Raye Morgan - Bliźniaczki.pdf - ● Harlequin Desire - blue422

RAYE MORGAN

BLIŹNIACZKI

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Brittanny Lee miała za sobą zupełnie zwariowany dzień. Jakiś pomyleniec przysłał do

muzeum obcięte paznokcie od nóg. Do pudełka dołączył list. Zaklinał się w nim, że paznokcie

zostawił mu w spadku dziadek, który dostał je od samego króla Kamehameha. Przesyłka

wywołała wśród pracowników muzeum burzliwą dyskusję. Jedni uważali, że należy skrawki

paznokci poddać badaniom i określić ich wiek, inni byli zwolennikami wyrzucenia tego dość

obrzydliwego eksponatu do śmieci.

Britt znalazła się w grupie zwolenników kosza na śmieci. Tego rodzaju pamiątki w

żaden sposób nie przemawiały do jej wyobraźni, niezależnie od tego, czyją były własnością.

Niestety, jej przełożony miał w tej sprawie odmienne zdanie. Być może nogi, na których rosły

te paznokcie, przemierzały piaszczyste drogi wytyczone przez naszych przodków

argumentował Gary, pełen uszanowania wobec wątpliwego zabytku.

Był to jeden z tych dni, kiedy interesująca skądinąd praca w muzeum stawała się dla

Britt trudna do zniesienia. Dlatego właśnie Brittanny zwolniła się wcześniej.

Wychodząc z windy w eleganckim domu, w którym od kilku dni mieszkała, usłyszała

ciche pomiaukiwanie, coś jakby pisk stęsknionych za matką kociąt.

- Mam nadzieję, że to nie płaczą dzieci - powiedziała mijająca ją wytworna

blondynka. - Zapewniano mnie, że w tym domu nie ma żadnych dzieci.

Britt także o tym zapewniano, jednak ton wypowiedzi sąsiadki trochę dziewczynę

zirytował. Nie była wprawdzie wielbicielką pełzających i wrzeszczących ludzików, ale

traktowanie dzieci na równi z przestępcami wydało jej się czymś niewłaściwym. Dopiero

teraz przestraszyła się napuszonych i pozbawionych ludzkich odruchów sąsiadów, wśród

których zdecydowała się zamieszkać. I to w końcu za niemałe pieniądze.

Nie miała ochoty na jeszcze jedna tego dnia wymianę zdań, wobec czego tylko

uśmiechnęła się do blondynki. Długi korytarz wyłożony był grubym, tłumiącym dźwięki

dywanem i Britt czułaby się jak głuchoniema, nic słysząc własnych kroków, gdyby nie to

kocie miauczenie.

Ruszyła w kierunku swego mieszkania. Pod drzwiami sąsiada z naprzeciwka stał duży

wiklinowy koszyk.

- Ach, więc to tak - uśmiechnęła się do siebie. Ktoś przyniósł mojemu sąsiadowi kotki.

Tylko po co playboyowi kociaki?

Britt uwielbiała koty. Miała ogromną ochotę choćby tylko zerknąć do koszyka.

W ostatniej chwili się powstrzymała. Jak już te kotki zobaczę, to na pewno będę

chciała sobie jednego wziąć, pomyślała. Co najmniej jednego. Naprawdę nie powinnam.

Szczególnie teraz, kiedy tak trudno mi się pozbierać. Zdecydowałam się na samotne życie i

nawet już nie wyobrażam sobie sytuacji, w której musiałabym codziennie śpieszyć się do

domu, bo ktoś tam na mnie czeka. Może później, jak się już trochę przyzwyczaję do tego luk-

susowego mieszkania w eleganckim domu, pośród dystyngowanych sąsiadów, do których

zupełnie nie pasuję. Teraz nie mogę sobie jeszcze pozwolić na żadne zwierzę. Nawet nie

zajrzę do tego kosza. Nie chcę się wodzić na pokuszenie.

Przekręciła klucz w zamku i. nie oglądając się za siebie. weszła do mieszkania.

Szybko zatrzasnęła drzwi, uszczęśliwiona, że udało jej się nie ulec pokusie obejrzenia

kociaków.

Położyła torebkę na stoliku i po raz setny z podziwem obejrzała swoje nowe

mieszkanie. Wciąż jeszcze nie mogła uwierzyć we własne szczęście. Britt była

perfekcjonistką i tylko posiadanie rzeczy doskonałych sprawiało jej prawdziwą przyjemność.

Zawsze starała się kupować wszystko najlepszej jakości. Nareszcie jej otoczenie stało się tak

samo bez skazy, jak garderoba, obuwie i zgromadzone bibeloty. Wszystko na swoim miejscu,

w idealnym porządku, czyściutkie i pachnące.

Ale ze mnie szczęściara, pomyślała. Mam wspaniałą pracę i cudowne życie. Robię to,

o czym zawsze marzyłam, mam przyjaciół, sympatycznych współpracowników i szansę na

awans. Skończyłam dwadzieścia osiem lat i każdy przeżyty dzień daje mi ogromną

satysfakcję.

Rozmyślania przerwał jej rozpaczliwy jęk, stanowczo za głośny jak na możliwości

wokalne kociąt.

Britt nie bardzo wiedziała, jak się powinna zachować. W tego rodzaju dzielnicach

obowiązywała zasada niewtrącania się w cudze sprawy, nawet niezauważania tego, co się

obok dzieje. Sąsiedzi pozdrawiali się obojętnym skinieniem głowy, nie ciekawi, z kim mają

do czynienia. Jakiekolwiek zainteresowanie uważane było w tej okolicy za przejaw złego

wychowania. Ale ten jęk był tak przejmujący, że Britt mimo woli znów znalazła się przy

drzwiach. Nie potrafiła zdobyć się na obojętność wobec czegoś, co jakby do niej, tylko do

Britt, zwracało się o pomoc.

Zastanawiała się jeszcze chwilę, ale dłoń już trzymała na klamce i w końcu

zdecydowanym ruchem otworzyła drzwi. Koszyk stał pod progiem przeciwległego

mieszkania, ale tym razem dochodzące z niego piski w niczym nie przypominały miauczenia

kotów.

Wokół nie było żywej duszy. Britt przebyła dzielącą ją od drzwi sąsiada szerokość

korytarza i nacisnęła dzwonek. Miała coraz okropniejsze przeczucia co do zawartości

znajdującego się u jej stóp koszyka.

- Halo! - wołała Britt, waląc pięścią w zamknięte drzwi. - Czy jest tam ktoś?

Zgodnie z jej przewidywaniami, nikt się nie odezwał. Wobec tego musiała sama

zajrzeć do koszyka. Nachyliła się i odsłoniła okrywającą go flanelę. To nie były kocięta. W

koszu leżały dwa wrzeszczące wniebogłosy niemowlaki.

- Dzieci - wyszeptała Britt, jakby samą siebie chciała upewnić, że wszystko, co się

dzieje, jest jawą, a nie koszmarnym snem. - Prawdziwe, żywe dzieci.

Poderwała się na równe nogi i z furią zaczęła walić w zamknięte drzwi sąsiada.

- Halo! - krzyczała, chociaż tak naprawdę nie spodziewała się żadnej odpowiedzi. -

Czy ktoś jest w tym domu?

Oczywiście, nikogo tam nie było. Britt nie miała pojęcia, co powinna zrobić. Jakiś

wariat podrzucił dwoje maleńkich dzieci do holu dużego budynku mieszkalnego, a Britt po

prostu nie potrafiła, jak gdyby nigdy nic, zostawić maleństw bez opieki.

Są takie maleńkie i zupełnie bezbronne, myślała. Jeszcze coś złego im się stanie. Co

robić? Zadzwonić do administratora? A może na policję? Albo do pomocy społecznej? Co ja

mam zrobić?

Żeby dokądkolwiek zadzwonić, Britt musiała najpierw wrócić do swego mieszkania.

Nie potrafiła jednak pozostawić dzieci samych, w holu, choćby nawet na najbardziej

puszystym dywanie. Raz jeszcze rozejrzała się bezradnie wokoło, ale wciąż nikt się nie

zjawiał. Wobec tego podniosła koszyk i szybko weszła z nim do swego mieszkania.

- Zostawię uchylone drzwi - powiedziała nie wiadomo do kogo. - Na wypadek, gdyby

sąsiad przypadkiem wrócił do domu.

Dopiero teraz Britt zauważyła wystającą z kosza kopertę. Wyciągnęła ją i dokładnie

obejrzała. Koperta miała ostry, pomarańczowy kolor, pachniała tanimi perfumami i nie była

zaklejona. Dużymi literami wypisano na niej imię: Sonny.

- Teraz wiem przynajmniej tyle, że mój sąsiad ma na imię Sonny - mruknęła Britt.

Mieszkała w tym domu zaledwie od tygodnia, ale przez ten czas kilka razy go

widziała. Był wysokim, przystojnym mężczyzną o wiecznie roześmianych oczach. Właściwie

cały wolny czas zajmowały mu kobiety. Na przykład poprzedniego wieczoru odwiedziła go

jakaś czarnowłosa piękność. A w dniu, w którym Britt wprowadziła się do swego mieszkania,

od Sonny'ego wychodziły dwie rude dziewczyny o figurach modelek.

Britt miała ochotę przeczytać dołączony do koszyka list, chociaż nie bardzo wiedziała,

czy powinna. W końcu jednak odłożyła kopertę i sięgnęła po telefon. Postanowiła najpierw

porozmawiać z administratorem budynku.

- Cześć, co jest? - odezwał się w słuchawce głos siedemnastoletniego syna

administratora.

- Cześć, Timmy - powiedziała Britt. - Mówi Britt Lee z mieszkania 507. Pomagałeś mi

w zeszłym tygodniu w przeprowadzce. Pamiętasz? Czy jest twoja mama?

- Nie, nie ma, ale ja jestem. - Młody człowiek był niezwykle uczynny. - Co, zlew ci się

zapchał? A może przepaliła się żarówka? Zaraz u ciebie będę.

Britt musiała się uśmiechnąć, chociaż było oczywiste, że w rozwiązaniu problemu

niemowląt chłopiec nie może jej pomóc. Na pewno nie powierzyłaby mu opieki nad takimi

maleństwami. Nawet na godzinę.

- Nie, nie, dziękuję - powiedziała. - Chciałam zamienić parę słów z twoją mamą.

Odłożyła słuchawkę. Teraz mogła już tylko zadzwonić na policję. Na samą myśl o

tym zrobiło jej się niedobrze. Uznała, że nie włączy w sprawę policji, dopóki nie dowie się, o

co w tym wszystkim naprawdę chodzi. Spojrzała na pomarańczową kopertę. Zastanawiała się

jeszcze przez chwilę, po czym zdecydowanym ruchem wyjęła z niej list.

,,Sonny, kochanie.

Ja już nie mogę wytrzymać! Brakuje mi pieniędzy. Straciłam pracę, bo nie mam kogo

zostawić z dziećmi. Wyrzucili mnie z mieszkania. Tutaj nie lubią płaczących dzieci. I co ja

mam teraz zrobić? Czy te maleństwa zupełnie nic cię nie obchodzą? Myślałam, że wszystko

się zmieni, kiedy je zobaczysz. One są krwią z twojej krwi, ciałem z twojego ciała. Jesteś za

nie tak samo odpowiedzialny, jak i ja. Robiłam, co mogłam. Teraz twoja kolej. Zajmij się nimi

przez jakiś czas, dobrze?

Kocham Cię, Janine.

Britt jak urzeczona wpatrywała się w list. Pełno było na nim rozmazanych kropek.

Czyżby łzy? przemknęło dziewczynie przez głowę. Okropnie jej było żal tej nie znanej,

zdesperowanej matki. Po raz pierwszy uważnie przyjrzała się popiskującym w koszyku

niemowlakom.

- Przepraszam, coś panu wypadło.

Mitchell Caine natychmiast się odwrócił. Ładna, młoda kobieta z uśmiechem podała

mu pudełko zapałek. Zdziwił się trochę, bo nieczęsto się zdarza, żeby zatrzymywano

człowieka na ulicy z powodu pudełka zapałek, choćby tak eleganckiego jak to, które trzymała

w palcach ta dziewczyna. W końcu to jednak tylko pudełko zapałek.

Mitchell zdjął ciemne okulary, ukazując światu oczy błękitne jak niebo w pogodny

letni dzień. Uśmiechnął się do odważnej dziewczyny z uznaniem. Zdarzało mu się już być

Raye Morgan - Bliźniaczki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: