Merritt Jackie - Zielona dolina.pdf - Merritt Jackie - LadyHenrietta

JACKIE MERRITT

Zielona dolina

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Helikopter pomalowany w jaskrawe, pomarańczowo-czarne wzory wykonał

głęboki zwrot w prawo. Brock McFee - pilot, a zarazem właściciel linii lotniczej

McFee's Charter Service - wskazał kciukiem odległe zabudowania.

- To tam, psze pani. - Zwrócił się do pasaŜerki, przekrzykując hałas silnika. - To

właśnie „Double J"

Trący Moorland kiwnęła głową ze zrozumieniem. Jej włosy o miodowym

odcieniu swobodnie opadały na ramiona. Z zainteresowaniem przyglądała się

miniaturowym budynkom i zwierzętom.

Helikopter raptownie obniŜył lot, ziemia wybiegła mu na spotkanie,

zabudowania wracały do normalnych rozmiarów.

To była niezwykle podniecająca przejaŜdŜka, pomyślała Trący. Puls miała

przyspieszony. Była zadowolona, Ŝe na pokonanie ostatniego odcinka trasy z

lotniska w Helenie aŜ do rancza „Double J", wybrała usługi firmy McFee. Była

tak zmęczona miesiąc juŜ trwającą podróŜą, Ŝe sama myśl o wynajęciu

samochodu na tę część drogi była dla niej męką. Pobyt na ranczo miał być

ostatnim etapem jej podróŜy i marzyła o tym, aby trwał moŜliwie krótko i był w

miarę przyjemny. Umówiła się juŜ z McFee, Ŝe jutro, pojutrze, ustali z nim

godzinę i dzień powrotu.

ZauwaŜyła grupę ludzi zmierzających do miejsca, które McFee wybrał na

lądowisko. Cała dolina przypominała olbrzymi zielony dywan, co było

szczególnie zaskakujące w porównaniu z pustynnymi

terenami, nad którymi lecieli przez ostatnie sto kilometrów. Samo „Double J"

pustynią nie było. W rozległej dolinie, otoczonej błękitno-zielonymi górami,

rozpościerały się pola ogrodzone białymi płotami. Nie opodal kilka

kasztanowych koni skubało leniwie trawę, a za białymi stodołami rozciągały się

trawiaste pastwiska, na których moŜna było dostrzec tysiące sztuk pasącego się

bydła. Nieco na uboczu, ledwie widoczny spoza otaczających go drzew, wznosił

się dom. Trący mogła dostrzec tylko fragmenty białego budynku pokrytego

szarą dachówką.

McFee pewnym ruchem zawrócił helikopter i niespodziewanie - albo tak się

tylko wydawało - znaleźli się na ziemi. McFee przekręcił kilka przełączników i

hałas silnika nagle umilkł. W powietrzu pozostał tylko szum obracającego się

coraz wolniej śmigła.

- I jak podobała się przejaŜdŜka? - spytał pilot. Trący odpowiedziała ciepłym

uśmiechem.

- Było cudownie. - Spojrzała na zbierający się wokół helikoptera tłum. -

Wygląda na to, Ŝe mam komitet powitalny.

- Niecodziennie takie ptaszki lądują na tym podwórku. - ZauwaŜył Brock,

odpinając pasy bezpieczeństwa. - Ale ci faceci wyglądają na mocno

zaskoczonych. Nie wiedzieli, Ŝe pani przyjedzie, czy co?

- Obawiam się, Ŝe nie. - Odparła cicho Trący i zamyśliła się. Rzeczywiście

pojawiła się tu jak deus ex machina. Nikt nie miał pojęcia, Ŝe ma zamiar tu

przyjechać. Postąpiła tak celowo, podobnie jak we wszystkich poprzednich

miejscach pobytu. Trący przyglądała się ludziom otaczającym maszynę. Stali

równym kręgiem tuŜ poza zasięgiem śmigła. Prawdziwi ranczerzy: wszyscy

ubrani byli w jednakowe dŜinsowe ubrania, szerokie kapelusze i wysokie buty;

Przypatrywała się im bez większego zainteresowania, aŜ nagle zauwaŜyła postać

od nich wszystkich odmienną.

Stała nieco na uboczu, z twarzą ukrytą w cieniu kapelusza. Był to bardzo wysoki

męŜczyzna.

AleŜ jest zbudowany, pomyślała, przyglądając się jego szerokim, muskularnym

ramionom, wąskim biodrom i długim nogom. Cienkie, płócienne spodnie

uwydatniały ich muskulaturę. Był inny niŜ pozostali męŜczyźni. Władczość

emanowała z całej jego postawy, jednocześnie niedbałej i ostroŜnej.

Otworzyły się drzwi. McFee pomógł jej zejść z pokładu helikoptera. Odetchnęła

głęboko i uśmiechnęła się do skupionych wokół niej ludzi. ZauwaŜyła kobietę,

która nadbiegła od strony zabudowań. Stanęła koło wysokiego męŜczyzny.

Wyglądała na starszą od Trący o jakieś dwadzieścia lat.

Pilot zajął się wyjmowaniem bagaŜu. Trący ruszyła w stronę milczącej grupy.

Zwróciła się do kobiety:

- Dzień dobry.

- Dzień dobry - odparła ciepło kobieta. występując nieco do przodu.

Korpulentna sylwetka, sympatyczny wyraz twarzy i miły głos uspokoiły Trący.

Kobieta miała na sobie zwykłe, bawełniane, robocze ubranie. Pośród ciemnych

włosów widoczne były pierwsze siwe pasemka. Ale tylko ona uśmiechała się

sympatycznie, pozostali nie byli szczególnie przyjaźnie nastawieni. Zwłaszcza

ten jeden - szczupły i wyniosły. Otaczająca go aura władczości i ukradkowe

spojrzenia innych męŜczyzn - jakby czekających jego rozkazów -nie

pozostawiały cienia wątpliwości, Ŝe był tu szefem.

- Nazywam się Trący Moorland. - Powiedziała wyciągając rękę. - śona Jasona

Moorlanda.

Uśmiech zniknął z twarzy kobiety, Trący spostrzegła, Ŝe twarz jej gwałtownie

pobladła. Kobieta nie przyjęła wyciągniętej dłoni, spojrzała niepewnie na

wysokiego męŜczyznę. Sprawiała wraŜenie mocno zmieszanej. Trący teŜ

poczuła się głupio i opuściła rękę. MęŜczyzna zrobił pół kroku w jej stronę.

- Kim pani jest?! - słowa zabrzmiały ostro, niemal wrogo.

- Nazywam się Trący Moorland - odparła. Nie wiedziała, o co chodziło w tej

dziwnej scenie. W poprzednich miejscach swojego pobytu witano ją wręcz

przesadnie serdecznie. Zupełnie inaczej niŜ tutaj. Goś było nie w porządku. Nie

spodziewała się wyjątkowo ciepłego przyjęcia, ale chociaŜby ogólnie przyjętych

form...

MęŜczyzna stał teraz wystarczająco blisko, Ŝeby mogła mu się przyjrzeć. Spod

szerokiego kapelusza patrzyły na nią zuchwale zimne, szare oczy: poczuła, jak

ogarnia ją fala gorąca i rumieniec występuje na twarz. Pomimo zakłopotania

równieŜ taksowała go spojrzeniem. Nie, nie był przystojny. Co dziwniejsze, jego

nadmiernie kwadratowa szczęka, zawzięty wyraz ust i nos, który nie był zbyt

prosty, znacznie poprawiły jej samopoczucie. MęŜczyzna rozejrzał się

gwałtownie dookoła.

- Wszyscy do roboty. Przedstawienie skończone - rzucił przez zęby. Trący

przyglądała się odchodzącym. Cicho rozmawiali między sobą. Ich ciekawość nie

została zaspokojona. Podszedł do niej Brock McFee:

- Wszystko wyładowane, pani Moorland. Będę czekał na pani telefon.

- Dziękuję - odparła i znów skupiła całą uwagę na wysokim męŜczyźnie. Nawet

nie zauwaŜyła, kiedy Brock wrócił do helikoptera.

- Rozumiem, Ŝe moje niespodziewane przybycie moŜe być odrobinę

zaskakujące... - zaczęła nieśmiało. Kobieta nie ruszyła się z miejsca. Spojrzała

na wysokiego męŜczyznę z wyraźnym wyrzutem.

- Jestem Rachela Munley, pani Moorland. Witamy w „Double J".

- Dziękuję. - Trący westchnęła z ulgą. Jej zielone oczy zwróciły się w stronę

męŜczyzny. Zapadła cisza. Pierwsza odezwała się Rachela:

- Slade, zabierzemy rzeczy pani Moorland do domu.

- Wolałbym, Ŝeby sama zabrała swoje rzeczy, wsiadła do tej cholernej maszyny

i odleciała stąd do diabła - odrzekł. Rzucił kolejne lodowate spojrzenie w stronę

Trący. Brock uruchomił silnik. Omiótł ich podmuch powietrza. Ale Trący tego

nie zauwaŜyła

- tak była wstrząśnięta grubiąństwem tego męŜczyzny. W jego oczach dostrzegła

nieukrywaną wrogość.

Twarz Racheli była pozbawiona jakiegokolwiek wyrazu. Helikopter oderwał się

od ziemi. Dopiero gdy znikał w oddali, rozedrgane powietrze zaczęło się

uspokajać. Zapadła nieznośna cisza. Trący nie mogła uwierzyć, Ŝe została aŜ tak

źle potraktowana. Zaczęło ją to denerwować. PrzecieŜ przyjechała tu tylko

dlatego, Ŝe ranczo było na liście posiadłości, które miała odwiedzić. W innej

sytuacji ta|d zakątek, jak zagubione gdzieś w Montanie ranczo „Double J",

byłoby raczej ostatnim miejscem, do którego chciałaby przyjechać. Temu

bezczelnemu typowi moŜe się to podobać albo nie, ale będzie musiał się z tym

pogodzić. Ona teŜ...

- Jak widzicie, ta piekielna maszyna juŜ odleciała...

- zaczęła z sarkazmem. - MoŜe jednak powinnam z wami porozmawiać

szczerze. Połowa tego rancza naleŜy do mnie i mam zamiar je sobie obejrzeć.

- Spojrzała prosto w lodowate, szare oczy Slade'a.

- Pańska protekcjonalna postawa pozwala mi mniemać, Ŝe to właśnie pan jest

moim wspólnikiem, zgadza się?

Slade nawet nie mrugnął. Zdawał sobie sprawę, Ŝe nic po nim nie widać, choć w

środku wrzał. JuŜ samo nazwisko Moorland wystarczyło, Ŝeby wyprowadzić go

z równowagi. I jeszcze ta kobieta, która sprawiała, Ŝe krew się w nim burzyła.

Jej wygląd bardzo go draŜnił: miała piękne włosy, w odcieniu przypominającym

dobrą whisky. I te zielone oczy... Cholera, kto miał takie oczy...? Rzeczywiście,

była ładna. Bardzo. Miała piękne ciało i była doskonale ubrana.

- Zgadła pani, jestem pani wspólnikiem. Zgadza się. - Uśmiechnął się gorzko.

- Czy proszę o zbyt wiele, chcąc poznać pańskie nazwisko? - spytała.

Teraz ją zaskoczy. Wiedział, Ŝe musi wyprowadzić ją z równowagi; podobnie

Merritt Jackie - Zielona dolina.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: