Norman Hilary - Miłość i przyjaźń.pdf - Norman Hilary - LadyHenrietta

Hilary Norman

MIŁOŚĆ I PRZYJAŹŃ

Tytuł oryginału: IN LOVE AND FRIENDSHIP

Dla mojego ojca, Henry'ego Normana

Podziękowania

istnieje wiele osób i organizacji, którym jestem winna wdzięczność za pomoc

przy zbieraniu materiału i pisaniu niniejszej książki. Na szczególną uwagę z tego

powodu zasługują (w porządku alfabetycznym): pan Howard Barmad, pracownik

Biblioteki Gminy Izraelickiej w Zurychu; pan Howard D. Deutsch; pan Michael

Snell; pan Michael Thomas; mój wydawca pani Maureen Waller; pani Rae White;

a przede wszystkim – głównie ze względu na niezawodne wsparcie z jej strony,

poczucie humoru, bezcenne wspomnienia i rady – moja matka.

Honfleur, Francja 1983

Rozdział 1

Alexandra Craig Alessandro odłożyła na bok pióro i przewróciła kartkę.

Niebieskie litery przebijały niewyraźnie przez miękki, chłonny papier.

Odsunęła krzesło, wstała i przeciągnęła się, czuła, jak napięte ma mięśnie szyi i

ramion. Zmęczenie dawało jej się we znaki.

Podeszła boso do otwartego okna i wyjrzała na zewnątrz, w mrok ogrodu.

Wonna normandzka bryza musnęła łagodnie jej długie czarne włosy, przesunęła się

nad biurkiem. List zaszeleścił cicho.

Początki. Początki zawsze bywają najtrudniejsze. Przedtem myślała, że kiedy

już podejmie decyzję, klamka zapadnie, a reszta wyleje się z niej szybko, niczym

lawa ze zbyt długo uśpionego wulkanu. Okazuje się jednak, że grzebanie w

pamięci boli.

Prawda. Oto klucz.

Wróciła do biurka i spojrzała na list, na smukłe i pochyłe litery, na wyrazy

rozdzielone tak wyraźnie, jak odseparowane są w tej chwili od siebie ona i córka.

Dzielna, piękna, nieokiełznana Roberta, znajdująca się nie tylko o tysiące mil stąd

w Nowym Jorku wraz ze swoim ojcem, ale również o krok od szaleństwa, które

tylko ona, jej matka, mogłaby próbować powstrzymać.

Ponownie skierowała wzrok na list, usiłując spojrzeć świeżym okiem na to, co

sama napisała, a także wyobrazić sobie, jak Bob-xxxbi, uczciwa siedemnastoletnia

dziewczyna rozdzierana przez konflikty, będzie interpretować ten dziennik,

stanowiący zarówno epitafium, jak i spowiedź oraz usilną prośbę.

Zatrzymała spojrzenie na drugim akapicie i zaczęła czytać.

...Wielu artystom wystarcza sama sztuka, obrazy i rzeźby

wypełniają całe ich życie, nie potrzebują niczego więcej. Nie było

tak jednak, i to od wielu lat, w przypadku twojej matki. Bardziej

niż sztuki potrzebowałam miłości.

Z Andreasem połączyła mnie w początkowym okresie idealna

miłość, pełna harmonia serca i duszy, serdeczność, która, jak

sądziłam, zdolna jest napełnić ciepłem cały świat. A jednak to

nam nie wystarczało. Potrzebowaliśmy czegoś więcej.

Potrzebowaliśmy ciebie.

W życiu wszystko ma swoją cenę, Bobbi. Myślę, że nadeszła

pora, abym spłaciła wreszcie zaległe rachunki. Może do tego

powinno dojść już przed laty, gdy byłaś dzieckiem, ale wtedy

chodziło o zbyt wiele spraw, a mnie brakowało odwagi, aby

wyznać ci prawdę.

Teraz jednak ogarnął mnie nagle lęk o ciebie. Boję się bardzo,

że popełnisz błąd – błąd, który mógłby kosztować cię nawet życie.

Dlatego musiałam się zdobyć na odwagę. Kłamstwo zdążyło już

zapuścić korzenie, jego łodyga rozrosła się, zgrubiała, zakwitły też

nowe liście. Prawda, moja droga, nie ma na celu zniszczenia

łodygi ani jej liści; kto wie, może nawet je wzmocni – a wtedy

pozostałabym sama z dręczącymi lękami.

Wygląda na to, Bobbi, że wprowadzę znowu sporo zamętu w

twoje młode życie, chociaż Bóg wie, iż było ono aż nadto

pogmatwane. Właśnie dlatego i tylko dlatego proszę cię o

wybaczenie.

Przejdź do biblioteki twojego ojca i popatrz na obraz „O-

xxxblicze życia", wiszący, jak mi powiedziałaś, nad kominkiem.

Zapewne jesteś przekonana, że znasz go już bardzo dobrze, mimo

to przyjrzyj mu się dokładnie.

Przedstawia pięć postaci. Spójrz, jak blask najmniejszej z nich,

tej pośrodku, oświetla dwie osoby stojące najbliżej niej: kobietę i

mężczyznę. Nieco dalej, jakby w cieniu, widać drugiego

mężczyznę; jakby celowo pozostaje tam, gdzie nie dociera blask.

Jest jeszcze trzeci mężczyzna; stroni od reszty i okrywa go mrok,

a jednak rzuca się w oczy.

Kiedy byłaś mała, razem powiesiłyśmy ten obraz w naszym

apartamencie nowojorskim, a ty poprosiłaś, abym ci o nim

opowiedziała. Z jakiegoś powodu było to dla ciebie ważne, ale ja

nie udzieliłam rzetelnej odpowiedzi, nie mogłam tego uczynić. A ty

chyba zapomniałaś wkrótce o całej sprawie. Teraz nadeszła pora,

abym wyjaśniła wszystko, co się wiąże z tym obrazem.

Osobą w centrum jesteś ty, Bobbi, a kobieta to twoja matka.

Mężczyzną stojącym najbliżej nas jest Andreas, twój ojciec. Ten

drugi, samotny, stojący na uboczu, to nasz serdeczny przyjaciel

Dan Stone. Ostatni to człowiek obcy, postać tajemnicza,

trzymająca się z dala, a jednak o przełomowym znaczeniu dla

obrazu i może nawet dla ciebie.

Jakże trudno jest teraz, kiedy wreszcie zdecydowałam się

zacząć, znaleźć sposób, aby przedstawić ci tę historię wyraźnie,

czarno na białym. Jest to historia pięciorga ludzi, których losy

nierozerwalnie splotły się ze sobą na przeciąg czterdziestu lat.

Myślę, że w moim przypadku najprostszym, choć nie

najłatwiejszym sposobem, aby przedstawić ci całą sprawę

otwarcie, byłoby wyobrazić sobie, że tak jak niegdyś jesteś znowu

małą dziewczynką, siedzisz u mnie na kolanach i słuchasz, jak

snuję swoje opowieści z dawnych lat, przekazując ci twoje

dziedzictwo, tak jak często czynią to matki.

Poszczególne wyrazy zaczęły się zlewać w niewyraźne plamy. Alexandra

zamrugała, przetarła oczy wierzchem dłoni. U jej stóp na perskim dywanie Flic,

stary owczarek niemiecki, zaskomlał cicho i zadygotał, pogrążony nadal w otchłani

snu. Była późna pora nocna, w sąsiednich domach większość ludzi z pewnością

spała, wszędzie panował błogi spokój.

Alexandra wstała, zgasiła górne światło, pozostawiając zapaloną jedynie małą

lampkę na biurku, po czym usiadła z powrotem. W miarę jak pamięć uparcie

podsuwała obrazy z przeszłości, narastało uczucie samotności, potęgowane przez

panującą w domu ciszę.

Myślę, Bobbi, że najważniejszy element tej historii to przyjaźń

pomiędzy Andreasem i Danielem, tak więc może powinnam

rozpocząć właśnie od nich, od ich pierwszego spotkania dawno

temu, podczas wojny w Europie. Może powinnam po prostu

opowiedzieć o wszystkim... tak jak było... tak jak oni mi to

przedstawili...

CZĘŚĆ PIERWSZA

Norman Hilary - Miłość i przyjaźń.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: