Weston Sophie - Córki milionera 02 - Bella znaczy piękna.pdf - Weston Sophie - LadyHenrietta

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Oczywiście, że Bella zostanie twoją druhną! Nie

wyobrażam sobie nawet, by mogło być inaczej!

- Czy ja wiem - wymruczała Annis, biorąc do ręki

leżące na stoliku zaproszenia. - Jest przecież w Nowym

Jorku zaledwie od kilku miesięcy. Może trochę za

wcześnie na to, by znów wybierała się w tak daleką

podróż?

- Masz rację - zgodziła się Lynda. - I z tego właśnie

powodu nie przyjechała na święta Bożego Narodzenia.

Ale twój ślub? Przecież całe życie marzyła o tym, żeby

być twoją druhną!

- Fakt. - Annis uśmiechnęła się do macochy. - Bella

jest wprost stworzona do noszenia kwiatów we włosach.

Bezwiednie spojrzały obie na niedużą, czarno-białą

fotografię stojącą na półce z książkami. Uśmiechnęły

się. Mimo że nie było na niej widać przepięknych, zło-

tomiodowych włosów Belli ani oczu koloru niezapomi-

najek, należała jednak do tych najbardziej udanych; Isa-

bella zdawała się wprost promieniować radością. I taka

właśnie była w rzeczywistości.

- Moja mała córeczka - westchnęła Lynda Carew.

- Już nie taka mała! - zaśmiała się jej pasierbica.

- Nie zapominaj, że pracuje teraz w Nowym Jorku dla

jednego z największych magazynów mody!

- To prawda. - Usta Lyndy drgnęły w półuśmiechu.

- Jestem pewna, że to najlepsza praca, o jakiej kiedy

kolwiek mogła marzyć. Tylko dlaczego to musi być tak

daleko stąd?!

Annis nie odezwała się. A przecież czuła, że jest jakiś

związek między faktem przyjęcia przez siostrę pracy, i

to tak daleko, a wiadomością, że Annis zamierza po-

ślubić Kostę Vitalego. A może to jedynie jej chora

wyobraźnia? Cóż, w końcu przeczucia nigdy nie były

jej najmocniejszą stroną. To zawsze była raczej domena

Belli.

- Annie. - Głos macochy wyrwał ją z zamyślenia.

- Czy jest coś, o czym powinnam wiedzieć?

Annis zesztywniała. Przeczuwała, że to pytanie musi

w końcu paść. Czekała na nie już od dawna, może na-

wet od czasu, kiedy kilka miesięcy temu żegnała Bellę

na lotnisku przed jej odlotem do Nowego Jorku. Zupeł-

nie nie wiedziała, dlaczego powracało co rano, kiedy

leżąc w ramionach śpiącego jeszcze Kosty, myślała o

tym, że jej szczęście ma związek z Bella. Zupełnie,

jakby było przez nią okupione.

- Nie - zaprzeczyła, choć nie zabrzmiało to przeko

nująco.

To jedynie jeszcze bardziej zaniepokoiło Lyndę.

- Czy coś dzieje się z Bella? Coś... złego?

Annis ponownie zatrzymała wzrok na fotografii. Bel-

la odpowiedziała jej pogodnym uśmiechem. Ciepłe, po-

południowe światło miękko załamywało się na delikat-

nej linii jej podbródka, łagodnymi refleksami ginąc

gdzieś w głębi spojrzenia. Widok ust wygiętych w zmy-

słowym półuśmiechu z pewnością nie pozostawiłby

obojętnym żadnego mężczyzny poniżej dziewięćdzie-

siątki. Smukłą szyję zdobiły wielkie jak ziarna grochu

diamenty, prezent na dwudzieste pierwsze urodziny od

ojczyma, Tony'ego Carewa.

Oczywiście, że z Bella wszystko było jak najbardziej

w porządku. Któż, patrząc na nią, mógłby w to wątpić?

Była przecież śliczną, długonogą dwudziestocztero-

letnią blondynką o twarzy anioła, miała pracę, o jakiej

większość ludzi mogła jedynie marzyć, mieszkała w

najbardziej ekscytującym mieście na ziemi i mogła

mieć każdego mężczyznę, na którego tylko miałaby

ochotę. Co złego mogło się z nią dziać?

- Nie - odpowiedziała Annis tym razem z przekona-

niem i jakby dla uspokojenia dodała: - Z Bella wszystko

w porządku. To ja... pewnie przez ten ślub. Wiesz prze-

cież, jak zawsze przerażały mnie publiczne wystąpienia.

- I to jeszcze jeden powód, dla którego Isabella po-

winna zostać twoją druhną. Doda ci otuchy, jak wtedy,

gdy byłyście małymi dziewczynkami. Przypomnij sobie

tylko szkolne akademie.

Lynda miała rację. Zawsze, na trzy minuty przed

każdym wystąpieniem, gardło Annis paraliżował strach.

I mało kto wiedział, że jedynym ratunkiem okazywała

się wtedy jej młodsza przyrodnia siostra Bella. Wystar-

czyło tylko, by uśmiechnęła się lub uniosła w górę kciuk

na znak, że wszystko jest w porządku, a całe przeraże-

nie gdzieś pierzchało. Rzeczywiście, Bella z całą pew-

nością była kimś, kogo nie mogło zabraknąć w najważ-

niejszym dniu życia Annis. I to nie tylko dlatego, że

przyszła panna młoda potrzebowała wsparcia.

- Zaraz do niej zadzwonię - zdecydowała.

- Idź do gabinetu Rity. Pojechała dokończyć jakiś

duży wywiad. Nieprędko wróci.

- Dzięki! - odkrzyknęła Bella z wdzięcznością.

Pokój Rity Caruso utrzymany był w tym samym sty-

lu co reszta redakcji. Jedynym wyjątkiem były dwa

duże, niezbyt wprawdzie wytworne, ale niebiańsko wy-

godne fotele. Ilekroć nadarzała się ku temu okazja,

wszyscy pracownicy redakcji starali się w nich choć

chwilę posiedzieć.

Bella sięgnęła po słuchawkę telefonu.

- Cześć, Annie, co u ciebie?

- Wszystko świetnie - usłyszała w słuchawce głos

siostry. - A ty? Jak praca?

- Caruso, moja szefowa, twierdzi, że mam dość spe-

cyficzne poczucie humoru. Angielskie, jak mówi. Od-

powiadają jej moje artykuły. Podobno wystarczy odro-

bina więcej sprytu i siły przebicia, a będzie ze mnie

całkiem niezła dziennikarka.

- Ooo! Co do twojej siły przebicia - nie mam wąt-

pliwości, ale spryt?

- Pracuję nad tym. - Jakby na potwierdzenie, Bella

wyciągnęła nogi obute w niemal dwudziestocentyme-

trowe szpilki i oparła je o blat stołu. - Ale powiedz

lepiej, jak tam przygotowania do ślubu?

- Powoli zaczyna to przypominać kataklizm - od-

powiedziała Annis grobowym głosem.

- Wiedziałam! - wykrzyknęła triumfalnie Bella.

-Mama nie zna pojęcia „cichy ślub".

- Żebyś widziała te wszystkie falbanki i koronki...

- Annis westchnęła ciężko. - Czasami mam wrażenie,

Przestronne pomieszczenia redakcji jednego z najpo-

czytniejszych amerykańskich magazynów mody olśnie-

wały rozmachem, z jakim były zaprojektowane. Jasna,

pastelowa kolorystyka, drewniane wykończenia i no-

woczesne dodatki miały sprzyjać pracy; przynajmniej

takie było założenie projektantów. Podobnie jak to, że

we wnętrzu nie było ani jednego biurka. No cóż, nie

były teraz w modzie. Ich rolę przejęły stalowo-drewnia-

ne stoliki i krzesła przypominające barowe stołki. A

ściany aż błyszczały od luster.

- Płynność, dynamika, gotowość do ciągłych zmian

- oznajmiła Belli Rita Caruso, szefowa redakcji czaso-

pisma, prezentując jej kilka miesięcy temu nowy pokój.

- Oto wnętrze, które nieustannie przypomina nam, że

nic nie trwa wiecznie.

Tak było w listopadzie. Gdzieś w okolicach Bożego

Narodzenia Bella poczuła, że zaczyna się już przyzwy-

czajać, a po następnych kilku tygodniach doszła do

wniosku, że właściwie nie chciałaby pracować nigdzie

indziej.

- Hej, Carew! - wyrwał ją nagle z zamyślenia głos

jej redakcyjnej koleżanki, Sally Kubitchek. - Twoja sio-

stra na linii!

- Już idę!-Bella zerwała się, usiłując niepozrzucać

przy okazji wszystkich notatek.

że suknie ślubne zostały wymyślone specjalnie dla fili-

granowych blondynek, takich jak ty. Bo z pewnością

nie dla wysokich szatynek.

Po drugiej stronie oceanu na chwilę zapanowała ci-

sza. Na szczęście Annis nie mogła widzieć łez, które

zalśniły w oczach jej siostry.

- Nie mów głupstw - zaprotestowała Bella, próbując

jednocześnie zapanować nad drżeniem głosu. Na szczę

ście była już poza domem wystarczająco długo i umiejęt

ność udawania, że wszystko jest w porządku, przychodzi

ła jej coraz łatwiej. Na jej twarzy zakwitł sztuczny, pra

wdziwie amerykański uśmiech. - Poradzisz sobie.

- Właśnie w tej sprawie do ciebie dzwonię.

Annis, tylko nie proś mnie, żebym przyjechała na

twój ślub! Proszę, proszę, proszę, błagała w myślach

Bella.

- Ach tak?

- Potrzebuję twojej pomocy.

- Nigdy! - wykrzyknęła nieoczekiwanie Bella. I za-

raz, przestraszona, dodała: - Dobrze wiesz, że nigdy

jeszcze nie organizowałam żadnego wesela. Jeśli nie

matka, to może któryś z przyjaciół Kosty?

- Ale ja miałam na myśli inną pomoc. Potrzebuję

siostry.

Przez chwilę Bella nie potrafiła wydobyć z siebie nic

oprócz krótkiego, chrapliwego okrzyku.

- Bella, co się stało? Jesteś tam?

- Tak, tak... Wszystko w porządku - odezwała się

zmienionym głosem. - To musiało być coś na linii.

- I jak?

Bella wciągnęła głęboko powietrze.

- Annis, dobrze wiesz, jak wiele kosztowało mnie

zdobycie tej pracy. Jestem tu dopiero od kilku miesięcy.

Jeśli wyjadę, mogą nie przyjąć mnie z powrotem. Nie

wyobrażasz sobie, ile ta praca dla mnie znaczy...

Cisza, jaka zapadła po jej słowach, miała ciężar

chmury gradowej. Bella poczuła, jak po jej policzkach,

jedna po drugiej, spływają łzy. Nawet nie zauważyła,

kiedy zaczęła płakać. . ' ,

- Cóż... - usłyszała zrezygnowany głos po drugiej

stronie słuchawki. - Jeśli nie możesz, to trudno.

Bez wątpienia Annis poczuła się zraniona. Lepiej, że

cierpi teraz, niż gdyby miała się denerwować w najważ-

niejszym dniu swojego życia, widząc, jak jej siostra

wodzi maślanymi oczami za mężczyzną, który właśnie

został jej szwagrem.

- Słuchaj, Annis, muszę kończyć. Mam tu jeszcze

trochę roboty. Zadzwonię do ciebie wkrótce. Albo, przy-

ślę ci e-mail. - Nawet ona poczuła, że zabrzmiało to

sztucznie i bezdusznie.

- Jasne - potwierdziła Annis niepewnym głosem. -

Będę czekać.

Bella odwiesiła słuchawkę i wybuchnęła niepohamo-

wanym płaczem. Dlaczego to wszystko musiało być aż

tak skomplikowane? Dlaczego, do diabła, musiały za-

kochać się w tym samym mężczyźnie?! Dlaczego? Wie-

działa jednak dobrze, że Kosta miał rację, wybierając

Annis. To była kobieta, z którą można chcieć przeżyć

całe życie. A ona? Cóż, na zawsze już pozostanie

trzpiotką, taką na kilka miłych chwil. Nie, za nic

w świecie nie powinna jechać do Londynu. Zbyt dobrze

znała samą siebie, by wiedzieć, czym mogłoby się to

skończyć. Przez cały czas musiałaby patrzeć, jak naj-

większa miłość jej życia trzyma w ramionach inną. Nie-

ważne, że jest nią jej siostra. Nie potrafiłaby... Jeszcze

nie teraz.

Tylko ona jedna wiedziała, ile wysiłku musiała wło-

żyć w zapominanie. Czasami udawało jej się to przez

całą długą godzinę. Czasami trochę dłużej. Ale jechać

tam, do Londynu, i patrzeć na niego codziennie? Nie,

zdecydowanie nie była na to jeszcze gotowa. Im dłużej

dzieli ich bezmiar oceanu, tym lepiej dla wszystkich.

Podobno czas potrafi zdziałać cuda!

ale tylko konsultantem. Jeśli potrzebujesz czegoś wię-

cej, musisz poszukać gdzie indziej. Gilbert oderwał

wzrok od ekranu.

- Ktoś próbuje przejąć firmę - odezwał się głosem

tak pozbawionym emocji, że przez chwilę Annis nie

była pewna, czy dobrze go zrozumiała. - Nie muszę

chyba dodawać, że to informacja poufna.

- Nie, oczywiście, że nie. Czy wiesz... kto?

- Ciekawe pytanie. - Na jego twarzy nadal nie

drgnął nawet jeden mięsień.

- To musi być ktoś z firmy - myślała głośno.

- Chyba tak. - Nie zabrzmiało to jednak zbyt prze-

konywająco.

Spojrzała na niego ze współczuciem. Gilbert miał

trzech partnerów. Uważał ich za przyjaciół. Ufał im.

Jeśli to, co mówił, było prawdą, oznaczałoby to znacz-

nie więcej niż zwykłą nielojalność.

- Przykro mi - odezwała się cicho.

- Wiesz już teraz, dlaczego muszę natychmiast le-

cieć do Nowego Jorku i dlaczego potrzebuję do tego

twojej pomocy. - Jego głos brzmiał beznamiętnie. -Nie

mogę wzbudzić niczyich podejrzeń zbyt nagłymi

posunięciami. A tak powiedziałbym, że musisz przepro-

wadzić w centrali firmy pewne analizy. Sądzę, że to

mogłoby zadziałać. Więc jak, pomożesz mi?

Annis zawahała się. Do ślubu zostało już niewiele

czasu, a do zrobienia było jeszcze tak dużo. Z drugiej

jednak strony mogłaby się spotkać z Bella. Może na

miejscu udałoby się przekonać siostrę, że nie wyobraża

sobie uroczystości bez niej?

- Lecę do Nowego Jorku - powiedział Gilbert de la

Court, odwracając się w stronę Annis - i będziesz mi

tam potrzebna.

Annis podniosła wzrok znad biurka.

- A po co?

- Chodzi o kamuflaż. - Gilbert posłał jej jeden ze

swych rzadko pojawiających się na jego twarzy szero-

kich uśmiechów.

Annis spojrzała zaniepokojona. Kamuflaż? No cóż,

w końcu Gilbert był przystojnym, trzydziestotrzyletnim

samotnym mężczyzną. O jego firmie wiedziała wszyst-

ko, ale kompletnie nic o życiu prywatnym. Kto wie, ile

kobiet zauroczył w czasie, kiedy nie siedział przed

ekranem komputera. Chociaż, musiała przyznać, takie

chwile zdarzały się niezwykle rzadko.

- Jestem twoim konsultantem - zaczęła ostrożnie -

Weston Sophie - Córki milionera 02 - Bella znaczy piękna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: