Ferrarella Marie (Michael Marie) - Siła uczuć.pdf - Ferrarella Marie - LadyHenrietta

Marie Michael

SIŁA UCZUĆ

Tę książkę dedykuję C.N., z podziękowaniem za jej wiarę

we mnie.

Rozdział 1

Padało, kiedy Shane lądowała w Denver. - Andersona

powitają agenci ochrony prezydenta, mnie musi wystarczyć

deszcz - mruknęła do siebie. Czuła się upokorzona jak nigdy

dotąd. Theodore Banks, naczelny magazynu „Rendezvous",

najzwyczajniej w świecie przydzielił Billowi Andersonowi

zarezerwowany dla niej wywiad z prezydentem USA, wywiad,

który miał stanowić kolejny szczebel na drodze jej

błyskotliwej dziennikarskiej kariery i ugruntować jej pozycję

w tym światku raz na zawsze. Zamiast tego dostała polecenie

przeprowadzenia wywiadu z Nickiem Rutledge'em,

bożyszczem kobiet, modnym aktorem. Zadanie w sam raz dla

początkującej gąski. Dla niej to niemal degradacja!

Odebranie dwóch walizek, które w końcu wypluł leniwie

poruszający się transmisyjny pas bagażowy, zajęło jej ponad

pół godziny. Niedawni pasażerowie, gorączkowo usiłujący

teraz dostać się do miasta, odepchnęli ją na bok, ale Shane się

nie spieszyło. Wiedziała, że bez względu na to, jak szybko

wydostanie się z lotniska, i tak będzie musiała poświęcić na

ten wywiad nieco czasu. W końcu więzień nie spieszy się do

celi.

Ludzie zabijali się o taksówki, więc postawiła walizki na

ziemi i odczekała kilka minut, zanim ruchem ręki zwróciła na

siebie uwagę przejeżdżającego taksówkarza. Po chwili

siedziała już w suchym wnętrzu, przesiąkniętym zapachem

mokrego, wełnianego swetra kierowcy. Zanim się obejrzała,

stała przy kontuarze recepcji Plaza Cosmopolitan Hotel, przy

którym zdenerwowany młodzieniec w zielono - białym

swetrze w pasy zasypywał pytaniami znajdującego się po

drugiej stronie mężczyznę. Shane, bębniąc palcami w kontuar,

rozglądała się bezmyślnie po hotelowym holu, gdy nagle

usłyszała:

- Czy nie macie więc rezerwacji dla pana Shane'a

McCallistera? - dopytywał się młodzieniec.

Shane odwróciła się i zerknęła na niego. Miał miłą

powierzchowność, wyglądał na mniej więcej dziewiętnaście

lat, a kiedy mówił, na oczy opadała mu blond grzywka.

- Mam wiadomość z jego redakcji, że zatrzyma się u was.

Nie spotkałem go na lotnisku. - Mówiąc to, młody człowiek

usiłował zerknąć na listę gości, mimo że leżała odwrócona do

góry nogami. - Czy mógłby więc pan sprawdzić i...

Shane trąciła go w ramię i powiedziała:

- Shane McCallister to ja.

Obie głowy natychmiast obróciły się w jej kierunku.

Recepcjonista nie wykazał zresztą większego zainteresowania,

natomiast młody człowiek wydawał się poruszony i

zdumiony.

- Pani, pani jest Shane McCallister?

- Tak.

- Ale pani jest kobietą!

- Doprawdy? - powiedziała sucho. - Przepraszam za

zawód.

Przebiegł wzrokiem po jej kształtach i znów spojrzał na

twarz, mrugając gwałtownie z zakłopotania. Niezgrabnie

rozłożył ręce i zaczął nerwowo miąć dżinsy.

- Cześć, jestem Scottie - wyjąkał po chwili.

- Zatem, Scottie - powiedziała spokojnie Shane, podając

mu rękę - czym mogę ci służyć.

- To ja mam pani służyć! - Powiedział to z taką emfazą,

że Shane z trudem powstrzymała uśmiech. - Miałem odebrać

panią z lotniska, ale szukałem mężczyzny z legitymacją

prasową...

- Wciśniętą za rondo kapelusza, prawda? - spytała

rozbawiona. - Och, Scottie, moim zdaniem oglądałeś w

telewizji za dużo filmów z lat czterdziestych.

Uśmiechnął się. - Nikt mi pani nie opisał i dlatego...

- Resztę opowiesz mi w samochodzie - ucięła. Spojrzała

na zegarek, dochodziła czwarta i zostało jej niewiele czasu na

rozlokowanie się i spotkanie z rozmówcą. Powinna się

pospieszyć. Zignorowawszy odpowiedź, szybko dopełniła

formalności, prosząc o zaniesienie walizek do pokoju. Wtedy

dopiero odwróciła się do Scottiego, ośmielając go

promiennym uśmiechem.

- Wodzu, prowadź - powiedziała i ruszyła za nim wzdłuż

holu w stronę wyjścia. Zaprowadził ją do zaparkowanej przy

krawężniku limuzyny. Ha, pomyślała Shane, przynajmniej

pojedziemy z fasonem.

- Usiądę z przodu, obok ciebie - oświadczyła i poczekała,

aż otworzy jej drzwi. Scottie wślizgnął się za kierownicę

wyraźnie rozluźniony.

- O rany, ale Nick się zdziwi - powiedział.

- Dlaczego?

- Spodziewa się faceta - zachichotał. - Nigdy dotąd nie

znałem dziewczyny, to jest - damy, o imieniu Shane.

Uśmiechnęła się ze zrozumieniem.

- Ojciec oczekiwał syna. Ja się urodziłam, ale imię

pozostało.

Spojrzała w okno, gdy mijając przedmieścia Denver,

jechali dalej. Wycieraczki nie nadążały ze zbieraniem deszczu

z szyb. Natychmiast pokrywały je nowe, ciężkie krople.

- Gdzie robicie zdjęcia?

- Na południe od Denver, zaraz za Kiowa. Kiedy

wyjeżdżałem, mieliśmy akurat przerwę z powodu tego

deszczu.

Skinęła głową, wyciągając notatnik. Najcenniejsze są

uwagi robione na gorąco.

- Opowiedz mi o Nicku Rutledge'u - powiedziała

zachęcającym do zwierzeń tonem.

- Jest po prostu najlepszy - odparł rozpromieniony

Scottie. Shane studiowała przez chwilę jego szczerą twarz. To

oczywiste, że powiedział coś takiego. Obróciła trzymany w

ręce ołówek. Cholera. To żadna rewelacja..., chociaż!

Uśmiechnęła się. A gdyby tak każdemu pozwolić mówić

prawdę? Powstałby z tego tak zwany portret bożyszcza.

Zanotowała prowizoryczny tytuł: „Prawda o Nicku

Rutledge'u".

- Co należy do twoich obowiązków, Scottie?

- Jestem jego prawą ręką - uśmiechnął się Scottie. -

Załatwiam mu różne sprawy, dbam o drobiazgi, rozumie pani.

Shane skrzywiła się. - Rozumiem, ale czy w ten sposób

można zarobić na utrzymanie? Scottie pokręcił głową. -

Pewnie że nie. Nie robię tego stale, tylko w lecie. Normalnie

studiuję. Na Uniwersytecie Południowej Kalifornii - dodał z

dumą.

- Pojmuję. Starzy płacą.

Scottie roześmiał się, przełączając wycieraczki na wolny

bieg. Deszcz ustał nieco, bębnił jednak nadal rytmicznie o

dach samochodu.

- Mamy nie stać na płacenie czesnego Uniwersytetu

Południowej Kalifornii. Nic by z tego nie wyszło, gdyby nie

Nick.

- Nick? - spytała bezbarwnym tonem.

- Jasne - odparł z entuzjazmem. Wydawało się, że

wszystko wzbudza w nim entuzjazm. Shane notowała. - Płaci

za wszystko. A oprócz tego posyła pieniądze mamie i moim

dwóm młodszym siostrom.

Shane skupiła się nad tą informacją. Czyżby Rutledge miał

romans z matką Scottiego, a teraz daje jej pieniądze? Zapisała,

że musi skontaktować się z tą kobietą.

- Skąd ta nagła szczodrobliwość? - spytała bez ogródek.

Ferrarella Marie (Michael Marie) - Siła uczuć.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: