Judith McNaught - Mój własny anioł stróż.pdf - ● Biblioteczka ''Pod Różą'' - blue422

JUDITH MCNAUGHT

MÓJ WŁASNY ANIOŁ STRÓŻ

Spencerowi Shelleyowi

Najdroższy Spensie, tradycyjnie już pragnęłam zacząć moją książkę

od listu z radami dla Ciebie - takiego jaki poprzednio napisałam do

Twojego brata. Ale nie mogę. Tak mnie oczarował Twój urok i tak mnie

rozbraja Twój śmiech, że nie mogę się doczekać, kiedy dorośniesz, by to

do Ciebie zwracać się o radę. Jak Ty to robisz, że każdy, na kogo spoj-

rzysz, musi się uśmiechnąć? Wiem, po kim odziedziczyłeś oczy, ale skąd

masz tę radość? I skąd u Ciebie ta magia?

Tyle pytań ciśnie mi się na usta, ale masz dopiero dwa lata, więc na

odpowiedzi przyjdzie mi zaczekać. Jedno nie ulega wątpliwości: będziesz

przecierał własne szlaki. A jeśli droga, którą obierzesz, zacznie budzić w

sercach Twoich rodziców niepokój, możesz na mnie liczyć: ja wszystko

wygładzę. Na razie jednak posłuchaj dobrej, babcinej rady: nie pozwól,

abyśmy zbytnio Cię zmienili.

PODZIĘKOWANIA

Piszę książki o niezwykłych mężczyznach, obdarzonych

wyjątkowym charakterem, inteligencją, wrażliwością i siłą. I znałam

takich mężczyzn. Jednym z nich był Gayle Schroder, mój serdeczny

przyjaciel; drugim zaś Michael McNaught, mój mąż. Każdy, kto znał tych

wspaniałych ludzi, boleśnie odczuwa ich brak. Za ich życia podziwialiśmy

obu i ceniliśmy; teraz ich wspomnienie rozjaśnia nasze myśli i wskazuje

drogę. Możemy uważać się za wybrańców losu, bo mogliśmy z nimi

obcować. Pisanie powieści to długa i samotna wędrówka. Wytrzymuję ją

tylko dzięki wsparciu i zrozumieniu rodziny oraz najbliższych przyjaciół.

Dziękuję Wam, Clay, Whit i Rose, że bez słowa skargi znosiliście moje

milczenie, brak telefonów i wizyt. Jestem Wam za to dozgonnie

wdzięczna. Także Wam, Carole LaRocco, Judy Schroder i Cathy

Richardson, należą się podziękowania za wytrwałość i przyjaźń.

Pracując nad książką, korzystam z rad i wskazówek wielu osób, które

doskonale znają daną tematykę; w tym wypadku szukałam pomocy u

jednego człowieka, posiadającego olbrzymią wiedzę, niezliczone kontakty,

a nade wszystko anielską cierpliwość - Steve'a Sloata. Steve, jesteś

niezrównany. Nigdy nie zdołam Ci się odwdzięczyć.

ROZDZIAŁ 1

Pani Kendall, czy pani mnie słyszy? Jestem doktor Metcalf, a pani

znajduje się w szpitalu Dobrego Samarytanina w Mountainside. Zaraz

przeniesiemy panią z karetki do gabinetu zabiegowego.

Do roztrzęsionej Leigh Kendall docierał natrętny, męski głos,

przywołujący ją do świadomości, ale nie mogła się zmusić, aby otworzyć

oczy.

- Czy pani mnie słyszy, pani Kendall?

Z trudem uniosła powieki. Pochylony nad nią lekarz badał jej głowę.

Obok niego stała pielęgniarka z kroplówką.

- Zaraz przeniesiemy panią z karetki - powtórzył, świecąc małą

latarką najpierw w jedno, potem w drugie oko Leigh.

- Muszę... zawiadomić... męża, że tu jestem - wyszeptała słabym

głosem.

Lekarz uspokajająco ścisnął jej dłoń.

- Zajmie się tym lokalna policja. A tu, w Dobrym Samarytaninie, ma

pani oddanych wielbicieli, do których i ja się zaliczam. Otoczymy panią

troskliwą opieką.

Wysunięto z karetki nosze i Leigh natychmiast została otoczona

przez liczne głosy i obrazy. Czerwono - niebieskie światła ambulansów

pulsujące na tle szarego, porannego nieba. Kotłowanina ludzi w

mundurach: policjanci konni stanu Nowy Jork, sanitariusze, lekarze,

pielęgniarki. Skrzydła drzwi wejściowych, ściany korytarza, zlewające się

twarze jakichś osób, zdecydowanym tonem zadających pytania.

Leigh usiłowała zebrać myśli, ale głosy zlewały się w bełkot, twarze

się rozmazywały, aż pochłonął je ten sam mrok, co i resztę pomieszczenia.

Kiedy się ocknęła, za oknem była już noc i prószył śnieg. Próbowała

otrząsnąć się z oszołomienia wywołanego działaniem leków, które sączyły

się do żyły z kroplówki zawieszonej nad głową. Półprzytomnie rozglądała

się po pomieszczeniu - chyba pokoju szpitalnym, w tym momencie jednak

bardziej przypominającym kwiaciarnię.

W nogach łóżka stał olbrzymi kosz białych orchidei i wazon

jasnożółtych róż, a wśród nich siedziała siwa pielęgniarka, pogrążona w

lekturze „New York Post” ze zdjęciem swojej pacjentki na pierwszej

stronie.

Leigh odwróciła głowę o tyle, o ile pozwalało jej usztywnienie,

szukając wzrokiem Logana, ale najwyraźniej chwilowo była sama z

pielęgniarką. Nieśmiało poruszyła nogami i podkuliła palce. Z ulgą

przekonała się, że nadal stanowią całość z resztą ciała, a nawet ma w nich

władzę. Ręce były zabandażowane, jej głowę ściskał jakiś opatrunek, ale

dopóki nie próbowała się poruszyć, czuła jedynie ogólny ból w całym

ciele, czasem ukłucie w żebrach i suchość w ustach, jakby najadła się

trocin.

Żyła i już samo to zakrawało na cud! A fakt, że nadal była w jednym

kawałku i w stosunkowo dobrej formie, napełniał Leigh wdzięcznością i

niemal euforyczną radością. Przełknęła ślinę i wychrypiała:

- Mogę się czegoś napić?

Pielęgniarka podniosła oczy i jej twarz natychmiast rozjaśnił

dyżurny, promienny uśmiech.

- Obudziła się pani!

Szybko zamknęła gazetę i położyła ją pod krzesłem. Kiedy podeszła

do stolika przy łóżku, by nalać wody z różowego dzbanka, Leigh

Judith McNaught - Mój własny anioł stróż.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: