ci szkodzić.

Przyrzekam ci to, więc nie bój się mnie. I nie trać nadziei. Ty i ja razem

doprowadzimy tę winnicę do owocowania po to, żeby nowy kapłan, który

się urodzi, mógł przejąć dziedzictwo i podtrzymywać tradycję.

– Ale jak to możliwe? Zawsze musiało być dwóch Cavanettich – kapłan,

który potrafił robić to wino, i drugi – już bez święceń – który umiał

pracować i dbać o ziemię w winnicy.

– Przyjechałeś do nowego kraju, bracie Michaelu. Do kraju, w którym

żyje się inaczej. I dziedzictwo, i tradycja muszą się tu trochę zmienić,

dostosować do nowych czasów. Następny kapłan będzie nie tylko kapłanem,

ale i człowiekiem umiejącym pracować w winnicy. Odtąd wystarczy więc

jeden Cavanetti. I właśnie ten Cavanetti będzie miał moc kapłańską większą

niż którykolwiek z jego poprzedników.

– Nie rozumiem. O czym ty mówisz?

– Mówię o przyszłości, bracie Michaelu. Jeden z twoich synów będzie

tym mężczyzną i tym kapłanem.

– Ale ja przecież nawet nie jestem żonaty.

– Ożenisz się.

– I będę miał syna?

– Będziesz miał dwóch synów.

Michael powoli odłożył dłuto na blat warsztatu.

– I wtedy dziedzictwo Cavanettich będzie utrzymane?

– Możesz być tego pewny. Gdy twój syn stanie się mężczyzną, pozna

wszystkie tajemnice, wszystko. Ten łańcuch nie zostanie zerwany, bracie

Michaelu.

– To znaczy, że powinienem pozostać tu, w Ameryce?

Patricia Simpson - To samo niebo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: