Atrybucja (Heider): model Jonesa i Davisa
Etap 1: czy działanie było zamierzone?
(wiedza o skutkach i możliwość ich osiągnięcia)
Etap 2: czy działanie wynikało z usposobienia tej osoby?
(pozytywny czy negatywny skutek? czy był zamierzony?)
Aby stwierdzić, czy zachowanie wynika z dyspozycji, czy z okoliczności, bierzemy pod uwagę trzy rodzaje informacji (Kelley): wyjątkowość, spójność, normatywność.
à podstawowy błąd atrybucji
à tendencyjność działającego i obserwatora (rzadziej w kulturze azjatyckiej)
Wynik procesu atrybucji z reakcją behawioralną łączą emocje: 1przyczyny zachowań różnią się trwałością lub niezmiennością w czasie, 2stopień naszej kontroli nad przyczyną zachowania (Weiner)
Konflikty nacechowane chęcią odwetu nie są przystosowawcze, gdyż są destrukcyjne i często zakorzenione w błędnych interpretacjach eskalujących spór.
à stronniczość oskarżającego, czyli tendencja pokrzywdzonego obserwatora do doszukiwania się przyczyn, na jakie działający miał wpływ
à stronniczość oskarżonego, czyli tendencja do przypisywania własnego zachowania okolicznościom będącym poza kontrolą
Oceny odpowiedzialności dokonywane przez obie strony konfliktu:
Radzenie sobie ze złością: nie bezpośrednie wyładowywanie, a skorygowanie stronniczych ocen stopnia czyjejś odpowiedzialności za niewłaściwe zachowanie (uświadamianie istnienia błędów atrybucji i nauka przetwarzania informacji, rozwijanie umiejętności i motywacji do empatycznego przyjmowania punktu widzenia innej osoby, uświadamianie istnienia stronniczości oskarżonego i nauka radzenia sobie z nią). Poziom złości skutecznie obniżają przeprosiny.
1
pips