RODNEY CASTELEDEN--Seryjni Zabójcy.PDF

Baczyński Władysław

W nocy z 29 na 30 kwietnia 1958 r. patrol milicyjny na jednej z ulic Wrocławia zauważył

mężczyznę, który swoim zachowaniem wzbudzał podejrzenie. W czasie legitymowania go

milicjanci spostrzegli, że zatrzymany posiada nożyce do cięcia żelaza, zawieszone na ramieniu

pod płaszczem. W pewnym momencie nieznajomy gwałtownie sięgnął ręka pod płaszcz w stronę

pasa. Wtedy funkcjonariusze MO obezwładnili go i w wyniku rewizji znaleźli przy nim gotowy

do strzału pistolet typu FN, 67 sztuk amunicji kal. 9 mm, rękawiczki gumowe, dwie latarki,

klucze i inne narzędzia mogące służyć do dokonywania przestępstw.

Mężczyzna wyjaśnił, że zarówno broń, jak i narzędzia... znalazł przed chwilą na ulicy i szedł

właśnie do komisariatu MO, aby je oddać.

Pierwsze zabójstwo

Dzień 18 lipca 1946 r. powoli dobiegał końca. W parku u zbiegu bytomskich ulic Tarnogórskiej i

Morcinka, pomimo zmroku, bawiły się dzieci. Opodal w cieniu drzew, kobieta prowadziła

ożywioną rozmowę z mężczyzną. Nagle padły strzały. Gdy na ich odgłos przybiegli pierwsi

przechodnie, kobieta już nie żyła.

W czasie oględzin miejsca przestępstwa znaleziono tylko kilka łusek pocisków kal. 9 mm oraz

drobną sumę pieniędzy, którą denatka miała przy sobie. Zabezpieczone na miejscu zdarzenia

łuski przesłano do badań, jednakże broń z której zostały odstrzelone, nie była zarejestrowana w

centralnej zbiornicy KGMO.

Sekcja zwłok wykazała, że śmierć nastąpiła wskutek ran postrzałowych przenikających klatkę

piersiową, serce i płuca. W wyniku postrzału nastąpił wewnętrzny wylew krwi do jamy opłucnej

i osierdzia.

Tożsamość ofiary udało się ustalić dopiero po upływie kilku tygodni. Nazywała się Anna S.,

miała 45 lat i zamieszkiwała ostatnio w jednej z podwrocławskich wsi. Tam też, po repatriacji z

Lwowa, w maju 1945r. osiadła wraz z dwójką dzieci.

Kilka dni przed zabójstwem odwiedził ją znajomy ze Lwowa, który wykorzystując nadmiar

zaufania, okradł mieszkanie i uciekł w nieznanym kierunku. Przyjazd Anny S. Do Bytomia miał

na celu odnalezienie nieuczciwego znajomego. On też - od chwili uzyskania tej informacji -

znalazł się w centrum uwagi prowadzących śledztwo.

W listopadzie 1946 r. znajomy Anny S. został zatrzymany przez władze wojskowe. Okazało się,

że był od dłuższego czasu poszukiwany za dezercję. Nie przyznał się jednak do zabójstwa Anny

S. Upływ czasu w znacznym stopniu utrudnił sprawdzenie alibi podejrzanego, a także

praktycznie uniemożliwił zebranie innych obciążających dowodów przeciw niemu. W tej

sytuacji prokurator umorzył śledztwo przeciwko podejrzanemu.

Drugie zabójstwo

Prawie 10 lat później, w okresie od listopada 1956 r. do kwietnia 1957 r. miały miejsce kolejne

zabójstwa oraz dwa usiłowania, które pod względem sposobu, jak i okoliczności ich popełnienia

wskazywały na liczne podobieństwa z zabójstwem Anny S.

Dnia 26 listopada 1956 r. Chaim N. wyszedł z pracy punktualnie o godz. 18. Podczas drogi do

domu, jak zwykł, to czynić - zatrzymał się przy budce z piwem, aby wypić butelkę portera. W

kwadrans potem sąsiedzi znaleźli Chaima N. martwego w bramie posesji, w której mieszkał. Nie

miał on na ciele widocznych obrażeń. Oględziny ubrania i miejsca wypadku nie przemawiały za

tym, aby uprzednio stoczył z kimś walkę. Prawdopodobnie niczego mu nie zrabowano, gdyż

miał przy sobie pieniądze i dokumenty. Okoliczności zdarzenia wskazywały na to, że Chaim N.

zmarł śmiercią naturalną.

Sekcja zwłok zmarłego wzbudziła jednak zdumienie. Okazało się, że przyczyną nagłej i

gwałtownej śmierci był postrzał klatki piersiowej, który uszkodził mięsień sercowy, aortę i

płuco.

Pocisk znajdował się na końcu kanału postrzałowego w tylnej ścianie klatki piersiowej. W

okolicy rany wlotowej w kanale postrzałowym i na ubraniu nie stwierdzono cech strzału z

przyłożenia lub z bliska. Strzał oddany został więc z oddali. Pocisk wydobyty z ciała denata miał

zniekształconą podstawę i czubek. Na jego części cylindrycznej znajdowały się ślady sześciu pól

i bruzd przewodu lufy, w tym - dwa ślady pól i bruzd były zatarte. Na postawie tych śladów

ustalono, że pocisk ów przeszedł przez przewód lufy kal. 5,6 mm. Broń, z której został

odstrzelony nie była zarejestrowana w centralnej zbiornicy KGMO.

Prowadzący śledztwo nie mieli już wątpliwości, że Chaim N. padł ofiarą starannie

zaplanowanego zamachu. Stwierdzono, że krótko przed godziną 18.15 w bramie zgasło światło.

Sprawca chciał sobie w ten sposób zapewnić dyskretne warunki działania. Strzelił do ofiary z

broni wyposażonej w tłumik, żaden bowiem sąsiad nie słyszał huku. Wizja lokalna, w czasie

której oddano strzały z kilku rodzajów broni, potwierdziła tę hipotezę.

Dwóch świadków zeznało, że wkrótce po wypadku zauważyli wychodzącego z bramy

mężczyznę w średnim wieku. Ubrany był on w ciemną kurtkę, spodnie tzw. bryczesy i buty z

cholewami. Jeden ze świadków zeznał, ze miał on krótko strzyżony wąsik. Na ulicy było jednak

zbyt ciemno, by świadkowie spostrzegli rysy twarzy. Innych informacji o zabójcy nie udało się

uzyskać.

W dniu 4 stycznia 1957 r. jeden z mieszkańców posesji, w bramie której dokonano zabójstwa,

Paweł K. znalazł w skrzynce na listy anonim wraz z dołączoną do niego łuską od pocisku kal.

5,6 mm. Anonim napisany był niewprawnym pismem ręcznym, z błędami ortograficznymi.

Łuskę niezwłocznie przesłano do Zakładu Kryminalistyki KGMO w celu przeprowadzania

badań porównawczych. Niestety nie przyniosły one spodziewanych rezultatów.

Milicja podejrzewała kilka osób o zabójstwo Chaima N., m.in. sąsiada zabitego, a także grupę

przestępców kryminalnych. W toku śledztwa nie zdołano jednak zebrać przeciwko nim

odpowiednich dowodów.

Kolejne zabójstwa i dwa usiłowania zabójstw

Inżynier Józef S. mieszkał na peryferiach Wrocławia w dzielnicy willowej. Ok. godziny 21, 9

stycznia 1957 r., powrócił taksówką wraz z żoną z miasta. Przed bramą stało dwóch mężczyzn.

Po uregulowaniu należności za przejazd taksówką inż. S. poszedł po syna do swej matki, jego

żona zaś, Janina S., udała się do mieszkania. Będąc w kuchni usłyszała na podwórzu kroki. Była

przekonana, że to mąż wraca z dzieckiem. Nagle usłyszała huk. Wybiegła przed dom i zobaczyła

uciekającego przez ogród mężczyznę. Rzuciła się za nim biegiem, lecz wkrótce zrezygnowała.

Pobiegła w kierunku garażu i w ciemności potknęła się o ciało męża.

Jedynym świadkiem zabójstwa był pięcioletni syn zamordowanego, który widział sylwetkę

sprawcy i słyszał, jak ojciec w czasie szamotaniny wymienił jego nazwisko. Niestety, chłopiec

nie zapamiętał tego nazwiska. Zabójcę widziała także Janina S. i zapewniła, że będzie w stanie

go rozpoznać.

W pobliżu garażu, gdzie inż. Józef S. stoczył walkę z napastnikiem, znaleziono dwie łuski kal. 9

mm oraz oprawkę od zegarka z uszkodzonym jednym uchwytem do paska. W ogrodzie

natomiast odkryto kilka nadających się do gipsowych odlewów, śladów obuwia.

Zabezpieczony materiał dowodowy nie pozwolił na szybkie i bezpośrednie ustalenie sprawcy

zabójstwa inż. S., w znacznym jednak stopniu przyczynił się do powiązania tego czynu z

zabójstwami dokonanymi w poprzednim okresie.

Na podstawie badań łusek stwierdzono, że broń, z której je odstrzelono, została już użyta w

Bytomiu dnia 18 lipca 1946 r. do zabójstwa Anny S. Ponadto ustalono, że oprawka pochodziła

od zegarka należącego do Chaima N.

Ustalenie powyższych faktów pozwoliło na wyciągniecie dwóch bardzo istotnych wniosków: 1)

zabójstw Anny S., Chaima N. oraz Józefa S. dokonał ten sam sprawca, 2) przestępca dysponował

dwoma rodzajami broni, tzn.: bronią kal. 9 mm oraz bronią małokalibrową.

W wyniku dalszych czynności śledczych ustalono nazwiska dwóch mężczyzn, którzy w

momencie powrotu ostatniej z ofiar seryjnego zabójcy z miasta znajdowali się w pobliżu bramy.

Wyjaśnili, że przyjechali do inż. S. po to, aby kupić od niego samochód, transakcja jednak nie

doszła do skutku. W związku z czym odjechali tramwajem do miasta. Podejrzanych

przedstawiono żonie denata, jak również odtworzono okoliczności, w jakich spotkali się oni

Józefem S.. Na tej podstawie oraz w wyniku innych czynności wykluczono, by mężczyźni ci

mogli zastrzelić inżyniera. Negatywnym wynikiem zakończyły się także czynności w kierunku

wyjaśnienia konfliktów Józefa S. z innymi osobami.

Ostatnie zabójstwo

Późnym wieczorem dnia 15 stycznia 1957 r. nieznany osobnik wtargnął do zabudowania

położonego na przedmieściu, zastrzelił psa, a następnie usiłował pozbawić życia jego właściciela

przez oddanie doń kilku strzałów z pistoletu.

Niedoszła ofiara zabójcy, Zenon H., w następujący sposób zrelacjonował przebieg zdarzenia:

Przebywając w mieszkaniu usłyszałem nagle ujadanie psa, a w chwilę później huk na podwórzu.

Gdy wybiegłem przed dom, zobaczyłem, że pies nie żyje, a jakiś mężczyzna biegnie ulicą. Wtedy

szybko wsiadłem na rower i pomknąłem za nim. W pewnym momencie uciekający mężczyzna

zatrzymał się, oślepił mnie światłem latarki i bez ostrzeżenia strzelił w moim kierunku. Na

szczęście chybił, jednak po tym, co zaszło, zrezygnowałem z dalszego pościgu. (...) Widziałem

napastnika z tyłu, był to mężczyzna średniego wzrostu, poruszał się szybko i zwinnie. Miał na

sobie ciemną jesionkę i czapkę cyklistówkę. Nie znam go i trudno mi jest powiedzieć, z jakiego

powodu miał do mnie pretensje.

W wyniku oględzin miejsca przestępstwa na ulicy i w pobliżu budy psa znaleziono kilka łusek

od pocisków kal. 9 mm. Jak wykazała ekspertyza - odstrzelono je z tej samej broni, z której

zabici zostali Anna S. i inż. Józef S.

Dziesięć dni po nieudanym zamachu na Zenona H., otrzymał on za pośrednictwem poczty kartkę

z pogróżkami następującej treści (pisownia oryginalna): Wyroku śmierci żądało 8 osób.

Ponieważ uciekasz jak zając przed śmiercią łapać Cię i strzelać nikt nie będzie ale postanowiono

sprezentować 3 kg materiału aby Cię wraz z żoną wysadzić. Nie chcemy żony i dziecka wysadzać

to też uprzedzamy abyś je usunął. Pies zostanie usunięty. Nie spodziewaj się że Cię uchroni

rodzina i ta. Cicho (dwa słowa nieczytelne) bez bólu

Kartkę tę przesłano do ekspertyzy, załączając jako materiał porównawczy anonim w sprawie

Chaima N. przysłany Pawłowi K. Wyniki badań grafologicznych przeprowadzonych przez

Zakład Kryminalistyki KGMO potwierdziły przypuszczenia organów śledczych. Oba anonimy

napisała ta sama osoba.

W niecałe trzy miesiące później, dnia 11 kwietnia 1957 r. nieznany sprawca usiłował dokonać

zamachu na życie dr A.H. Strzał był niecelny i doktor nie odniósł żadnych obrażeń. Nie udało się

ustalić skąd sprawca strzelał. Prawdopodobnie jako dogodny do celowania punkt sprawca wybrał

poddasze kamienicy położonej naprzeciw mieszkania lekarza.

W pokoju znaleziono pocisk kal. 5,6 mm: miał on całkowicie uszkodzony pancerz i nie nadawał

się w związku z tym do przeprowadzenia badań.

Upłynął zaledwie tydzień i oto liczba zabójstw wzrosła do czterech: zginął Józef W. - kierownik

administracyjny Wytwórni Filmów Fabularnych we Wrocławiu.

Wypadek zdarzył się w wigilię świąt Wielkiej Nocy. Józef W. leżał w łóżku. Wtem coś głośno

trzasnęło w sąsiednim pokoju. Myślał - jak poinformowała żona - że otworzyły się drzwi szafy.

Poszedł by je zamknąć. Gdy zbliżył się do okna, padł strzał. Pocisk trafił go prosto w serce.

Oględziny miejsca zdarzenia nie przyniosły niespodzianki. We framudze okna znaleziono pocisk

kal. 5,6 mm z uszkodzonym pancerzem, zaś drugi pocisk tego samego kalibru wydobyto z ciała

denata; było on również uszkodzony.

Nie powiodła się próba ustalenia dokładnego punktu celowania. Prawdopodobnie sprawca

strzelał z drzewa oddalonego od okna mieszkania o kilkadziesiąt metrów. Eksperci wojskowi

orzekli, że sprawca oddając celny strzał z takiej odległości musiał być wybornym strzelcem, a

jego broń musiałaby być wyposażona w przyrządy optyczne do celowania.

Orzeczenie ekspertów miało duże znaczenie praktyczne. Stworzyło ono podstawę do wysunięcia

wniosku o zainteresowaniach poszukiwanego przestępcy. Niewątpliwie doskonale władał bronią,

być może ją kolekcjonował albo był jej "miłośnikiem". Uwzględniając to, czynności śledcze

zdążały w kierunku ustalenia tego rodzaju osobników. Niestety, poszukiwania tego rodzaju,

przeprowadzane w wielosettysięcznym mieście (Wrocław), były niezmiernie utrudnione.

Pomimo znacznych wysiłków poszukiwania sprawcy nie przyniosło skutku.

Przełom w poszukiwaniach.

W nocy z 29 na 30 kwietnia 1958r. do prowadzących śledztwo niespodziewanie uśmiechnęło się

szczęście. W tym czasie milicyjny patrol zatrzymał podejrzanie zachowującego się mężczyznę,

przy którym znaleziono gotowy do strzału m.in. pistolet typu FN kal. oraz 67 sztuk amunicji 9

mmm. Tym mężczyzną okazał się Władysław Baczyński.

W wyniku kilkakrotnie przeprowadzonych rewizji w mieszkaniu Baczyńskiego znaleziono:

pieniądze w kwocie 4000 zł., zegarek bez szkiełka i oprawki, lufę do broni małokalibrowej, lufę

do sztucera, przyrządy optyczne do broni, lornetkę, drabinkę sznurkową, większą ilość amunicji

kal. 5,6 mm i 9 mm, różne klucze, wytrychy, piłki do cięcia żelaza oraz metalowe pudełko z

sproszkowaną substancją, która, jak się okazało, była materiałem wybuchowym. Część

znalezionych przedmiotów znajdowała się w specjalnym schowku wydrążonym w klocku

drewna.

Znalezione przy Baczyńskim oraz w jego mieszkaniu przedmioty wskazywały, że to on może

być poszukiwanym od dawna sprawcą opisywanych zbrodni.

Domysły organów śledczych potwierdziła przeprowadzona przez Zakład Kryminalistyki KGMO

ekspertyza zarekwirowanej broni i odstrzelonych łusek. Zamachy na życie Anny S., Józefa S. i

Zenona H. zostały dokonane z broni znalezionej przy Baczyńskim. W wyniku dalszych

czynności udowodniono Baczyńskiemu dwa dalsze zabójstwa: Chaima N. i Józefa S. Nie

zdołano natomiast udowodnić mu usiłowania zabójstwa dr. A. H.

Ustalono także autora anonimów przysłanych Pawłowo K. i Zenonowi H. Okazała się, że jest

nim kobieta, Emilia P., z zawodu pielęgniarka. Baczyńskiego poznała w przychodni lekarskiej.

W zamian za pomoc w załatwieniu mieszkania w kwaterunku, w dowód wdzięczności, zgodziła

się napisać anonimy. Wyjaśniła, że nie wiedziała o zbrodniczej działalności Baczyńskiego i nie

zdawała sobie sprawy, że ulegając jego namowom, stała się mimowlną wspólniczką przestępcy.

Na podstawie całkoształtu okoliczności sprawy, prokuratora wznowiła umorzone w tych

sprawach śledztwo i połączyła je w jedną całość.

Zabójca

Władysław Baczyński był z zawodu kierowcą. Miał żonę i troje dzieci. Jego rodzina cierpiała

niedostatek, ponieważ w ostatnim okresie żył ze skromnej renty inwalidzkiej.

Wśród sąsiadów cieszył się nienaganną opinią. Nie pił w ogóle alkoholu, nie palił papierosów,

wcześnie wracał do domu, unikał konfliktów z sąsiadami. Codziennie rano i wieczorem

widywano go na spacerze z ulubionym psem. Konflikty w rodzinie rozwiązywał brutalnie, ale

bez rozgłosu. W zakładach pracy, w których był zatrudniony przed przejściem na rentę, zdania o

nim był podzielone. Dyrekcja Wytwórni Filmów Fabularnych wystawiła mu bardzo dobrą

opinię: Baczyński był sumiennym i wysoko wykwalifikowanym pracownikiem. Lecz opinie z

innych miejsc pracy nie były już tak pochlebne, a wręcz negatywne. Sygnalizowały, że był on

człowiekiem skrytym, mściwym i opryskliwym wobec współpracowników, a zwłaszcza wobec

przełożonych.

Zarówno motywy zabójstw, jak i dziwne zachowanie Baczyńskiego w trakcie śledztwa,

wskazywało na potrzebę przeprowadzenia specjalistycznych badań psychiatrycznych, którym

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: