Kres Feliks W. - Mag.pdf - Kres Feliks W - ALL_THE_BEST

MAG

Kres Feliks Wiktor

Feliks Wiktor Kres (pseudonim, właściwie Witold

Chmielecki , ur. 1966 w Łodzi ) to polski pisarz fantasy .

Debiutował w roku 1983 opowiadaniem Mag

nadesłanym na konkurs pisma " Fantastyka ". Od tamtej

pory opublikował osiem powieści i kilkadziesiąt

opowiadań.

Najbardziej znany jako autor dwóch cykli fantasy -

" cyklu szererskiego ", dziejącego się w świecie zwanym

Szererem, gdzie oprócz ludzi inteligencją obdarzone są

równieŜ koty i sępy (obecnie, oprócz wczesnych,

niezgodnych juŜ z obecną wersją tego świata opowieści

cykl składa się jedynie z podcyklu Księga Całości , choć

Kres zapowiada kolejne osadzone w tym świecie

powieści), oraz Piekło i szpada , mroczne opowieści

płaszcza i szpady w alternatywnym XVII wieku , gdzie

spotkać moŜna zarówno demony , jak i istoty starsze od

samego Szatana . Jego utwory przetłumaczone zostały na

język czeski , rosyjski oraz hiszpański . Za wydaną w roku

1992 powieść Król bezmiarów otrzymał Nagrodę im.

Janusza A. Zajdla .

Od kilku lat prowadzi kącik porad dla młodych pisarzy w

czasopismach poświęconych fantastyce - najpierw pod

tytułem Kącik złamanych piór w miesięczniku " Fenix ",

potem w " Magii i Mieczu ", zaś obecnie jako Galeria

osobliwości w miesięczniku " Science Fiction ". W lutym

2005 porady Kresa dla początkujących pisarzy zostały

wydane w formie ksiąŜkowej pod tytułem Galeria

złamanych piór .

Mag

CięŜkie, złote drzwi rozchyliły się powoli pozwalając wślizgnąć się memu

zaciekawionemu spojrzeniu do wielkiej sali wykładanej szmaragdowymi kafelkami.

Mieszkałem w pałacu, ale w lazience. Pani nigdy dotąd nie byłem. Po pierwsze dlatego, Ŝe

nikt jeszcze nie dostąpił tego zaszczytu, a po wtóre pałac był tak wielki, Ŝe mało kto znał

więcej, niŜ dziesiątą jego część. Bywało, Ŝe dworzanie zamieszkujący północne skrzydło w

ciągu całego Ŝycia nie dotarli dalej, niŜ do skrzydła północno-wschodniego. Postąpiłem dwa

kroki naprzód, wzrok mój prześliznął się po tysiącu srebrnych, nie grubasznych od ramienia

kolumn. Misternie rzeźbione, delikatnie, lecz ze stanowczą siłą podpierały sufit, kryjący się

za lekką, błękitno-białą mgiełką. Otaczały one zwartym szykiem niewielki, owalny basenik,

wypełniony granatową wodą. Uczyniłem kolejne dwa kroki. Niski, melodyjny,

przypominający tchnienie głos zaanonsował - Jego Wysokość KsiąŜę Deloa, Twój

Nadworny Mag o Pani- Potrafiłem wyglądać tak, jak chciałem. Teraz musiałem ukazać się

Najpiękniejszej jako człowiek, na którego nie warto napluć. Choć lekko juŜ oszołomiony

otaczającym mnie Pięknem, wierzyłem jednak, Ŝe mi się to uda; Najpiękniejsza widziała

mnie zaledwie kilka razy.

Ukląkłem i na kolanach poczołgałem się ku drzwiom. Gdy do nich dotarłem, dotknąłem

głową posadzki o odtąd toczyłem ją po błyszczących jak zwierciadła srebrnych płytkach.

Odbijała się w nich moja wykrzywiona kretyńsko twarz, mrugały z posadzki lekko zezujące

oczy półidioty.

- Zatrzymaj się, KsiąŜę. Wstań! - Głos był dźwięczny, młody, stanowczy. Głos Pani.

Byłem tak zdumiony, Ŝe na moment zapomniałem o głupkowatym wyrazie twarzy. Musiała

to zauwaŜyć, bo gdy odrywałem głowę podłogi, powiedziała:

Jeszcze jedna oznaka twojego nienaturalnego zachowania się i zabiję cię. Wiem doskonale,

Ŝe nie jesteś głupcem.

Powoli odpęŜyłem się, przekształcając pokrywająca moją twarz maskę w swoje zwykłe

rysy.

- Wybacz, Królewno Światła - wyszeptałem - nie wierzę we własne szczęście. Nikt

przedemną nie dostąpił zaszczytu klęczenia przed Tobą przez cały czas trwania rozmowy.

- Istotnie, jesteś pierwszym człowiekiem, któremu na to pozwoliłam. Lecz nie koniec na

tym. Wolno ci patrzeć na mnie przez cały czas trwania rozmowy.

ZadrŜałem:

- Pani moja, nie śmiem...

- Powiedziałam, Ŝe pozwalam, więc spiesz się, bym nie poŜałowała swych słów.

Oszołomiony pięknem Jej głosu powoli unisłem oczy. Natychmiast poraził mnie blask

rozsiewany przez cudowne oszlifowane diamenty, z których zbudowany był niski, z trzech

stron otoczony ścianą kolumn stół. Na nim leŜała Córa Niebios. Niewolnice i niewolnicy

odstępowali Jej boskie ciało, namaszczając je cudownie pachnącymi olejkami

Klęczałem w milczeniu, z rozkoszą kontemplując piękno opalonego na brąz ciała Boskiej

Pani. Widziałem Ją z bliska po praz pierwszy, ogóle byłem chyba pierwszym ( nie licząc

rzecz jasna niewolników) człowiekiem, który mógł patrzeć na nią z tak niewielkiej

odległości. Dworzanie i lud podziwiali Ją czasem, gdy znuŜona przebywaniem w pałacu

przechadzała się po parku lub teŜ zaŜywała kąpieli w Jeziorze, lecz nigdy podczas rozmowy

z Nią. Zresztą zaszczytu rozmowy z Panią dostępowali tylko nieliczni. Nic więc dziwnego,

Ŝe klęczałem na srebrnej posadzce oszołomiony nie tylko Pięknem, ale i tyleŜ

zdumiewającą, co zagadkową łaskawością Pięknej Pani.

- Wezwałam cię, KsiąŜę, w związku z niepokojącymi wydarzeniami, jakie ostatnio miały

miejsce na terenie naszego kraju - Najpiękniejsza z wdziękiem przetoczyła się na brzuch,

wystawiając plecy na zabiegi niewolników. Potrząsneła złotowłosą łaskawością. - Wiesz

zapewne, o czym mówię?

- Nie, o Najpiękniejsza - poczułem, Ŝe skóra mi cierpnie na grzbieice.

- CzyŜby? Doniesono mi, Ŝe ty, KsiąŜę, brałeś udział w Wielkim Zebraniu Magów. CzyŜbyś

nie wiedział, o czym tam rozmawiano?

Zaniepokoiłem się nie na Ŝarty. A więc jednak...

- Wiem o wszystkim, co zostało tam powiedziane, o Pani.

- I cóŜ - wąska, wypielęgnowana dłoń wyciągnęła się ku jednemu z niewolników, który

natychmiast, za pomocą małego pędzelka, począł ją pokrywać czarnymi i czerwonymi

kwiatami.

Poczułem, Ŝe bladnę. Zrozumiałem, Ŝe jedynym moim ratunkiem jest sugestia. Przez

długą chwilę walczyłem z obezwładniającym Pięknem, nim udało mi się skoncentrować.

- Pani - zacząłem cichym, monotonnym głosem - wiesz dobrze, Ŝe jestem Twoim

najwierniejszym i najpokorniejszym sługą. Iwesz teŜ, Ŝe nigdy nie kłamię i to, co powiem...

ZauwaŜyłem, jak malutkie, śliczne wykrojone usteczka ściągały sie w wąską ryskę. W tej

samej chwili moi Sprzymierzeńcy zasygnalizowali mi niebezpieczeństwo. Nim zdąŜyłem

zorientować się w sytuacji, otrzymałem potęŜny cios biczem przez plecy. Zachwiałem się,

wtedy spadło drugie uderzenie. Upadłem na twarz, na posadzkę.

- Przewidziałam twoje sztuczki, KsiąŜę - posągowe ciało drŜało od powstrzymywanego

śmiechu. - Mam Sprzymierzeńców Koldorna. Są oni potęŜniejsi od twoich. Będziesz

mówił?

Z trudem podnisłem się na kolana. Natychmiast spadł na mnie trzeci cios, tym razem przez

głowę. Bicz przeciął skórę, poczułem na twarzy lepkie strumyczki krwi. Znów upadłem

- Pani, wybacz mi - wycharczałem - powiem wszystko. Na Wielkim Zebraniu obecnych

było dwudziestu siedmiu Czarowników ze wszystkicg regionów kraju. Wybacz mi, Pani!

Zgrzeszyłem cięŜko, to prawda...

Bicz po raz czwarty przeciął moją skóre.

- O czym mówiliście? - Najpiękniejsza z zadowoleniem przyglądała się kwiatom na swej

drobnej dłoni.

Próbowałem wymyślić jakieś zręczne kłamstwo, ale ból i Piękno odbierały mi przytomność.

Wykrztusiłem:

- Wysnuliśmy teori, Ŝe to człowiek powinien dominować nad Pięknem, powinien wyzwolić

się spod jego władzy...

- Co takiego?! - zdumiała się Pani. - Mów dalej!

- To wszystko, Zorzo...

- Na pewno? - Najpiękniejsza skinęła głową, bicz znowu przeciął moją skórę.

- Na pewno, o Najpiękniejsza...

Następnie uderzenie.

- Pani, powiedziałem juŜ wszystko, uwierz mi!

- Wystarczy. - Boska Pani zmarszczyła rozkosznie nosek i zaśmiałą się dźwięcznie. - A

teraz słuchaj, Deloa, Co ci powiem; nie zabiję cię, choć powinnam. Będziesz Ŝył, ale dla

mnie. Od jutra mój wysłannik będzie przekazywał ci szczegółowe rozkazy. Od tego, czy i

jak je wykonasz, będzie zaleŜała twoja dalsza kariera i... Ŝycie.

Lektyka była wymoszczona puchem, ale moje poszarpane ciało reagowało bólem na

najdelikatniejszy nawet dotyk. Przez całą drogę zaciskałem z bólu zęby. Gdy tylko

niewolnicy donieśli lektykę do moich apartamentów, natychmiast przy pomocy

Sprzymierzeńców sporządziłem maść gojącą. Odetchnąłem z ulgą, gdy rany zabliźniły się w

oczach.

"Sprzymierzeńcy, co mam robić?"

"Porozum się z uczestnikami Wielkiego Zebrania. Przedstaw im sytuacje"

"Zrobie tak, jak radzicie, ale gdzie ich szukać?"

"Deltreos przebywa obecnie w stolicy. Przeniesiemy cię do niego".

Deltreos był jednym z najpotęŜniejszych Magów w Państwie. Niezwłocznie powierzyłem

swą świadmość Sprzymierzeńcom i natychmiast ujrzałem komnatę Deltreosa. On sam

pochylał się nad stołem, na którym rozłoŜone były karty gęsto zapisanego papieru.

- Czekałem na ciebie, Mistrzu Deloa - powiedział, nie unosząc nawet głowy. - Moi

sprzymierzeńcy towarzyszyli ci podczas wizyty u Najpiękniejszej. Pragnę ci podziękować w

imieniu całego Wielkiego Zebrania. Zachowałeś sie, jak przystało na członka naszego

zgromadzenia.

"Dlaczego, Mistrzu, twoi sprzymierzeńcy nie ukazali się oczom mej duszy?"

- Dusza twa, Deloa, była kontrolowana przez Koldorona i jego Sprzymierzeńców.

"Jak to? Więc Kolodorn był w łazience Pani?"

- Owszem, pod postacią jednego z jej niewolników. Ale ty, Deloa, nie mogłeś o tym

wiedzieć, Kolodorn ma potęŜniejszych Sprzymierzeńców niŜ ty.

"Co mam robić, Mistrzu?" - zapytałem po długiej chwili milczenia.

- MoŜesz wrócić do pałacu, ale nie wolno ci przyjmować posłańców od Najpiękniejszej, ani

spotykać się z Pięknem.

"Nie chcę wracać do pałacu, Mistrzu. Nic tam po mnie. Powiedz mi co moge zrobić dla

Sprawy, a będę posłuszny".

Mistrz Deltreos bardzo powoli uniusł głowę znad stołu. Jego nieobecne oczy świadczyły

oczy świadczyły o tym, Ŝe Mag rozmawia ze Sprzymierzeńcami. Myśl jego i

Sprzymierzeńców biegły nieuchwytnymi dla mnie drogami. Minęła długa chwila, nim się

odezwał:

- Jedynie Ludzie-zza-gór - powiedział - nie podlegają Pięknu. Tylko przy ich pomocy

moŜemy udowodnić, Ŝe piękno nie znaczy: Dobro.

"Mistrzu - powiedziałem cicho - wybacz, lecz nie zrozumiałem wszystkich słów

wygłoszonych przez ciebie na Wielkim Zebraniu. Czy mógłbyś mi je teraz wyjaśnić?"

Mistrz Deltreos powoli zbierał myśli. Wreszcie rzekł:

- Nie, Deloa. Niewiele zrozumiałeś, bo chciałem, byś niewiele zrozumiał. Czasem lepiej jest

niewiedzieć wszystkiego, bezpieczniej. Powiem ci tylko, Ŝe nie jesteś jedynym, który nic nie

zrozumiał. Tylko dwaj Mistrzowie oprócz mnie znają Tajemnicę. Są to Elosteo i Hagrodoa.

Prosiłaś mnie o zadanie - otrzymasz je. Udasz się do Ludzi-zza-gór, porozumiesz się z nimi.

Zrozumiesz wszystko, gdy spotkasz się tam z Hagrodoa. A teraz, Mistrzu Deloa, złoŜymy

wizytę Najpięknieszej.

Najpiękniejszą odnaleźliśmy w jednej z Jej osobistych komnat. Towarzyszył jej Koldoron,

lecz nie obawialiśmy się go. Połączenie siły naszych Sprzymierzeńców pozwoliły nam na

zatajenie swej obecności.

Przyczailiśmy się pod sufitem tuŜ przy najpotęŜniejszej, centralnej kolumnie, bogato

zdobionej srebrem. W tym miejscu sufit wykonany na podobieństwo morskich fal

marszczył się na kształt ogromnego wiru. Zawieszona w powietrzu mgiełka przywodziła na

myśl rozpylone nad wściekłe uderzającymi o siebie falami drobinki wody.

Pani, stąpając lekko po uginającej się pod jej bosymi stopami podłodze podeszła do

klęczącego przy drzwiach Koldorona. Piękno Jej lekkiego kroku uderzyło we mnie jak

obuchem. Przez chwilę byłem gotów ujawnić się, błagać Ją o przebaczenie za swe

szpiegowskie zamiary, za kradzieŜ Jej Piękna...

"Uspokój się Deloa - Deltreos zasyczał tak obrzydliwie, Ŝe przywróciło mi to przytomność.

- Patrz i słuchaj".

Znów spojrzałem w dól. Koldoron mówił właśnie:

- Proponuję poczekać na rozwój wypadków, o Pani. Uczestników Wielkiego Zebrania nie

wolno lekcewaŜyć.

- Wygubimy ich przy pomocy Deola - głos Pani brzmiał jak cudna muzyka. Słuchając Jej

głosu czułem dreszcze na całym ciele.

- Mylisz się, o Najpiękniejsza. Deola nie będzie pracował dla nas.

- Jak to?

- MoŜesz mi wierzyć, Zorzo. Sprzymierzeńcy Deloa niewiele są warci, natomiast on sam...

Nie ma Maga, o Pani, który potrafi odczytać jego myśli.

- Wynika z tego, Ŝe i ty ich nie jesteś w stanie przeniknąć?

"Deola!" - głos Deltreosa wyrwał mnie z wywołanego Pięknem odrętwienia. Znów

zaczołem zwracać uwagę na rozmowę.

- Masz słuszność, o Pani - mówił Koldoron. - Deloa potrafi ukryć swoje myśli nawet wtedy,

gdy jest oszołomiony Pięknem.

- A więc potrafisz powiedzieć, co myślał, gdy z nim rozmawiałam?

- Nie o Pani. Wiem tylko, Ŝe mówił prawdę. Ale czy całą prawdę...

Najpiękniejsza gniewnie zacisnęła usta.

- Więc to tak... Co radzisz?

- JuŜ powiedziałem, o Pani: czekać na rozwój wypadków.

Pani potrząsneła głową.

- Nie- powiedziała stanowczo. - Nie wolno nam tego zostawić. Okazuje się, Ŝe Deola jest

niebezpieczniejszy niŜ przypuszczałam. Musimy go usunąć. Czy zrobisz, Koldoronie?

Czarownik z uśmiechem skinął głową.

"Tak więc Mistrzu Deola, sprawa się skomplikowała - Deltreos był wyraźnie zatroskany.

- Będziesz musiał walczyć z Koldoronem".

"Wiesz doskonale, Mistrzu - odparłem - Ŝe Koldorn jest silniejszy ode mnie".

"Koldorn tak, lecz nie jego słudzy, którzy juŜ zaczęli cię szukać. Zrobimy tak: ja zajmę się

Koldoronem, podczas gdy ty spróbujesz wydostać się z pałacu. JeŜeli ci się to uda

przedostań się do Kraju Za Górami. A teraz szybko wracaj do swego ciała".

"A ty, Mistrzu?"

"Ja juŜ nie mam na to czasu. Zmierzę się z Kldoronem tylko przy pomocy swej

Świadomości i Sprzymierzeńców".

"Mistrzu..."

"Pospiesz się, Deola. Czas ucieka".

"śegnaj Mistrzu".

Szybko jak myśl połączyłem się ze swym ciałem. Przebiegłem przez kilka pokoi i

znalazłem się przed drzwiami wiodącymi na korytarz pałacowy. Zamykając za sobą drzwi

swego pięknego mieszkania, byłem niemal pewien, Ŝe robię to po raz ostatni. Spokojnym

krokiem ruszyłem wesoło-ponurym korytarzem, którego ściany świeciły rubinową

ciemnością. Wzrok gubił się między ciemno-jasnymi ścianami, obejmując jedynie

najbliŜsze metry chodnika. Wszystkie korytarze pałacu były zbudowane w taki sposób, by

człowiek czuł się w nich jak w labiryncie, mimo iŜ biegły prosto jak strzelił. Trzeba było nie

lada wprawy, by nie wpaść na osnute purpurową, jasną (ciemną?) mgłą ściany.

Szedłem. Spokojnie.

"Powinienem był wziąć lektykę" - pomyślałem. "Idący pieszo KsiąŜę Deola musi zwracać

na siebie uwagę. Na szczęście korytarz jest pusty..."

Sprzymierzeńcy. Sygnał - niebezpieczeństwo. Unik. Błękitna kula eksplodująca nad głową.

Skok. Długi, co najmniej dwudziestometrowy. CIOS!

Trzymałem go za gardło patrząc, jak płonie jego ciało. Uczeń Koldorona.

I znów: Sprzymierzeńcy - sygnał. Unik, Kątem dłoni w przecinające powietrze splecione

ręce napastnika. Swąd zwęglonej skóry i wrzask tamtego.

Sprzymierzeńcy - informacja: jeszcze trzech. Skok.

Stali kilka metrów przede mną i strzelali. Unik. Błękitne kule eksplodujące wokół mnie.

Kres Feliks W. - Mag.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: