Ashe Jenny - Pod słońcem Singapuru.pdf - Ashe Jenny - LadyHenrietta

JENNY ASHE

Pod słońcem Singapuru

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Singapurskie drapacze chmur wznosiły się wysoko na tle błękitnego tropikalnego nieba.

Palmy wzdłuż ulicy Orchard wyglądały pięknie, podobnie jak kompozycje egzotycznych

kwiatów w holu hotelowym, złożone z ogromnych żółtych chryzantem oraz białych i

karmazynowych orchidei. Emily Fairlie patrzyła wokoło na połyskujący chrom, puszyste

dywany, orientalne ozdoby i kryształowe żyrandole, zastanawiając się, jak ludzie mogą

wykonywać zwykłą rutynową pracę wśród takiego przepychu. A jednak wokół niej kręcił się

elegancko ubrany personel hotelu i nieliczni, o dziewiątej rano, turyści, których niedbały strój

– szorty, sandały i barwne koszule – wydał jej się niezbyt stosowny w tak luksusowym

miejscu.

Czekała na Geralda, siedząc przy stoliku z nietkniętą kawą i z zainteresowaniem

przyglądała się ciemnoskóremu portierowi w turbanie z dużym klejnotem. Ale nagle jej

uwagę przyciągnął inny mężczyzna, który właśnie wszedł do hotelu. Zwykle bardzo

powściągliwa, tym razem wprost nie mogła oderwać oczu. Był wyższy od otaczających go

Chińczyków i Malajów. Opalona twarz o subtelnych rysach, falujące brązowe włosy i smukła

sylwetka zafascynowały Emily, wpatrującą się w niego, jakby był gwiazdorem filmowym.

Mężczyzna zamienił kilka słów z portierem. Pomyślała, że to stały bywalec hotelu, a może

nawet pracuje w nim, jak Gerald. Jeśli tak – na pewno się poznają...

Szedł właśnie w jej stronę, więc chciała odwrócić wzrok, ale nie zdążyła i ich oczy

spotkały się. Przyglądali się sobie przez chwilę, która dla niej była wiecznością, wreszcie

Emily odwróciła głowę. Jego jasnoniebieskie oczy miały magnetyczną siłę. Był szczupły, ale

muskularny. Szykowne ubranie i zegarek marki Rolex świadczyły, że nie był turystą.

Zapewne mieszkał w Singapurze. Serce Emily zabiło mocniej, bo przecież ona też wkrótce

zamieszka tu na stałe.

Dzięki klimatyzacji, w holu panował przyjemny chłód w odróżnieniu od nieznośnego

upału na zewnątrz. Mimo to, Emily poczuła, jak wilgotnieją jej ręce i ciało ogarnia dziwna

fala gorąca, jakby wraz z tym mężczyzną do hotelu weszło słońce.

Pokonała ciekawość i nie odwróciła głowy, słysząc, jak przechodzi obok. Cóż, w końcu

czekała tu na narzeczonego, Geralda Montague’a, ze świadomością, że jest szczęściarą, skoro

została wybrana przez tak bogatego i wpływowego biznesmena. Kochany Gerald! Nie mogła

się doczekać, kiedy go zobaczy, nie widzieli się przecież od pięciu miesięcy i ten czas wlókł

się niemiłosiernie.

Rozległ się sygnał telefonu i po chwili do Emily podeszła recepcjonistka.

– Przepraszam, czy pani nazywa się Fairlie?

– Tak, jak mnie pani rozpoznała?

– Właśnie dzwonił pan Montague. Opisał panią dokładnie... szczupła blondynka o

szarych oczach... nikogo podobnego tu nie ma – odpowiedziała Chinka z uśmiechem. – Pan

Montague bardzo panią przeprasza, ale zatrzymały go ważne sprawy w banku. Ma nadzieję,

że uda mu się przyjechać przed dziesiątą, ale to może potrwać dłużej.

– Wobec tego pójdę pozwiedzać miasto. Dziękuję pani.

Gerald miał zawsze mało czasu. Nawet na lotnisko nie przyjechał po nią sam, lecz

przysłał szofera. Spędziła w Singapurze dopiero jedną noc, zaskoczona jego szczególną

atmosferą, chociaż narzeczony tak często opisywał miasto w listach, iż wydawało się jej, że

zna je bardzo dobrze. Panował tu szczególny klimat podniecenia i żywiołowości, a Emily

wyczuwała też jakąś tajemnicę. Przemknęło jej przez myśl, że może to nie Singapur wywołał

tak dziwne wrażenie, lecz widok tego szalenie przystojnego mężczyzny. Nie, to niemożliwe.

Przecież była już prawie zaręczona z Geraldem i to on absorbował jej uczucia od chwili, gdy

pożegnali się na lotnisku Heathrow pięć miesięcy temu.

Gdy zbliżyła się do wyjścia, uderzyła ją fala upału.

Pod hotel podjeżdżał właśnie błękitny mercedes. Nagle skręcił w bok i wpadł w poślizg.

Emily i portier natychmiast podbiegli do kierowcy, który osunął się na kierownicę. Portier

wyłączył silnik i zaciągnął hamulec.

– On jest nieprzytomny! Niech pani wezwie lekarza, szybko! – zawołał.

– Jestem pielęgniarką. Lepiej będzie, jeśli ja się nim zajmę, a pan wezwie lekarza.

Sprawdziła kierowcy puls. Serce biło ledwo wyczuwalnie, wargi stały się sine. Wszystko

wskazywało na zawał. Było to tym bardziej prawdopodobne, że mężczyzna był otyły, miał

rumianą twarz, a w tyle samochodu Emily ujrzała cygaro w popielniczce i stertę papierów,

leżących na siedzeniu.

Podniosła głowę. Wokoło zebrał się już tłum gapiów, ale ludzie rozstępowali się właśnie,

żeby przepuścić nadchodzącego mężczyznę ze stetoskopem w ręku. Zaskoczona Emily

rozpoznała znajomą twarz i sylwetkę człowieka, który niedawno tak ją zauroczył.

Zasłonił na chwilę twarz przed słońcem, po czym pochylił się nad nieprzytomnym

kierowcą mercedesa.

– To Mahmoud. Mogłem się tego domyślić – szepnął, wyjmując z kieszeni aparat do

mierzenia ciśnienia, po czym błyskawicznie wykonał badanie.

A więc ów przystojniak to lekarz, pomyślała Emily. Nie miała wątpliwości, że to ktoś

wpływowy. I znów ogarnęła ją dziwna fala ciepła, ale nie miała czasu na analizowanie swoich

uczuć, przecież potrzebowano jej pomocy.

– To chyba zawał – powiedziała cicho, odsuwając się, aby lekarz miał dostęp do pacjenta.

– Chyba rozległy, nie sądzi pan, doktorze? Oddycha nierówno, i te zaburzenia rytmu serca...

Nie przerwał badania, ale w jego opanowanym głosie wyczuła ulgę:

– Jest pani pielęgniarką? Dzięki Bogu. Musimy go ułożyć na noszach!

Przywołał dwóch portierów, którzy pomogli mu przenieść chorego na nosze i zabrać z

nieznośnego upału do chłodnego klimatyzowanego holu.

– Nie, nie tutaj! Nie możemy zakłócać spokoju gości hotelowych – zadecydował lekarz,

każąc przenieść nosze do zacisznego pokoju.

Tu nie tracił ani chwili. Dokładnie zbadał chorego, wsłuchując się w uderzenia serca, po

czym sięgnął do podręcznej apteczki i wyjął ampułkę z atropiną. Pacjent na chwilę otworzył

oczy, jęknął i zamknął je z powrotem. Emily delikatnie przetarła mu twarz tamponem i wzięła

go za rękę. Zaczął oddychać coraz spokojniej, wreszcie znów otworzył oczy.

– Co się stało? – zapytał.

Lekarz znalazł żyłę i wprawnie wstrzyknął atropinę. Emily przyłożyła kawałek gazy na

ukłute miejsce, aby powstrzymać krwawienie.

– Miałeś zapaść, Mahmoud. Ale nie martw się. Zawieziemy cię do szpitala i wkrótce

będziesz zdrów.

Rzeczowa informacja, przekazana kojącym tonem, uspokoiła chorego.

– Ach, to ty, Dashwood? Miałem szczęście, nie ma co – powiedział chrapliwym głosem,

ale już bez zadyszki.

Znów zamknął oczy i próbował poruszyć się na noszach, lecz jęknął z bólu.

– Gdzie mnie zabieracie? Do „Mount Elizabeth”? – zapytał.

– Jak chcesz. Byłoby najbliżej, ale ja tam nie pracuję. Mam łóżka tylko w

„Ambasadorze”.

„Ambasador”! To przecież w tym szpitalu Emily miała rozpocząć pracę! Ale nie zdążyła

nawet napomknąć o tym, bo chory wciąż szeptał:

– To zawieźcie mnie do „Ambasadora”. I niech moja sekretarka powiadomi żonę, dobrze?

– Może ja zadzwonię, doktorze? – zaproponowała Emily.

Po raz pierwszy Dashwood odwrócił się do niej. Sprawiał wrażenie, jakby dopiero teraz

ją zobaczył.

– Bardzo proszę. Numer firmy jest zapisany na okładce tego notesu. I dziękuję za pomoc

– dodał, przyglądając się jej, gdy podchodziła do telefonu.

– Nie ma za co – powiedziała, wykręcając numer.

– Jak pani na imię?

– Siostra Fairlie. Uśmiechnął się.

– Pytałem o imię. Przecież już się widzieliśmy. Nie mam wątpliwości, że to pani siedziała

niedawno w holu, co więcej, mam wrażenie, że pani też mnie zauważyła.

Więc zwrócił na nią uwagę, choć widzieli się tylko przez chwilę. Spodobał się jej, ale

nawet w myśli nie śmiała się do tego przyznać. Przecież przyjechała do Singapuru dla

Geralda, za którym tak tęskniła.

Sekretarka Mahmouda odebrała telefon i Emily w kilku słowach wyjaśniła jej, co się

stało:

– Zaraz zostanie przewieziony do kliniki „Ambasador”. Nie, jego życiu nie zagraża już

niebezpieczeństwo. Doktor Dashwood od razu się nim zajął.

– Przerwała, spoglądając na doktora. – Jaki jest adres kliniki? Edinburgh Place?

Znów się uśmiechnął.

– Oni wiedzą, gdzie to jest, siostro. Wszyscy znają ten szpital. Więc nie przyjechała pani

do Singapuru w celach turystycznych? Widząc panią w hotelu, wziąłem panią za turystkę.

Usiłowała nie zwracać uwagi na jego ujmujący uśmiech i oczy, w których zdawał się

odbijać błękit nieba.

– To mój pierwszy dzień w tym kraju. Ale słyszałam o „Ambasadorze”.

Odłożyła słuchawkę i podeszła do Mahmouda.

– Czy chciałby pan, abym z nim pojechała do szpitala? – zapytała Dashwooda.

– Nie, dziękuję. To mój stary przyjaciel z klubu krykieta. Sam go zawiozę.

Odwrócił się do recepcjonistki.

– Wiesz, gdzie mnie znaleźć, Amy? Będę pod telefonem – powiedział, wskazując na

aparat, wsunięty do kieszeni, po czym znów spojrzał na Emily: – To miłe, że poświęciła pani

swój czas zupełnie obcemu człowiekowi. Czy jest tu pani na urlopie?

W zasadzie nie miała powodu, aby mu opowiadać o sobie, ale instynktownie wyczuwała,

że powinien wiedzieć, iż nie jest wolna.

– Nie. Przyjechałam do narzeczonego. Zamierzamy się tu pobrać.

– Wobec tego nie pozostaje mi nic innego, jak tylko życzyć pani szczęścia – powiedział

obojętnym tonem.

– I jeszcze raz dziękuję, siostro Fairlie.

Przyszli sanitariusze, żeby zabrać Mahmouda do prywatnego ambulansu. Dashwood

odwrócił się jeszcze od drzwi i wyciągnął rękę do Emily. Gdy podała mu dłoń, uścisnął ją

mocno i przytrzymał nieco dłużej, niż wypadało. Ponownie zawładnęło nią dziwne uczucie,

jakby nie mogła oderwać wzroku od wyrazistych błękitnych oczu i delikatnych rysów twarzy.

Zarumieniła się, z trudem panowała nad sobą. Niełatwo jej było ukryć oczarowanie tym

mężczyzną, z którym wkrótce miała przecież pracować.

Gdy karetka ruszyła z podjazdu w kierunku ruchliwej ulicy, Dashwood, sadowiąc się

obok pacjenta, pomachał jeszcze Emily na pożegnanie. Uniosła rękę, chcąc odwzajemnić ten

gest, ale wtedy dobiegł do niej rozdrażniony głos:

– No, no, nie spodziewałem się, że moja narzeczona będzie tak żegnała innego

mężczyznę.

Odwróciła się.

– Och, Gerald, kochany – zawołała i rzuciła mu się w ramiona, witając go goręcej, niż

zamierzała.

– Widzę, że rzeczywiście stęskniłaś się za mną – zauważył, rozbrojony jej

spontanicznością. – Ależ, kochanie, ty drżysz. Zdążyłem się zorientować, że pomagałaś

Mahmoudowi. Wchodząc, słyszałem, że miał zawał i ty, jak zwykle, zaoferowałaś swoją

pomoc. Drżysz ze zdenerwowania, prawda? Wiesz, Emily, gdy się pobierzemy, nie będziesz

musiała pracować. Później wytłumaczę ci, na czym będzie polegała twoja rola. Wtedy szkoda

ci będzie czasu na usługiwanie chorym. Najważniejsze, żebyś była przy mnie.

– Oczywiście – przyznała.

Była uczciwa i sama bardzo chciała wierzyć, że bez zastrzeżeń przyjmie jego warunki.

Bez Geralda czuła taką pustkę, dlatego ubiegała się o pracę w Singapurze. Ale w jej głosie

zabrzmiała nieszczera nuta.

Pragnęła Geralda, ale nie za cenę rezygnacji z pracy w charakterze pielęgniarki,

przynajmniej nie tak od razu. Gerald doskonale zdawał sobie sprawę, ile znaczyła dla niej

praca. Nagle przypomniała sobie dawne sprzeczki w Londynie, zwłaszcza że znów tak

dobitnie podkreślił swój punkt widzenia. Potrzebował żony, która będzie damą do

towarzystwa, a zarazem uosobieniem urody i wdzięku. Pamiętała, że od początku bardzo mu

się podobały jej naturalne blond włosy. Sam podkreślał, że żona powinna odzwierciedlać jego

Ashe Jenny - Pod słońcem Singapuru.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: