Ferrarella Marie (Nicole Marie) - Strzeżcie sie oszustów.pdf - Ferrarella Marie - LadyHenrietta

Marie Rydzynski

Strzeżcie się oszustów!

Rozdział 1

– Sądziłem, że jesteście po to, by doręczać przesyłki adresatom! –

elegancko ubrany jegomość ryczał tak głośno, aż metalowe szafy na akta

drżały pod ścianami. Pozbawiony zasłon i dywanu pokój Wydziału Ochrony

Klientów Poczty rezonował jak pudło fortepianu.

– Proszę posłuchać, panie Dennenberg. Jesteśmy agendą rządową i

wszystko jest tylko kwestią czasu. – Casey Bennett starała się ze wszystkich

sił, by jej głos nie zdradzał zdenerwowania. – Jeśli to pana pocieszy,

powiem, że nie tylko pan ma takie problemy.

– Nie pociesza mnie to ani trochę! – krzyczał Dennenberg. – Jak długo to

jeszcze potrwa? – Uderzył pięścią w biurko, aż leżące tam papiery rozsypały

się po podłodze.

Z mocno zaciśniętymi wargami Casey szybko pozbierała dokumenty i z

silnym postanowieniem ostatecznego zakończenia sprawy zwróciła się do

rozgniewanego mężczyzny.

– Zostałam wyznaczona do wyjaśnienia tej sprawy, panie Dennenberg –

zaczęła wolno i dobitnie. – W minionym miesiącu mieliśmy już kilka skarg

na jakość usług wysyłkowej firmy „Ashford & Ashford".

Doskonale rozumiemy pańskie zatroskanie – mówiła, licząc na to, że

zdoła go choć trochę uspokoić. – Spróbujmy zatem uporządkować fakty...

– Byle szybko. – Elliot Dennenberg umieścił swe opasłe, wielkie cielsko

na krzesełku po drugiej stronie biurka. Nadal jednak mówił tak głośno, że

bez wątpienia słychać go było w sąsiednich pokojach.

– Powiedział pan, że zamówił kilka fabrycznie nowych monet. Następnie

wysłał pan czek na dwadzieścia pięć tysięcy dolarów – monotonnym głosem

Casey czytała leżący przed nią dokument – i otrzymał pan pocztą

zamówione monety...

– Które wcale nie pochodziły prosto z mennicy! Fałszywki! To były

zwykłe fałszywki – tryumfalnie dokończył za nią.

– Fałszywki to są...

– ... monety, które były w obiegu, ale przez bardzo krótki czas. Wiem o

tym – z radością tym razem ona mu przerwała.

– Ja także zbieram monety – dodała, uśmiechając się słodko. –

Oczywiście na znacznie mniejszą skalę – dodała, spojrzawszy na kwotę,

którą zapłacił Dennenberg. Zawsze sądziła, że ludzie trochę mniej

pochopnie wydają takie pieniądze.

– No cóż, dwadzieścia pięć tysięcy dolarów to niemała sumka.

– To prawda – przyznała Casey. – Czytam tu, że w ciągu czterech

tygodni mógł pan odesłać zamówione monety, jeśli nie był pan zadowolony.

– Byłem zajęty – warknął Dennenberg.

– Trzeba doglądać interesów.

– Ma pan rację. Niemniej jednak miał pan możliwość, z której pan nie

skorzystał i...

– No i dobrze, ale co ze zwykłą przyzwoitością?!

Ogarnęło ją nagle ogromne znużenie. W piątkowe popołudnie, w

dodatku cierpiąc na ból głowy, nie była w nastroju do słownych utarczek z

jegomościem, który nie pozwolił jej jeszcze dokończyć ani jednego zdania.

– Przyzwoitość to bardzo piękne słowo, panie Dennenberg, ale już za

króla Artura wszyscy wiedzieli, że nie ma ono zastosowania w życiu.

– Nie potrzebuję pani pouczeń. – Dennenberg zakręcił się nerwowo na

krześle.

– Czy jest tu jakiś mężczyzna?

Tego już było za wiele.

– Męska toaleta jest na końcu korytarza – warknęła.

Zreflektował się trochę. Casey znów zajrzała do dokumentów.

– Widzę, że próbował pan kontaktować się z Ashfordami.

– Proszę, oto kopie wszystkich moich pism. – Rzucił na biurko plik

papierów.

– A tyle tylko otrzymałem! – Z innej kieszeni wydobył pojedynczą

kartkę papieru.

– Odmowa!

– Proszę dalej – zachęcała.

– Napisałem do samego prezesa. Odpisał mi, że nie znalazł w

dokumentach ani śladu mojego zamówienia. Nic!

– Pan jest początkującym zbieraczem?

– spytała łagodnie. Dennenberg kręcił się na krześle zjeżony i wyraźnie

zirytowany.

– Tak – przyznał niechętnie. – Potrzebuję jakiejś odskoczni, zajęcia

całkiem różniącego się od moich codziennych obowiązków.

Wydało mi się, że najlepsza będzie właśnie numizmatyka. Trochę na ten

temat czytałem – dodał cicho.

– Chyba jednak zbyt mało – powiedziała Casey, bardziej do siebie niż do

niego.

– Skoro jest pan początkującym kolekcjonerem, czemu nie pokazał pan

monet jakiemuś specjaliście natychmiast po ich otrzymaniu?

– Już pani mówiłem: nie miałem czasu!

Poza tym ta firma cieszy się doskonałą opinią. To sprawdziłem. Później

poprosiłem o opinię wybitnych fachowców. Ich ocena była jednoznaczna.

Monety były w obiegu!

Co pani teraz proponuje?

Casey westchnęła ciężko. Wszyscy wyszli już dawno z biura. Zaczął się

weekend.

– Panie Dennenberg, zrobię wszystko, co tylko będę mogła, ale jak już

powiedziałam: to trochę potrwa. Przyjęłam pana skargę...

– Co mi z tego! Niech pani zrobi coś konkretnego – przerwał jej znowu.

– Urzędnicy! Wszyscy jesteście jednakowi. Umiecie tylko siedzieć na

tyłkach i przejadać nasze podatki, oto co potraficie!

– Nie zamierzam siedzieć... na tyłku, panie Dennenberg.

– Świetnie, a zatem do dzieła. Proszę spojrzeć. – Wydobył z zanadrza

gazetę i pukając palcem w niewielką notatkę, podsunął ją Casey. – On tu

jest. Przyjechał na aukcję numizmatów.

Casey przebiegła wzrokiem krótki tekst i zatrzymała spojrzenie na

zdjęciu, na którym widać było kilku zasuszonych, elegancko ubranych

staruszków i jednego, równie elegancko ubranego, bardzo przystojnego

młodzieńca. W niego właśnie pukał palcem Dennenberg, wołając:

– To on. Kanalia! Daję go pani na widelcu.

– Czy to jest... ? – spytała Casey, wpatrując się intensywnie w

niewyraźną fotografię.

– Nie umie pani czytać? To jest Simon Ashford.

– Prezes firmy? – Mężczyzna na zdjęciu nie wyglądał na oszusta.

– Szachraj. Widzi pani – mówił Dennenberg, mocno podekscytowany –

piszą nawet, gdzie on zamieszkał. Spotka się pani z nim? – spytał

niespodziewanie.

Casey oblizała wargi, niezwykle poruszona wyglądem mężczyzny z

fotografii. Spotkanie z podejrzanym przed ostatecznym zakończeniem

sprawy nie byłoby pewnie całkowicie zgodne z przyjętymi metodami

działania, ale może nie jest to zły sposób, by rozwiać wątpliwości. A poza

tym, skoro Ashford jest w mieście...

– Widzi pani, tu nie chodzi o pieniądze. Raczej o zasady.

– Szczęściarz z pana. Nie każdy może pozwolić sobie na takie poglądy.

– Wiedziałem, że powinienem był rozmawiać z mężczyzną – warknął

Dennenberg, wstając.

– Jak już powiedziałam, to ja zostałam wyznaczona do wyjaśnienia tej

sprawy i zrobię to po swojemu.

– Oto moja wizytówka. Czekam na wiadomości – powiedział

Dennenberg. – A ten drań zatrzymał się w Hiltonie.

I tak oto stało się, że dwie godziny później, zamiast oglądać film w

telewizji, Casey znalazła się w hotelu Hilton. Choć zwykle czuła coś w

rodzaju współczucia dla ludzi, którzy przychodzili do niej ze swymi

kłopotami, to w przypadku Dennenberga było inaczej. Ale przecież nikt nie

ma prawa okradać drugiego człowieka. Choćby najokropniejszego. Nikt,

nawet ktoś tak przystojny jak Ashford, myślała w zadumie, wpatrując się w

gazetową fotografię.

– Czym mogę pani służyć? – usłyszała głos recepcjonisty.

– Poproszę o numer pokoju pana Simona Ashforda – starała się

powiedzieć to jak najnaturalniej.

– Ach tak, oczywiście – mruknął, sunąc palcem po książce

meldunkowej.

Dlaczego „oczywiście", pomyślała z niepokojem.

– Pokój 1040 – recepcjonista uśmiechnął się sympatycznie.

Casey skinęła głową i kierując się napisami na ścianie, ruszyła ku

windom.

Wciąż miała wątpliwości, czy postępuje właściwie, czy takie metody

śledztwa są zgodne z przepisami. Ale nie co dzień nadarza się przecież

okazja poznania kogoś tak fascynującego jak Simon Ashford.

Wjechała na dziesiąte piętro. W labiryncie korytarzy odnalazła pokój

numer 1040. Nim jednak zastukała do drzwi, wyjęła lusterko i przejrzała się

w nim pośpiesznie. Nigdy tego nie robiła. Obdarzona przez naturę

nienaganną figurą i wspaniałą cerą, której niepotrzebne były jakiekolwiek

kosmetyki, szła przez życie z mocnym przekonaniem, że zawsze wygląda

wspaniale. Dysponując niepospolitym umysłem, wykształcona w

Ferrarella Marie (Nicole Marie) - Strzeżcie sie oszustów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: