Jane Donnelly - Kiedy jesteśmy sami.pdf - ● Harlequin Desire - blue422

JANE DONNELLY

Kiedy jesteśmy sami

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Który więc to zrobił? - zapytała Livvy.

Dziewczynka nie przestawała spazmować. Dwa koty syjamskie

przyglądały się bez zmrużenia oka. W końcu mniejszy zaczął się

oddalać powolnym kroczkiem. Większy otarł się ruchem winowajcy o

Livvy, która westchnęła:

- Och, Misza, niedobry jesteś!

Któryś z kotów podrapał czteroletnią Daisy. Na jej pulchnej

nóżce widniała niewielka różowa kreska. W sekundę potem, matka

wpadła z dziewczynką na rękach obwieszczając: „Któryś ją podrapał!

Sonia Baines była przesadnie opiekuńczą matką psotnego

bachora. Daisy musiała się drażnić z kotem, ale jej matka reagowała

zawsze tak jakby jej kochana córeczka nigdy nie mogła być winna.

- Posmaruj zadrapanie merkurochromem - zaproponowała Livvy

zmęczonym głosem.

Otworzyła apteczkę i wyjęła butelkę, co spowodowało nasilenie

spazmów Daisy.

- To nie będzie bolało - trzęsła się nad nią Sonia. - Mamusia nie

pozwoli, żeby bolało.

Ale Daisy się zamachnęła i butelka wyleciała z rąk Soni. Rozbiła

się na płytkach podłogi i opryskała kawał ściany.

Livvy odnawiała właśnie pokój. Było to jedno z jej zwykłych

zimowych zajęć w pensjonacie i bynajmniej nie ucieszyły jej

fioletowe plamy na jeszcze wilgotnej jasnoniebieskiej ścianie.

- O, kochanie! - jęła lamentować Sonia.

- A, cholera! - zaklęła Livvy, co uciszyło z miejsca Daisy,

dostatecznie rozgarniętą, by się połapać, że zrobiła coś niezbyt

mądrego.

W drzwiach stanął wysoki mężczyzna. Biała broda i czerstwa

cera nadawały mu wygląd tego, czym był - emerytowanego

marynarza.

- Można sobie zedrzeć gardło. Taki tu rejwach, że nie wiem,

czybyście usłyszały syrenę mgłową. Co się znowu stało?

- Misza ją podrapał! - wykrzyknęła Sonia, na co on pogroził

palcem Daisy.

- Ciekawe, co ona zrobiła Miszy, eh? Przed domem czeka jakiś

facet. Pyta o pannę Murrin. Było to nazwisko Livvy.

- Czego chce? - zapytała.

- Nie mam pojęcia, moja droga.

Daisy zaczęła znowu płakać, więc kapitan huknął: „Dosyć tego!",

a Sonia zagruchała: „Mamusia pocałuje, to przestanie boleć".

Livvy skierowała się w stronę podestu i zbiegła po schodach do

dużego, jasnego hallu, a Misza plątał się jak cień tuż koło jej bosych

stóp. Dziewczyna poruszała się sama z wdziękiem kotki. Była dość

wysoka, szczupła, z prostymi jasnymi włosami opadającymi na

ramiona, wydatnymi kośćmi policzkowymi i niebieskimi, lekko

skośnymi oczami.

Na podjeździe zobaczyła samochód kombi. Misza szukając

przebaczenia otarł jej się o kostki, a kiedy się zatrzymała u szczytu

schodków prowadzących na zewnątrz, zaplątał jej się między stopy,

tak że poleciała w dół. Wylądowała niezręcznie, ale na nogach, i zaraz

się wyprostowała. Natomiast kot wywinął koziołka.

- Myślałem, że koty zawsze spadają na cztery łapy - usłyszała

męski głos.

- Syjamy nie mają najlepszej równowagi. - odpowiedziała. -

Czym mogę panu służyć?

Stał przy starym czerwonym ceglanym murze, skąd się otwierał

widok na ogród. Ruszył teraz w jej stronę długim krokiem i coś w

jego wyglądzie zaparło jej dech w piersi. Był nieprzeciętnie wysoki

szeroki w ramionach, miał niesforne ciemne włosy i szczupłą smagłą

twarz. Przyglądał jej się badawczo, a kiedy się uśmiechnął, błyskając

zębami kontrastującymi bielą z opalenizną twarzy, odpowiedziała mu

dość nerwowym uśmieszkiem.

- Jeżeli pan szuka lokum, to pensjonat jest zamknięty. W tyle

samochodu rozszczekał się wściekle pies, bo Misza

jął się przechadzać ostentacyjnie w pobliżu. Livvy wiedziała, że

nie ma żadnego niebezpieczeństwa bo w przeciwnym razie po Miszy

nie byłoby już śladu.

- To odważny kot - zauważył mężczyzna. Misza puszył się po

samczemu, prowokując psa.

- Gdzie tam odważny - odparła Livvy. - Niech pan spróbuje

otworzyć drzwiczki, a zobaczy pan, jak będzie zmykał. Czy my się

znamy?

Czuła, że go skądś zna, a miała dobrą pamięć do twarzy.

Usiłowała sobie przypomnieć, ale jego zdecydowane „nie"

wyprowadziło ją z błędu. A więc szuka lokum. Jednakże Słodkie Sady

- które przestały być gospodarstwem sadowniczym z górą dwadzieścia

lat temu - zamykały się na zimę z końcem września, a teraz była druga

połowa listopada.

- Jeśli pan przyjechał na wypoczynek, to mogę polecić...

- Przyjechałem się zobaczyć z panną Murrin.

Nie czekał, aż skończy, lecz przerwał jej, jak ktoś przywykły do

posłuchu, więc Livvy przybrała ostrzejszą nutkę:

- Już się pan z nią widzi.

- Z panną Maybelle Murrin?

- A-a!

Ciocia Maysie nie oczekiwała wprawdzie dzisiaj żadnych wizyt,

ale nie było powodu, dlaczego Livvy nie miałaby go zaprowadzić do

pokoju na górze. Jednakże po plecach przebiegł Livvy nagły dreszcz.

Ciocia Maysie nazywała to jej kocim instynktem. Livvy miewała

te swoje nieoczekiwane przeczucia. Dla zyskania na czasie Livvy

zawołała: „Chodź tu, Misza!" - i podeszła do tyłu auta złapać syjama.

- To jest pies? - zdumiała się.

Wielki kosmaty łeb przypominał bardziej yeti.

- Tak. Wabi się Luke - odrzekł mężczyzna.

- Cześć, Luke. Chodź tu, Misza, ty głupcze! Co byś zrobił,

jakbyś spotkał taką bestię ciemną nocą?

Zaniosła kota pod dom i puściła na schodki. Mężczyzna przyjrzał

się jej bosym stopom z pomalowanymi na srebrno paznokciami i

zapytał:

- Umie pani chodzić także po rozżarzonych węglach? Na

żwirowanym podjeździe zdarzały się ostre kamyki, ale

Livvy od dzieciństwa przywykła do chodzenia boso po

kamienistej plaży. Kiedy pensjonat był czynny, ubierała się elegancko

i chodziła oczywiście w pantoflach, ale lubiła biegać boso. Obróciła w

jego kierunku drwiące niebieskie oczy.

- Nigdy mi to nie przyszło do głowy. Może bym i umiała.

Roześmiał się.

- Niech pani poćwiczy, zanim pani wskoczy nogami w ogień. Nie

chciałbym mieć na sumieniu zrobienia z pani żywej pochodni.

- Spokojna głowa - odparła wesoło. - Mnie się ogień nie ima.

Wejdźmy do środka.

Od czerwonych kamiennych płyt podłogowych do błyszczących

mosiężnych naczyń na politurowanym stole, starych malowideł

olejnych do obitej perkalem kozetki - wszystko w hallu było jak w

starym zamożnym domu farmerskim.

- Tutaj - powiedziała Livvy otwierając drzwi. Pokój, który

nazywała swoją kancelarią, też przypominał minioną epokę. Miała tu

wprawdzie szafkę na dokumenty, maszynę do pisania i mały

komputer, ale tapety w pnące róże imitowały dawny styl, a meble

pamiętały lata, nim na świat przyszła ciocia Maysie.

- Niech pan siada - zaprosiła Livvy zajmując miejsce za biurkiem

z drzewa różanego.

- Nazywam się Corbin Radbrook - przedstawił się i Livvy jakby

jakaś klapka zaskoczyła w mózgu.

Radbrook? Oczywiście, Corbin Radbrook!

- Pan jest tym pisarzem - powiedziała równocześnie z jego:

- Zbieram materiały do serialu telewizyjnego.

Tak, pewnie go widziała w telewizji. Albo może na zdjęciu w

jakimś piśmie czy gazecie. Specjalizuje się w sensacjach

dziennikarskich, demaskuje przestępstwa i skandale, pisze książki,

artykuły, scenariusze. I wygląda na takiego, jaki jest - twardy,

bezkompromisowy.

- Przyjechałem tutaj - ciągnął - śladem historii, która się

wydarzyła sześćdziesiąt lat temu, kiedy w niewyjaśnionych

okolicznościach zginął młody malarz. Niejaki Laurence Charles.

Słyszała pani o tym?

- Niewiele. To było bardzo dawno. Mówi pan, że to dla telewizji?

Niech pan mi powie coś więcej.

Nie była pewna, czy go zwiedzie swoimi sztuczkami, ale słuchała

z uchylonymi wargami i rozszerzonymi oczyma.

- Serial ma mieć cztery godzinne odcinki. Morderstwa czy

domniemane morderstwa, w których główne role odegrały kobiety:

Lizzie Borden, Florence Bravo, Madeline Smith. Trzy osławione

śmiercionośne białogłowy, a na zakończenie chcę dodać bohaterkę

zapomnianej zagadki, Czarną Damę.

- Kogo?

- Prasa rozpisywała się wówczas o tym, kim jest owa Czarna

Dama. Znaleziono prawie doszczętnie zniszczony portret

kruczowłosej dziewczyny.

Livvy kiwnęła ponownie głową.

Jane Donnelly - Kiedy jesteśmy sami.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: