Czas dla Boga - Jacques Philippe.pdf - KSIĄŻKI CHRZEŚCIJAŃSKIE [PDF] - Belchatow2

JACQUES PHILIPPE

Czas dla Boga

SPIS TREŚCI

Wprowadzenie

CZĘŚĆ PIERWSZA

Rozdział 1

Modlitwa wewnętrzna nie jest techniką, lecz łaską

Rozdział 2

Kilka wniosków

Rozdział 3

Podstawą kontemplacji jest wiara i zaufanie

1. Wiara w obecność Boga

2. Wiara w powszechność wezwania do zjednoczenia z Bogiem

3. Wiara w owoce kontemplacji

Rozdział 4

Wytrwałość i wierność

Rozdział 5

Czystość intencji

Rozdział 6

Pokora i ubóstwo serca

Rozdział 7

Decyzja wytrwania

1. Bez głębokiej modlitwy świętość staje się niemożliwa

2. Problem braku czasu

3. Czas ofiarowany Bogu nigdy nie jest czasem kradzionym ludziom

4. Czy wystarczy modlić się pracując?

5. Pułapka fałszywej szczerości

6. Pułapka fałszywej pokory

Rozdział 8

Oddać się bez reszty

CZĘŚĆ DRUGA

Jak spożytkować czas modlitwy kontemplacyjnej

Rozdział 1

Wprowadzenie

Rozdział 2

Gdy py

tanie w ogóle nie powstaje

Rozdział 3

Pierwszeństwo działania Boga

Rozdział 4

Pierwszeństwo miłości

1. Dążenie do prostoty

Rozdział 5

Bóg daje siebie za pośrednictwem człowieczeństwa Jezusa

Rozdział 6

Bóg mieszka w naszym sercu

CZĘŚĆ TRZECIA

Etapy modlitwy wewnętrznej

Rozdział 1

Droga od rozumu do serca

1. Zubożenie staje się bogactwem?

Rozdział 2

Rana serca

1. Modlitwa wewnętrzna - trwać z otwartą raną

Rozdział 3

Nasze serca i serce Kościoła

CZĘŚĆ CZWARTA Zewnętrzne warunki modlitwy

Rozdział 1

Czas

1. Pora modlitwy

2. Długość modlitwy

Rozdział 2

Miejsce

Rozdział 3

Postawy ciała

CZĘŚĆ PIĄTA

Kilka metod modlitwy wewnętrznej

Rozdział 1

Wprowadzenie

Rozdział 2

Medytacja

Rozdział 3

Modlitwa serca

Rozdział 4

Różaniec

Rozdział 5

Jak reagować na niektóre trudności

Rozproszenia

Aneks 1

Metoda medytacji Ojca Libermanna

1. Adoracja

2. Rozważania

3. Postanowienia

Aneks 2

Praktyka obecności Bożej w listach brata Laurent od Zmartwychwstania Pańskiego

(1614-1691)

Wprowadzenie

W zachodniej tradycji katolickiej „modlitwą kontemplacyjną" lub „modlitwą wewnętrzną"

określa się taki rodzaj modlitwy, raczej dłuższej, gdy stajemy przed Bogiem w samotności i w

ciszy z pragnieniem wejścia z Nim w komunię miłości. Wszyscy mistrzowie duchowi uważają

regularne praktykowanie tej formy modlitwy za uprzywilejowany i nieodzowny sposób, jeśli

chce się wieść życie autentycznie chrześcijańskie, dojść do poznania Boga, ukochać Go i być

zdolnym odpowiedzieć na Jego wezwanie.

Wiele dziś osób, należy się z tego Cieszyć, pragnie Boga. Odczuwają pragnienie głębokiej,

intensywnej modlitwy wewnętrznej i chcieliby ją praktykować. Napotykają jednak przeszkody,

gdy chcą się zaangażować, a szczególnie gdy chcą w tym zaangażowaniu wytrwać. Czasem

brak kogoś, kto mógłby ich zachęcić, inaczej trudno samemu wejść w modlitwę. Są bezradni,

nie wiedzą, jak się za to zabrać; a czasem zniechęcają się po kilku próbach, gdy tylko napotkają

trudności, porzucają regularną modlitwę. Tymczasem nieskończenie należy tego żałować, gdyż

według jednomyślnego świadectwa wszystkich świętych, wytrwałość jest tą wąską bramą, która

prowadzi do Królestwa Niebieskiego. To poprzez nią i jedynie tą drogą otrzymujemy dobra, o

których napisano: ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowiecze nie zdołało

pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują (1 Kor 2,9). Kontemplacja

jest źródłem prawdziwego szczęścia, a ten, kto ją wiernie praktykuje, będzie mógł skosztować i

zobaczyć, jak dobry jest Pan (por. Ps 34) i odnaleźć żywą wodę - obietnicę Jezusa: Kto zaś

będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki (J 4,14).

Przekonani o tej prawdzie, chcielibyśmy, żeby ta książeczka zawierała wskazówki i rady jak

najprostsze i jak najbardziej konkretne. Chcemy, żeby w ten sposób pomagała wszystkim

czytelnikom spragnionym modlitwy zaangażować się w nią i w niej wytrwać, nie pozwalając

się pokonać trudnościom, które z pewnością się pojawią.

Dzieła dotyczące modlitwy wewnętrznej są liczne i wszyscy wielcy kontemplatycy mówią o

niej znacznie lepiej niż my byśmy mogli to kiedykolwiek uczynić. Będziemy ich zresztą często

cytować. Sądzimy jednak, że tradycyjne nauczanie Kościoła na ten temat wymaga

przedstawienia go dzisiaj wierzącym w sposób prosty, przystępny dla wszystkich, dostosowany

do naszej wrażliwości i naszego języka, biorący pod uwagę pedagogikę, jaką Bóg w swej

mądrości posługuje się współcześnie, prowadząc dusze do świętości; pedagogikę nie zawsze tę

samą, co wieki temu. Takie stawialiśmy sobie zadanie, redagując tę książeczkę

CZĘŚĆ PIERWSZA

Modlitwa wewnętrzna nie jest techniką, lecz łaską

Rozdział 1

Modlitwa wewnętrzna nie jest chrześcijańską jogą

Żeby wytrwać w modlitwie, trzeba już na samym początku uniknąć fałszywej ścieżki. Bardzo

więc ważne staje się zrozumienie specyfiki kontemplacji chrześcijańskiej i tego, co ją odróżnia

od innych dróg duchowych. Jest to tym bardziej konieczne, że materializm naszej kultury

wyzwala w konsekwencji głód absolutu, mistyki, kontaktu z Niewidzialnym, co samo w sobie

dobre, utyka czasem w doświadczeniach zwodniczych, a czasem nawet niszczących.

Pierwsza podstawowa prawda, jaką powinniśmy pojąć, bez której nie będziemy mogli posunąć

się zbyt daleko to ta, że modlitwa kontemplacyjna nie jest owocem żadnej techniki, lecz darem

łaski. Święta Joanna Chantal mówiła: „Najlepsza metoda modlitwy wewnętrznej polega na tym,

żeby jej wcale nie posiadać, gdyż modlitwy nie opanowuje się dzięki sztuce (dziś

powiedzielibyśmy - technice), lecz dzięki łasce". Nie istnieje metoda modlitwy wewnętrznej w

tym sensie, że nie ma zespołu reguł, sposobów postępowania, które wystarczy zastosować, żeby

się dobrze modlić. Prawdziwa kontemplacja jest darem, którego Bóg udziela za darmo, ale

trzeba rozumieć, w jaki sposób go przyjąć.

Jest to bardzo istotne. Zwłaszcza dzisiaj, z powodu szerokiego rozpowszechniania się w naszej

kulturze wschodnich metod medytacji, takich jak Joga czy Zen oraz z powodu współczesnej

mentalności, która wszystko chce zredukować do technik i wreszcie z powodu ciągłej ludzkiej

pokusy, żeby uczynić z życia - nawet z życia duchowego - coś, czym można kierować według

własnego upodobania. Często mniej lub bardziej świadomie tworzymy sobie fałszywy obraz

kontemplacji. Wydaje nam się, że poczynimy w niej nagłe postępy dzięki technikom myślowej

koncentracji, odpowiedniemu oddychaniu, pozycji ciała, powtarzaniu pewnych formuł. Gdy

elementy te zostaną raz na zawsze opanowane, pozwolą nam osiągnąć stan wyższej

świadomości. Takie spojrzenie na sprawę, podświadomie oparte na technikach Wschodu,

wpływa czasem na naszą koncepcję modlitwy i życia mistycznego w chrześcijaństwie, co jest

całkowicie błędne.

Błędne, ponieważ przywiązujemy się do metod i w rezultacie kluczowy staje się wysiłek

człowieka, podczas gdy w chrześcijaństwie wszystko jest łaską, wszystko jest darem Boga,

darmo danym. To prawda, że pomiędzy wschodnim ascetą czy też „duchownym", a

chrześcijańskim kontemplatykiem może istnieć pewne podobieństwo, ale jest ono całkowicie

zewnętrzne; w istocie rzeczy są to dwa światy bardzo różne od siebie, a nawet nieprzystawalne

Więcej argumentów na ten temat czytelnik znajdzie w książce Des bords du Gange aux rives du Jourdain, Fayard.

Zauważmy, że istnieje jeszcze jedna zasadnicza różnica pomiędzy duchowością chrześcijańską, a tą, która jest

zainspirowana mądrością niechrześcijańskiej Azji. W tej ostatniej, celem duchowej drogi jest bardzo często bądź

absolutyzacja „Ja", bądź roztopienie się w jakimś wielkim „Wszystkim", eliminacja cierpienia przez wygaszenie pragnień

i osłabienie odrębności. Natomiast ostateczny cel modlitwy jest zupełnie inny: jest nim przebóstwienie, stanięcie twarzą w

twarz z Bogiem, więź miłości pomiędzy jedną a drugą osobą. Głębokie zjednoczenie, które szanuje jednak odrębność

osób, dlatego właśnie, żeby mógł istnieć w miłości dar i wzajemność. Należy być dziś równocześnie bardzo czujnym w

stosunku do prądów, nazywanych New Age, które rozprzestrzeniają się niemal wszędzie. Chodzi o rodzaj synkretyzmu, w

którym ma również miejsce astrologia, reinkarnacja i mądrość Wschodu. Jest to współczesna forma gnozy, która zupełnie

nie zwraca uwagi na tajemnicę Wcielenia i w rezultacie jest iluzoryczną próbą samospełnienia bez łaski (dokładne

przeciwieństwo tego, co przedstawiamy w tej książce), jednocześnie bardzo egoistyczną, ponieważ drugi człowiek nigdy

nie jest tam ujmowany według jego własnej wartości, lecz wyłącznie jako narzędzie mojej własnej realizacji. Jest to świat

bez prawdziwej relacji z innymi, bez tożsamości, a w konsekwencji bez miłości .

Podstawowa różnica polega, jak już powiedzieliśmy, na tym, że w jednym przypadku chodzi o

technikę, o działanie, które zależy przede wszystkim od człowieka i od jego możliwości (nawet

jeśli odwołuje się do szczególnych zdolności, które pozostają jakby uśpione u wszystkich

zwykłych śmiertelników, i które „metoda medytacji" tylko objawia i rozwija), w drugim zaś

przypadku to Bóg jest tym, który daje człowiekowi Siebie w sposób całkowicie dobrowolny.

Nawet jeśli, jak to ujrzymy, pewna inicjatywa i aktywność ze strony człowieka ma tutaj swoje

miejsce, cały gmach kontemplacji spoczywa na zaproszeniu Boga i Jego łaski. Nigdy nie należy

tracić tego z oczu. Nawet gdy zasadniczo co do tego się nie mylimy, to jedną ze stałych, czasem

subtelnych pokus życia duchowego pozostaje opieranie go na naszych własnych wysiłkach, nie

zaś na miłosierdziu Boga.

Wnioski z tego, co przed chwilą ustaliliśmy, są bardzo istotne. Przyjrzyjmy się kilku z nich.

Rozdział 2

Kilka wniosków

Pierwszy wniosek jest taki, że nawet jeśli różne metody czy też ćwiczenia mogą pomóc w

modlitwie, nie należy do nich przywiązywać zbyt dużej wagi i wszystkiego na nich opierać.

Oznaczałoby to skupienie uwagi w modlitwie na nas samych, nie zaś na Bogu, a to właśnie jest

błąd, którego mieliśmy unikać! Nie powinniśmy też sądzić, że wystarczy trochę treningu, czy

też opanowanie pewnych „sztuczek", żeby pozbyć się trudności w modlitwie, na przykład roz-

proszeń. Głęboka logika, dzięki której postępujemy w życiu duchowym naprzód, należy do

zupełnie innego porządku. Skądinąd - na szczęście - gdyby kontemplacja miała opierać się na

naszych własnych siłach, nie zaszlibyśmy zbyt daleko. Święta Teresa z Avila twierdzi, że

„fundamentem, na którym spoczywa gmach modlitwy wewnętrznej jest pokora", to znaczy

przekonanie, że sami z siebie nic nie możemy uczynić i jedynie Bóg jest w naszym życiu

źródłem dobra. Taka myśl może się wydać naszej pysze gorzka, jest jednak niezwykle

wyzwalająca. Bóg, który nas kocha, zaprowadzi nas nieskończenie wyżej i dalej niż

moglibyśmy dotrzeć o własnych siłach.

To podstawowe założenie niesie w sobie dodatkowe wyzwolenie. Gdy chodzi o jakąkolwiek

technikę, zawsze jedni okażą się bardziej uzdolnieni od innych. Gdyby modlitwa była techniką,

część osób okazałaby się do niej uzdolniona, ale inni nie. To prawda, że niektórzy ludzie łatwiej

się wyciszają, czy też oddają rozmyślaniom niż inni. Ale nie ma to jakiegokolwiek znaczenia.

Każdy człowiek, zgodnie ze swoją osobowością, ze swymi darami i słabościami jest zdolny,

jeśli wiernie odpowiada łasce Bożej, do prowadzenia bardzo głębokiego życia modlitwy.

Powołanie do mistycznego zjednoczenia z Bogiem w modlitwie jest równie powszechne jak

powołanie do świętości. Jedno okazuje się niemożliwe bez drugiego. Absolutnie nikt nie został

wykluczony. Jezus nie zwraca się do jakiejś duchowej elity, lecz do wszystkich bez wyjątku,

gdy mówi: Módlcie się w każdym czasie (Łk 21,36) oraz Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź

do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój,

który widzi w ukryciu, odda tobie (Mt 6,6).

Następny wniosek okaże się istotny dla dalszej części naszego wywodu. Skoro modlitwa nie

jest techniką, którą można opanować, lecz łaską, darem pochodzącym od Boga, który trzeba

umieć przyjąć, najważniejsze nie jest mówienie o metodach, podawanie gotowych recept, ale

wyjaśnianie, jakie warunki mogą być pomocne w przyjęciu tego daru. Warunki te polegają w

gruncie rzeczy na pewnych wewnętrznych postawach, na pewnego rodzaju nastawieniu serca.

Innymi słowy, tym co zapewnia rozwój modlitwy i czyni ją owocną, jest nie tyle sposób, w jaki

się modlimy, co wewnętrzne nastawienie, które towarzyszy modlitwie. Zadaniem, które należy

do nas, jest podjęcie wysiłku, żeby dojść do takiego nastawienia serca, pogłębiać je oraz w nim

wytrwać. Reszta jest dziełem Boga.

Spróbujmy teraz zobaczyć, na czym owo nastawienie polega.

Rozdział 3

Podstawą kontemplacji jest wiara i zaufanie

Wiara stanowi podstawę nastawienia, o którym mówimy. Jak zobaczymy w dalszej części

książki - w modlitwie kontemplacyjnej ma również miejsce walka. Najsilniejszą bronią w tej

walce jest wiara.

Wiara jest tą zdolnością, która pozwala wierzącemu kierować się usłyszanym Słowem Bożym,

Słowem, które nie może kłamać, nie zaś własnymi odczuciami, przesądami czy też tym, co

słyszy się wokół siebie. Tak rozumiana cnota wiary jest podstawą kontemplacji. Jej działanie

ma różne aspekty.

1. Wiara w obecność Boga

Gdy zaczynamy się modlić, sami przed Bogiem, w naszym pokoju, w kaplicy czy też przed

Najświętszym Sakramentem, z całego serca powinniśmy wierzyć, że Bóg jest tam obecny.

Niezależnie od tego, czy czujemy to, czy też nie, niezależnie od naszych zasług, przygotowania,

zdolności czy też braku zdolności formułowania pięknych zdań, niezależnie od naszego

wewnętrznego stanu: Bóg jest tutaj przy nas, patrzy na nas i nas kocha. Jest tutaj nie dlatego, że

na to zasługujemy czy też dlatego, że to odczuwamy. Jest tutaj dlatego, że obiecał: wejdź do

swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu... (Mt 6,6).

Choćbyśmy byli w najbardziej pożałowania godnym stanie wewnętrznym, z odczuciem, że Bóg

nie tylko jest nieobecny, ale że nas opuścił, nigdy nie możemy poddawać w wątpliwość Jego

miłującej i przyjmującej obecności w stosunku do tego, kto się modli. Tego, kto do Mnie

przychodzi, precz nie odrzucę (J 6,37). Znacznie wcześniej, jeszcze zanim przed Nim staniemy,

już tam jest, ponieważ to On jest inicjatorem tego spotkania, On, który jest naszym Ojcem,

czeka na nas bardziej niż my na Niego i bardziej niż my sami chce wejść z nami w komunię.

Bóg pragnie nas nieskończenie bardziej niż my Jego.

Czas dla Boga - Jacques Philippe.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: