Przeklęci 01 - Sojusznicy.pdf - Przeklęci - ged14

ALAN DEAN FOSTER

SOJUSZNICY

Tytuł oryginału: A call to arms

Cykl: Przeklęci tom 1

Przełożył: Radosław Kot

Data wydania polskiego: 1996

Data wydania oryginalnego: 1991

Rozdział 01

Decydent spoczywał spokojnie na półkolistym legowisku dowodzenia zawieszonym

wysoko nad podłogą, na samym końcu rozbudowanych wysięgników maszynerii centrum.

Jednym dotknięciem mógł opuścić lub unieść stanowisko, przesunąć je w lewo czy w prawo

ku podkomendnym. Równie dobrze mógłby ich wprawdzie kontrolować i wspierać radą za

pomocą przypiętych klamrami do głowy łączy komunikacyjnych, jednak rasa Ampliturów

nade wszystko przedkładała kontakt osobisty.

Poprawił się na poduszce, obejmując ją wszystkimi czterema krótkimi łapami, co

pozwalało na swobodne manewrowanie parą wystających z boków głowy czułków. Każdy

wieńczyły cztery chwytne palce. Palce te zginały się i poruszały, jakby w niemym walcu

dyrygowały niewidzialną orkiestrą.

Sferyczne, złotem nakrapiane oczy obiegły rozległe pomieszczenie. Szparki źrenic

zwężały się i rozszerzały szukając miejsc, gdzie być może należałoby interweniować. Czyniąc

jakiekolwiek sugestie, Decydent zawsze starał się dodać delikwentowi odwagi, unikał

opryskliwości, która tak często cechowała inne rasy. Surowości nie przejawiał wcale. Niegdyś

wadą, Ampliturów było niezdecydowanie, ale to działo się, jeszcze zanim poznali Cel. Zanim

osiągnęli dojrzałość.

Trudno uwierzyć, że mogło kiedyś nie być Celu. Decydent znał historię, wiedział jak

rzecz wyglądała przed laty, ale nie potrafił ogarnąć tej dawnej epoki wyobraźnią. Jawiła mu

się jako fragment dziejów innego zupełnie wszechświata. Świadomość istnienia Celu

pozwoliła rasie Ampliturów dorosnąć i odmieniła ją po wsze czasy.

Teraz Cel odmieniał oblicze Galaktyki.

Zanim to nastąpiło, całkiem zadowoleni z przypadającego im losu Ampliturowie rozwijali

po prostu swoją skromną cywilizacje. Uprawiali sztuki, doskonalili się, radośnie gmatwając

rzeczy proste i najbardziej ze wszystkiego pragnęli, aby zostawić ich w spokoju, dać im

możliwość trwania przy własnym tempie przemian, szansę bycia sobą i nikim więcej. A

potem uświadomili sobie, że istnieje Cel.

Decydent musnął łagodnie kontrolki i sierp legowiska skierował się w lewo i na dół, do

stanowiska nawigacji. Jak oni mogli żyć kiedyś, nie znając Celu? Niedorzeczność!

We wczesnych stadiach ewolucji najważniejszą role odgrywały instynkty. Ampliturowie

pławili się wówczas w ciepłych wodach ojczystego świata i przebierając słabo rozwiniętymi

odnóżami ledwo potrafili wypełznąć na błotniste brzegi zbiorników, gdzie przeszukiwali

czułkami obfitujące w jadalne skorupiaki pokłady mułu. Pojawiały się wprawdzie pierwsze

przebłyski inteligencji, jednak istoty te mnożyły się wciąż bezmyślnie, spędzając życie na

przetwarzaniu białka roślinnego i zwierzęcych protein. Najważniejsze były dla nich sprawne

jelita i odpowiednio ostre zęby.

Owszem, jakaś cywilizacja istniała, świadczyły o tym jasno zapisy historyczne, ruiny,

przekazy o dawnych triumfach i wytwory rozwijanej z latami, unikalnej techniki Ampliturów.

Ale wszystko to było niczym: technika, sztuka, nawet życie samo w sobie nie znaczyło

nic bez Celu, który nadawał wszelkiej rzeczy treść i formę.

Wystarczyło pomyśleć chwilę aby pojąć, że daje to poczucie siły, pomaga pokonać

niezdecydowanie, lęk przed niewiadomym. Decydent był dumny, że może służyć Celowi.

Pomruk silników statku i gwar załogi przelewał się z cicha pod legowiskiem. Technicy

pogadywali w mnogości języków na różne tematy, opowiadali sobie nawet dowcipy.

Pozbawieni praktycznie poczucia humoru Ampliturowie nie odczuwali potrzeby żartowania,

ale dzięki wytrwałości i ciężkiej pracy nad sobą zdołali jednak zrozumieć sens tego zjawiska.

Zresztą to nieistotne. Ważne, że wszyscy służyli Celowi. To pozwalało nazwać ich

istotami prawdziwie cywilizowanymi.

Oczywiście zdarzały się gatunki ślepe na prawdę. W opracowaniach historycznych

wspominano o takich wynaturzeniach dość beznamiętnie. Były więc rasy, które nie dawały

się ani nawrócić, ani odmienić biologicznie, ani w żaden inny sposób naprowadzić na jedyną

słuszną drogę. Rasy wrogie lub szalone. Pozostawało je wyeliminować, aby nie przeszkadzały

w krzewieniu prawdy.

To akurat budziło największy żal Amplitura. Nie żeby uważał zgładzenie całej rasy za coś

niewłaściwego, on bolał nad zaprzepaszczeniem szansy. Skoro kogoś nieodwołalnie nie ma,

nigdy już nie pozna Celu, nie przyłączy się do Wspólnoty. W ciągu ostatniego tysiąca lat

dwakroć jedynie trzeba było podejmować podobne kroki. Pamięć o tych katastrofach

pobudzała Ampliturów i ich sojuszników do jeszcze większych wysiłków.

Decydent postanowił sobie, że nigdy nie dopuści do takiej porażki. Jego poprzednicy

zrobili rzecz konieczną, ale pamięć o ich niepowodzeniu kładła się cieniem na blaskach

sukcesów kolejnych decydentów.

Ampliturowie zmienili się jednak przez stulecia, dołączyły do nich nowe rasy pragnące

dążyć do wspólnego Celu, powiększyły się zasoby wiedzy, rozwinęła nauka. Przybysze

przyczynili się znacznie do owego postępu, wprowadzając nowe sposoby myślenia, nowe

spojrzenia na stare problemy, swoje szczególne zdolności oddając w służbę Celowi.

Pod tym względem Ampliturowie nie jawili się ani jako lepsi, ani jako gorsi, bowiem

wobec Celu wszyscy byli równi. Owszem, byli odkrywcami Celu, wiedzieli jak wielka ciąży

na nich odpowiedzialność. Gdyby pojawiła się jakaś nowa rasa zdolna do przejęcia

brzemienia, oddaliby je bez słowa sprzeciwu. Jednak wobec braku kogoś takiego wypełniali

swą powinność i nie sarkali.

Decydent wiedział, że przecież ktoś musi tym wszystkim zarządzać.

Inne rasy służyły Celowi wedle swych możliwości. Krygolici byli świetnymi żołnierzami

i jeśli nie udawało się uniknąć walki, zawsze dzielnie stawali do boju. Segunianie

prezentowali się jako biegli rzemieślnicy. Mrowie T’returi dostarczało wielu rasom żywności.

Podobni fizjologicznie do Ampliturów Molitarowie byli istotami silnymi i wyglądali na tyle

groźnie, że czasem samo zademonstrowanie tych istot wystarczało dla przekonania opornych

bez walki. Przydawali się bardzo i obniżali tym samym koszty, bowiem wojna to zawsze

drogie przedsięwzięcie. Ponadto każdy poległy to o jeden umysł mniej w służbie Celu.

Ale nie ma się co martwić, pomyślał Decydent. Wszystko idzie dobrze. Nie tak dawno

kolejna inteligentna rasa przyłączyła się do Wspólnoty Celu. Potężnie zbudowane, ale

prymitywne istoty. Aszreganie stawili wprawdzie z początku opór, ale wobec wielkiej

dysproporcji technologicznej trwał on dość krótko. W chwili nawiązania kontaktu stali na

niższym szczeblu rozwoju niż Krygolici, trochę wyżej niż Molitarowie. Równie dobrzy

pomocnicy jak wszyscy inni.

W odróżnieniu od pozostałych ras mieli zwyczaj unikać walki, gdy uznawali ją za

daremną. Potem okazali nieoczekiwaną dojrzałość, błyskawicznie otwierając się na piękno

Celu.

Taki musi być los każdej inteligentnej rasy i nie ma innego wyjścia, pomyślał z

przekonaniem Decydent, przesuwając legowisko od centrum nawigacji do wewnętrznego

stanowiska inżynierskiego. Widząc nadciągającego dowódcę, załoga żywiej zakrzątnęła się

przy pracy. Miła i właściwa reakcja, prawda?

Dowódca nie uśmiechnął się, bowiem było to niemożliwe z racji specyficznej budowy

ust, wszelako złociste i srebrzyste błyski przebiegły po jego cętkowanej, pomarańczowej

skórze. Jasne smugi układały się w niepowtarzalny, inny dla każdego Amplitura wzór.

Cała ściana naprzeciwko działu inżynierii była przezroczysta. Uczyniono ją taką z czysto

estetycznych względów. Kamery i detektory były o wiele sprawniejsze i sięgały dalej niż

jakiekolwiek oko, jednak ten pokaz możliwości fachowych związanych sojuszem z

Ampliturami techników robił należyte wrażenie, był hołdem oddanym ich umiejętnościom.

Decydent spojrzał na roje gwiazd, na personel wiodący kruchy statek miedzy tymi gwiazdami

i raptownie trącił kontrolki. Legowisko wystrzeliło do góry. Wielu Ampliturów cierpiało na

lęk wysokości, ale Decydent dawno już zdusił w sobie ów atawizm. Nie można pozwolić, aby

ktoś odpowiedzialny za bezpieczeństwo wielu statków przejawiał aż tak trywialną słabość.

Kierowała nim czysta determinacja, ta sama, która wyniosła go na stanowisko dowódcy.

Skromna to nagroda za tyle ciężkiej pracy.

Wszystko było sprawą zrozumienia i zaufania technice. Pewność, że legowisko,

wysięgniki i zasilanie nie zawiodą, pozwoliła zwalczyć lęk. Decydent wiedział, że nie każdy

potrafi pokonać własne słabości. Z góry spojrzał na kręcący się wokół personel.

W sali dowodzenia pracowali ramię przy ramieniu przedstawiciele co najmniej tuzina

różnych ras, inni jeszcze pełnili odpowiedzialne funkcje w pozostałych częściach statku. Nikt

nie wywyższał się ponad sąsiada. Drobny Akaryjczyk pomagał masywnemu Molitarowi,

pająkowaci Segunianie wdzięcznie usuwali się z drogi płynnemu Aszreganowi, wszyscy

zjednoczeni w dążeniu do Celu. Wszyscy, prócz zapewne kilku renegatów, bowiem wśród

każdej rasy trafiają się godne pożałowania wyjątki. Załoga tworzyła zwarty zespół, ich myśli i

czyny dążyły wspólnie do jednego końca, który zwieńczy dzieło.

I tym właśnie był Cel, niczym innym. Prosta sprawa, tak prosta, że nawet nieco

ograniczeni Yandirpowie potrafili rzecz zrozumieć.

Celem bowiem było zbratanie, całkowita i obejmująca wszelkie dziedziny fizyczna,

kulturowa i umysłowa integracja.

Cywilizacja, która osiąga pewien stopień rozwoju technologicznego i społecznego, albo

ginie w wyniku autodestrukcji, albo zaczyna staczać się z powrotem w mrok barbarzyństwa i

ulega kulturowej degeneracji. Atomowa pożoga lub prymitywna tyrania ucisza nieliczne

glosy rozsądku i taka rasa przepada na zawsze dla Celu.

Ampliturowie boleli nad podobnymi wypadkami, a ich sojusznicy dzielili ten smutek.

Wraz z każdą ginącą cywilizacją coś szczególnego i unikalnego ubywało z kosmosu, nie

mając nawet szansy, by podzielić się bogactwem swego istnienia ze Wspólnotą.

Raz zdarzyło się, że Ampliturowie próbowali uratować pewną szczególnie obiecującą, ale

psychopatyczną rasę przed samobójstwem. Niestety, tak silna była ślepa furia tych istot, tak

wielka była ich wzajemna nienawiść, że nawet szczególnie utalentowani w prowadzeniu

negocjacji Ampliturowie nic zdołali odwrócić kataklizmu. Mimo wszelkich działań, rasa

dokonała aktu samozagłady, a przy okazji spustoszyła jeszcze doszczętnie swoją planetę,

która teraz nie nadawała się nawet do zamieszkania.

Decydent uniósł przednią połowę swego ciała i rozluźnił osiem zaciśniętych bezwiednie

palców. Nie pora na tak ponure myśli. Praca czeka.

Czasem sama logika, samo rozumowe dowodzenie nie wystarczało. Wobec szczególnie

nieoświeconych istot trzeba było niekiedy odwoływać się do metod prymitywniejszych, aby

uświadomić takiej rasie jej prawdziwe możliwości. Ampliturowie niespecjalnie lubili takie

podstępy, ale, z drugiej strony, nie zwykli kiedykolwiek zostawiać żadnej inteligentnej rasy

bez pomocy, by zginęła z własnej ręki. Istnieli przecież po to właśnie, aby zapobiegać

podobnym katastrofom. Jak długo starczy im sił i środków, postanowili niegdyś, będą dawać

szansę rozkwitu każdej napotkanej cywilizacji.

Przeklęci 01 - Sojusznicy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: