Ansell Judith - Zaufaj sobie.pdf - † 1995 Harlequin - Anulka_71

JUDITH ANSELL

ZAUFAJ SOBIE

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Elinor Standish zatrzymała się przed kompleksem budynków tworzących Berringar

Base Hospital. Targały nią sprzeczne uczucia - radość ze zbliżającej się rozmowy i chęć

natychmiastowej ucieczki. Pełne kwalifikacje pielęgniarki uzyskała zaledwie trzy lata temu i

wydawało się jej mało prawdopodobne, by ktoś tak niedoświadczony jak ona mógł dostać

posadę siostry przełożonej na oddziale nagłych przypadków. Choć placówka w Berringar

Base była małym prowincjonalnym szpitalem, cieszyła się doskonałą opinią, zaś jej

usytuowanie pomiędzy wspaniałymi plażami południowego wybrzeża i zalesionymi górami

Nowej Południowej Walii stanowiło dodatkową atrakcję.

Wzięła głęboki oddech i wygładziła spódnicę. Nigdy nie była na takiej wstępnej

rozmowie. Do tej pory pracowała w tym samym gigantycznym szpitalu w Sydney, w którym

uczyła się zawodu. Miała nadzieję, że biała bluzka i granatowa spódniczka pomogą jej

wywrzeć wrażenie osoby schludnej i kompetentnej. Wyprostowała ramiona i skierowała się

ku głównemu budynkowi.

Słysząc warkot zbliżającego się samochodu, doktor Paul Vassy, chirurg, wyszedł na

boczną werandę starego budynku szpitalnego, w którym mieściła się administracja oraz

mieszkania dla personelu, i obserwował przybycie ostatniej kandydatki na stanowisko

pielęgniarki oddziałowej.

- Tiens! - wyrwało mu się w ojczystym języku.

Młoda kobieta, która wyłoniła się z dość zdezelowanego samochodu, wyglądała

inaczej, niż się spodziewał i całkowicie odmiennie od swych poprzedniczek. Średniego

wzrostu, dość szczupła, co sprawiało, że robiła wrażenie wyższej, niż była w istocie. Lekko

zaokrąglone kształty podkreślały zgrabne proporcje sylwetki.

Miał okazję przyjrzeć się jej bliżej, kiedy podchodziła do pełnego uroku starego

budynku. Była niewiarygodnie młoda. Błyszczące, proste włosy w kolorze miodu ledwo

sięgały ramion, zieleń jej oczu miała niezwykły odcień, mały klasyczny nos stanowił ozdobę

twarzy, a urocze usta o pełniejszej dolnej wardze kryły zapowiedź łobuzerskiego uśmiechu.

Doszedł do wniosku, że mogłaby pracować jako modelka.

Zdaniem Ellie rozmowa okazała się fiaskiem. Opuściła szpital, nie bardzo wiedząc,

dokąd się udać. Wsiadła do samochodu i ruszyła przed siebie. Zatrzymała się w jednym z

punktów widokowych przy drodze wiodącej na wybrzeże. Stanęła na krawędzi platformy.

Przed nią rozciągał się falujący eukaliptusowy las, a w dalekiej perspektywie połyskiwało

błękitne morze. Orzeźwiający powiew bryzy ochłodził jej rozgrzane policzki i nieco ją

uspokoił.

Nie byli dla niej niemili. Paul Vassy, Francuz, i potężnie zbudowany dyrektor szpitala

zachowywali się bardzo uprzejmie; czuła, że zachęcają ją do pokazania się od najlepszej

strony. Przełożona pielęgniarek, mimo groźnego wyglądu, grzecznie wysłuchała motywów jej

starań o pracę w Berringar. Ellie nie potrafiła tylko zrozumieć intencji ostatniego z

mężczyzn, przystojnego Simona Tavernera... Zachowywał się niby przyjaźnie, a jednak

pretensjonalnie i protekcjonalnie, czego nie lubiła.

Po prostu sama okazała się beznadziejna. Dukała i jąkała się, nie rozumiała ich pytań.

I to pytań, które nie były dla niej zaskoczeniem. Tyle, że przygotowane wcześniej i

powtarzane wielokrotnie w myślach odpowiedzi, pod wpływem stalowych oczu przełożonej i

lekko ironicznego wzroku doktora Tavernera, wydały się jej dziwnie niestosowne. Wpadła w

otępienie, nietypowe dla jej normalnego zachowania osoby opanowanej oraz kompetentnej, i

sama nie potrafiła zrozumieć, co się z nią stało. Przytomność umysłu odzyskała tylko na

jedną; krótką chwilę, kiedy siedzący obok niej wielki, potężnie zbudowany lekarz przesunął

filiżankę z kawą na poręczy fotela zbyt blisko krawędzi i szybkim ruchem zdążyła chwycić ją

w locie.

Teraz, gdy zniknęło uczucie skrępowania, poczuła rozczarowanie i niesmak. Nie

dostanie tej pracy. Była tego pewna.

- Trzy lata praktyki to niezbyt wiele jak na to stanowisko - zauważyła po wyjściu Ellie

przełożona Fowler. - Ma dopiero dwadzieścia pięć lat.

Potężnie zbudowany mężczyzna, Charles Carmody, znowu niebezpiecznie balansował

filiżanką kawy na drewnianej poręczy i kontemplował wzór dywanu.

Simon Taverner wyciągnął się w swoim fotelu, krzyżując nogi. Był, jak to zauważyła

Ellie, przystojnym mężczyzną - średniego wzrostu, o wysportowanej, zgrabnej sylwetce.

Naturalnie falujące ciemnoblond włosy i ciemnoniebieskie oczy czyniły jego opaloną twarz o

regularnych rysach atrakcyjną, mimo zbyt małych, jakby kobiecych ust. Wyraz jego twarzy

był leniwy i cyniczny, ale potrafił uśmiechać się czarująco. Miał dwadzieścia dziewięć lat.

Paul Vassy, który pochodził z Rouen, był jego przeciwieństwem tak z wyglądu, jak i

temperamentu. Miał trzydzieści trzy lata - podobnie jak ich szef. Niski, z ciemnymi,

kręconymi włosami i twarzą o żywej mimice, poruszał się szybko i zdecydowanie. Był

człowiekiem porywczym i często dość krytycznym, jednocześnie nadzwyczaj spo-

strzegawczym i rozumiejącym innych.

- Ma specjalne kwalifikacje w zakresie nagłych przypadków. I doskonałe referencje -

powiedział Taverner.

- Tak, wyjątkowo dobre - potwierdził Paul Vassy. - I jest bardzo sympatyczną młodą

kobietą. Będzie starała się do nas dostosować. - Obrócił się do przełożonej Fowler. - A w jest

bardzo ważne, nieprawdaż? To mała miejscowość. Pracujemy, jemy i żyjemy razem.

- Tak, doktorze Vassy. Muszę się zgodzić. Nasza najbardziej doświadczona

kandydatka, siostra Blundell, może być nieco... hmm... zbyt energiczna.

Paul przewrócił oczami.

- Nie!!! Błagam, byle nie ona! - Wzruszył ramionami. - Dziewczyna jest bardzo młoda,

to prawda. Myślę jednak, że wcale nie jest głupia.

- I ma formalne kwalifikacje - dorzucił Simon Taverner. - Szpital North Shore

przyjmuje na urazówce tysiące przypadków i, biorąc pod uwagę liczbę pacjentów, dziew-

czyna może mieć więcej doświadczenia niż niektóre starsze pielęgniarki.

- Racja - zgodził się Paul Vassy. - Moim zdaniem albo ta mała, albo MacMurtagh.

Wolałbym dziewczynę. Łatwiej mi wymówić jej nazwisko.

Tavemer roześmiał się, ukazując równe, białe zęby.

- Nie jest to może najlepsze uzasadnienie, ale... - Zwrócił się do trzeciego lekarza,

milczącego jak zwykle. - Charlie, a co ty sądzisz?

Potężny mężczyzna sprawiał wrażenie, jakby wyrwano go z zamyślenia na zupełnie

inny temat. Uśmiechnął się niewyraźnie, ale pogodnie.

- Och, którąkolwiek wybierzecie, będzie dobrze. - Widząc na twarzach kolegów

zniecierpliwienie, dodał: - Ta dziewczyna jest bardzo szybka. Złapała filiżankę w locie.

Samochód Ellie zaczął rzęzić, z trudem pnąc się szosą w górę, do szpitala. Na tylnym

siedzeniu, a także na przednim fotelu obok niej znajdowało się mnóstwo rzeczy - ubrania,

wyposażenie turystyczne, książki, a nawet parę obrazów, które miały ze służbowego

mieszkania uczynić dom na co najmniej, miała nadzieję, parę lat. Pokonawszy w końcu

wzniesienie, zmieniła biegi i rozejrzała się. Widok prześwitującego przez drzewa, zalanego

słońcem miasteczka leżącego w dolinie sprawił jej radość.

W końcu minęła bramę szpitala i wjechała na parking. Z ulgą wysiadła ze swego

suzuki. Dobry w mieście, na dłuższe trasy był zbyt głośny i niewygodny. Chciała powiedzieć

komuś, że już przyjechała i znaleźć się we własnym pokoju, ale zanim dotarła do wejścia bu-

dynku, zobaczyła klęczącego na trawniku doktora Carmody i stanęła jak wryta. Był otoczony

gromadką szarych kangurów, walczących między sobą o chleb, który im dawał.

Zbliżyła się ostrożnie, ale płochliwe zwierzęta usłyszały ją i nagle zastygły w miejscu z

uniesionymi w jej kierunku pyszczkami, węsząc w powietrzu. Potem, jakby na sygnał,

zerwały się wszystkie naraz i w śmiesznych podskokach skryły wśród drzew.

- Och, jak mi przykro! - wykrzyknęła Ellie, kiedy doktor Carmody podniósł się i

wyprostował na całą swą wysokość. Wydał się jej jeszcze wyższy, niż go zapamiętała. - Nie

miałam zamiaru ich wystraszyć. Sądziłam, że są przyzwyczajone do ludzi.

- Cóż, nie... Nie bardzo. - Miała wrażenie, że doktor Carmody raczej się

usprawiedliwia, niż czyni jej wyrzuty. - To znaczy... są przyzwyczajone do mnie. -

Uśmiechnął się z zakłopotaniem i wyjaśnił: - Jedynie ja je karmię. Ale wkrótce przyzwyczają

się do każdego, kto da im jeść i nie zrobi krzywdy.

Ellie odpowiedziała mu nieśmiałym uśmiechem.

- Czy one wrócą?

- O, tak. - Pokiwał głową.

Wydawało jej się - tak samo jak podczas rozmowy kwalifikacyjnej - że doktor

Carmody jest nieobecny duchem i nagle zadała sobie pytanie, czy ją w ogóle pamięta. Może

powinna mu się przedstawić? Zanim się zdecydowała, mruknął:

- Podchodzą - i wręczył jej kawałek chleba.

Nie miała wyboru. Kucnęła obok zwalistej postaci szefa szpitala i zaczęła karmić

stadko kangurów, które szybko uznały, że każdy przyjaciel doktora Carmody'ego jest także

ich przyjacielem.

- To zupełnie nie przypomina szpitala Royal North Shore - zauważyła szczerze, ale

również i po to, by przypomnieć mu, kim jest.

Na pełnej życzliwości twarzy doktora Carmody'ego pojawił się łagodny uśmiech.

- Tak - potwierdził i przeciągnął dłonią po zmierzwionych brązowych włosach. - I co

my teraz z panią zrobimy? - spytał niepewnie. - Może przełożona...

Pocieszyło ją, że doktor przynajmniej przypomniał sobie, dlaczego się tu znalazła.

- Gdyby ktoś pokazał mi mój pokój, mogłabym się rozpakować - zasugerowała

delikatnie.

Rozpromienił się.

- To świetny pomysł. Barbara z pewnością wie...

Podążyła za nim do budynku, powstrzymując śmiech. Ten człowiek bardziej

przypominał roztargnionego profesora niż naczelnego lekarza szpitala!

- Siostro Standish, witamy na pokładzie. - Doktor Simon Taverner wyciągnął do niej

Ansell Judith - Zaufaj sobie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: