Cavaliere Anne - Prywatne lekcje.pdf - C - LadyHenrietta

Anne Cavaliere

Prywatne lekcje

Rozdział 1

– Na zakończenie wykładu coś z impresjonizmu abstrakcyjnego.

Profesor Emory Byrd nacisnęła odpowiedni przycisk pilota projektora,

zmieniając obraz na ekranie. W mgnieniu oka piętnastowieczne dzieło sztuki

zostało zastąpione przez obraz z dwudziestego wieku: różowo-fioletowo-żółte

maźnięcia na zielonym, wirującym tle.

– Czy ktoś potrafi zidentyfikować dzieło i twórcę? – zapytała.

Czekała w ciemności dobrą chwilę, zanim uniosło się nieśmiało kilka rąk co

odważniejszych studentów. Zawsze ci sami, zauważyła w duchu. Pozostali

powsadzali nosy w książki i notatki, by przypadkiem nie wezwała ich do

odpowiedzi.

Profesor Emory Byrd zasłużyła sobie na opinię postrachu studentów. Była

szalenie wymagająca, ale pomimo trudnych egzaminów i rozlicznych prac

semestralnych, jej wykłady zawsze cieszyły się nie słabnącą popularnością. Dawała

z siebie wszystko i uznawała, że :o, co i jak robi, jest słuszne.

Do odpowiedzi wybrała dziewczynę z drugiego rzędu.

– George Polański, „Prima aprilis" – odpowiedziała nieśmiało zapytana.

– Świetnie – przytaknęła z aprobatą. Przynajmniej ktoś rokuje nadzieję na

zdanie egzaminu końcowego.

– Czy wszyscy dobrze słyszeli? To „Prima aprilis"

– Polańskiego. Macie państwo za sobą wczorajszą lekturę obowiązkową, a więc

wiecie doskonale, że obraz został namalowany w tysiąc dziewięćset

sześćdziesiątym trzecim roku i że Polański jest uznawany za jednego z czołowych

amerykańskich impresjonistów abstrakcyjnych. Jej drwiący nieco sposób

prowadzenia wykładu powodował, że studenci nerwowo zapisywali wszelkie

podawane przez nią informacje.

– Proszę zwrócić uwagę na kolor, światło, równowagę kształtów i kompozycję

całości...

Zawiesiła głos, gdy w jednym z ostatnich rzędów audytorium zauważyła

studenta energicznie machającego ręką.

– Słucham – zapytała wyczekująco.

Zwróciła na niego uwagę już wcześniej, gdy w połowie wykładu wciskał się

między ostatnie rzędy. Na jej zajęciach często gościli nie zarejestrowani

„wielbiciele". Ich obecność Emory traktowała jako wyraz szczególnego uznania.

– Przepraszam, że przerywam pani, ale...

– Proszę – odpowiedziała, uszczęśliwiona niespodziewanym zainteresowaniem

ze strony studenta.

– Nie bardzo to pojmuję... – zaczął.

Skulona milcząca grupa nagle ożywiła się, odwracając się w kierunku intruza.

Emory zignorowała nerwowe chichoty.

– Czego pan nie pojmuje? – zapytała z odcieniem zgryźliwości w głosie.

Wzięła do ręki duże rogowe okulary i założyła na nos. Chciała lepiej mu się

przyjrzeć. Czyżby to kolejny studencki żart, zapytywała samą siebie.

– Nie chciałem pani obrazić, pani profesor – wypowiedziane głębokim tonem

zdanie słychać było wyraźnie w całej sali – ale popatrzmy na to bardziej – trzeźwo.

Mam wrażenie, jakby ten facet, ten Polański, wylał po prostu na płótno kilka

kubłów farby.

Nerwowe chichoty przerodziły się w gwizdy, sygnalizujące zaszokowanie, ale i

rozbawienie. Wyraźnie kilka osób zgadzało się ze zdaniem przemawiającego,

zauważyła Emory. On wyrażał opinię tych mniej odważnych.

Emory usiłowała zignorować wybuch i prostując się, powiedziała do

mikrofonu:

– Właśnie taką technikę stosował Polański. Z różnych pojemników chlustał

farbą na zawieszone na ścianie płótno. Czasami mieszał kolory rękami lub nawet

stopami. Czy zdołałam wyjaśnić pańskie wątpliwości? – dodała z lekką nutką

zniecierpliwienia w głosie.

Wzruszył ramionami, ale ku przerażeniu Emory widać było, że jego

dociekliwość nie została wcale zaspokojona. Wstał i wtedy dopiero zauważyła, że

jej adwersarz dawno przestał być chłopcem. Z całą pewnością był mężczyzną.

Stwierdziła to mimo półmroku i odległości. Już sama jego postawa zdradzała

jednocześnie arogancję i opanowanie. Przygotowała się na kolejny atak.

– Chciałem jedynie zapytać, co w tym wielkiego? Mam podobny obrazek w

kuchni. Jest dziełem mego bratanka, Sama.

Studenci zawyli z radości po tym stwierdzeniu, ale . wcale go to nie speszyło.

– Zdaje się, że dzieciak ma talent. Produkuje te obrazki na tony.

– Pański bratanek? – powtórzyła za nim jak echo. Czy to jakiś żart? A może

facet jest po prostu stuknięty?

– Ma pięć lat. Wspaniały dzieciak – uzupełnił. – Chodzi o to – jego głos

zabrzmiał szczerze i poważnie – że może ja czegoś tu nie rozumiem, ale naprawdę

nie widzę żadnej różnicy między mazakami Sama i tego tu depresjonisty...

– Impresjonisty – poprawiła go przez zaciśnięte zęby.

– Jak go zwał, tak go zwał – dokończył tonem nieustępliwym, choć pełnym

szacunku. Ponownie wzruszył muskularnymi ramionami.

– Ten gość, o którym mówiła pani najpierw, ten Włoch, Sandro jak-mu-tam?

– Botticelli? – chłodno starała się go naprowadzić.

Domyśliła się, że przynajmniej to uznał za dzieło.

– Ten sam – przytaknął. – Według mnie to jest mistrz. To była prawdziwa

sztuka.

Emory jęknęła cicho. Gdy ściany sali odbiły jej jęk, zdała sobie sprawę, że nie

wyłączyła mikrofonu. To jeszcze bardziej rozweseliło studentów. Niektórzy

wpatrywali się w nią z wyrazem niemego przerażenia, z zapartym tchem czekając

na jej kolejną ripostę. Wiedziała, że nie powinna przedłużać tej dyskusji, ale była

jak zahipnotyzowana tą skandaliczną wypowiedzią.

Oczywiście, doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że incydent stanie się

tematem numer jeden całej uczelni. Słynna profesor Emory Byrd, wschodząca

gwiazda wśród naukowych sław harvardzkiego wydziału historii sztuki,

ośmieszona w czasie wykładu przez jakiegoś żartownisia! Emory rzadko traciła

opanowanie, zwłaszcza wobec swych słuchaczy. I teraz wzięła się w garść. Musi

wybrnąć z tego zajścia z godnością.

– Cieszę się, że chociaż jeden z pokazanych przeze mnie slajdów został

należycie oceniony przez tak wytrawnego i krytycznego znawcę – odparowała,

cedząc słowa. Jej sarkazm wzbudził jeszcze większą wesołość w ławkach

studenckich. – Co nie zmienia faktu, że oba przedstawione przeze mnie obrazy są

dziełami prawdziwej sztuki. Mazaki pięcioletniego Sama, chociaż wiszą w pana

kuchni, nie mogą być porównywane z dziełami geniuszu Polańskiego.

Audytorium przyjęło jej słowa entuzjastycznymi gwizdami, biciem brawa,

tupaniem i okrzykami.

I o to jej chodziło. Skąd urwał się ten facet i jakim prawem mówił jej, co jest

sztuką, a co nią nie jest?

– Mój bratanek też nie odwala swoich obrazków – próbował ponownie

zaatakować, ale Emory z wdziękiem ucięła jego monolog. Nie zamierzała już

dłużej tolerować tak skandalicznych uwag w czasie swego wykładu. Nie mogła

pozwolić, by ktoś kpił sobie z pojęć, które usiłowała wpoić studentom.

– Te obrazy to część tradycji artystycznej, to dialog pokoleń. Każdy z nich

wyraża estetyczną wrażliwość swego okresu – kontynuowała bardziej już

opanowanym tonem. – Gdyby w piętnastym wieku w słonecznej Italii mistrz

Botticelli nie namalował swej „Wiosny"

– dodała, powracając do tego dzieła renesansu – to Polański nie namalowałby

swego obrazu, gdzieś w Greenwich Village w naszych latach sześćdziesiątych...

Dźwięk dzwonka przerwał tok jej wyjaśnień. Studenci nerwowo poruszali się w

ławkach, ale nie odważyli się wstać, czekając na jej znak.

Westchnęła i zaczęła zbierać notatki, niezadowolona, że tyle czasu zmarnowała

na tak głupią dyskusję. Nie powinna była próbować go przekonywać. Trzeba było

kazać mu się zamknąć lub wyjść. Czemu w ogóle zaszczyciła go jakąkolwiek

odpowiedzią? Ale gdyby nie spróbowała, studenci mogliby zacząć podejrzewać, że

może ten dziki człowiek ma rację... a przecież absolutnie jej nie miał!

– Na następnych zajęciach powrócimy do Polańskiego. Proszę nie zapomnieć

przeczytać zadanej lektury. I... – przerwała, wpatrując się w mężczyznę, któremu

udało się zakłócić tok jej wykładu – chciałabym porozmawiać z panem. Tuż po

zajęciach.

– Świetnie – odpowiedział i sprężystym krokiem, po dwa stopnie naraz, zaczął

pokonywać dzielącą ich odległość. – Ja też chciałbym porozmawiać z panią

profesor w cztery oczy.

Już przy zapalonym świetle Emory kończyła zbierać swoje notatki. Kilku

studentów podeszło do niej z pytaniami i wątpliwościami. Jednak tym razem trwało

to dużo dłużej niż zwykle. Podejrzewała, że chcieli przekonać się, co też zajdzie

między nią a tym tajemniczym krytykiem.

On sam czekał cierpliwie przy pulpicie, obserwując ją taksująco. Czuła się

bardziej zażenowana niż zazwyczaj w takich okolicznościach.

Chociaż nauczono ją odkrywać i oceniać piękno, Emory nie była w stanie

docenić własnej urody i naturalnego uroku. Nie wierzyła komplementom. Sądziła,

że ze strony koleżanek jest to zwykła uprzejmość. A mężczyźni – wiadomo –

powiedzą wszystko, bo chodzi im tylko o jedno.

Starsza siostra Emory, Paige, zawsze uważana była za rodzinną piękność. To

ona błyszczała na balach i wyszła za odpowiedniego młodego człowieka z „dobrej"

rodziny. Emory była tą nieśmiałą siostrzyczką „z głową do książek". Ta stara

domowa rywalizacja wydawała się dziś śmieszna i dziecinna. Paige zaliczyła już

trzech mężów, a Emory, mimo młodego wieku, osiągnęła znaczący sukces

akademicki, co nie przeszkadzało, że mając trzydzieści dwa lata nadal nie była

pewna siebie i swoich możliwości. Emory nauczyła się skrywać obawy i

uczuciowość pod płaszczykiem ciętego dowcipu i dystansu do życia. Teraz, w

pełnym świetle, natychmiast włączyła system samoobronny, magiczne pole, które

Cavaliere Anne - Prywatne lekcje.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: