MĄŻ POTRZEBNY OD ZARAZ.pdf

Mąż potrzebny od zaraz

By oknoifiranka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Klucz leżał tam, gdzie zawsze, czyli blisko wejścia, pod donicą z drobnymi

żółtymi chryzantemami. Tym razem jednak Bella wsunęła go do kieszeni żakietu,

zamiast jak zwykle odłożyć na miejsce po otworzeniu drzwi.

Znalazła się w cichym holu nieprzyjemnie opustoszałego domu, należącego do

Rosalie Cullen. Rozejrzała się wokół, chociaż świetnie znała każdy kąt. Trudno

zliczyć, ile razy tu przychodziła, żeby przynieść odebrane z pralni garnitury pana

domu albo zabrać przygotowaną przez Rose listę zakupów. Również przed ostatnimi

świętami Bożego Narodzenia spędziła tu cały dzień, pakując prezenty i piekąc

ciasteczka. Po wykonaniu różnych zleceń wracała do siebie, teraz jednak miała tu na

jakiś czas zamieszkać, i to zupełnie sama. Dlatego dom wydał jej się nieprzytulny i

mało gościnny, czyli zupełnie inny niż zazwyczaj. Uśmiechnęła się, pokpiwając w

duchu ze swego przewrażliwienia. Nie mogła się jednak pozbyć nieprzyjemnego

wrażenia, że jest tu niechcianym intruzem.

A przecież tak naprawdę Rosalie niemal błagała Bellę, by się tutaj wprowadziła i

czuła się jak u siebie.

– Znam swoje szczęście i wiem – przekonywała – że jeśli pozostawię sprawy

swojemu biegowi, będzie to wyglądało tak: pojadę z Emmettem na tę koszmarną

wyprawę, a po powrocie okaże się, że hydraulik nie tylko nie zainstalował wanny z

biczami wodnymi, lecz w ogóle nawet się nie pojawił. Gdyby się okazało, że

spędziłam wieczność w lesie pod namiotem z powodu remontu, do którego w

rzeczywistości nie doszło, pewnie podcięłabym sobie żyły.

– Bez wanny nie dasz rady – fachowo poinformowała ją Bella. – Jeśli ktoś

profesjonalnie podchodzi do tego zabiegu, powinien usiąść w wypełnionej ciepłą

wodą wannie. Tak postępują wszyscy porządni samobójcy. Szczerze jednak mówiąc,

wolałabym, abyś zrezygnowała z tak radykalnego kroku, bo wtedy „Wypożyczalnia

Żon” straciłaby jedną z najlepszych klientek.

– No to wprowadź się do mnie i miej oko na tego budowlańca – nalegała Rosalie.

– Jeśli tu zamieszkasz, nie będzie miał pretekstu, żeby migać się od roboty.

Bella nie była o tym przekonana, z doświadczenia bowiem wiedziała, że pod tym

względem rzemieślnicy są wprost niewyczerpani w pomysłach. Z drugiej jednak

strony „Wypożyczalnia Żon” od początku swego istnienia zajmowała się zarówno

załatwianiem różnych spraw w imieniu klientów, by nie musieli zwalniać się z pracy,

jak i pilnowaniem ich domów podczas nieobecności właścicieli. Rose prosiła o

połączenie tych dwóch usług, a przecież elastyczność była głównym hasłem firmy.

Jednym słowem Belli nie pozostało nic innego, jak wprowadzić się tutaj. Zresztą

miało to również swoje dobre strony. Dom przy Terrace Square wydawał się Belli

pałacem w porównaniu z jej skromnym mieszkaniem. Nie tylko z powodu

komfortowego wnętrza, lecz przede wszystkim dlatego, że był solidnie zbudowany.

Można tu było włączyć muzykę o każdej porze dnia i nocy nie obawiając się, że

spokój sąsiadów zostanie zakłócony, co dla Belli było wielce kuszącą zachętą.

Obiecała sobie, że gdy tylko rozpakuje rzeczy, natychmiast wypróbuje pianino Rose.

Właśnie wieszała w szafie ostatni z przywiezionych kostiumów, kiedy zadzwoniła

przyczepiona do paska komórka.

– „Wypożyczalnia Żon”– odezwała się automatycznie.

– Jest ósma wieczorem, Bells, musisz być ciągle na posterunku – usłyszała głos

jednej ze wspólniczek.

– Cześć, Jessica. Masz rację, to już skrzywienie zawodowe.

– No i jak tam? Urządzasz się?

– Jest super, ta przestrzeń... Skończy się na tym, że Rosalie po powrocie będzie

musiała wyrzucać mnie siłą. – Bella chwyciła żakiet, który zsuwał się z wieszaka,

omal przy tym nie upuszczając komórki. – Co mówiłaś, Jess?

– Pytałam, czy jutro będziesz mogła zająć się przyjmowaniem zleceń

telefonicznych. Angela jedzie do Fort Collins odebrać dziecko klienta z obozu

koszykarskiego, a ja muszę pojechać z matką do lekarza.

– Jasne, nie ruszę się stąd na krok. Najpierw będę czekać na szefa firmy

budowlanej, a potem muszę się przyjrzeć pracy jego ekipy.

– Czy Rosalie rzeczywiście tego żądała? To brzmi jak wyrok. Jak sobie

poradzisz?

– Nie będzie tak źle. Kiedy już remont ruszy pełną parą, co jakiś czas skontroluję

postęp robót, co w niczym nie przeszkodzi mi w wykonywaniu moich zwykłych

obowiązków. A jeśli chodzi o jutro, to podaj domowy numer Rose, bo w mojej

komórce wysiada bateria. Gdyby było dużo zamówień, to...

– Optymistka! Jakbyś nie wiedziała, że to bardzo kiepski okres...

Właśnie! Kiepski okres! Bella uświadomiła sobie, że to był kolejny powód, aby

przyjąć zlecenie od Rosalie, która nigdy nie marudziła przy płaceniu rachunków. W

tym martwym sezonie każda wpłata na konto firmy witana była z radością.

– Wiem. Niestety tak to już jest w naszym fachu. Gdyby to było tylko możliwe,

już teraz ubrałabym choinkę. Za kilka miesięcy będziemy zbyt zajęte

przedświątecznymi zleceniami, żeby myśleć o sobie. Ale co z twoją mamą? Mam

nadzieję, że to nic groźnego...

– Jutro ma tylko wizytę kontrolną, ale wiesz, jak to nieraz długo trwa. Zawsze

trzeba czekać, aż przyjmą wszystkie nagłe przypadki. No to cześć. Rano przełączę

telefon na twój numer.

Bella przypięła komórkę do paska, wsunęła puste walizki pod łóżko i zeszła na

dół do obszernego salonu. Zapadł już wieczór i dom pogrążony był w mroku, nieco

tylko rozproszonym przez światło stylizowanych latarni, które otaczały mały park i

plac zabaw, znajdujące się pośrodku osiedla domków. Ozdobna szklana ścianka przy

drzwiach wejściowych rozszczepiała światło, które migotało i rzucało drżące

refleksy, stwarzając wrażenie, jakby wszystko wokół się poruszało. Bella wzdrygnęła

się i szybko przeszła przez hol.

Salon był połączony z holem, wyglądał jednak znacznie przytulniej, co na pewno

było zasługą grubego, miękkiego dywanu i wygodnych foteli. Wypolerowane czarne

pudło pianina lśniło nawet w mroku. Bella delikatnie przesunęła ręką po powierzchni

instrumentu, podniosła wieko i niepewnie dotknęła klawiszy.

Palce miała sztywne. Nic dziwnego, skoro od przeszło roku grała tylko od

przypadku do przypadku. Uderzyła w klawisze i z ogromną radością wykonała kilka

wprawek. Po chwili ręce odzyskały dawną gibkość i elastyczność, a palce niemal

instynktownie znajdowały kolejne nuty...

Nie była dobrą pianistką, nigdy bowiem nie pobierała regularnych lekcji muzyki,

ale zawsze szukała w niej ucieczki. Wprawdzie nie miała własnego instrumentu, ale

często grywała w szkole, w kościele, u koleżanek czy w uniwersyteckim kampusie.

Pianino stało się jej najlepszym przyjacielem i powiernikiem.

Spod palców Belli zaczęła płynąć wiązanka jej ulubionych utworów. Czasami

zatrzymywała się, by przypomnieć sobie poszczególne frazy. Dopiero gdy

wyczerpała cały swój repertuar, przyjrzała się nutom ułożonym na sekretarzyku obok

pianina.

Ze stosu wygrzebała zapis starego marsza. Jaka to przyjemność grać tak sobie do

woli, gdy grube ściany oddzielające szeregowe domki skutecznie chroniły spokój

sąsiadów.

Marsz był skomplikowany, a w dodatku w świetle lampki ustawionej na pianinie

trudno było odczytać wyblakłe nuty. Pierwsze donośne akordy skutecznie zagłuszyły

silne uderzenie w drzwi wejściowe.

Drugi cios zabrzmiał, jakby ktoś próbował rozwalić drzwi taranem. Bella

struchlała. Oderwała ręce od klawiatury i oczami rozszerzonymi trwogą wpatrywała

się w sylwetkę niewyraźnie rysującą się za szklaną ścianką.

Włamywacz! – pomyślała, sztywna ze strachu. Ktoś najwyraźniej uznał, że

nieoświetlony dom jest pusty.

Trzecie uderzenie było jeszcze potężniejsze. Rozłupane i wiszące już na jednym

tylko zawiasie drzwi uderzyły w ścianę holu. Z cienia wyłonił się olbrzymi,

przerażający mężczyzna.

Belli wydawało się, że mdła lampka, przy której ledwie mogła odcyfrować nuty,

teraz zapłonęła pełnym blaskiem, bezlitośnie ją oświetlając. Mężczyzna

skoncentrował wzrok na dziewczynie. Oczy mu się zwęziły, ciało naprężyło.

I nagle odezwał się. Ostatnią rzeczą, jakiej mogła spodziewać się po

włamywaczu, było pytanie, które zadał głębokim, pełnym niedowierzania głosem:

– A kimże, do cholery, pani jest?!

Klucz nie leżał tam, gdzie zawsze, czyli blisko wejścia, pod donicą z drobnymi

żółtymi chryzantemami.

– Masz ci los, ładna niespodzianka! – zezłościł się Edward. No tak, ale skoro jego

brat i bratowa z takim uporem zostawiali klucz w najbardziej oczywistym miejscu,

należało spodziewać się, że któregoś dnia skorzysta z niego ktoś niepowołany.

Prawdopodobnie o ich dwutygodniowym wyjeździe do Manitoby wiedzieli nie

tylko przyjaciele i współpracownicy, ale także całe osiedle. Każdy mógł z tej

informacji skorzystać. Swoją drogą złodziej był dość niecierpliwy. Od wyjazdu

Emmetta i Rosalie upłynęło co najwyżej sześć godzin, a ich dobytek już był

zagrożony.

Nie ma co, świetne zajęcie na resztę wieczoru! – pomyślał Ed. Zamiast gorącego

prysznica i dobrze zasłużonego odpoczynku, będzie miał wątpliwą przyjemność

poznać gliniarzy z Denver i obserwować, jak zabierają się do śledztwa. Koszmar!

Właściwie Emmett i Rose zasłużyli sobie na to. Edward najlepiej by zrobił, gdyby

po prostu położył się spać i zostawił cały ten bałagan do rana. Jeśli włamywacz nie

narobił poważnych szkód, można by nawet udawać, że się w ogóle niczego nie

zauważyło...

Kładł już rękę na klamce, ale zatrzymał się z ciężkim westchnieniem. Nie mógł z

czystym sumieniem zostawić tak tej sprawy. Będzie musiał przejść przez park do

biura administratora, zgłosić brak klucza i poprosić o wezwanie policji. A poza tym,

gdyby nawet zlekceważył zasady i odłożył problem do rana, przecież nie wejdzie do

środka przez zamknięte drzwi.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: