DeNosky Kathie - Zaskakujace dziedzictwo 03 - Podniebna milosc.pdf - DeNosky Kathie - LadyHenrietta

Kathie DeNosky

Podniebna miło ść

Rozdział 1

Hunter O’Banyon zerknął na poznaną przed chwilą śliczną blondynkę i poczuł,

jak krew uderza mu do głowy. Porcelanowe policzki dziewczyny zarumienione

były z podniecenia i gorąca, a iskry, które biły z jej fiołkowych oczu, mówiły mu,

Ŝe zanosi się na niezłą przejaŜdŜkę.

– Mam nadzieję, Ŝe nie masz nic przeciwko temu, Ŝebyśmy pojechali trochę

szybciej – powiedziała lekko przyduszonym głosem.

Hunter uśmiechnął się i skinął głową.

– MoŜemy jechać tak szybko, jak zechcesz.

– Podoba mi się twój sposób myślenia. – Uśmiech dziewczyny sprawił, Ŝe jego

serce przyspieszyło niczym dwunastocylindrowy silnik. – Trzymaj się,

wielkoludzie. MoŜe być niebezpiecznie.

– Daj czadu, skarbie. – Hunter wziął głęboki oddech i zapiął pasy.

Docisnęła pedał gazu do samej podłogi i jednocześnie sięgnęła do deski

rozdzielczej. Błysk świateł i ryk klaksonu zawtórowały piskowi opon, spod których

wzbiła się w powietrze wielka chmura teksańskiego ŜuŜlu. Pikap ruszył z pasa

startowego lotniska Devil’s Fork.

Hunter zastanawiał się, dlaczego pilot, który prowadził cessnę Skyhawk z El

Paso do Devil’s Fork, roześmiał się jak hiena, kiedy Hunter, odkrywszy, Ŝe nie ma

lotu pasaŜerskiego do małego miasteczka, nazwał to miejsce lotniskiem. Teraz juŜ

wiedział dlaczego. Składało się ono z niewielkiego asfaltowego pasa do lądowania,

który z pewnością ledwie spełniał wymogi FAA, hangaru, który w dziwaczny

sposób przechylał się na jedną stronę, i drewnianego masztu z porwanym rękawem

wskazującym siłę wiatru, umieszczonym tuŜ nad flagami USA i Teksasu. Hunter

nie spostrzegł na lądowisku Ŝadnych świateł, które umoŜliwiałyby ruch powietrzny

nocą. Miał nadzieję, Ŝe Life Medevac prezentowało się lepiej.

– A tak przy okazji, jestem Callie Marshall, pielęgniarka powietrznej druŜyny

Evac II – zagaiła grzecznie blondynka.

Ładne imię dla ładnej dziewczyny, pomyślał Hunter.

– Hunter O’Banyon.

– Dzięki Bogu. – Uśmiechnęła się. – Kiedy padł mi pager, nie dałam ci czasu,

Ŝebyś się przedstawił, i nagle zaświtało mi w głowie, Ŝe moŜe nie jesteś tym

człowiekiem, na którego czekałam.

Serce Huntera zamarło na moment, w gardle poczuł suchość i musiał

odchrząknąć. Callie Marshall była prześliczna, kiedy się uśmiechała.

– A któŜ inny miałby lecieć do Devil’s Fork? – udało mu się wreszcie

wykrztusić.

Cudowny śmiech dziewczyny był jednym z najmilszych dźwięków, jakie

słyszał od dłuŜszego czasu.

– Racja – rzekła, skinąwszy głową. – Przybyłam tu dwa miesiące temu i od tego

czasu jesteś chyba pierwszą osobą, która tu przyleciała.

– Jakoś mnie to nie dziwi. – Hunter poprawił pasy, kiedy wzięła ostry zakręt,

najwyraźniej na dwóch kołach. – Przyleciałaś samolotem?

– W Ŝadnym wypadku. – Potrząsnęła głową, a upięte w kucyk włosy

rozkołysały się na boki. – Przyjechałam z Houston. Nie miałam zamiaru korzystać

z tutejszych rozklekotanych samolocików.

Pędzili Main Street z taką prędkością, Ŝe Hunter obawiał się, Ŝe gdyby mrugnął

powiekami, przegapiłby miasto. Choć z drugiej strony Callie jechała tak szybko, Ŝe

widok i tak się zamazywał. Dzielnica biurowa miała zaledwie kilka przecznic, a

dalej była część mieszkalna.

– Mary Lou, nasza dyspozytorka, mówiła, Ŝe pochodzisz z Miami. MoŜe minąć

trochę czasu, zanim przyzwyczaisz się do Devil’s Fork. Do najbliŜszej plaŜy jest

stąd jakieś sześćset mil, a samo miasteczko raczej nie tętni Ŝyciem.

– śartujesz. – Uśmiechnął się, kiedy przejechali ulicę z pierwszeństwem

przejazdu po drugiej stronie miasta, ledwie zwalniając. – Wiedziałem, Ŝe to niezbyt

duŜe miasto, ale sądziłem, Ŝe jest jednak nieco większe.

– Ja teŜ tak sądziłam. Kiedy przejechałam tędy po raz pierwszy, trudno mi było

uwierzyć, Ŝe jest tu w ogóle za– potrzebowanie na działalność powietrznej słuŜby

zdrowia. Myliłam się jednak.

Hunter przypomniał sobie, co przeczytał w przekazanych mu przez babkę

dokumentach firmy, którą miał prowadzić.

– Z tego, co mi wiadomo, świadczymy jedynie usługi pogotowia w zasięgu

pięciu hrabstw.

Przytaknęła.

– W tej części Teksasu ludność jest bardzo rozproszona i lokalne społeczności

ponosiłyby zbyt duŜe koszty, gdyby musiały utrzymywać własne pogotowie. –

Wzruszyła ramionami i wjechała na pokryta kurzem drogę prowadzącą do

wielkiego hangaru, na którego ścianie wymalowano wielki napis „Life Medevac

Helicopter Service”. – Poza tym, gdyby mieli jednostkę naziemną, byłaby ona zbyt

odległa od większości osób. Mieliby wówczas jeszcze dalej do szpitala. Jesteśmy

dla nich najlepszym rozwiązaniem w kwestii słuŜby zdrowia.

Objechała budynek i Hunter odetchnął. Baza pogotowia powietrznego

prezentowała się o niebo lepiej niŜ lotnisko Devil’s Fork. Oprócz dobrze

utrzymanego hangaru znajdowały się tu dwa nowiutkie helikoptery Bell EMS,

czekające na wymalowanych lądowiskach, a cały teren wytyczały doskonałe

oznakowania świetlne dla startujących i lądujących jednostek.

– Do zobaczenia po powrocie – powiedziała, zatrzymując wóz i otwierając

drzwi od strony kierowcy. – Muszę złapać samolot.

– Dzięki za podwiezienie – krzyknął Hunter, gramoląc się z pikapa.

Callie odwróciła się i obdarzyła go kolejnym poraŜającym uśmiechem.

– O mały włos zapomniałabym cię ostrzec. UwaŜaj na kawę Mary Lou. Będzie

ci ją zachwalała, ale nie wierz jej. – Wykrzywiła się. – Jest obrzydliwa.

Hunter stał i patrzył, jak wolno idzie w stronę helikoptera. Nie wiedział, co

takiego w niej jest, ale niepokoiło go to. Przejechała przez miasto, jakby ktoś ich

gonił, a teraz zachowywała się jak ktoś, kto ma mnóstwo czasu. Poza tym, kiedy

patrzył na jej ciało opięte granatowym uniformem, miał niejasne wraŜenie, Ŝe coś

jest nie tak.

Zniknęła we wnętrzu helikoptera, drzwi się za nią zasunęły i Hunter porzucił

swe rozwaŜania. Patrzył, jak Evac II unosi się z lądowiska. ChociaŜ Emeralda

Larson zapewniała go, Ŝe dopilnowała, by cały sprzęt był nowoczesny i spełniał

wszelkie wymogi stanowe, miał zamiar zamówić nowe uniformy w barwach, które

byłyby lepiej rozpoznawalne dla osób korzystających z usług Life Medevac.

Zamierzał teŜ dopilnować, aby wszyscy pracownicy nosili uniformy w

odpowiednim rozmiarze.

– Musisz być Hunter O’Banyon, nowy szef firmy.

Hunter usłyszał dochodzący zza jego pleców głos.

Odwrócił się i ujrzał kobietę. Mogła mieć jakieś siedemdziesiąt lat. Miała siwe,

falujące włosy, idealnie okrągłą twarz, a na nosie okulary do czytania. Mogłaby z

powodzeniem odegrać rolę Ŝony Świętego Mikołaja.

Hunter uśmiechnął się i wyciągnął dłoń.

– Tak, to ja. A pani to zapewne Mary Lou Carson.

– We własnej osobie. – Uśmiechnęła się i stanowczo potrząsnęła jego dłonią. –

Chodź do dyspozytorni i odpocznij chwilę. Naleję ci najlepszej kawy na świecie i

pokaŜę firmę.

Hunter wyjął bagaŜ z pikapa i ruszył za Mary Lou. Z nieba lał się sierpniowy

Ŝar. Weszli do klimatyzowanego biura, które mieściło się w hangarze. Kiedy

znaleźli się w dyspozytorni, Hunter zaczął się przyglądać zawieszonym na ścianie

medalom.

– NaleŜały do pani męŜa? – spytał przez uprzejmość.

– Niektóre z nich. – Mary Lou udała się w stronę niewielkiej kuchenki

znajdującej się po przeciwnej stronie pomieszczenia i zamieszała aromatyczny

napój w stojącym na elektrycznym podgrzewaczu dzbanku. – Reszta jest moja.

Wróciła do Huntera i wręczyła mu kubek z kawą, a następnie ruchem dłoni

wskazała rząd krzeseł stojących po drugiej stronie obdrapanego drewnianego

biurka.

– Siadaj.

– W jakich wojskach pani słuŜyła? – spytał, zajmując miejsce.

– Lester i ja byliśmy zawodowymi Ŝołnierzami w marynarce wojennej. –

Podeszła do stojącego obok biurka regału ze sprzętem radiowym, komputerem i

kilkoma telefonami i usadowiła się na starym drewnianym krześle, które

wyglądało, jakby pochodziło z czasów drugiej – wojny światowej. – Lester był

mechanikiem lotniczym, a ja byłam pielęgniarką. Zginął w wypadku na pokładzie

lotniskowca niedługo przed przejściem na emeryturę.

– Przykro mi. – Hunter zbyt dobrze wiedział, co to znaczy nieoczekiwanie

stracić bliską osobę.

– Daj spokój – odparła, zadziwiając go. – Lester umarł, robiąc to, co kochał,

podczas pracy przy samolotach myśliwskich. Oby kaŜdy z nas mógł odejść w

podobny sposób z tego świata. – Zanim Hunter zdąŜył cokolwiek powiedzieć,

wzruszyła ramionami. – To dlatego zostałam tutaj dyspozytorką. Artretyzm nie

pozwolił mi juŜ dłuŜej na pracę w szpitalu, więc objęłam tę posadę. Kiedy ludzie

dzwonią z nagłymi sprawami, czasem rozmawiam z nimi, dopóki nie przybędzie

jedna z naszych załóg. To równie satysfakcjonujące jak praca pielęgniarki.

Hunter zastanowił się nad słowami Mary Lou i upił łyk kawy. Poczuł w ustach

gorzki smak i zmusił się, by przełknąć płyn. Szybko odstawił kubek na biurko i z

trudem opanował drŜenie. To, co powiedziała mu Callie o obrzydliwym smaku

kawy, było, delikatnie mówiąc, niedopowiedzeniem. Płyn był gęsty niczym syrop i

smakował, jakby doprawiono go chininą.

Zakaszlał, uniósł wzrok i spostrzegł, Ŝe Mary Lou przygląda mu się z

wyczekiwaniem. Mógłby przysiąc, Ŝe czeka na pochwały.

– Lubi pani mocną kawę, prawda? – odezwał się, starając się nie wykrzywić

ust.

Wzruszyła ramionami.

DeNosky Kathie - Zaskakujace dziedzictwo 03 - Podniebna milosc.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: